Spoiler«Μερικές φορές οι ιππότες είναι τα τέρατα, Μπραν. Ο μικρός λιμνάνθρωπος διέσχιζε τον αγρό, απολαμβάνοντας τη ζεστή ανοιξιάτικη μέρα, χωρίς να κάνει κακό σε κανέναν, όταν του επιτέθηκαν τρεις ακόλουθοι ιπποτών. Δεν ήταν μεγαλύτεροί του, ωστόσο ήταν πιο μεγαλόσωμοι απ' αυτόν και οι τρεις τους. Αυτός ήταν ο δικός τους κόσμος, όπως πίστευαν, και δεν είχε κανένα δικαίωμα να βρίσκεται εκεί. Του άρπαξαν το κοντάρι και τον έριξαν στο έδαφος, βρίζοντάς τον και αποκαλώντας τον ... βατραχοφάγο.»

«Ήταν Γουόλντερ;» Ακούστηκε σαν κάτι που θα έκανε ο Μικρός Γουόλντερ Φρέυ.

«Κανείς δεν είπε το όνομά του, αλλά παρατήρησε πολύ καλά τα πρόσωπά τους για να τους εκδικηθεί αργότερα. Τον έσπρωχναν κάτω κάθε φορά που προσπαθούσε να σηκωθεί και τον κλοτσούσαν όταν κουλουριαζόταν στο έδαφος. Τότε, όμως, άκουσαν ένα βρυχηθμό. ''Είναι άντρας του πατέρα μου αυτός που κλοτσάτε" ούρλιαξε η λύκαινα.»

«Μια λύκαινα με τέσσερα ή με δύο πόδια;»

«Δύο» είπε η Μήρα. «Η λύκαινα επιτέθηκε στους ακόλουθους με ένα σπαθί και τους ανάγκασε να σκορπίσουν. Ο λιμνάνθρωπος ήταν μελανιασμένος και ματωμένος, έτσι τον πήρε στο λημέρι της για να του καθαρίσει τις πληγές και να τις δέσει με λινούς επιδέσμους. Εκεί συνάντησε τους αδελφούς από την αγέλη της: τον άγριο λύκο που ήταν ο αρχηγός τους, τον ήσυχο λύκο δίπλα του και το κουτάβι – που ήταν το νεότερο από τους τέσσερις.
»Εκείνο το βράδυ θα γινόταν γιορτή στο Χάρρενχαλ, που θα σηματοδοτούσε την έναρξη των αγώνων, και η λύκαινα επέμενε να συμμετάσχει ο μικρός. Ήταν ευγενικής καταγωγής κι είχε το ίδιο δικαίωμα με τον καθένα να καθίσει στον πάγκο. Δεν ήταν εύκολο να της αρνηθεί κανείς, οπότε άφησε το νεαρό κουτάβι να του βρει ρούχα κατάλληλα για τη γιορτή ενός βασιλιά και πήγε στο μεγάλο κάστρο.
»Έφαγε κι ήπιε με τους λύκους κάτω από τη στέγη του Χάρρεν, όπως και με πολλούς ορκισμένους συμμάχους τους, βουνίσιους, ταράνδους, αρκούδες και αρσενικές γοργόνες. Ο πρίγκιπας των δράκων είπε ένα τραγούδι τόσο λυπητερό που έκανε τη λύκαινα να δακρύσει, αλλά όταν το κουτάβι, ο αδελφός της, την πείραξε που έκλαιγε, εκείνη του έχυσε κρασί στο κεφάλι. Ένας μαύρος αδελφός μίλησε, ζητώντας από τους ιππότες να καταταγούν στη Νυχτερινή Φρουρά. Ο άρχοντας των καταιγίδων κέρδισε τον ιππότη των κρανίων και των φιλιών σ' ένα διαγωνισμό οινοποσίας. Ο λιμνάνθρωπος είδε μια κόρη με γελαστά πορφυρά μάτια να χορεύει με ένα λευκό σπαθί, ένα κόκκινο φίδι και τον άρχοντα των γρυπών και στο τέλος με τον ήσυχο λύκο ... αλλά μόνο όταν ο άγριος λύκος της μίλησε εκ μέρους του αδελφού του, που ήταν πολύ ντροπαλός για ν' αφήσει τον πάγκο του και να σηκωθεί.
»Μέσα σε όλη αυτή τη χαρμόσυνη ατμόσφαιρα, ο μικρός λιμνάνθρωπος είδε τους τρεις ακόλουθους που του είχαν επιτεθεί. Ο ένας τους υπηρετούσε έναν ιππότη του δίκρανου, ο άλλος έναν του σκαντζόχοιρου, ενώ ο τρίτος έναν ιππότη με δύο πύργους ζωγραφισμένους στο πανωφόρι του, ένα έμβλημα που γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι λιμνάνθρωποι.»

«Οι Φρέυ» είπε ο Μπραν. «Οι Φρέυ του Περάσματος.»

«Τότε, όπως και τώρα. Η λύκαινα τους είδε επίσης και τους έδειξε στους αδελφούς της. "Θα μπορούσα να σου βρω ένα άλογο και μια πανοπλία που να σου κάνει" προσφέρθηκε το κουτάβι. Ο μικρός λιμνάνθρωπος τον ευχαρίστησε, αλλά δεν του απάντησε. Η καρδιά του είχε ραγίσει. Οι λιμνάνθρωποι είναι πιο μικρόσωμοι από τους περισσότερους, αλλά το ίδιο περήφανοι. Ο μικρός δεν ήταν ιππότης, όπως και κανείς από το λαό του. Χρησιμοποιούμε τη βάρκα πιο συχνά από το άλογο και τα χέρια μας είναι φτιαγμένα για κουπιά, όχι για κοντάρια. Όσο κι αν επιθυμούσε να πάρει την εκδίκησή του, φοβόταν πως θα ντρόπιαζε μόνο τον εαυτό του και τους δικούς του. Ο ήσυχος λύκος είχε προσφέρει στο μικρό λιμνάνθρωπο μια θέση στη σκηνή του εκείνο το βράδυ, αλλά πριν κοιμηθεί γονάτισε στην όχθη της λίμνης, κοιτώντας το νερό προς την κατεύθυνση του Νησιού των Προσώπων και προσευχήθηκε στους αρχαίους θεούς του Βορρά και του Αυχένα ... »

«Δεν άκουσες ποτέ αυτή την ιστορία από τον πατέρα σου;» ρώτησε ο Τζότζεν.

«Η Γριά Παραμάνα έλεγε τις ιστορίες. Μήρα, συνέχισε, δεν μπορείς να σταματήσεις εδώ.»

Ο Χόντορ πρέπει να πίστευε το ίδιο. «Χόντορ» είπε, και μετά: «Χόντορ, Χόντορ, Χόντορ, Χόντορ.»

«Λοιπόν» είπε η Μήρα «αν θέλεις ν' ακούσεις την υπόλοιπη ... »

«Ναι, πες τη μου.»

«Είχαν προγραμματιστεί πέντε μέρες αγώνων» είπε. «Υπήρχε κι ένας αγώνας πάλης με επτά γύρους, τοξοβολία, ρίψη τσεκουριών, ιπποδρομίες και αγώνες βάρδων ... »

«Άφησέ τα αυτά.» Ο Μπραν στριφογύριζε με ανυπομονησία στο καλάθι του στην πλάτη του Χόντορ. «Πες μας για την κονταρομαχία.»

«Όπως προστάζει ο πρίγκιπάς μου. Η κόρη του κάστρου ήταν η βασίλισσα της αγάπης και της ομορφιάς, με τέσσερις αδελφούς κι ένα θείο να την υπερασπιστούν, αλλά και οι τέσσερις γιοι του Χάρρενχαλ ηττήθηκαν την πρώτη μέρα. Οι νικητές χάρηκαν για λίγο τον τίτλο του πρωταθλητή, ώσπου έχασαν κι αυτοί με τη σειρά τους. Το τέλος της πρώτης μέρας βρήκε τον ιππότη του σκαντζόχοιρου να κερδίζει μια θέση ανάμεσα στους πρωταθλητές και το πρωί της δεύτερης μέρας ο ιππότης του δίκρανου και ο ιππότης των δύο πύργων ήταν επίσης θριαμβευτές. Αργά το απόγευμα εκείνης της δεύτερης μέρας, καθώς μάκραιναν οι σκιές, ένας μυστηριώδης ιππότης εμφανίστηκε στις λίστες.»

Ο Μπραν έγνεψε με ύφος σοφού. Μυστηριώδεις ιππότες εμφανίζονταν συχνά σε αγώνες, με περικεφαλαίες να κρύβουν τα πρόσωπά τους και ασπίδες που ήταν είτε κενές είτε είχαν κάποιο παράξενο έμβλημα. Μερικές φορές ήταν διάσημοι πρωταθλητές μεταμφιεσμένοι. Ο Δρακοϊππότης κάποτε κέρδισε αγώνες ως Ιππότης των Δακρύων, για να κατονομάσει την αδελφή του βασίλισσα της αγάπης και της ομορφιάς, αντί για την ερωμένη του βασιλιά. Και ο Μπάρρισταν ο Γενναίος είχε φορέσει δυο φορές την πανοπλία ενός μυστηριώδους ιππότη, την πρώτη φορά όταν ήταν μόλις δέκα ετών. «Στοιχηματίζω πως ήταν ο μικρός λιμνάνθρωπος.»

«Κανείς δεν ήξερε» είπε η Μήρα «αλλά ο μυστηριώδης ιππότης ήταν μικρός το δέμας και φορούσε μια πανοπλία που δεν του έκανε καλά, ήταν φτιαγμένη από διάφορα κομμάτια. Το έμβλημα πάνω στην ασπίδα του ήταν ένα δέντρο της καρδιάς των αρχαίων θεών, ένα λευκό καλάμι μ' ένα γελαστό κόκκινο πρόσωπο.»

«Μπορεί να ήρθε από το Νησί των Προσώπων» είπε ο Μπραν. «Ήταν πράσινος;» Στις ιστορίες της Γριάς Παραμάνας, οι φύλακες είχαν σκουροπράσινο δέρμα και φύλλα αντί για μαλλιά. Μερικές φορές είχαν και ελαφοκέρατα, αλλά ο Μπραν δεν έβλεπε πώς ο μυστηριώδης ιππότης θα μπορούσε να φορέσει περικεφαλαία αν είχε κέρατα. «Σίγουρα τον έστειλαν οι αρχαίοι θεοί.»

«Ίσως να ήταν έτσι. Ο μυστηριώδης ιππότης χαμήλωσε το κοντάρι του μπροστά στο βασιλιά και πήγε στο τέλος της σειράς, όπου είχαν στήσει τα υπόστεγά τους οι πέντε πρωταθλητές. Ξέρεις τους τρεις που προκάλεσε.»

«Τον ιππότη του σκαντζόχοιρου, τον ιππότη του δίκρανου και τον ιππότη των πύργων.» Ο Μπραν είχε ακούσει αρκετές ιστορίες ώστε να το ξέρει αυτό. «Σ' το είπα ότι ήταν ο μικρός λιμνάνθρωπος.»

«Όποιος κι αν ήταν, οι αρχαίοι θεοί έδωσαν δύναμη στο χέρι του. Ο ιππότης του σκαντζόχοιρου έπεσε πρώτος, μετά ο ιππότης του δίκρανου και τελευταίος αυτός των πύργων. Κανείς τους δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός, έτσι ο λαός σύντομα επευφημούσε τον Ιππότη του Γελαστού Δέντρου, όπως αποκαλούνταν ο νέος πρωταθλητής πλέον. Όταν οι ηττημένοι αντίπαλοί του ζήτησαν να ανακτήσουν το άλογο και την πανοπλία τους, ο Ιππότης του Γελαστού Δέντρου μίλησε με μια βροντερή φωνή μέσα από την περικεφαλαία του και είπε: "Να διδάξετε στους ακόλουθούς σας την τιμή, και αυτό θα είναι αρκετό". Μόλις οι ηττημένοι ιππότες συνέτισαν τους ακολούθους τους με αυστηρότητα, τα άλογα και οι πανοπλίες τους επιστράφηκαν. Έτσι, η προσευχή του μικρού λιμνάνθρωπου εισακούστηκε ... από τους πράσινους ανθρώπους ή τους αρχαίους θεούς, ή τα παιδιά του δάσους, ποιος το ξέρει;»

Ήταν ωραία ιστορία, σκέφτηκε ο Μπραν μόλις τη στριφογύρισε λίγο στο μυαλό του. «Μετά τι έγινε; Ο Ιππότης του Γελαστού Δέντρου κέρδισε στους αγώνες και παντρεύτηκε μια πριγκίπισσα;»

«'Οχι» είπε η Μήρα. «Εκείνο το βράδυ στο μεγάλο κάστρο, ο άρχοντας των καταιγίδων και ο ιππότης των κρανίων και των φιλιών ορκίστηκαν να τον αποκαλύψουν και ο ίδιος ο βασιλιάς παρακίνησε κάποιους να τον προκαλέσουν, δηλώνοντας πως το πρόσωπο πίσω από αυτή την περικεφαλαία δεν ήταν φίλος του. Το επόμενο πρωί, μόλις οι αγγελιοφόροι φύσηξαν τις τρομπέτες τους και ο βασιλιάς πήρε τη θέση του, μόνο δύο πρωταθλητές εμφανίστηκαν. Ο Ιππότης του Γελαστού Δέντρου είχε εξαφανιστεί. Ο βασιλιάς εξοργίστηκε κι έστειλε ακόμα και το γιο του, τον πρίγκιπα των δράκων, να τον βρει, αλλά το μόνο που βρήκαν ήταν η ζωγραφισμένη ασπίδα του να κρέμεται εγκαταλειμμένη σε ένα δέντρο. Ο δρακοπρίγκιπας κέρδισε τους αγώνες τελικά.»

«Ω.» Ο Μπραν σκέφτηκε για λίγο την ιστορία. «Ήταν ωραία ιστορία. Αλλά έπρεπε να του είχαν κάνει κακό οι τρεις κακοί ιππότες, όχι οι ακόλουθοί τους. Τότε ο μικρός λιμνάνθρωπος θα μπορούσε να τους είχε σκοτώσει όλους. Το ζήτημα με την ανταλλαγή ήταν χαζομάρα. Και ο μυστηριώδης ιππότης έπρεπε να κερδίσει τους αγώνες νικώντας κάθε αντίπαλο και να ονομάσει τη λύκαινα βασίλισσα της αγάπης και της ομορφιάς.»

«Ονομάστηκε βασίλισσα» είπε η Μήρα «αλλά αυτή είναι πιο θλιβερή ιστορία.»

«Είσαι σίγουρος πως δεν είχες ξανακούσει αυτή την ιστορία, Μπραν;» ρώτησε ο Τζότζεν. «Ο άρχοντας πατέρας σου δε σ' την είπε ποτέ;»

Ο Μπραν κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

(Μπραν - Θύελλα από Ατσάλι, βιβλίο Α)