(24-08-2015, 07:04 PM)Lady Stark link Wrote: Μπραν |

Κάτι που μου έκανε εντύπωση... Πώς βρέθηκε ο ανταρόλυκος στον Βορρά και πόσο καιρό μπορεί να βρισκόταν εκεί; Πέρασε το τείχος ( ; ) ενώ ήταν έγκυος ή έμεινε έγκυος στον Βορρά; Εάν ισχύει το δεύτερο, τότε υπάρχει και άλλος ανταρόλυκος ( ; ).
(Απόσπασμα: σελ.32-33)

Quote:Bran thought it curious that this pup alone would have opened his eyes while the others were still blind.

Quote:Το βλέμμα του συνάντησε το δικό της κι εκείνη είδε πόσο συγκλόνισε τον άντρα της η είδηση. Το ήξερε πως έτσι θα γινόταν. Ο Νεντ είχε ανατραφεί στο Έυρι κι ο άτεκνος Άρχοντας Άρρυν είχε γίνει δεύτερος πατέρας γι' αυτόν και για τον άλλο κηδεμονευόμενό του, τον Ρόμπερτ Μπαράθηον. Όταν ο Παράφρων Βασιλιάς Αίρυς Β' Ταργκάρυεν είχε απαιτήσει τα κεφάλια τους, ο Άρχοντας του Έυρι προτίμησε να σηκώσει το λάβαρο με το φεγγάρι και το γεράκι και να επαναστατήσει παρά να εγκαταλείψει εκείνους που είχε ορκιστεί να προστατεύσει.
Και μια μέρα πριν δεκαπέντε χρόνια ο δεύτερος αυτός πατέρας είχε γίνει και αδελφός, όταν εκείνος και ο Νεντ στάθηκαν δίπλα δίπλα στο σεπτ του Ρίβερραν και παντρεύτηκαν δυο αδελφές, τις θυγατέρες
του Άρχοντα Χόστερ Τάλλυ.

Quote:Οι Λάννιστερ του Κάστερλυ Ροκ είχαν προσχωρήσει πολύ αργά στο πλευρό του Ρόμπερτ, όταν η νίκη ήταν πλέον σίγουρη, κι εκείνος δεν τους είχε συγχωρήσει ποτέ.

Quote:«Ο Μπεν μού έγραψε πως οι άντρες της Νυχτερινής Φρουράς δεν ξεπερνούν πια τους χίλιους. Χάνουν άντρες και στις εξορμήσεις.»
«Εξαιτίας των αγρίων;» ρώτησε η γυναίκα.
«Ποιων άλλων;» Ο Νεντ σήκωσε τον Πάγο, κοίταξε τη μακριά, ψυχρή, ατσάλινη λεπίδα. «Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα. Ίσως να έρθει κάποτε η μέρα που δε θα έχω άλλη επιλογή παρά να σηκώσω τα λάβαρα και να τραβήξω κατά το βορρά, να αντιμετωπίσω μια και καλή το Βασιλιά-πέρα-από-το-Τείχος.»

Quote:Είχε ξημερώσει μια μέρα καθάρια και παγερή, και το κρύο που επικρατούσε δεν άφηνε κανέναν να ξεχάσει πως το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του........ Ήταν ο ένατος χρόνος του καλοκαιριού, ο έβδομος στη ζωή του Μπραν.

Quote:Ξαφνική σιγή έπεσε ανάμεσά τους. Οι άντρες κοίταζαν ανήσυχα το κέρατο και κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Ακόμη κι ο Μπραν ένιωθε το φόβο τους, παρ'ολο που δεν μπορούσε να τον εξηγήσει.

(25-08-2015, 11:12 AM)Tywin Lannister link Wrote:

---

Quote:Ξαφνική σιγή έπεσε ανάμεσά τους. Οι άντρες κοίταζαν ανήσυχα το κέρατο και κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Ακόμη κι ο Μπραν ένιωθε το φόβο τους, παρ'ολο που δεν μπορούσε να τον εξηγήσει.

Η εξής φράση, ειπώθηκε όταν ανακάλυψαν πως ο θηλυκός ανταρόλυκος είχε πεθάνει από ένα ελάφι. Για ποιον λόγο όλοι ένιωσαν φόβο; Εμείς γνωρίζουμε πως η συγκεκριμένη σκηνή ήταν ένα foreshadow για τον θάνατου του Ένταρντ από τους Μπαράθηον. Αυτοί όμως τι ένιωσαν; Το θεώρησαν άραγε προφητικό σημάδι;

Quote:Είχε φτιαχτεί στη Βαλύρια πριν τον Όλεθρο, όταν οι σιδεράδες δούλευαν τα μέταλλά τους με σφυριά αλλά και με ξόρκια.Τετρακοσίων ετών ήταν και κοφτερό όσο και τη μέρα που είχε σφυρηλατηθεί.

Quote:Η Κάτλυν ευχήθηκε να μπορούσε κι εκείνη να μοιραστεί τη χαρά του. Είχε όμως ακούσει τις κουβέντες στις αυλές ένας ανταρόλυκος νεκρός στο χιόνι, ένα σπασμένο κέρατο χωμένο στο λαιμό του.

Quote:[size=1.35em]Ο Άρχοντας Ένταρντ Σταρκ ξεπέζεψε κι ο κηδεμονευόμενός του Θήον Γκρέιτζοϋ έφερε το σπαθί. Πάγος λεγόταν τούτο το σπαθί. Ήταν ψηλότερο από τον Ρομπ και η λεπίδα του ήταν πλατιά σαν αντρική παλάμη. Ήταν από βαλυριανό ατσάλι, καμωμένο με ξόρκια και σκοτεινό σαν τον καπνό. Τίποτε δεν ήταν τόσο κοφτερό σαν το βαλυριανό ατσάλι.[/size]

Quote:[size=1.35em]Ο Θήον ήταν ένα λυγερό, μελαχρινό παλικάρι δεκαεννιά χρόνων, που τα έβρισκε όλα αστεία. Γελώντας, σταμάτησε με την μπότα του το κεφάλι και το κλώτσησε μακριά.
«Ανόητε!» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο Τζον για να μην τον ακούσει ο Γκρέιτζοϋ.[/size]

Quote:[size=1.35em]«Ο λιποτάκτης πέθανε γενναία» είπε ο Ρομπ. (...) «Τουλάχιστον είχε κουράγιο.»
«Όχι» είπε ήρεμα ο Τζον. «Δεν ήταν κουράγιο. Πεθαμένος από το φόβο του ήταν. Το έβλεπες στο βλέμμα του, Σταρκ.»[/size]

Quote:[size=1.35em]«Παράξενο που πρόλαβε να γεννήσει πριν πεθάνει» είπε. Η φωνή του σαν να έλυσε τη μαγική σιωπή.
«Μπορεί και να μην πρόλαβε» είπε ο Τζόρυ. «'Εχω ακούσει ιστορίες ... μπορεί η λύκαινα να ήταν ήδη νεκρή όταν βγήκαν τα κουτάβια.»
«Γεννημένα από νεκρή κοιλιά» είπε κάποιος άλλος. «Χειρότερη τύχη δεν υπάρχει.»[/size]

Quote:[size=1.35em]Στο κέντρο του άλσους βρισκόταν ένα αρχαίο γουέιργουντ, που σκέπαζε με τα κλαδιά του μια λιμνούλα με νερά μαύρα και παγωμένα. Το δέντρο της καρδιάς, το έλεγε ο Νεντ. Ο φλοιός του ήταν λευκός σαν οστό, τα φύλλα του βαθυκόκκινα σαν χιλιάδες αιματοβαμμένες παλάμες. Ένα πρόσωπο είχε λαξευτεί στον κορμό του μεγάλου δέντρου με χαρακτηριστικά μακρόστενα και μελαγχολικά, ενώ τα μάτια του, που ήταν βαθιά σμιλεμένα, ήταν κόκκινα από τους ξεραμένους χυμούς και έβλεπαν τα πάντα, άγρυπνα και παράξενα. Αν ήταν αλήθεια οι ιστορίες που λέγονταν, τότε είχαν δει τον Μπράντον τον Τέκτονα να βάζει το θεμέλιο λίθο. Είχαν δει τα γρανιτένια τείχη του κάστρου να ορθώνονται προς τον ουρανό. Λεγόταν πως τα παιδιά του δάσους είχαν λαξέψει τα πρόσωπα αυτά στους αιώνες της αυγής, πριν οι Πρώτοι Άνθρωποι διασχίσουν τη στενή θάλασσα και πατήσουν το πόδι τους σ' αυτούς τους τόπους.[/size]
[size=1.35em]Στο νότο, τα τελευταία γουέιργουντ είχαν κοπεί ή καεί χίλια χρόνια πριν, με εξαίρεση το Νησί των Προσώπων, όπου οι πράσινοι άνθρωποι τα φρουρούσαν ακόμη σιωπηλά. Εδώ στο βορρά, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Κάθε κάστρο είχε το ιερό δάσος του και κάθε ιερό δάσος το δέντρο της καρδιάς και κάθε δέντρο της καρδιάς το πρόσωπό του.[/size]

Quote:[size=1.35em]Ο Νεντ συνοφρυώθηκε. «Πρέπει να μάθει να κοιτάζει κατάματα το φόβο. Δε θα μείνει για πάντα τρίχρονος. Και ο χειμώνας έρχεται.»[/size]
[size=1.35em]«Ναι» συμφώνησε και η Κάτλυν. Όπως της συνέβαινε πάντα, αναρίγησε στο άκουσμα αυτής της φράσης. Το έμβλημα των Σταρκ ... Κάθε ευγενής οίκος είχε μια φράση που αποτελούσε το απόφθεγμά του. Οικογενειακά ρητά, λόγια που πρόσφεραν μια αίσθηση προορισμού, προσευχές, λόγια που συνόψιζαν υψηλά ιδανικά, που μιλούσαν για τιμή και δόξα, που υπόσχονταν αφοσίωση και ειλικρίνεια, που ορκίζονταν πίστη και θάρρος. Τα εμβλήματα όλων των οίκων – εκτός των Σταρκ. Ο Χειμώνας Έρχεται ήταν το έμβλημα των Σταρκ.[/size]

Quote:[size=1.35em]Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε. «Κάτλυν» είπε. Η φωνή του ακούστηκε απόμακρη, ψυχρή. «Πού είναι τα παιδιά;»[/size]
[size=1.35em]Πάντοτε της το ρωτούσε αυτό.[/size]

Quote:[size=1.35em]Η Κάτλυν έβλεπε τη θλίψη χαραγμένη στο πρόσωπό του, αλλά ακόμη και εκείνη τη στιγμή η ίδια ήταν το πρώτο του μέλημα. «Η αδελφή σου» είπε. «Και ο γιος του Τζον. Τι λέει γι' αυτούς το μήνυμα;»[/size]

Quote:[size=1.35em]«Ο θείος σου περιμένει στην Κοιλάδα, έτσι δεν είναι; Ο Τζον τον είχε χρίσει Ιππότη της Πύλης, όπως είχα ακούσει.»[/size]
[size=1.35em]Η Κάτλυν έγνεψε καταφατικά. «Ο Μπρύντεν θα κάνει ό,τι μπορεί γι' αυτήν και το αγόρι. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά, αλλά ...»[/size]

Quote:[size=1.35em]«Πρέπει να στείλουμε μήνυμα στον αδελφό σου στο Τείχος.»[/size]
[size=1.35em]«Ναι, βέβαια» συμφώνησε κι εκείνος. «Κι ο Μπεν θα θέλει να βρίσκεται εδώ. Θα ζητήσω από τον Μέιστερ Λούιν να στείλει το πιο γοργόφτερο πουλί του.»[/size]

Quote:«Δεν πρόκειται να με απογοητεύσεις απόψε. Αν το κάνεις, θα σου φερθώ πολύ άσχημα. Δε θες βέβαια να ξυπνήσεις το δράκοντα, έτσι δεν είναι;» Τα δάχτυλά του έτριψαν τη θηλή της και το τραχύ ύφασμα του χιτώνα της έκανε ακόμη πιο έντονο τον πόνο. «Ετσι δεν είναι;» επανέλαβε.

Quote:Η Ντάνυ ήθελε να τρέξει να κρυφτεί, αλλά ο αδελφός της την κοιτούσε και, αν τον δυσαρεστούσε, ήξερε πως θα ξυπνούσε το δράκοντα. Γύρισε αγχωμένη και κοίταξε τον άντρα που ο Βισέρυς έλπιζε πως θα τη ζητούσε σε γάμο προτού τελειώσει η νύχτα.

Quote:Ο αδελφός της την πλήγωνε μερικές φορές όταν ξυπνούσε ο δράκοντας, αλλά δεν την τρόμαζε με τον τρόπο που την τρόμαζε αυτός ο άντρας. «Δε θέλω να γίνω βασίλισσά του» είπε αυθόρμητα με φωνή αδύναμη, ψιλή. «Σε παρακαλώ ... σε παρακαλώ, Βισέρυς, δεν τον θέλω, θέλω να πάω σπίτι.» «Σπίτι;» Μίλησε χαμηλόφωνα, αλλά η Ντάνυ διέκρινε την οργή στη φωνή του. «Και πώς να πάμε σπίτι, γλυκιά μου αδελφή; Μας το πήραν το σπίτι μας!» Την τράβηξε προς τις σκιές για να μη φαίνονται και τα νύχια του χώθηκαν στη σάρκα της. «Πώς να πάμε σπίτι;» επανέλαβε και στο μυαλό του είχε το Κινγκς Λάντινγκ και το Ντράγκονστοουν, το χαμένο τους βασίλειο.
Η Ντάνυ εννοούσε απλά τα διαμερίσματα που τους είχαν παραχωρηθεί στο οίκημα του Ιλλύριο. Δεν ήταν βέβαια αληθινό σπίτι, ήταν όμως το μοναδικό που είχαν. Ο αδελφός της όμως ούτε που ήθελε να ακούσει γι' αυτό. Δεν ήταν το σπίτι του εκείνο. Ακόμη και το αρχοντικό με την κόκκινη πόρτα δεν το θεωρούσε σπίτι του. Τα νύχια του χώθηκαν πιο βαθιά στο μπράτσο της απαιτώντας μιαν απάντηση.
«Δεν ξέρω ... » του είπε τελικά εκείνη και η φωνή της ράγισε. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της.
«Εγώ όμως ξέρω» είπε εκείνος απότομα. «Θα επιστρέψουμε στο σπίτι με μια στρατιά να μας συνοδεύει, γλυκιά μου αδελφή. Με τους πολεμιστές του Καλ Ντρόγκο, έτσι θα πάμε σπίτι. Κι αν πρέπει να τον παντρευτείς και να πλαγιάσεις μαζί του για να γίνει αυτό, τότε θα το κάνεις.» Της χαμογέλασε. «Θα άφηνα ολόκληρο το καλασάρ του να σε βατέψει, αν χρειαζόταν, γλυκιά μου αδελφή, και τους σαράντα χιλιάδες άντρες και τα άλογά τους, αν ήταν να αποκτήσω το στρατό μου.

Quote:Η μητέρα τους είχε πεθάνει στη γέννα και ο αδελφός της δεν την είχε συγχωρέσει ποτέ γι' αυτό.

Quote:«Η γη που μας ανήκει με κληρονομικό δικαίωμα. Μας την πήραν με προδοσία, είναι όμως ακόμη δική μας, θα είναι για πάντα δική μας. Δεν μπορείς να κλέψεις
απ' το δράκο, όχι, δεν μπορείς. Ο δράκος θυμάται.»
Και ίσως ο δράκος στ' αλήθεια να θυμόταν, η Ντάνυ όμως δε θυμόταν τίποτε. Δεν είχε αντικρίσει ποτέ αυτή τη γη που ο αδελφός της έλεγε πως ήταν δική τους, το βασίλειο που απλωνόταν πέρα από τη στενή θάλασσα. Όλα τούτα τα μέρη για τα οποία μιλούσε, το Κάστερλυ Ροκ και το Έυρι, το Χάιγκαρντεν και η Κοιλάδα του Άρρυν, το Ντορν και το Νησί των Προσώπων, δεν ήταν για εκείνη παρά απλές λέξεις. Ο Βισέρυς ήταν οχτώ χρόνων όταν εγκατέλειψαν το Κινγκς Λάντινγκ για ξεφύγουν από το στρατό του Σφετεριστή, όμως τότε η Νταινέρυς δεν ήταν παρά ένα έμβρυο στα σπλάχνα της μητέρας τους.
Είχε ακούσει τόσες φορές αυτές τις ιστορίες από τον αδελφό της, που μερικές φορές μπορούσε να δει με τα μάτια της φαντασίας της όλα όσα είχαν συμβεί. Η φυγή στη μέση της νύχτας προς το Ντράγκονστοουν, ενώ το φεγγαρόφωτο χόρευε στα μαύρα πανιά του καραβιού. Ο αδελφός της ο Ραίγκαρ να μονομαχεί με το Σφετεριστή στα ματωμένα νερά της Τρίαινας και να πεθαίνει για χάρη της γυναίκας που αγαπούσε. Η λεηλασία του Κινγκς Λάντινγκ από τους ανθρώπους που ο Βισέρυς ονόμαζε σκυλιά του Σφετεριστή, τους Άρχοντες Λάννιστερ και Σταρκ. Η Πριγκίπισσα Έλια να ικετεύει έλεος τη στιγμή που της τραβούσαν από το στήθος το διάδοχο του Ραίγκαρ και τον δολοφονούσαν μπροστά στα μάτια της. Τα στιλβωμένα κρανία των τελευταίων δράκων να κοιτούν με μάτια τυφλά από τους τοίχους της αίθουσας του θρόνου, ενώ ο Βασιλοκτόνος έσκιζε το λαιμό του πατέρα τους με χρυσό σπαθί.

Quote:Η Ντάνυ το άγγιξε. Ήταν τόσο στιλπνό, που έμοιαζε να κυλά σαν νερό μέσα από τα δάχτυλά της. Δε θυμόταν να είχε φορέσει ποτέ κάτι τόσο απαλό. Τη φόβιζε κι αποτράβηξε το χέρι της. «Είναι στ' αλήθεια δικό μου;»

Quote:Πριγκίπισσα σκέφτηκε η Ντάνυ. Είχε ξεχάσει πώς ήταν αυτό. Μπορεί και ποτέ να μην ήξερε στ' αλήθεια.

Quote:«Γιατί μας προσφέρει τόσα;» Ρώτησε. «Τι θέλει από μας;» Σχεδόν έξι μήνες ζούσαν στο σπίτι του μάγιστρου, έτρωγαν το φαγητό του, ενώ οι υπηρέτες του φρόντιζαν κάθε τους ανάγκη. Η Ντάνυ ήταν δεκατριών, αρκετά μεγάλη ώστε να γνωρίζει πως τέτοια δώρα σπάνια δίνονταν χωρίς το αντίστοιχο τίμημα εδώ, στην ελεύθερη πόλη του Πέντος.
«Ο Ιλλύριο δεν είναι ανόητος» είπε ο Βισέρυς. Ήταν ένας λεπτοκαμωμένος νεαρός με χέρια που έτρεμαν και πυρετώδες βλέμμα στα ανοιχτόχρωμα, βιολετιά μάτια του. «Ο μάγιστρος ξέρει πως δεν πρόκειται να ξεχάσω τους φίλους μου όταν ανέβω στο θρόνο.»
Η Ντάνυ δεν είπε τίποτε. Ο Μάγιστρος Ιλλύριο ανακατευόταν με το εμπόριο: εμπορευόταν μπαχαρικά, πετράδια, δρακοκόκαλο και άλλα, όχι και τόσο όμορφα πράγματα. Είχε φίλους και στις Εννέα Ελεύθερες Πόλεις και λεγόταν πως οι γνωριμίες του απλώνονταν ακόμη πιο μακριά, στη Βέες Ντόθρακ και τη γη των θρύλων που βρεχόταν από τη Θάλασσα του Νεφρίτη. Λεγόταν επίσης πως δε θα δίσταζε να πουλήσει κάποιον φίλο του αρκεί να πετύχαινε τη σωστή τιμή. Η Ντάνυ τα μάθαινε όλα αυτά από τις σκόρπιες κουβέντες που άκουγε στους δρόμους, αλλά είχε τη σύνεση να μην αμφισβητεί τον αδελφό της όταν χανόταν στις ονειροπολήσεις του. Ο θυμός του ήταν τρομερός. Το «ξύπνημα του δράκοντα», όπως έλεγε ο Βισέρυς.

Quote:«Δε θα το χρειαστούμε ολόκληρο το καλασάρ του» είπε ο Βισέρυς. Τα δάχτυλά του έπαιζαν με τη λαβή του δανεικού σπαθιού, αν και η Ντάνυ ήξερε πως ο αδελφός της δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ λεπίδα. «Δέκα χιλιάδες θα μου είναι αρκετοί. Θα μπορούσα να σαρώσω τα Επτά Βασίλεια με δέκα χιλιάδες πολεμιστές των Ντοθράκι. Το βασίλειο θα επιστρέψει και πάλι στο δικαιωματικό βασιλιά. Οι Ταϊρέλ, οι Ρέντγουαϊν, οι Ντάρρυ και οι Γκρέιτζοϋ, μισούν όσο κι εγώ το Σφετεριστή. Οι κάτοικοι του Ντορν καίγονται να εκδικηθούν το θάνατο της Έλια και των παιδιών της. Κι οι απλοί άνθρωποι είναι μαζί μας. Ζητούν επιτακτικά το βασιλιά τους.»
Κοίταξε με αγωνία τον Ιλλύριο. «'Ετσι δεν είναι;».
«Είναι ο λαός σου και σε αγαπούν» αποκρίθηκε καλοπροαίρετα ο Μάγιστρος Ιλλύριο. «Σε κάθε γωνιά των Επτά Βασιλείων οι άντρες υψώνουν κρυφά τα ποτήρια τους και κάνουν προπόσεις για να έχεις καλή υγεία, και οι γυναίκες κεντούν λάβαρα με το δράκοντα και τα κρύβουν για την ημέρα που θα διασχίσεις ξανά τη στενή θάλασσα.» Έπειτα ανασήκωσε τους ώμους του. «Τουλάχιστον έτσι μου λένε οι
πληροφοριοδότες μου.»
Η Ντάνυ δε διέθετε πληροφοριοδότες, δεν είχε κανέναν τρόπο να ξέρει τι έκανε ή τι σκεφτόταν οποιοσδήποτε πέρα από τη στενή θάλασσα. Δεν εμπιστευόταν όμως τα γλυκά λόγια του Ιλλύριο, όπως δεν εμπιστευόταν γενικά οτιδήποτε προερχόταν από αυτόν.