Quote:“...Και θυμωμένος. Κανένα χαμόγελο εδώ. Ο Bittersteel ήταν νευριασμένος σε ολόκληρη τη ζωή του, και έτρεφε ένα ιδιαίτερο μίσος για το Ματωμένο Κοράκι και τη μητέρα του, η οποία είχε αντικαταστήσει τη δική του μητέρα ως αγαπημένη ερωμένη του Βασιλιά.”

Quote:“Μπορεί να ήταν πικρό το ατσάλι του, αλλά χειρότερη ήταν η γλώσσα του. Πότιζε με δηλητήριο τα αυτιά του Daemon, και μαζί του ήρθαν οι φωνές άλλων ιπποτών και αρχόντων με παράπονα”

Quote:“...αλλά ο Daemon έχει τέσσερις νεότερους αδερφόυς, και αδερφές επίσης. Αν είμαι τόσο ανόητος ώστε να αφαιρέσω το όμορφο κεφάλι του, η μητέρα θα θρηνήσει, οι φίλοι του θα με καταραστούν ως συγγενοκτόνο, και ο Bittersteel θα στέψει τον αδερφό του Haegon. Νεκρός, ο νεαρός Daemon είναι ήρωας. Ζωντανός, αποτελεί ένα εμπόδιο στο δρόμο του ετεροθαλή αδερφού μου. Πολύ δύσκολα μπορεί να στέψει έναν τρίτο Blackfyre βασιλέα ενόσω ο δεύτερος παραμένει τόσο άβολα ζωντανός.”

Quote:“Ο νάνος το συλλογίστηκε αυτό. Ο Χρυσός Λόχος είχε τη φήμη του καλύτερου στρατού μισθοφόρων και είχε ιδρυθεί έναν αιώνα πριν από τον Μπίττερστηλ, έναν μπάσταρδο γιο του Αίγκον του Ανάξιου. Όταν ένας άλλος από τους Σπουδαίους Μπάσταρδους του Αίγκον προσπάθησε να πάρει το Σιδερένιο Θρόνο από το νόμιμο ετεροθαλή αδερφό του, ο Μπίττερστηλ είχε ακολουθήσει τους επαναστάτες. Όμως ο Ντέιμον Μπλάκφαϊρ είχε χαθεί στο Κόκκινο Λιβάδι και μαζί του και η επανάστασή του. Όσοι ακόλουθοι του Μαύρου Δράκου επέζησαν της μάχης και αρνήθηκαν να γονατίσουν διέφυγαν στην άλλη άκρη της Στενής Θάλασσας και ανάμεσά τους ήταν οι μικρότεροι γιοι του Ντέιμον, ο Μπίττερστηλ και εκατοντάδες άρχοντες και ιππότες, που πολύ σύντομα αναγκάστηκαν να πουλούν το σπαθί τους για να φάνε. Κάποιοι ενώθηκαν με το Σκισμένο Λάβαρο, κάποιοι με τους Δευτερότοκους, κάποιοι με τους Πιστούς της Κόρης. Ο Μπίττερστηλ είδε τη δύναμη του Οίκου των Μπλάκφαϊρ να σκορπίζεται στους τέσσερις ανέμους, κι έτσι, ίδρυσε το Χρυσό Λόχο για να ενώσει τους εξόριστους.”

Quote:“Στο νεκροκρέβατό του, ο Σερ Αίγκορ Ρίβερς είχε δώσει την περίφημη διαταγή να βράσουν το κρανίο του για να φύγει η σάρκα, να το βουτήξουν σε χρυσάφι και να το κουβαλήσουν μαζί τους όταν διέσχιζαν τη θάλασσα για να ξαναπάρουν το Γουέστερος.”

Quote:“τα στέμματα πωλούνταν εννιά για μια δεκάρα”

Quote:“...Από τότε μέχρι τώρα, οι άντρες του Χρυσού Λόχου είχαν ζήσει και είχαν πεθάνει στις Αμφισβητούμενες Περιοχές, πολεμώντας για το Μυρ ή το Λυς ή το Τάϊρος στους άσκοπους μικρούς τους πολέμους, ονειρευόμενοι τη γη που είχαν χάσει οι πατέρες τους. Ήταν εξόριστοι και γιοι εξόριστων, απόβλητοι που λαχταρούσαν συγχώρεση ... μα παρ' όλα αυτά τρομεροί πολεμιστές.”

Quote:Η σκηνή του διοικητή ήταν φτιαγμένη από χρυσόνημα και περικυκλωμένη από πασσάλους με επιχρυσωμένα κρανία σrην κορυφή τους. Ένα κρανίο ήταν μεγαλύτερο από τα άλλα, φρικτά παραμορφωμένο. Από κάτω του ήταν ένα δεύτερο, όχι μεγαλύτερο από γροθιά παιδιού. Ο Μαίλυς ο Τερατώδης και ο ανώνυμος αδερφός του. Τα άλλα κρανία έμοιαζαν όλα ίδια, αν και μερικά ήταν ραγισμένα και σπασμένα από τα χτυπήματα που τους είχαν σκοτώσει, και ένα είχε μυτερά δόντια. «Ποιος είναι ο Μάιλς;» άκουσε τον εαυτό του να ρωτά.
«Εκεί. Στην άκρη.» Ο Φλάουερς έδειξε. «Περίμενε. Θα πάω να σε ανακοινώσω.» Γλίστρησε μέσα σrη σκηνή, αφήνοντας τον Γκριφ να αντικρίζει το επιχρυσωμένο κρανίο του παλιού του φίλου. Ζωντανός, ο Σερ Μάιλς Τόυν ήταν άσχημος σαν την αμαρτία. Ο διάσημος πρόγονός του, ο τολμηρός Τέρρενς Τόυν για τον οποίο μιλούσαν τα τραγούδια, ήταν τόσο όμορφος, που ακόμα και η ερωμένη του βασιλιά δεν μπόρεσε να του αντισταθεί· αλλά ο Μάιλς είχε μακριά αυτιά, στραβό σαγόνι και τη μεγαλύτερη μύτη που είχε δει ποτέ ο Τζον Κόννινγκτον. Όταν σου χαμογελούσε, όμως, τίποτε απ' αυτά δεν είχε σημασία. Μαυρόκαρδο τον είχαν ονομάσει οι άντρες του από το έμβλημα στην ασπίδα του. Ο Μάιλς λάτρευε το όνομα και όσα υπαινισσόταν. «'Ενα διοικητή πρέπει να τον φοβούνται τόσο οι φίλοι όσο και οι εχθροί» είχε ομολογήσει κάποτε. «Αν ο κόσμος νομίζει πως είμαι άσπλαχνος, τόσο το καλύτερο.» Η αλήθεια ήταν διαφορετική. Στρατιώτης ως το κόκαλο, ο Τόυν ήταν σκληρός αλλά πάντα δίκαιος, ένας πατέρας για τους άντρες του και πάντα γενναιόδωρος στον εξόριστο άρχοντα Τζον Κόννινγκτον.
Ο θάνατος του είχε στερήσει τα αυτιά, τη μύτη και όλη τη ζεστασιά του. Το χαμόγελό του παρέμενε, γυαλιστερό και χρυσό πλέον. Όλα τα κρανία χαμογελούσαν, ακόμα και του Μπίττερστηλ στον ψηλό στύλο στο κέντρο. Τι λόγο έχει να χαμογελά; Πέθανε ηττημένος και μόνος, ένας συντετριμμένος άντρας σε μια ξένη γη. Στο νεκροκρέβατό του, ο Σερ Αίγκορ Ρίβερς είχε δώσει την περίφημη διαταγή να βράσουν το κρανίο του για να φύγει η σάρκα, να το βουτήξουν σε χρυσάφι και να το κουβαλήσουν μαζί τους όταν διέσχιζαν τη θάλασσα για να ξαναπάρουν το Γουέστερος. Οι διάδοχοί του είχαν ακολουθήσει το παράδειγμά του.

Quote:Βρήκαν το Χρυσό Λόχο δίπλα στον ποταμό καθώς ο ήλιος χαμήλωνε στη δύση. Ήταν ένα στρατόπεδο που θα ενέκρινε ακόμα και ο Άρθουρ Ντέυν - συμπαγές, οργανωμένο, υπερασπίσιμο. Ένα βαθύ χαντάκι είχε σκαφτεί γύρω του, με μυτερούς πασσάλους μπηγμένους στο χώμα. Οι σκηνές είχαν στηθεί σε σειρές, με φαρδιούς δρόμους ανάμεσά τους. Τα αποχωρητήρια είχαν σκαφτεί δίπλα στον ποταμό, ώστε το ρεύμα να παρασέρνει τις ακαθαρσίες. Οι γραμμές των αλόγων ήταν στο βορρά και πέρα απ' αυτές δυο ντουζίνες ελέφαντες έβοσκαν δίπλα στο νερό, τραβώντας καλάμια με τις προβοσκίδες τους. Ο Γκριφ κοίταξε τα μεγάλα γκρίζα ζώα επιδοκιμαστικά. Δεν υπάρχει ούτε ένα πολεμικό άλογο στο Γουέστερος που θα σταθεί εναντίον τους.
Ψηλά μαχητικά λάβαρα από χρυσόνημα κυμάτιζαν πάνω σε επιβλητικούς στύλους στην περίμετρο του στρατοπέδου. Από κάτω τους, οπλισμένοι και θωρακισμένοι φρουροί έκαναν τους γύρους τους με λόγχες και τόξα στα χέρια, παρακολουθώντας καθέναν που πλησίαζε. Ο Γκριφ φοβόταν πως ο λόχος θα είχε χαλαρώσει υπό τη διοίκηση του Χάρρυ Στρίκλαντ, που φαινόταν να τον απασχολεί περισσότερο πώς να πιάσει φιλίες από το να επιβάλει την πειθαρχία· αλλά φαινόταν πως οι φόβοι του ήταν αβάσιμοι.

Quote:[size=10pt].... οι μισθοφόροι επεδείκνυαν μια χοντροκομμένη μεγαλοπρέπεια. Όπως πολλοί στο επάγγελμά τους, κρατούσαν τον επίγειο πλούτο τους πάνω τους: πετραδοστόλιστα σπαθιά, διακοσμημένες πανοπλίες, βαριά περιδέραια και πλούσια μετάξια έκαναν αισθητή την παρουσία τους και κάθε άντρας στη σκηνή φορούσε τα λύτρα ενός άρχοντα σε χρυσά περιβραχιόνια. Καθένα τους συμβόλιζε ένα χρόνο υπηρεσίας στο Χρυσό Λόχο. Ο Μαρκ Μάντρεϊκ, το βλογιοκομμένο πρόσωπο του οποίου είχε μια τρύπα στο μάγουλο εκεί όπου είχε αφαιρεθεί το τατουάζ σκλάβου, φορούσε μια αλυσίδα από χρυσά κρανία επίσης.

Quote:Ο Σερ Φράνκλυν έκανε τις συστάσεις. Κάποιοι από τους μισθοφόρους είχαν ονόματα μπάσταρδου, όπως ο Φλάουερς: Ρίβερς, Χιλ, Στόουν. Άλλοι είχαν διεκδικήσει ονόματα που κάποτε κυριαρχούσαν στην ιστορία του Γουέστερος ο Γκριφ μέτρησε δύο Στρονγκ, τρεις Πηκ, έναν Μαντ, έναν Μάντρεϊκ, έναν Λόθστον, δύο Κόουλ. Δεν ήταν όλα γνήσια. Στους ελεύθερους λόχους μπορούσε κανείς να δώσει στον εαυτό του ό,τι όνομα ήθελε.
.....
Δεν ήταν όλοι οι λοχαγοί από το Γουέστερος. Ο Μαύρος Μπάλακ, ένας ασπρομάλλης από τα Νησιά του Θέρους με δέρμα μαύρο σαν πίσσα, διέταζε τους τοξότες του λόχου, όπως και στις μέρες του Μαυρόκαρδου. Φορούσε ένα φτερωτό μανδύα πράσινο και πορτοκαλή, υπέροχο στην όψη. Ο κάτισχνος Γκόρυς Εντόρυεν από το Βολάντις είχε αντικαταστήσει τον Στρίκλαντ ως ταμίας του λόχου. Ένα τομάρι λεοπάρδαλης κάλυπτε τον έναν του ώμο και μαλλιά κόκκινα σαν αίμα έπεφταν στους ώμους του σε λαδωμένες μπούκλες, αν και η μυτερή του γενειάδα ήταν μαύρη. Ο υπεύθυνος των κατασκόπων ήταν άγνωστος στον Γκριφ, ένας άντρας από το Λυς ονόματι Λυσόνο Μάαρ, με λουλακιά μάτια και λευκόχρυσα μαλλιά και χείλη που θα ζήλευε κάθε πόρνη. Στην αρχή ο Γκριφ τον είχε περάσει για γυναίκα. Τα νύχια του ήταν βαμμένα μοβ και από τους λοβούς του έσταζαν σταγόνες αμέθυστων και μαργαριτάρια.

Quote:Ξέρει; αναρωτήθηκε ο Γκριφ. Πόσα του είπε ο Μάιλς; Ο Βάρυς ήταν ανένδοτος ως προς την ανάγκη για μυστικότητα. Τα σχέδια που είχε κάνει μαζί με τον Ιλλύριο και τον Μαυρόκαρδο είχαν μείνει μεταξύ τους. Ο υπόλοιπος λόχος είχε κρατηθεί στην άγνοια. Αυτό που δεν ήξεραν δεν μπορούσαν να το διαρρεύσουν.

Quote:Ο Άπατρις Χάρρυ Στρίκλαντ έκανε μια παύση με το φουσκαλιασμένο πόδι του στο χέρι. «Θα ήθελα να σου θυμίσω ότι ήταν ο Μάιλς Τόυν που έκανε αυτή τη μυστική συμφωνία, όχι εγώ.

Quote:«Το Γιουνκάι. Ο απεσταλμένος που έστειλαν για να καλοπιάσει το Βολάντις έχει στείλει ήδη τρεις ελεύθερους λόχους στον Κόλπο των Δουλεμπόρων. Θέλει να γίνουμε ο τέταρτος και προσφέρει τα διπλά απ' ό,τι μας πλήρωνε το Μυρ συν έναν σκλάβο για κάθε άντρα του λόχου, δέκα για κάθε αξιωματικό και εκατό διαλεχτές παρθένες όλες για μένα.»
Κατάρα. «Αυτό θα απαιτούσε χιλιάδες σκλάβους. Πού ελπίζει να βρει το Γιουνκάι τόσο πολλούς;» «Στο Μηρήν.» Ο Στρίκλαντ έγνεψε στον ακόλουθό του. «Γουάτκυν, μια πετσέτα. Το νερό κρυώνει και τα δάχτυλά μου ζάρωσαν σαν σταφύλια. Όχι, όχι αυτή την πετσέτα, την απαλή.»
«Αρνήθηκες» είπε ο Γκριφ.
«Του είπα ότι θα σκεφτώ την πρότασή του.» Ο Χάρρυ μόρφασε, καθώς ο ακόλουθός του σκούπιζε τα πόδια του. «Απαλά με τα δάχτυλα. Σκέψου τα σαν σταφύλια με λεπτή φλούδα, μικρέ. Θέλεις να τα στεγνώσεις χωρίς να τα λιώσεις. Χάιδεμα, όχι τρίψιμο. Ναι, έτσι.» Στράφηκε πίσω στον Γκριφ. «Μια ξεκάθαρη άρνηση θα ήταν ασύνετη. Οι άντρες θα αναρωτιόνταν αν έχω χάσει το μυαλό μου, και με το δίκιο τους.»

Quote:«Πρίγκιπα Αίγκον» είπε ο Τρίσταν Ρίβερς «είμαστε δικοί σου άντρες. Αυτό επιθυμείς, να σαλπάρουμε δυτικά αντί για ανατολικά;»
«Ναι» απάντησε έντονα ο Αίγκον. «Αν η θεία μου θέλει το Μηρήν, μπορεί να το έχει. Θα διεκδικήσω το Σιδερένιο Θρόνο μόνος μου, με τα σπαθιά σας και την αφοσίωσή σας. Αν κινηθούμε γρήγορα και χτυπήσουμε δυνατά, μπορούμε να κερδίσουμε μερικές εύκολες νίκες προτού καταλάβουν καν οι Λάννιστερ ότι φτάσαμε. Αυτό θα φέρει κι άλλους στο πλευρό μας.»
Ο Ρίβερς χαμογελούσε επιδοκιμαστικά. Άλλοι αντάλλασσαν σκεφτικά βλέμματα. Κι ύστερα ο Πηκ είπε: «Καλύτερα να πεθάνω στο Γουέστερος παρά στο δρόμο των δαιμόνων» και ο Μαρκ Μάντρεϊκ χασκογέλασε και αποκρίθηκε: «εγώ θα προτιμούσα να ζήσω, να κερδίσω γη και κάνα μεγάλο κάστρο» και ο Φράνκλυν Φλάουερς χτύπησε τη λαβή του σπαθιού του και είπε: «αν είναι να σκοτώσω και μερικούς Φόσσογουεϊ, εγώ είμαι μέσα».
Όταν άρχισαν να μιλάνε όλοι μαζί, ο Γκριφ ήξερε ότι η παλίρροια είχε γυρίσει. Δεν είχα ξαναδεί αυτή την πλευρά του Αίγκον. Δεν ήταν η πιο συνετή πορεία, αλλά είχε βαρεθεί τη σύνεση, είχε βαρεθεί τα μυστικά, είχε βαρεθεί την αναμονή. Είτε κέρδιζαν είτε όχι, θα ξαναέβλεπε τη Φωλιά του Γρύπα προτού πέθαινε και θα θαβόταν δίπλα σrον τάφο του πατέρα του.
Ένας ένας, οι άντρες του Χρυσού Λόχου σηκώθηκαν, γονάτισαν και έθεσαν τα σπαθιά τους στα πόδια του νεαρού πρίγκιπα. Ο τελευταίος ήταν ο Άπατρις Χάρρυ Στρίκλαντ, παρά τις φουσκάλες στα δάχτυλά του.

Quote:Δέκα χιλιάδες άντρες είχαν σαλπάρει από το Βόλον Τέρυς, με όλα τους τα όπλα, τα άλογα, τους ελέφαντες. Ούτε οι μισοί δεν είχαν φτάσει μέχρι στιγμής στο Γουέστερος, στο συμφωνημένο σημείο απόβασης ή έστω εκεί κοντά, μια εγκαταλειμμένη παράλια έκταση στις παρυφές του Ρέινγουντ ... μια περιοχή που ο Τζον Κόννινγκτον ήξερε καλά, καθώς ήταν κάποτε δική του.

Quote:«Και το Ντορν;» Η Κοιλάδα ήταν μακριά· το Ντορν ήταν κοντά.
«Ο μικρότερος γιος του Πρίγκιπα Ντόραν αρραβωνιάστηκε τη Μυρσέλλα Μπαράθηον, κάτι που σημαίνει ότι το Ντορν έχει πάρει το μέρος του Οίκου των Λάννιστερ, αλλά έχουν έναν στρατό στο Δρόμο των Οστών κι άλλον έναν στο Πέρασμα του Πρίγκιπα σε αναμονή ... »
«Σε αναμονή.» Συνοφρυώθηκε. «Για ποιο λόγο;» Χωρίς την Νταινέρυς και τους δράκους της, το Ντορν ήταν ύψιστης σημασίας για τα σχέδιά τους. «Γράψε στο Σάνσπηαρ. Ο Ντόραν Μαρτέλ πρέπει να μάθει ότι ο γιος της αδερφής του είναι ακόμα ζωντανός και γύρισε στην πατρίδα για να διεκδικήσει το θρόνο του πατέρα του.»

Quote:«Δε διασχίσαμε το μισό κόσμο για να περιμένουμε. Η καλύτερη ευκαιρία μας είναι να χτυπήσουμε. Και να χτυπήσουμε γοργά προτού το Κινγκς Λάντινγκ μάθει ποιοι είμαστε. Σκοπεύω να πάρω το Στορμς Εντ. Ένα σχεδόν απόρθητο κάστρο και το τελευταίο προπύργιο του Στάννις Μπαράθηον στο Νότο. Μόλις το καταλάβουμε, θα έχουμε ένα ασφαλές κάστρο στο οποίο μπορούμε να υποχωρήσουμε, αν χρειαστεί, και η κατάληψή του θα αποδείξει τη δύναμή μας.»