Ρομπ Σταρκ:Η εκστρατεία στις Παραποτάμιες Περιοχές-Το Παιχνίδι του Στέμματος

[odykal]

Το παρόν θέμα αποτελεί μια προσπάθεια ανάλυσης του πρώτου μέρους της εκστρατείας (αφορά δηλαδή γεγονότα μόνο του Παιχνιδιού του Στέματος) του Νεαρού Λύκου στις Παραποταμίες Περιοχές και ορισμένων γεγονότων που σχετίζονται άμεσα και έμμεσα με αυτή. Πρόκειται για ένα από τα βασικά θέματα των βιβλίων.

Υπόβαθρο

Για να γίνει όσο το δυνατόν πιο κατανοητή η εκστρατεία, αξίζει να ασχοληθεί κανείς πρώτα με την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στο Γουέστερος πριν την εκστρατεία, και μετά να αναφερθεί σε εκείνη.

Κινγκς Λάντινγκ
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από το κεφάλαιο Ένταρντ XIV, το οποίο αποτελεί κομβικό κεφάλαιο για την εξέλιξη της ιστορίας καθώς πληροφορούμαστε τον θάνατο του Βασιλιά Ρόμπερτ. Πλέον, τα πράγματα έχουν αλλάξει και η ισορροπία στο Κινγκς Λάντινγκ κρέμεται από μια κλωστή. Δυστυχώς για τον Νεντ (και τους Σταρκ), ο θάνατος του Ρόμπερτ δεν είναι παραμόνο η αρχή της καταστροφής που θα ακολουθήσει. Στο τέλος του κεφάλαιου, παρακολουθούμε από πρώτο χέρι την προδοσία του Μικροδάχτυλου, καθώς και την ακόλουθη σύλληψη του Άρχοντα του Γουίντερφελ.
Ο λόγος είναι εναντίωση του Νεντ στο ό,τι ο Τζόφρυ αποτελεί τον νόμιμο διάδοχο του Ρόμπερτ στον θρόνο. Έχοντας ανακαλύψει ότι όλα τα παιδιά της Σέρσει είναι του Τζέιμι και όχι του Ρόμπερτ και διαθέτοντας ως “όπλο” την τελευταία επιθυμία του Ρόμπερτ να αναλάβει εκείνος την διακυβέρνηση του βασιλείου μέχρι ο διάδοχος του ενηλικιωθεί, διακηρύττει στην αίθουσα του Σιδένιου Θρόνου και μπροστά σε όλους ότι ο νόμιμος βασιλιάς είναι ο Στάννις, και όχι ο Τζόφρυ. Ακολουθεί το σκίσιμο του βασιλικού διατάγματος από την Σέρσει και η σύλληψή του από τη Φρουρά του Κινγκς Λάντινγκ (Γιάνος Σλυντ), την οποία είχε προσπαθήσει να πάρει  προηγουμένως με το μέρος του μέσω του Μικροδάχτυλου. Οι Λάννιστερ, έχοντας πλέον και την στήριξη της Φρουράς του Κινγκς Λάντινγκ, εξαπολύουν επίθεση σε όσους αποτελούν μέλη του Οίκου Σταρκ και προσπαθούν να συλλάβουν την Άρυα. Οι περισσότεροι θανατώνονται επί τόπου. Παρόλα αυτά, χάρη στη βοήθεια του Σύριο, η Άρυα κατορθώνει ξεφύγει από τους Λάννιστερ και από αυτό το σημείο και πέρα θεωρείται νεκρή, γεγονός που αποτελεί εμπόδιο σε κάποια πιθανή μελλοντική ανταλλαγή αιχμαλώτων ανάμεσα στους Τζέιμι και Σάνσα-Άρυα.
Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, παρακολουθούμε ως αυτόπτες μάρτυρες τη συνάντηση της Σάνσα με το Μικρό Συμβούλιο και την Βασίλισσα. Της εξηγούν τους λόγους για τους οποίους ο πατέρας της θεωρείται προδότης και της ζητείται να στείλει γράμματα στη μητέρα και τον αδελφό της ώστε να παρουσιαστούν στο Κινγκς Λάντινγκ και να δηλώσουν πλήρη υποταγή και αφοσίωση στον Τζόφρυ, κάτι που φυσικά οι Βόρειοι δεν έχουν καμία απολύτως πρόθεση να κάνουν.

Η αντίδραση του Βορρά
Στο κεφάλαιο Μπραν VI πληφορούμαστε για την κατάσταση που επικρατεί στον Βορρά και συγκεκριμένα στο Γουίντερφελ. Ο Ρομπ, μαθαίνοντας τα νέα της σύλληψης του πατέρα του και την απαίτηση του Μικρού Συμβουλίου αποφασίζει να καλέσει τους πρόμαχους του. Οι Σταρκ μπαίνουν στον πόλεμο στο πλευρό των Τάλλυ με σκοπό να ελευθερώσουν τον Νεντ και τα παιδιά του.

Οι πρώτες αψιμαχίες και τα αντίθετα στρατόπεδα
Προηγουμένως, στο κεφάλαιο Κάτλυν VII (όταν η Κάτλυν βρίσκεται ακόμη στο Έυρι) έχουμε μάθει για πρώτη φορά ότι πόλεμος ανάμεσα στους Λάννιστερ και τους Τάλλυ είναι έτοιμος να ξεσπάσει, καθώς «Ο Βασιλοκτόνος συγκεντρώνει στρατιά στο Κάστερλυ Ροκ», ενώ ο Έντμιουρ Τάλλυ «έστειλε καβαλάρηδες στο Ροκ ζητώντας από τον Άρχοντα Τάιγουιν να κάνει σαφή την πρόθεσή του» (κίνηση δίχως λόγο, δεν υπάρχει κανένας απολύτως κανόνας που αναγκάζει τον αντίπαλό να προειδοποιήσει πότε και αν θα επιτεθεί). Επιπλέον, ο Έντμιουρ διατάζει τους Άρχοντες Βανς και Πάιπερ να φυλάνε το πέρασμα νότια του Golden Tooth με περίπου 4 χιλιάδες άντρες (ένα πολύ καλύτερο σχέδιο θα ήταν να είχε προσπαθήσει να εκμεταλευτεί τις φυσικές οχυρώσεις των Παραποτάμιων Περιοχών και να φτιάξει μια γραμμή άμυνας όπως εκείνη στην Μάχη των Ποταμών, όπου χρησιμοποίησε με επιτυχία τους ποταμούς για να αναχαιτίσει τους Λάννιστερ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δηλαδή, θα μπορούσε να τοποθετήσει τα στρατεύματά του κατά μήκος του Red Fork [στην ανατολική όχθη] εμποδίζοντας την προέλαση όχι μόνο του Τζέιμι, αλλά και του Τάιγουιν, καθώς θα μπορούσε να είχε μεταφέρει μέσω του ποταμού στρατεύματα και στο Pinkmaiden, τοποθεσία από την οποία πέρασε ο στρατός το Τάιγουιν).
Αντιθέτως, οι Λάννιστερ σκοπεύουν να χωρίσουν τον στρατό τους σε δύο μέρη, με επικεφαλής στο καθένα τους Τζέιμι καιΤάιγουιν. Το στράτευμα του Τζέιμι αριθμεί περίπου σε 15 χιλιάδες στρατιώτες, ενώ εκείνο του Τάιγουιν σε 20 χιλιάδες. Το σχέδιο των Λάννιστερ (όπως μαθαίνουμε αργότερα) είναι ο Τζέιμι να κινηθεί με το στρατευμά του προς το Ρίβερραν (ακολουθώντας τον River Road), ενώ ο Τάιγουιν να κινηθεί αρχικά νοτιοανατολικά, ακολουθώντας μέχρι ένα σημείο τον Gold Road, και έπειτα συνεχίζοντας βόρειοανατολικά, ώστε να βοηθήσει το στρατό του Τζέιμι σε περίπτωση που δεν καταφέρει να διασπάσει τις δυνάμεις των Τάλλυ στο Golden Tooth κάνοντας επίθεση στα νώτα των Τάλλυ (καθώς το Golden Tooth είναι πέρασμα είναι πιθανό οι υπέρτερες δυνάμεις των Λάννιστερ να συναντούσαν σθεναρή αντίσταση παρά την ξεκάθαρη αριθμητική υπεροχή τους, οπότε ο Τάιγουιν ερχόμενος από τα νότιοανατολικά θα τους περικυκλώσει). Ακολούθως, ο Τάιγουιν θα κατευθυνθεί προς την Τρίαινα στρατοπεδεύοντας στην περιοχή, ενώ στο ενδιάμεσο θα καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του (τόσο τα κάστρα των Παραποτάμιων Αρχόντων, όσο και την γη τους).



(credit: Steven Attewell - racefortheironthrone.wordpress.com)


Ο πόλεμος των Πέντε Βασιλέων: Κάτλυν VII-Το σχέδιο του Ρομπ

Οι πρώτες επιτυχίες των Λάννιστερ στα Ρίβερλαντς και το σχέδιό τους
Με την άφιξη της Κάτλυν στο στρατόπεδο του Ρομπ στην Τάφρο Κέιλιν έχουμε ένα πρώτο update της κατάστασης του πολέμου. Πληροφορούμαστε ότι οι άρχοντες Βανς και Πάιπερ, στους οποίους ο Έντμιουρ είχε ορίσει την φύλαξη του περάσματος στο Golden Tooth, ηττήθηκαν με ιδιαίτερη ευκολία από τον Τζέιμι Λάννιστερ. Μάλιστα, ο άρχοντας Βανς σκοτώθηκε κατά διάρκεια της μάχης, ενώ οι επιζήσαντες με επικεφαλής τον άρχοντα Πάιπερ κατευθύνονται προς το Ρίβερραν ώστε να ανασυνταχθούν, με τον Τζέιμι να βρίσκεται στο κατόπι τους. Εν τω μεταξύ, ο Τάιγουιν Λάννιστερ, με έναν στρατό μεγαλύτερο από εκείνον του Τζέιμι βαδίζει αρχικά προς τα νότιοανατολικά και στη συνέχεια κατευθύνεται βόρεια, περνώντας τον Red Fork (όπου και έπεσε πάνω στον Μπέρικ Ντοντάρριον, τον οποίο ο Νεντ είχε στείλει ενώ ήταν ακόμη Χέρι να εκτελέσει τον Γκρέγκορ Κλέγκεϊν), με τελικό προορισμό την περιοχή της Τρίαινας. Το σχέδιο των Λάννιστερ είναι απλό. Ο Τζέιμι θα κινηθεί προς το Ρίβερραν, ενώ ο Τάιγουιν θα στρατοπεδεύσει στην Τρίαινα ώστε ο στρατός του να είναι δυνατόν να κινηθεί σε 3 διαφορετικές κατευθύνσεις αν χρειαστεί: α) να βοηθήσει το Κινγκς Λάντινγκ σε πιθανή πολιορκία, β) να ενισχύσει τις δυνάμεις του Τζέιμι και γ) να αντιμετωπίσει τους Βόρειους σε περίπτωση που επιχειρήσουν να κατέβουν την Βασιλική Οδό.

Όπως καταλαβαίνει και η Κάτλυν, το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο για τους Σταρκ. Οι Λάννιστερ έχουν κάνει αρκετά μεγάλη πρόοδο στην εκστρατεία τους στα Ρίβερλαντς σε βάρος των Τάλλυ, ενώ παλαιότεροι σύμμαχοι των Σταρκ όπως οι Άρρυν και οι Μπαράθηον δεν είναι σε θέση να τους βοηθήσουν για διαφορετικούς λόγους.

Το σχέδιο του Ρομπ
Όπως υποδεικνυέται και από ορισμένους από τους πρόμαχούς του, ο Ρομπ έχει δύο επιλογές για τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθεί εναντίον των Λάννιστερ. Οι Άμπερ, και συγκεκριμένα ο Τρανό-Τζον, προτείνουν μια κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του Τάιγουιν. Αντιθέτως, οι Κάρσταρκ και οι Γκλόβερ θεωρούν ότι θα πρέπει να ενώσουν πρώτα τις δυνάμεις τους με τον Έντμιουρ στο Ρίβερραν προσπερνώντας τον στρατό του Τάιγουιν. Τόσο η πρόταση των Άμπερ, όσο και των Κάρσταρκ και Γκλόβερ, εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Στην πρώτη περίπτωση, το ρίσκο είναι μεγάλο καθώς αν ο Ρομπ ηττηθεί από τον Τάιγουιν στο πεδίο της μάχης τα πράγματα θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολα για τους Βόρειους. Το δεύτερο σχέδιο εμπεριέχει τον κίνδυνο ο στρατός του Ρομπ να παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο στρατούς, αυτόν του Τζέιμι στα δυτικά, και αυτόν του Τάιγουιν στα ανατολικά, γεγονός που θα τον έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση.

Ποιο σχέδιο, λοιπόν, θα επιλέξει ο Ρομπ; Η απάντηση είναι κανένα από τα δύο. Και αυτό γιατί ακριβώς αυτή τη στιγμή που ο Ρομπ καλείται να πάρει την κρισιμότερη απόφαση της ζωής του αρχίζουν να διακρίνονται ξεκάθαρα οι αρετές του στο πεδίο της μάχης. Επινοεί ένα σχέδιο που δεν είχε σκεφτεί κανείς από τους πρόμαχους του:

«Θα άφηνα μια μικρή δύναμη εδώ για να προστατεύει την Τάφρο Κέιλιν, τοξότες κυρίως, και θα προχωρούσα με τους υπόλοιπους» άρχισε να λέει ο Ρομπ. «Αλλά μόλις βρεθούμε νότια του Αυχένα, θα χωρίσω τη στρατιά στα δυο. Οι οπλίτες θα συνεχίσουν στη βασιλική οδό και οι ιππείς θα διασχίσουν τον Πράσινο Ποταμό με κατεύθυνση τους Διδύμους.» Έδειξε με το δάχτυλο και συνέχισε: «'Οταν ο Άρχοντας Τάιγουιν μάθει πως έχουμε φτάσει νότια, θα κινηθεί προς βορρά για να επιτεθεί στην κύρια στρατιά μας, αφήνοντας το ιππικό μας ελεύθερο να συνεχίσει προς το Ρίβερραν από τη δεξιά όχθη.»

Το σχέδιο είναι απλό:
Α) Θα αφήσει μια μικρή δύναμή στην Τάφρο Κέιλιν ώστε να εμποδίσει κάποια πιθανή εισβολή των Λάννιστερ στον Βορρά
Β) Στους Διδύμους θα χωρίσει τον στρατό του σε δύο κομμάτια. Το πεζικό του, το οποίο αποτελεί και το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του θα συνεχίσει νότια ακολουθώντας την Βασιλική Οδό. Από την άλλη, το ιππικό του θα περάσει από τους Διδύμους στην άλλη πλευρά του ποταμού με σκοπό να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς το Ρίβερραν ώστε να βοηθήσει τους πολιορκούμενους. Και καθώς δεν υπάρχει κανένα άλλο πέρασμα του Green Fork εκτός των Διδύμων είτε βόρεια είτε νότια μέχρι την Τρίαινα, τώρα γίνεται κατανοητή η καθοριστική σημασία του περάσματος των Διδύμων στο σχέδιο του Ρομπ. Αν ο Γουόλντερ Φρέυ δεν επιτρέψει στον Ρομπ να περάσει από τους Διδύμους, τότε το σχέδιό του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και θα πρέπει αναγκαστικά να αντιμετωπίσει τον Τάιγουιν Λάννιστερ στο πεδίο της μάχης.
Η βάση όλου του σχεδίου είναι ο πλήρης αιφνιδιασμός των Λάννιστερ. Αν ο Ρομπ πέρναγε, δηλαδή, όλο το στράτευμά του από τους Διδύμους, τότε ο Τάιγουιν θα καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά (εφόσον οι ανιχνευτές του δεν θα συναντούσαν τους Βόρειους νότια των Διδύμων) και θα υποψιαζόταν ότι ο Ρομπ πέρασε από την άλλη πλευρά του ποταμού. Έτσι, θα ειδοποιούσε τον Τζέιμι να προετοιμαστεί για το στράτευμα που έρχεται προς το μέρος του (και πιθανότα θα κατευθυνόταν και ο ίδιος προς το Ρίβερραν) και δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να αιφνιδιαστεί. Το πεζικό των Βόρειων λειτουργεί στη συγκεκριμένη περίπτωση ως ενός είδους δόλωμα (χωρίς όμως να θυσιαστεί), δημιουργώντας την αίσθηση στον Τάιγουιν ότι όλος ο στρατός των Σταρκ ακολουθεί την Βασιλική Οδό. Ο Τάιγουν ναι μεν θα συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι ο Ρομπ και το ιππικό του έχουν περάσει από τους Διδύμους, αλλά πολύ αργότερα, χωρίς τότε να έχει δυνατότητα να ενημερώσει εγκαίρως τον Τζέιμι.
Όπως μαθαίνουμε, επίσης, ο ίδιος ο Ρομπ τίθεται επικεφαλής του ιππικού, ενώ κατόπιν παρότρυνσης της μητέρας του ορίζει ως επικεφαλής του πεζικού τον Ρους Μπόλτον, μία κίνηση την οποία σύντομα θα μετανιώσει.

Το σχέδιο και η πρώτη φάση της εκστρατείας των Λάννιστερ στα Ρίβερλαντς

Η νίκη του Τζέιμι στο Ρίβερραν και η (λανθασμένη) στρατηγική του Έντμιουρ
Στο κεφάλαιο Τύριον VII γίνεται ένα δεύτερο update του πολέμου του πολέμου στα Ρίβερλαντς, αυτή την φορά από την πλευρά των Λάννιστερ. Καταρχάς, επιβεβαιώνεται η νίκη του Τζέιμι επί των αρχόντων Βανς και Πάιπερ στο Golden Tooth, ενώ μαθαίνουμε επιπλέον πώς ο ίδιος πέτυχε μια συντριπτική νίκη σε βάρος των Τάλλυ μπροστά στα τείχη του Ρίβερραν, καταφέρνοντας μάλιστα να πιάσει αιχμάλωτο τον Έντμιουρ Τάλλυ, διάδοχο του Χόστερ Τάλλυ. Ο άρχοντας Τάιτος Μπλάκγουντ οδήγησε τους όποιους επιζώντες στο Ρίβερραν, το οποίο βρίσκεται τώρα σε κατάσταση πολιορκίας από τους Λάννιστερ, ενώ οι υπόλοιποι άρχοντες των Παραποτάμιων Περιοχών κατέφυγαν στα κάστρα τους μετά την μάχη.

Η στρατηγική που ακολούθησε ο Έντμιουρ για την αντιμετώπιση των Λάννιστερ απέτυχε παταγωδώς με τον ίδιο να πιάνεται αιχμάλωτος του Τζέιμι.

«Ο Σερ Έντμιουρ έχει τοποθετήσει μικρά αποσπάσματα κατά μήκος των συνόρων μας για να σταματήσει τις επιδρομές, αλλά ο άρχοντας πατέρας σου και εγώ ξεπαστρέψαμε τους περισσότερους προτού προλάβουν να αναδιοργανωθούν.»

Όπως αναφέρεται και στο παραπάνω απόσπασμα, ο λόγος για τον οποίο ο Έντμιουρ χώρισε τον στρατό του σε μικρά τμήματα κατά μήκος των συνόρων Γουέστερλαντς-Ρίβερλαντς ήταν για να βάλει ένα τέλος στις επιδρομές των Λάννιστερ στην περιοχή. Παρόλα αυτά, όπως οι Λάννιστερ αποδεικνύουν με τρανταχτό τρόπο, η κίνηση αυτή να υπερσπιστεί πάση θυσία κάθε κομμάτι γης των Τάλλυ είναι λανθασμένη. Ο Έντμιουρ έπρεπε να αποδεχτεί ότι τα εδάφη από τα σύνορα με την Δύση έως και τον Red Fork θα χαθούν και να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τις φυσικές άμυνες των Ρίβερλαντς (κατά κύριο λόγο τα ποτάμια) ώστε να προσπαθήσει να θέσει τους Λάννιστερ υπό έλεγχο. Θα μπορούσε, επομένως, όπως έχει αναφερθεί και αρκετά παραπάνω να δημιουργήσει μια γραμμή άμυνας κατά μήκος του Red Fork και εκεί να προσπαθήσει να ανακόψει την προέλεση των Λάννιστερ. Η τακτική αυτή δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είχε θετικά αποτελέσματα, αλλά θα είχε σίγουρα καλύτερη τύχη από εκείνη που εφάρμοσε ο Έντμιουρ στην πραγματικότητα, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την μελλοντική Μάχη των Ποταμών, όπου ο Έντμιουρ χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική κατάφερε να αναχαιτίσει τους Λάννιστερ και να κερδίσει τον Τάιγουιν.

Update στην πορεία του πολέμου από την πλευρά των Λάννιστερ - το (ολέθριο) λάθος του Τάιγουιν
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης του Τύριον με τον θείο και τον πατέρα του μαθαίνουμε επίσης ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες για το πώς εξελίχθηκε η πρώτη φάση της εκστρατείας των Λάννιστερ στα Ρίβερλαντς. Πρώτα απ' όλα, πληροφορούμαστε ότι έπειτα από την νίκη του Τζέιμι στο Ρίβερραν και την επιστροφή των ηττημένων αρχόντων στα κάστρα τους, ο Τάιγουιν προχώρησε στην κατάληψη των κάστρων τους ένα προς ένα. Συγκεκριμένα, τα κάστρα Pinkmaiden (Οίκος Πάιπερ) και Stone Hedge (Οίκος Μπράκεν) παραδόθηκαν στον Γκρέγκορ Κλέγκεϊν, ενώ τα Raventree Hall (Οίκος Μπλάκγουντ) και Χάρρενχαλ (Οίκος Γουέντ) στον Τάιγουιν, ο οποίος αυτήν ακριβώς τη στίγμη έχει στρατοπεδεύσει στον Πανδοχείο της Διασταύρωσης.


(credit: Steven Attewell - racefortheironthrone.wordpress.com)

Όπως είναι εύκολα κατανοητό, τα Ρίβερλαντς είναι αυτή τη στιγμή ουσιαστικά εκτός μάχης, ανήμπορα να κάνουν κάτι για να σταματήσουν την επέλαση των Λάννιστερ. Οι μοναδικοί οίκοι που έχουν ακόμη την δυνατότητα να τους προβάλλουν ορισμένη αντίσταση είναι οι Μάλλιστερ και Φρέυ, δύο οίκοι από τα βόρεια Ρίβερλαντς τα οποία προς το παρόν έχουν μείνει κατά ένα βαθμό ανεπηρέαστα από τον πόλεμο που μαίνεται κυρίως στα νότια Ρίβερλαντς. Όπως υπογραμίζει και ο Τάιγουιν, βέβαια, οι Φρέυ παρότι φαίνεται να προετοιμάζονται για πόλεμο δεν έχουν σκοπό να διαλέξουν πλευρά παρά μόνο όταν το αποτέλεσμα έχει καθοριστεί, ενώ οι Μάλλιστερ μόνοι τους δεν έχουν την δυνατότητα να σταματήσουν τους Λάννιστερ.

Μέχρι στιγμής όλα βαίνουν καλώς για τους Λάννιστερ. Μοναδικό αγκάθι στις στις επιτυχίες τους είναι η παρουσία των Μαρκ Πάιπερ-Κάρυλ Βανς, οι οποίοι μαζί με τον Μπέρικ Ντοντάρριον και τον Θόρος του Μυρ (οι μελλοντικοί Brotherhood without Banners) κάνουν επιδρομές στα νώτα των Λάννιστερ δημιουργώντας προβλήματα στις γραμμές ανεφοδιασμού τους.

Όσον αφορά τους Βόρειους, το τελευταίο πράγμα που γνωρίζουν οι Λάννιστερ είναι ότι έχουν στρατοπεδεύσει στην Τάφρο Κέιλιν και ετοιμάζονται να κατευθυνθούν προς τα νότια. Ακριβώς αυτή είναι και η στιγμή που ο Τάιγουιν κάνει ένα από τα μεγαλύτερά του σφάλματα: υποτιμά και «διαβάζει» λάνθασμένα τον αντίπαλό του, κάνοντας ένα λάθος που θα του κοστίσει πολύ ακριβά:

«Το σπαθί γίνεται γερό μονάχα όταν σφυρηλατηθεί» δήλωσε ο Σερ Τάιγουιν. «Ο γιος του Σταρκ είναι παιδί ακόμη. Του αρέσει βέβαια ο ήχος από τα πολεμικά κέρατα και η θέα των λάβαρων που κυματίζουν στον άνεμο, αλλά ο πόλεμος είναι δουλειά σφαγέα. Κι εγώ δε νομίζω να το σηκώνει το στομάχι του.»

Μια κάκιστη εκτίμηση που θα φέρει συντόμως τον Τάιγουιν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.

Παρόλη την μεγάλη σημασία όλων των παραπάνω, ωστόσο, η σημαντικότερη είδηση του κεφαλαίου έρχεται στο τέλος:

Ο Τύριον ήταν έτοιμος να πει στον άρχοντα πατέρα του πως σχεδίαζε να ερημώσει την Κοιλάδα του Άρρυν, αλλά δεν του δόθηκε η ευκαιρία. Η πόρτα άνοιξε και πάλι με πάταγο. Ο αγγελιοφόρος γονάτισε μπροστά στον Άρχοντα Τάιγουιν κι έριξε μια παραξενεμένη ματιά στους βουνίσιους. «Άρχοντά μου» είπε «Ο Σερ Άνταμ με πρόσταξε να σου πω πως η στρατιά των Σταρκ ξεκίνησε να κινείται νότια, στο δρόμο που διασχίζει τους βάλτους.»

Ο Σερ Άνταμ, ιππότης καταγώμενος από τον Οίκο Μάρμπραντ, ειδοποιεί μέσω αγγελιοφόρου τον Τάιγουιν για το γεγονός ότι ο στρατός των Βόρειων βρίσκεται πλέον σε κίνηση. Η αντίδραση του Τάιγουιν στο νέο αυτό είναι άκρως θετική, δείγμα της πίστης στις δικές του ικανότητες αλλά και της πεποίθησης ότι ο Ρομπ Σταρκ δεν έχει τις ικανότητές για τον νικήσει. Αμέσως, διατάζει τον Σερ Άνταμ να παρενοχλεί τους Βόρειους κατά τη διάρκεια της πορείας τους, χωρίς όμως να εμπλακεί σε ανοιχτή σύγκρουση με εκείνους. Στη συνέχεια, ωστόσο, διαπράττει ένα ακόμη μεγάλο λάθος ως απόρροια του προηγούμενου: παρά την παρότρυνση του μοναδικού εν ζωή αδερφού του να παραμείνουν στο σημείο που έχουν στρατοπεδεύσει και να περιμένουν τους Βόρειους εκεί, αποφασίζει να εγκαταλείψει την καλά οχυρωμένη θέση του και να αντιμετωπίσει τους Σταρκ βόρεια του Πανδοχείου της Διασταύρωσης περνώντας την Τρίαινα. Με την κίνηση του αυτή χάνει την δυνατόητα να υποστηρίξει το Κινγκς Λάντινγκ και να ενισχύσει τον Τζέιμι, καθώς αν αλλάξει γνώμη και επιχειρήσει να κάνει κάτι από τα δύο τη στιγμή που θα έχει περάσει από την Τρίαιανα, αυτό σημαίνει ότι θα έχει χάσει κρίσιμο χρόνο και ο στρατός των Βόρειων υπό τον Ρους Μπόλτον θα βρίσκεται κατά πάσα πιθανότητα στο κατόπι του. Ακόμη, αν τα πράγματα πάνε στραβά (όπως και έγιναν τελικά), θα κινδυνεύει να παγιδευτεί ανάμεσα στον στρατό του Ρους από τα βόρεια και τον στρατό του Ρομπ από τα νότια έχοντας διασχίσει την Τρίαινα.

Φυσικά, η κίνηση αυτή του Τάιγουιν δεν έρχεται χωρίς την απαραίτητη αιτιολόγηση. Θεωρώντας τον Στάννις την μεγαλύτερη απειλή για τους Λάννιστερ (εδώ τίθεται επίσης το ερώτημα αν ο Στάννις θα μπορούσε ακριβώς αυτή τη στιγμή να διεξάγει μια επιτυχημένη επίθεση στο Κινγκς Λάντινγκ προτού οι Λάννιστερ κάνουν τις απαραίτητες αμυντικές προετοιμασίες, γεγονός που αν πραγματοποιούνταν σε αυτό το χρονικό σημείο θα άλλαζε εντελώς τα δεδομένα του πολέμου), θέλει να τελειώσει όσο τον δυνατόν πιο γρήγορα με τους Σταρκ και αμέσως μετά να ασχοληθεί με εκείνον. Πιστεύει ότι θα κερδίσει εύκολα τον Ρομπ αν συγκρουστούν σε μάχη (γι' αυτό είναι ιδιαίτερα χαρούμενος στο άκουσμα της είδησης ότι οι Βόρειοι ξεκίνησαν να βαδίζουν προς τα νότια) κάνοντας το σφάλμα να τον υποτιμήσει.

Οι Σταρκ στους Διδύμους

Κάτλυν-Θήον
Εκτός από τη συζήτηση της Κάτλυν με τον Γουόλντερ Φρέυ, το κεφάλαιο αυτό προσφέρει και μία νέα ενημέρωση στον πόλεμο από την πλευρά των Σταρκ.

Ο Μελανιχθύς πήρε εκατό διαλεχτούς άντρες με εκατό γοργά άλογα και προπορεύτηκε για να καλύψει τις κινήσεις τους και να ανιχνεύσει το δρόμο. Οι αναφορές των καβαλάρηδων του Σερ Μπρύντεν δεν την καθησύχαζαν. Η στρατιά του Άρχοντα Τάιγουιν βρισκόταν ακόμα αρκετές μέρες πορείας μακριά ... Ο Γουόλντερ Φρέυ, ο Άρχοντας του Περάσματος, είχε συγκεντρώσει μια στρατιά τεσσάρων χιλιάδων αντρών στα δίδυμα κάστρα του στον Πράσινο Ποταμό.

Διαβάζοντας τις σκέψεις τις Κάτλυν καταλαβαίνουμε πώς οι Σταρκ έχουν ακόμη αρκετές μέρες πορείας προτού βρεθούν αντιμέτωποι με τον Τάιγουιν στο πεδίο της μάχης, ενώ ο θείος της, Μπρύντεν Τάλλυ, έχει τεθεί επικεφαλής των ανιχνευτών του Ρομπ. Επίσης, ο Γουόλντερ Φρέυ, παρόλο που είναι πρόμαχος των Τάλλυ, δεν έχει εκδηλώσει ξεκάθαρα τις προθέσεις του, έχοντας απλώς συγκεντρώσει περίπου 4 χιλιάδες στρατιώτες στους Διδύμους.

Ακολούθως, η Κάτλυν και ο Ρομπ δέχονται ορισμένες πρώτες πληροφορίες από τον Θήον για τις νεώτερες εξελίξεις.

1. Ο  Άνταμ Μάρμπραντ είναι επικεφαλής της έφιππης εμπροσθοφυλακής του Τάιγουιν
2. Ο Μελανιχθύς μαζί με τους υπόλοιπους άντρες του κάνουν εξαιρετική δουλειά σκοτώνοντας ανιχνευτές των Λάννιστερ καθώς πλησιάζουν τον αντίπαλο στρατό
3. Προς το παρόν οι Λάννιστερ γνωρίζουν που βρίσκονται οι Σταρκ, αλλά όταν ο στρατός τους χωριστεί στους Διδύμους κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το αντιληφθούν. Ο μοναδικός τρόπος να μαθευτεί θα ήταν να τους ειδοποιήσει ο Γουόλντερ Φρέυ, αλλά ο Μπρύντεν έχει λάβει ήδη τα μέτρα του για να μην συμβεί αυτό
4. Παρά τις μικροσυμπλοκές Λάννιστερ-Φρέυ στα βόρεια Ρίβερλαντς, το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού των Φρέυ βρίσκεται ακόμα στους Διδύμους


Η σημαντικότερη ωστόσο είδηση είναι η εξής:

Ο Ρομπ στράφηκε πάλι στον Θήον Γκρέιτζοϋ. «Βρήκε ο Μελανιχθύς άλλο τρόπο να διασχίσουμε τον Πράσινο Ποταμό;»
Ο Θήον κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Το ποτάμι έχει φουσκώσει και τα νερά του είναι ορμητικά. Ο Σερ Μπρύντεν λέει πως τόσο βόρεια είναι αδύνατο να το διασχίσουμε.»

Είναι σαφές πώς πλέον δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εφαρμοστεί το σχέδιο του Ρομπ παρά μόνο αν ο Γουόλντερ Φρέυ τον αφήσει να περάσει από τους Διδύμους. Αν ο τελευταίος αρνηθεί, τότε ο Ρομπ θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με τον Τάιγουιν Λάννιστερ σε μάχη, καθώς η κατάληψη των Διδύμων είναι αδύνατη.

Κάτλυν-Μπρύντεν

Το επόμενο πρωί η Κάτλυν συναντά αυτοπροσώπως τον θείο της. Τα νέα δεν είναι καλά για τους Σταρκ:

Ο θείος της ξεπέζεψε με ύφος βλοσυρό. «Δόθηκε μάχη μπροστά στα τείχη του Ρίβερραν» είπε σκυθρωπός. «Το μάθαμε από έναν ανιχνευτή των Λάννιστερ που αιχμαλωτίσαμε. Ο Βασιλοκτόνος κατατρόπωσε τη στρατιά του Έντμιουρ και έτρεψε σε φυγή τους άρχοντες της Τρίαινας.»
Ένα παγωμένο χέρι άδραξε την καρδιά της Κάτλυν. «Και ο αδελφός μου;»
«Πληγώθηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος» απάντησε ο Σερ Μπρύντεν. «Ο Άρχοντας Μπλάκγουντ και οι υπόλοιποι επίζώντες είναι αποκλεισμένοι στο Ρίβερραν, πολιορκημένοι από τον Τζέιμι και τη στρατιά του.»

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί για τους Σταρκ ύστερα από αυτή την ήττα ιδιαίτερα δύσκολη. Άθελά του ο Γουόλντερ Φρέυ δίνει την πραγματική εικόνα λίγο αργότερα, κατά τη διάρκεια της συζήτησής του με την Κάτλυν:

«Μην προσπαθείς να με φοβίσεις, αρχόντισσά μου. Ο άντρας σου είναι κλεισμένος σε κάποιο κελί κάτω από το Κόκκινο Φρούριο με την κατηγορία της προδοσίας, ο πατέρας σου είναι άρρωστος, μπορεί και να έχει πεθάνει ήδη τώρα που μιλάμε, και ο Τζέιμι Λάννιστερ κρατά τον αδελφό σου αλυσοδεμένο. Τι έχεις στα χέρια σου για να με κάνεις να φοβηθώ; Το γιο σου; Σε παραβγαίνω γιο προς γιο και θα μου 'χουν μείνει δεκαοχτώ ακόμη όταν όλοι οι δικοί σου θα 'χουν πεθάνει.»

Συνάντηση Κάτλυν-Γουόλντερ
Η συνάντηση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες είναι κομβική για το μέλλον των Βόρειων και την εξέλιξη του πολέμου. Όπως έχει αναφερθεί παραπάνω πάμπολλες φορές, αν ο Ρομπ δεν καταφέρει να πάρει την γέφυρα των Διδύμων, τότε δεν είναι δυνατό να υλοποιήσει το σχέδιο του και να χωρίσει τον στρατό του. Θα αναγκαζόταν να τα παίξει όλα για όλα σε μια μάχη με τον Τάιγουιν Λάννιστερ.

Ύστερα από πολύωρες διαπραγματεύσεις, η Κάτλυν έχει εν τέλει τους όρους μιας πιθανής συμφωνίας:

1. Οι Σταρκ θα πάρουν ως κηδεμονευόμενους 2 εγγονούς του Γουόλντερ Φρέυ στο Γουίντερφελ
2. Ο Όλυβαρ Φρέυ θα γίνει προσωπικός ακόλουθος και ιπποκόμος του Ρομπ
3. Η Άρυα θα παντρευτεί τον Έλμαρ Φρέυ
4. Ο Ρομπ θα παντρευτεί μία από τις κόρες του Γουόλντερ Φρέυ

Σε αντάλλαγμα, οι Φρέυ θα αφήσουν τους Βόρειους να περάσουν από την γέφυρα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του στρατού τους θα τεθει υπό τις διαταγές του Ρομπ.

Ο Ρομπ, δείχνοντας αξιοθαύμαστη ωριμότητα για παιδί της ηλικίας του δέχεται να θυσιάσει την δική του προσωπική ευτυχία για να επιτευχθεί ο πολεμικός στόχος των Βορείων. Ο στρατός του πλέον χωρίζεται στα δύο: το μεγαλύτερο μέρος (περίπου 15.000 χιλιάδες στρατιώτες, κυρίως πεζικό) τίθεται υπό την ηγεσία του Ρους Μπόλτον και συνεχίζει ακολουθώντας την Βασιλική Οδό, ενώ ένα μικρότερο τμήμα (περίπου 6.000 χιλιάδες στρατιώτες, κυρίως ιππικό) με επικεφαλής τον ίδιο τον Ρομπ περνά από την γέφυρα με σκοπό να κινηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα προς το Ρίβερραν.

Η μάχη του Πράσινου Ποταμού

Επόμενο σημαντικό γεγονός στην έξελιξη του πολέμου είναι η μάχη του Green Fork, όπου οι  Λάννιστερ υπό την ηγεσία του Τάιγουιν (20.000 στρατιώτες) αντιμετωπίζουν τους Βόρειους του Ρους Μπόλτον (15.000 στρατιώτες, κυρίως πεζικό) σε μια τοποθεσία ανάμεσα στους Διδύμους και την Τρίαινα, πάνω στην Βασιλική Οδό με τον Green Fork να βρίσκεται στα δυτικά των αντίπαλων στρατών.

Είναι η πρώτη μεγάλη μάχη που παρακολουθούμε ζωντανά μέσω του POV ενός βασικού χαρακτήρα. Πέρα από την ίδια την μάχη, ωστόσο, το κεφάλαιο δίνει την ευκαιρία για αναφορά σε αρκετά γεγονότα που σχετίζονται με αυτή, όπως για παράδειγμα τον μυστηριώδη ρόλο του Ρους Μπόλτον στην εκστρατεία των Σταρκ μέχρι στιγμής.

Πριν τη μάχη
Δύο είναι οι σημαντικές πληροφορίες που μπορεί κανείς να αντλήσει από το κεφάλαιο προτού αρχίσει η μάχη:

Πρώτον, οι Λάννιστερ δεν έχουν ακόμη καμία απολύτως ιδέα για το γεγονός ότι ο Ρομπ χωρίσε τον στρατό του σε δύο μέρη. Πιστεύουν πώς ο ολόκληρος ο στρατός των Σταρκ κατεβαίνει την Βασιλική Οδό, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για το μεγαλύτερο τμήμα του. Το σχέδιο του Ρομπ, επομένως, έπιασε.

Δεύτερον, ο Τύριον πληροφορείται από τον θείο του ότι στην μάχη που πρόκειται να λάβει χώρα τις επόμενες μέρες, θα βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή μαζί με τους βουνίσιους του και υπό την ηγεσία του Γκρέγκορ Κλέγκεϊν. Ο Τύριον, έκπληκτος, περνά μια νύχτα με την Σέι, όταν ξαφνικά ο ύπνος του διακόπτεται από την αναστάτωση που επικρατεί στο στρατόπεδο των Λάννιστερ. Οι Βόρειοι κάνοντας μια δύσκολη πορεία μέσα στη νύχτα, έχουν φτάσει πλέον σε απόσταση βολής από το στρατόπεδο των Λάννιστερ:

«Το αγόρι των Σταρκ μάς πρόλαβε» απάντησε ο Μπρον. «Χώθηκε μες στη νύχτα στη βασιλική οδό και ήδη η στρατιά του βρίσκεται λιγότερο από ένα μίλι βόρεια από δω και ετοιμάζεται για επίθεση.»

Η επιλογή του Ρους για μια νυχτερινή πορεία αποτελεί μεγάλο ρίσκο. Προφανέστατα, η πορεία αυτή θα επιφέρει επιπλέον κούραση στον στρατό των Βόρειων, οι οποίοι βρισκόμενοι άυπνοι και πιθανότατα νηστικοί, θα πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν τον υπέρτερο αριθμητικά στρατό των Λάννιστερ. Ο μόνος λόγος για μια τέτοια κίνηση από πλευράς των Βόρειων θα ήταν η άμεση επίθεση στον ανέτοιμο και απροετοίμαστο αυτή τη στιγμή στρατό των Λάννιστερ, προτού εκείνοι καταφέρουν να σχηματίσουν γραμμές. Αντ' αυτού, οι Βόρειοι έχοντας φτάσει σε απόσταση ενός μιλίου από τον εχθρό κάνουν κάτι πραγματικά πολύ περίεργο. Σταματούν και περιμένουν, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στους Λάννιστερ για να προετοιμαστούν. Η κίνηση αυτή δεν έχει απολύτως κανένα νόημα από στρατιωτική άποψη, πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς ότι οι Βόρειοι είναι εκείνοι που ξεκινούν την επίθεση στη μάχη λίγο αργότερα.

Ο σχηματισμός των Λάννιστερ
Από το POV του Τύριον μαθαίνουμε για τον σχηματισμό των Λάννιστερ στην μάχη που θα ακολουθήσει.

Στο κέντρο θα βρίσκεται ο θείος του, Κήβαν, μαζί με τους Άρχοντες Λέφορντ, Λύντεν και Σέρρετ. Ο κύριος όγκος του στρατού αποτελείται από πεζικό (τοξότες, λογχοφόροι και οπλίτες), ενώ υπάρχουν ακόμα 300 ιππότες:

Ο θείος του ήταν επικεφαλής της κύριας στρατιάς. Ο Σερ Κήβαν είχε υψώσει τα λάβαρά του. Οι πεζοί τοξότες, με τα βέλη να κρέμονται στις ζώνες τους, παρατάχτηκαν σε τρεις μακριές φάλαγγες. Στέκονταν ήρεμοι ανατολικά και δυτικά του δρόμου και περνούσαν χορδές στα τόξα. τους. Ανάμεσά τους οι λογχοφόροι σχημάτιζαν τετράγωνα. Πιο πίσω οι οπλίτες με τα κοντάρια, τα σπαθιά και τους πέλεκεις είχαν παραταχτεί σε σειρές. Τριακόσιοι ιππότες κύκλωναν τον Σερ Κήβαν, τους άρχοντες πρόμαχους Λέφορντ, Λύντεν και Σέρρετ και τους επίλεκτους άντρες τους.

Στη δεξιά πτέρυγα επικεφαλής θα είναι ο Σερ Άνταμ Μάρμπραντ. Η πτέρυγα αυτή αποτελείται ολοκληρωτικά από βαρύ ιππικό (περίπου 4 χιλιάδες στρατιώτες):

Τη δεξιά πτέρυγα καταλάμβανε ολόκληρη το ιππικό, περίπου τέσσερις χιλιάδες άντρες αρματωμένοι με βαριές πανοπλίες. Περισσότεροι από τα τρία τέταρτα των ιπποτών βρίσκονταν εκεί. Έστεκαν κοντά ο ένας στόν άλλο, σχηματίζοντας μια τεράστια, ατσάλινη γροθιά. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο Σερ Άνταμ Μάρμπραντ. Ο Τύριον είδε το λάβαρό του, όταν το ξεδίπλωσε ο σημαιοφόρος του: ένα φλεγόμενο δέντρο, πορτοκαλί σε γκρίζο φόντο. Πίσω του ανέμιζε ο πορφυρός μονόκερως του Σερ Φλέμεντ, ο διάστικτος κάπρος των Κρέικχωλ, ο πετεινός των Σουίφτ και πολλά ακόμα λάβαρα.

Στην αριστερή πτέρυγα, η οποία βρίσκεται δίπλα στον ποταμό, το γενικό πρόσταγμα έχει ο Γκρέγκορ Κλέγκεϊν. Η πτέρυγα αυτή φαντάζει αποδυναμωμένη, καθώς αποτελείται από διάφορα όχι τόσο έμπειρα τμήματα του στρατού των Λάννιστερ (έφιπποι τοξότες, ελεύθεροι καβαλάρηδες και μισθοφόροι, αγρότες, ο Τύριον και οι βουνίσιοι του). Στόχος του Τύριον (κατόπιν εντολής του Γκρέγκορ) είναι να κρατήσει τη θέση του δίπλα στο ποτάμι με κάθε κόστος:

Η εμπροσθοφυλακή αποτελούνταν κυρίως από ιππικό· ενώ όμως η δεξιά πτέρυγα θύμιζε ατσάλινη γροθιά και την απάρτιζαν ιππότες και βαριά οπλισμένοι λογχοφόροι, οι στρατιώτες που επάνδρωναν το αριστερό τμήμα θα έλεγε κανείς πως ήταν το κατακάθι της δύσης. Έφιπποι τοξότες με δερμάτινα γιλέκα, ένα απείθαρχο κοπάδι ελεύθερων καβαλάρηδων και μισθοφόρων, αγρότες οπλισμένοι με τα δρεπάνια και τα σκουριασμένα ξίφη των πατεράδων τους καβάλα σε καχεκτικά άλογα, άγουροι νεαροί από τα καπηλειά του Λάννισπορτ, κι ανάμεσα σ' όλους αυτούς ... ο Τύριον με τους βουνίσιους του.

Ο Τάιγουιν Λάννιστερ, όπως το συνηθίζει άλλωστε, είναι επικεφαλής των εφεδρείων. Βρίσκεται σε λόφο ώστε να επιβλέπει την εξέλιξη της μάχης και να κάνει διορθωτικές κινήσεις αν κάτι πάει στραβά.


Το σχέδιο του Τάιγουιν
Φυσικά, ο σχηματισμός με τον οποίο οι Λάννιστερ έχουν παραταχθεί στο πεδίο της μάχης δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαίος. Όπως εξηγεί και ο ίδιος στον γιο του μετά το τέλος της μάχης, ο Τάιγουιν σκοπίμως παρέταξε αδυνατισμένη την αριστερή πτέρυγα του στρατού. Στην πραγματικότητα, ο στόχος του ήταν η πτέρυγα αυτή να οδηγηθεί σε υποχώρηση και όταν οι Βόρειοι έβλεπαν πώς έχουν την ευκαιρία να συνεχίσουν την επίθεση εκεί χρησιμοποιώντας περισσότερους στρατιώτες, τότε το κέντρο των Λάννιστερ θα έπεφτε πάνω τους (οι λογχοφόροι συγκεκριμένα) ενώ ο Τάιγουιν θα έμπαινε στη μάχη με τις εφεδρείες. Το αποτέλεσμα θα ήταν οι Βόρειοι να παγιδευτούν ανάμεσα στους Λάννιστερ και το ποτάμι, χωρίς έξοδο διαφυγής. Είναι ένα λογικό και απλό σχέδιο, το οποίο, ωστόσο, δεν το βλέπουμε ποτέ στην πράξη.

Η εξέλιξη της μάχης
Το πρώτο πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο σε κάποιον που διαβάζει την μάχη έχοντας στο μυαλό του το σχέδιο του Τάιγουιν είναι το γεγονός το σχέδιο του Τάιγουιν δεν λειτούργησε. Για την ακρίβεια δεν χρειάστηκε να λειτουργήσει. Καθώς οι δύο στρατοί βρίσκονταν απέναντι ο ένας από τον άλλο περιμένοντας το σύνθημα της επίθεσης, οι Βόρειοι είναι εκείνοι που ξεκινούν πρώτοι την επίθεση κατεβαίνοντας από τους λόφους (για ποιον ακριβώς λόγο ο Ρους επέλεξε να καταβάσει τους στρατιώτες του από τα υψώματα είναι ένα ερώτημα το οποίο θα απαντηθεί λίγο αργότερα).

Αλλά δεν είχε χρόνο να το σκεφτεί. Τα τύμπανα είχαν πλησιάσει τόσο, που ο παλμός τους τρύπωνε κάτω από το δέρμα του κι έκανε τα χέρια του να τρέμουν. Ο Μπρον τράβηξε το σπαθί του και ξαφνικά ο εχθρός ξεπρόβαλε μπροστά τους να κατεβαίνει από τους λόφους, βαδίζοντας με μετρημένο βήμα πίσω από ένα τείχος από ασπίδες και κοντάρια.
.....
Η βοή των κεράτων έσβησε κι ένας μακρόσυρτος ήχος που έμοιαζε με σφύριγμα σκέπασε τα πάντα. Από τα δεξιά του, δίπλα στο δρόμο, εκεί όπου στέκονταν οι τοξότες, εξαπολύθηκε ένας καταιγισμός από αναρίθμητα βέλη. Οι Βόρειοι άρχισαν να τρέχουν κραυγάζοντας, αλλά τα βέλη των Λάννιστερ τους χτύπησαν σαν το χαλάζι και οι κραυγές έγιναν ουρλιαχτά, καθώς οι πολεμιστές του εχθρού σωριάζονταν στο έδαφος. Ένα δεύτερο σύννεφο από βέλη βρισκόταν κιόλας στον αέρα και οι τοξότες περνούσαν ήδη τρίτο βέλος στις χορδές των τόξων τους.

Προτού προλάβουν οι Βόρειοι, ωστόσο, να φτάσουν στους Λάννιστερ, οι Λάννιστερ κάνουν την δική τους κίνηση. Η αριστερή πτέρυγα του Τύριον με επικεφαλής τον Γκρέγκορ Κλέγκεϊν επιτίθεται στη δεξιά πτέρυγα των Βόρειων, οι οποίοι όμως έχουν προλάβει να σχηματίσουν ένα τείχος με τα κοντάρια τους, μια ιδανική και κλασική τακτική ενάντια στο αντίπαλο ιππικό.

Στην πρώτη γραμμή, οι πολεμιστές του εχθρού, οπλισμένοι με αιχμηρά κοντάρια, είχαν σχηματίσει ένα μισοφέγγαρο, ένα διπλό ατσάλινο τείχος φτιαγμένο από δρύινες ασπίδες που ήταν στολισμένες με τον ήλιο των Κάρσταρκ. Πρώτος συνάντησε τον εχθρό ο Γκρέγκορ Κλέγκεϊν, επικεφαλής μιας φάλαγγας πάνοπλων εμπειροπόλεμων αντρών που προχωρούσαν σε σφηνοειδή σχηματισμό. Τα μισά άλογα δείλιασαν την τελευταία στιγμή και σταμάτησαν, όμως τα υπόλοιπα έπεσαν νεκρά όταν οι ατσάλινες αιχμές βυθίστηκαν στο στήθος τους. Ο Τύριον είδε πολλούς άντρες να πέφτουν από τη σέλα. Το άλογο του Κλέγκεϊν σηκώθηκε στα πισινά του πόδια και τίναξε τις πεταλωμένες οπλές του, καθώς η πριονωτή κεφαλή ενός κονταριού τού έγδερνε το λαιμό. Αφηνιασμένο, το ζώο χίμησε μπροστά. Αιχμηρά κοντάρια το τρύπησαν σε όλο του το σώμα, αλλά με το βάρος του κατάφερε να γκρεμίσει το τείχος των ασπίδων. Οι Βόρειοι ξεμάκραιναν βιαστικά από το πληγωμένο ζώο. Όταν το άλογο σωριάστηκε στο χώμα φτύνοντας αίμα και προσπαθώντας ως την ύστατη, ματωμένη του ανάσα να δαγκώσει τους εχθρούς, ο Κλέγκεϊν σηκώθηκε ανέγγιχτος κι άρχισε να χτυπά τριγύρω στα τυφλά με το τεράστιο σπαθί του.

Η κίνηση του Γκρέγκρ να επιτεθεί κατά μέτωπο στον προαναφερθέντα σχηματισμό των Βόρειων με ιππικό είναι κίνηση αυτοκτονίας, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μέρος του σχεδίου του Τάιγουιν: να δημιουργηθεί μια πιθανή κατάρρευση της πτέρυγας των Λάννιστερ, ώστε οι Βόρειοι πιστεύοντας πώς κερδίζουν να “ρίξουν” και άλλους στρατιώτες στη συγκριμένη πλευρά. Παρόλα αυτά, η δύναμη και η ορμή της επίθεσης του Γκρέγκορ είναι τέτοια που δημιουργεί ρήγματα στον σχηματισμό των Βόρειων, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους βουνίσιους του Τύριον να διεισδύσουν στις γράμμες των Βόρειων και να προκαλέσουν χάος.

Ο Σάγκα χίμησε στο άνοιγμα προτού προλάβουν οι ασπίδες να κλείσουν και πάλι, ενώ ξοπίσω του ορμούσαν κι άλλοι Πετροκόρακες. Ο Τύριον φώναξε: «Καμένοι! Αδελφοί του Φεγγαριού! Πίσω μου όλοι!» Οι περισσότεροι όμως βρίσκονταν ήδη μπροστά του. Είδε τον Τίμετ, το γιο του Τίμετ, να πηδάει από τη ράχη του αλόγου του καθώς εκείνο σωριαζόταν. Είδε έναν Αδελφό του Φεγγαριού να πεθαίνει τρυπημένος από το κοντάρι ενός Κάρσταρκ, είδε το άλογο του Κον να τσακίζει με μια κλωτσιά τα πλευρά ενός άντρα. Μια βροχή από βέλη έπεσε πάνω τους, αλλά ο Τύριον δεν μπορούσε να δει τους τοξότες που σημάδευαν τους βουνίσιους του. Σταρκ και Λάννιστερ χτυπήθηκαν εξίσου από τα βέλη, που είτε αναπηδούσαν στις πανοπλίες είτε μπήγονταν στη σάρκα των στρατιωτών. Ο Τύριον σήκωσε την ασπίδα του και κρύφτηκε από κάτω.

Οι γραμμές των Βόρειων “σπάνε” και τρέπονται σε φυγή. Εν τω μεταξύ ο Κήβαν κάνει τη δική του κίνηση κατά διάρκεια της σύγκρουσης δίπλα στον ποταμό, ανεβάζοντας τις γραμμές του και κάνοντας επίθεση στους Βόρειους στο κέντρο.

(Συνεχίζεται)

[odykal]

Είδε πως ο Σερ Κήβαν είχε μετακινήσει το κέντρο του για να ενισχύσει την εμπροσθοφυλακή. Οι αναρίθμητοι λογχοφόροι είχαν απωθήσει τους Βόρειους προς τους λόφους. Η στρατιά των Λάννιστερ πολεμούσε τώρα στην πλαγιά και μπροστά τους ορθωνόταν ακόμη ένα τείχος ασπίδων, που ήταν ωοειδείς αυτή τη φορά και ενισχυμένες με σιδερένια καρφιά. Καθώς ο Τύριον κοίταζε, βέλη σκοτείνιασαν και πάλι τον ουρανό και το τείχος των ασπίδων κλονίστηκε. «Νομίζω πως χάνετε τη μάχη» είπε στον ιππότη. Εκείνος δεν απάντησε.

Στη συνέχεια, ο Τάιγουιν ρίχνει στη μάχη και τις εφεδρείες στην αριστερή πτέρυγα των Λάννιστερ δίνοντας ένα τέλος στη μάχη.

Όταν το βρήκαν, είχαν ηχήσει ξανά οι σάλπιγγες και η εφεδρεία του Άρχοντα Τάιγουιν προέλαυνε στις όχθες του ποταμού. Ο Τύριον είδε τον πατέρα του να καλπάζει σαν τον άνεμο στο πεδίο της μάχης με το χρυσοπόρφυρο λάβαρο των Λάννιστερ να ανεμίζει πάνω από το κεφάλι του. Ολόγυρά του προχωρούσαν πεντακόσιοι ιππότες και το ηλιόφωτα έκανε τις λόγχες τους ν' αστράφτουν. Όσοι είχαν απομείνει από το στρατό των Σταρκ σκόρπισαν κάτω από το σφυροκόπημα της επίθεσης των Λάννιστερ.

Η μάχη τελειώνει με σημαντική νίκη των Λάννιστερ. Οι Βόρειοι, από την άλλη, μπορεί να ηττήθηκαν και να είχαν αρκετές απώλειες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν διαλύθηκε ολοκληρωτικά ο στρατός τους.

Όλα φαίνονται να κυλούν ιδανικά για τους Λάννιστερ, μέχρι που μία είδηση της τελευταίας στιγμής έρχεται να αλλάξει εντελώς τα δεδομένα για τους Λάννιστερ:

«Και το αγόρι;» ρώτησε ο Άρχοvτας Τάιγουιν. Ο Σερ Άνταμ δίστασε.
«Δεν ήταν μαζί τους, άρχοντά μου. Λένε πως στους Διδύμους χωρίστηκαν και πως ο Σταρκ με το μεγαλύτερο τμήμα του ιππικού του κατευθύνθηκε προς το Ρίβερραν.»

Άσχημα, πολύ άσχημα νέα για τον Τάιγουιν, τα οποία θα γίνουν ακόμη χειρότερα μετά την γνωστοποίηση του μεγέθους της καταστροφής στο Ρίβερραν. Προτού, ωστόσο, γίνει αναφορά σε αυτά τα γεγονότα, αξίζει να σχολιάσει κανείς τον ρόλο που έχει παίξει μέχρι στιγμής ο Ρους Μπόλτον στην εκστρατεία των Βόρειων.

Ρους Μπόλτον, προδότης από την αρχή;
Αυτό που γίνεται αρκετά ξεκάθαρο ύστερα από ένα re-reading της μάχης του Green Fork, είναι το γεγονός ότι οι επιλογές του Ρους στη Μάχη του Green Fork αποτελούν την αρχή μια σειράς περίεργων και αινιγματικών κινήσεων από τον Άρχοντα του Ντρέντφορτ.

1α. Καταρχάς, όπως έχει αναφερθεί και παραπάνω, η νυχτερινή πορεία είναι μια τακτική που απαιτεί μεγάλο ρίσκο για να εφαρμοστεί, καθώς η κούραση των στρατιωτών θα είναι πολύ μεγαλύτερη στην μάχη που θα ακολουθήσει και σίγουρα θα παίξει κάποιον ρόλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, δεν έχει να κάνει μόνο με την επιπλέον κούραση των Βόρειων, αλλά και με το γεγονός ότι όσο πιο βόρεια δοθεί η μάχη (κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί εύκολα αν ο Ρους ακολουθούσε κατά γράμμα την οδηγία του Ρομπ χωρίς να πάρει κάποιο αχρείαστο ρίσκο), τόσο περισσότερο συμφέρει τους Βόρειους, αφού ο Τάιγουιν θα βρεθεί πιο μακριά από το Πέρασμα της Τρίαινας, με κίνδυνο να περικυκλωθεί από τους Σταρκ (μετά τις νίκες τους στο Δάσος των Ψιθύρρων και στο Ρίβερραν) οι οποίοι θα προσπαθούσαν να φτάσουν στο Πέρασμα πριν από τον Τάιγουιν. Αν, επομένως, τα γεγονότα είχαν εξελιχθεί κατ' αυτόν τον τρόπο [δηλαδή αν α)η μάχη Τάιγουιν-Ρους είχε δοθεί βορειότερα, β) οι Σταρκ κατάφερναν να εξολοθρεύσουν τον στρατό του Τζέιμι στο Ρίβερραν (πράγμα που συνέβη και στην πραγματικότητα) και γ) κατάφερναν να φτάσουν στην Τρίαινα πριν από τον Τάιγουιν], τότε είναι πάρα πολύ πιθανό να τελείωναν τον πόλεμο προτού οι Λάννιστερ καταλάβαιναν τι έχει συμβεί. Ο Τζέιμι θα βρισκόταν αιχμάλωτος και ο στρατός του διαλυμένος, με συνέπεια ο μοναδικός στρατός των Λάννιστερ στο πεδίο της μάχης να είναι αυτός του Τάιγουιν, ο οποίος ωστόσο θα βρισκόταν περικυκλωμένος από τα βόρεια (Ρους Μπόλτον) και από τα νότια (Ρομπ Σταρκ). Οι ελπίδες των Λάννιστερ για επικράτηση θα ήταν ελάχιστες. Ο Ρους, όντας παρών στα πολεμικά συμβούλια του Ρομπ, λογικά θα γνώριζε το γεγονός αυτό και θα είχε καταλάβει ότι όσο βορειότερα δοθεί η μάχη με τον Τάιγουιν, τόσο το καλύτερο για τους Βόρειους. Παρόλα αυτά, δίνει διαταγή για μια εξουθενωτική πορεία μέσα στη νύχτα....

1β. Οι περίεργες κινήσεις στο πεδίο της μάχης, ωστόσο, από την πλευρά των Βόρειων δεν σταματούν εδώ. Ο μοναδικός λόγος για να κάνει ένα στράτευμα νυχτερινή πορεία είναι για να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο με ξαφνική επίθεση όταν εκείνος θα είναι εντελώς απροετοίμαστος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρώτο σκέλος του σχεδίου έχει αποτελέσμα καθώς οι Λάννιστερ “πιάνονται” απροετοίμαστοι, αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Μια μικρή λεπτομέρεια από το POV του Τύριον βοηθά να ξεκαθαρίσει η κατάσταση:

«Το αγόρι των Σταρκ μάς πρόλαβε» απάντησε ο Μπρον. «Χώθηκε μες στη νύχτα στη βασιλική οδό και τώρα η στρατιά του βρίσκεται λιγότερο από ένα μίλι βόρεια από δω και ετοιμάζεται για επίθεση.»

Τη στιγμή που οι Βόρειοι έχουν την δυνατότητα να εξαπολύσουν την επίθεση τους, σταματούν και περιμένουν, δίνοντας στους Λάννιστερ τον απαραίτητο χρόνο για να φτιάξουν τις γραμμές τους και να οργανωθούν. Η κίνηση αυτή προφανέστατα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα από στρατηγικής πλευράς και εγείρει αρκετά ερωτήματα, πόσο μάλλον όταν εκτελείται από έναν έμπειρο και έξυπνο διοικητή όπως ο Ρους Μπόλτον.

2.

Ο Μπρον τράβηξε το σπαθί του και ξαφνικά ο εχθρός ξεπρόβαλε μπροστά τους να κατεβαίνει από τους λόφους, βαδίζοντας με μετρημένο βήμα πίσω από ένα τείχος από ασπίδες και κοντάρια.
......
Οι αναρίθμητοι λογχοφόροι είχαν απωθήσει τους Βόρειους προς τους λόφους. Η στρατιά των Λάννιστερ πολεμούσε τώρα στην πλαγιά και μπροστά τους ορθωνόταν ακόμη ένα τείχος ασπίδων, που ήταν ωοειδείς αυτή τη φορά και ενισχυμένες με σιδερένια καρφιά.

Είναι ξεκάθαρο από τα παραπάνω χωρία ότι οι Βόρειοι, προτού αρχίσουν την επίθεσή τους, βρίσκονταν σε υψηλό έδαφος, γεγονός που είναι πιθανό να τους έδινε αποφασιστικό πλεονέκτημα σε περίπτωση που διατηρούσαν τις γραμμές τους εκεί. Η κίνηση του Ρους να κατεβάσει τους στρατιώτες του από τους λόφους ώστε να επιτεθεί στους Λάννιστερ είναι κάκιστη. Όχι μόνο δεν διέταξε την επίθεση την κατάλληλη στιγμή (όταν οι Λάννιστερ βρίσκονταν ακόμη αποδιοργανωμένοι), αλλά έχοντας τώρα τη δυνατότητα να κρατήσει τις γραμμές του σε υψηλό έδαφος από όπου έχει πολλές πιθανότητες να ανακόψει την επίθεση των Λάννιστερ (ιδιαίτερα την επίθεση των Λάννιστερ στην αριστερή πτέρυγα των Βόρειων, όπου ο κύριος όγκος του στρατού των Λάννιστερ σε εκείνο το σημείο αποτελείται από ιππείς), διατάζει επίθεση χάνοντας το αμυντικό πλεονέκτημα του.

3. Διαβάζοντας τις σκέψεις του Τύριον κατά τη διάρκεια της μάχης, είναι δυνατό κανείς να διακρίνει τους οίκους του Βορρά που έλαβαν μέρος στην σύγκρουση και να κάνει μια μικρή (αλλά διόλου ασήμαντη) παρατήρηση:

Ανάθεμα τους θεούς, κοίτα πόσοι είναι, σκέφτηκε ο Τύριον, αν και ήξερε πως στο πεδίο της μάχης ο πατέρας του είχε την υπεροπλία. Επικεφαλής ήταν οι πολέμαρχοι του βορρά καβάλα σε πολεμικά άτια και δίπλα τους προχωρούσαν οι άντρες που κρατούσαν τα λάβαρά τους. Πήρε το μάτι του την άλκη των Χόρνγουντ, τον ήλιο των Κάρσταρκ, τον πολεμικό πέλεκυ του Άρχοντα Σέργουιν, την ατσάλινη γροθιά των Γκλόβερ ... και βέβαια τους δίδυμους πύργους των Φρέυ, γαλάζιο πάνω σε γκρίζο. Φαντάστηκε την έκπληξη του πατέρα του, που ήταν σίγουρος πως ο Άρχοντας Γουόλντερ δε θα κουνούσε το δαχτυλάκι του! Το λευκό του Οίκου των Σταρκ κυριαρχούσε και, καθώς τα λάβαρα ανέμιζαν, οι γκρίζοι ανταρόλυκοι έδιναν την εντύπωση πως είχαν ξαμοληθεί καταπάνω τους. Μα πού είναι το αγόρι; αναρωτήθηκε ο Τύριον.

Χόρνγουντ, Κάρσταρκ, Σέργουιν, Γκλόβερ, Φρέυ, Σταρκ. Όλως περιέργως, ο γδαρμένος άντρας του Οίκου Μπόλτον απουσιάζει από το πεδίο της μάχης. Οι άντρες του Ρους δεν συμμετέχουν καθόλου στη μάχη. Γιατί όμως; Τι προσπαθεί να επιτύχει με την κίνησή του αυτή;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρκετά απλή, αρκεί κανείς να συνδυάσει στο μυαλό του και τις παραπάνω παραμέτρους που αναφέρθηκαν. Οι κινήσεις και οι επιλογές του Ρους μέχρι στιγμής δείχνουν ότι ενεργεί εις βάρος των Βόρειων, και κυρίως εναντίον των προμάχων των Σταρκ. Σκοπίμως φαίνεται να κάνει τις χειρότερες δυνατές επιλογές για τους Βόρειους στη μάχη, ώστε να προκαλέσει όσο το δυνατόν περισσότερες απώλειες τόσο στους Σταρκ όσο και στους προμάχους τους, ενώ ο ίδιος προφυλάσσει τους δικούς του στρατιώτες καθώς δεν τους ρίχνει καθόλου στη μάχη.

Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν ακόμη περισσότεροι όταν κανείς αντιληφθεί ποιες ακριβώς ήταν οι απώλειες των Βορείων [όπως αναφέρονται στο ακόλουθο απόσπασμα] και την γεωγραφική θέση του Οίκου Μπόλτον στον Βόρρα:

«Άρχοντά μου, αιχμαλωτίσαμε μερικούς από τους αρχηγούς τους. Τον Άρχοντα Σέργουιν, τον Σερ Γουίλις Μάντερλυ, τον Χάρριον Κάρσταρκ και τέσσερις Φρέυ. Ο Άρχοντας Χόρνγουντ είναι νεκρός, φοβάμαι όμως πως ο Ρους Μπόλτον μάς ξέφυγε.»

Άρχοντας Σέργουιν, Γουίλις Μάντερλυ (διάδοχος του White Harbor), Χάρριον Κάρσταρκ (έπειτα από τον θάνατο των 2 αδερφών του στο Δάσος των Ψιθύρων είναι ο διάδοχος του Karhold), 4 Φρέυ αιχμάλωτοι/ Άρχοντας Χόρνγουντ νεκρός (μαζί με τον θάνατο του μοναδικού γιου του στο Δάσος των Ψιθύρρων, ο Οίκος Χόρνγουντ μένει χωρίς διάδοχο. Το γεγονός αυτό πρόκειται να δημιουργήσει εντάσεις ανάμεσα στους Μπόλτον και τους Μάντερλυ, οι οποίοι ως γείτονες των Χόρνγουντ θα προσπαθήσουν να ενσωματώσουν τα εδάφη των Χόρνγουντ στον οίκο τους μέσω γάμου με την Αρχόντισσα Χόρνγουντ. Η διαμάχη αυτή θα συνεχιστεί μέχρι και το 5ο βιβλίο παίρνοντας τη μορφή ένοπλων συγκρούσεων, ενώ παράλληλα αποτελεί έναν από τους λόγους που εμπόδισαν τους Βόρειους να αντιμετωπίσουν επιτυχώς την επικείμενη επίθεση των Γκρέιτζοϋ, η οποία θα γινόταν ανεξαρτήτως της κίνησης του Ρομπ να στείλει τον Θήον στο Πάικ).


(credit: Steven Attewell - racefortheironthrone.wordpress.com)

Όπως φαίνεται στον χάρτη, οι Οίκοι Σέργουιν, Κάρσταρκ και Χόρνγουντ συνορεύουν με τους Μπόλτον. Επομένως, είναι πολύ λογικο για τον Ρους να προσπαθεί από τώρα να αποδυναμώσει με μεθοδικό τρόπο πιθανούς αντιπάλους του, στη γη των οποίων σχεδιάζει να επεκταθεί στο μέλλον. Οι Μάντερλυ, από την άλλη, αποτελούν έναν από τους ισχυρότερους οικονομικά και πολιτικά οίκους του Βορρά, και συνεπώς το γεγονός αυτό τους καθιστά ως έναν πάρα πολύ επικίνδυνο αντίπαλο για τους Μπόλτον. Είναι προφανές ότι οι σημαντικότερες απώλειες των Βόρειων όσον αφορά τους  Άρχοντες του Βορρά σχετίζονται άμεσα με γειτονικούς Οίκους των Μπόλτον. Πρόκειται άραγε για σύμπτωση;

Φυσικά, είναι πάρα πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς για πιθανή συμφωνία ανάμεσα στον Τάιγουιν και τον Ρους σε αυτό το χρονικό σημείο, επομένως, το συμπέρασμα που μπορεί κανείς να βγάλει από τις κινήσεις του Ρους είναι ότι προσπαθεί να αποδυναμώσει τους προμάχους των Σταρκ ρίχνοντάς τους ηθελημένα σε μια μάχη όπου είναι αναγκασμένοι να πολεμήσουν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, ενώ ο ίδιος διατηρεί τους στρατιώτες του Οίκου του, ώστε αν κάποτε του δοθεί η ευκαιρία να προδώσει τους Σταρκ. Αξίζει κανείς να θυμηθεί πώς στα περισσότερα βασίλεια του Γουέστερος πέρα από τον κυρίαρχο Οίκο υπήρχε ή υπάρχει ακόμη και ένας δεύτερος οίκος, ο οποίος θα προσπαθήσει όταν βρει ευκαιρία να αρπάξει την ηγεμονία από τον κυρίαρχο Οίκο. Στο Ντορν, για παράδειγμα, εντοπίζεται η διαμάχη ανάμεσα σε Μαρτέλ και Άιρονγουντ, στη Μεγάλη Πεδιάδα ανάμεσα στους Ταϊρέλ και τους Φλόρεντ κλπ. Όσον αφορά τον Βορρά, οι παραδοσιακοί εχθροί των Σταρκ ιστορικά στο πέρας των αιώνων ήταν οι Μπόλτον. Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες προτού καταφέρουν οι Σταρκ να τους υποτάξουν, ενώ φημολογείται μάλιστα πώς αρκετοί Σταρκ κατέληξαν γδαρμένοι στα μπουντρούμια του Ντρέντφορτ. Υπάρχει, συνεπώς, πάντοτε ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στους μεγάλους Οίκους για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία, και γι'αυτό ακριβώς ο ισχυρότερος Οίκος του κάθε βασιλείου θα πρέπει να έχει πάντοτε τον νου του για τυχόν εξελίξεις που θα τον αποδυναμώσουν και θα τον καταστήσουν ευάλωτο. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ρους κάνει ακριβώς αυτό, με τόσο μεθοδικό τρόπο, μάλιστα, που κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει. Δημιουργεί, επομένως, από τώρα πρόσφορο έδαφος για μια πιθανή προδοσία αν βρει τις κατάλληλες συνθήκες. Και δυστυχώς για τους Σταρκ θα τις βρει...

Η μάχη του Δάσους των Ψιθύρων
Η μάχη του Δάσους των Ψιθύρων αποτελεί την πρώτη μεγάλη επιτυχία των Σταρκ στο πόλεμο και αποτελεί το πρελούδιο της επικείμενης μάχης στο Ρίβερραν, το αποτέλεσμα της οποίας θα βάλλει τους Λάννιστερ σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.

Το σχέδιο των Σταρκ
Τα βασικά σημεία του σχεδίου των Σταρκ εντοπίζονται στα εξής χωρία:

Ο Ρομπ έδωσε σrον Μελανιχθύ τρεις χιλιάδες επίλεκτους άντρες ως ανιχνευτές. «Ο Τζέιμι δεν ξέρει τα σχέδιά μας» είπε ο Σερ Μπρύντεν όταν επέστρεψε. «Θα στοιχημάτιζα και τη ζωή μου. Δεν έλαβε μήνυμα με κοράκι, φρόντισαν οι τοξότες μου γι' αυτό. Συναντήσαμε μερικούς ανιχνευτές του, αλλά όσους μας είδαν τους σκοτώσαμε. Θα έπρεπε να είχε στείλει κι άλλους μέχρι τώρα. Δεν ξέρει τίποτε.»
«Πόσους άντρες έχει;» ρώτησε ο γιος της.
«Δώδεκα χιλιάδες οπλίτες, σκορπισμένους γύρω από το κάστρο σε τρία ξεχωριστά στρατόπεδα. Οι ποταμοί χωρίζουν το ένα από το άλλο» απάντησε ο θείος της με εκείνο το σκληρό χαμόγελο που η Κάτλυν θυμόταν καλά. «Άλλος τρόπος να πολιορκηθεί το Ρίβερραν δεν υπάρχει. Αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Και επιπλέον έχει δυο-τρεις χιλιάδες έφιππους πολεμιστές.»
«Ο στρατός του Βασιλοκτόνου είναι τριπλάσιος από τον δικό μας» είπε ο Γκάλμπαρτ Γκλόβερ.
«Σωστά» αποκρίθηκε ο Σερ Μπρύντεν «αλλά κάτι του λείπει.»
«Τι;» ρώτησε ο Ρομπ.
«Η υπομονή.» Ο στρατός τους είχε μεγαλώσει μετά την αναχώρησή τους από τους Διδύμους. Ο Άρχοντας Τζέισον Μάλλιστερ άφησε το Σήγκαρντ κι ενώθηκε μαζί τους όταν είχαν πια πίσω τους την κοίτη του Γαλάζιου Ποταμού και τραβούσαν κατά το νότο. Στο στρατό τους είχαν προσχωρήσει αρκετοί ακόμα· περιπλανώμενοι ιππότες, ελάσσονες άρχοντες και απλοί στρατιώτες που εγκατέλειψαν τις τάξεις τους και έφυγαν για το βορρά όταν ο στρατός του αδελφού της του Έντμιουρ ηττήθηκε μπροστά στα τείχη του Ρίβερραν. Είχαν σχεδόν εξαντλήσει τα άλογά τους προκειμένου να προλάβουν να φτάσουν εδώ προτού ο Τζέιμι Λάννιστερ πληροφορηθεί πως κινούνταν εναντίον του. Και τώρα είχε φτάσει η ώρα.
......
«Δεν είναι από αυτούς που κάθονται στη σκηνή τους όσο οι ξυλουργοί υψώνουν πολιορκητικούς πύργους» είχε πει με σιγουριά ο Σερ Μπρύντεν. «'Εχει βγει τρεις φορές κιόλας με τους ιππότες του είτε για να κυνηγήσει επιδρομείς είτε για να επιτεθεί σε κάποιο πεισματάρικο οικισμό.»
Ο Ρομπ κούνησε το κεφάλι και μελέτησε το χάρτη που του είχε ανοίξει μπροστά του ο θείος του. Ο Νεντ τον είχε μάθει να διαβάζει τους χάρτες. «Εδώ θα του επιτεθείς» είπε δείχνοντας με το δάχτυλο. «Με μερικές εκατοντάδες άντρες, όχι περισσότερους. Να κρατάτε λάβαρα των Τάλλυ. Όταν σε κυνηγήσει, εμείς θα παραμονεύουμε» το δάχτυλό του μετακινήθηκε ελάχιστα προς τα αριστερά «εδώ.»
Το εδώ ήταν μια νυχτερινή σιγαλιά, φεγγαρόφωτο και σκιές, ένα παχύ χαλί από νεκρά φύλλα κάτω από τα πόδια τους και δασοσκέπαστες πλαγιές που κατέβαιναν απαλά ως την ποταμιά, ήταν τα χαμόδεντρα και οι θάμνοι που αραίωναν καθώς το έδαφος κατηφόριζε.

Το σχέδιο των Σταρκ είναι σχετικά απλό και βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στον απόλυτο αιφνιδιασμό. Γνωρίζουν ότι ο στρατός του Τζέιμι που πολιορκεί το Ρίβερραν υπερτερεί αριθμητικά σε βάρος τους (ακόμη και με τους επιπλέον Μάλλιστερ που συναντούν στον δρόμο), αλλά και ότι έχει επίσης ένα μειονέκτημα. Είναι χωρισμένος σε τρία μέρη ώστε να καταφέρει να πολιορκήσει επιτυχώς το Ρίβερραν (για να αποκόψει το κάστρο απ' όλες τις πλευρές), γεγονός που, ωστόσο, θα δώσει τους Βόρειους τη δυνατότητα να “ασχοληθούν” με κάθε τμήμα του στρατού του Τζέιμι ξεχωριστά, μην αφήνοντας τις υπέρτερες συνολικά αριθμητικά δυνάμεις του να κάνουν τη διαφορά. Προτού, όμως, επιτεθούν στο Ρίβερραν, οι Σταρκ θα προσπαθήσουν να αφήσουν τον αντίπαλο στρατό “ακέφαλο”, αιχμαλωτίζοντας τον Τζέιμι. Η εξαιρετική δουλειά του Μελανιχθύ ως επικεφαλής των ανιχνευτών του Ρομπ έχει δώσει την ευκαιρία στους Βόρειους να πλησιάσουν τους Λάννιστερ χωρίς εκείνοι να έχουν ιδέα ότι βρίσκονται στην περιοχή. Έχοντας γνώση του γεγονότος ότι ο Τζέιμι έχει την τάση να φεύγει και να απομακρύνεται από το στρατόπεδο των Λάννιστερ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, στέλνουν ορισμένους ιππείς με τα λάβαρα των Τάλλυ (υπό τον Μπρύντεν) ώστε να τον δελεάσουν να τους ακολουθήσει. Έπειτα, ο Τζέιμι μην γνωρίζοντας για την παρουσία των Βόρειων στην περιοχή θα τους κυνηγήσει (χρησιμοποιώντας φυσικά ένα πολύ μικρό τμήμα του στρατού του) και αυτοί θα προσπαθήσουν να τον παρασύρουν σε μια τοποθεσία όπου ο Ρομπ θα περιμένει με τους στρατιώτες του. Την κατάλληλη στιγμή, όταν και οι τελευταίοι ιππείς του Τζέιμι εισέλθουν στην επιλεγμένη τοποθεσία, η παγίδα θα κλείσει και οι Βόρειοι θα τους επιτεθούν από 3 διαφορετικά σημεία προσπαθώντας να τους περικυκλώσουν.


(credit: user Scafloc - http://awoiaf.westeros.org)

Η μάχη-συνέπειες

Η διάρκεια της μάχης, ομολογουμένως, είναι πολύ μικρή. Ο αιφνιδιασμός είναι πλήρης. Οι υπέρτερες αριθμητικά δυνάμεις του Ρομπ καταφέρνουν να κερδίσουν με ευκολία τους Λάννιστερ και ο Τζέιμι πιάνεται αιχμάλωτος μαζί με διάφορα άλλα αρκετά σημαντικά πρόσωπα.

«Αρχόντισσά μου, το βασίλειο έχει να δει τέτοιο θρίαμβο από την εποχή του Πεδίου του Πυρός. Μα την αλήθεια, για κάθε άντρα που χάσαμε οι Λάννιστερ έχασαν δέκα. Αιχμαλωτίσαμε κοντά στους εκατό ιππότες και καμιά δωδεκαριά άρχοντες. Τον Άρχοντα Γουέστερλινγκ, τον Άρχοντα Μπέινφορτ, τον Σερ Γκαρθ Γκρήνφιλντ, τον Άρχοντα Έστρεν, τον Σερ Τάιτος Μπραξ, τον Μάλλορ του Ντορν ... και τρεις ακόμη Λάννιστερ εκτός από τον Τζέιμι, τους ανιψιούς του Άρχοντα Τάιγουιν, δυο γιους της αδελφής του κι έναν του νεκρού αδελφού του ... »

Παρόλα αυτά, τα νέα της μάχης δεν είναι όλα θετικά για τους Σταρκ. Ανάμεσα στους νεκρούς των Βόρειων βρίσκονται οι δύο γιοι του Ρίκαρντ Κάρσταρκ (ο τρίτος γιος και διάδοχος πλεόν, ο Χάρριον, είναι αιχμάλωτος μετά την Μάχη του Green Fork) και ο Ντάρυν Χόρνγουντ (ο πατέρας του πεθαίνει και εκείνος στη Μάχη του Green Fork), και οι τρεις από το χέρι του Τζέιμι Λάννιστερ. Αμέσως-αμέσως δημιουργείται μια περίεργη κατάσταση στο στρατόπεδο των Βόρειων. Ο Οίκος Κάρσταρκ κινδυνεύει να μείνει χωρίς διάδοχο (με τον Ρίκαρντ να αναζητά από εδώ και πέρα εκδίκηση για τον θάνατο των γιων του), ενώ ο Οίκος Χόρνγουντ έχει μείνει χωρίς διάδοχο. Ειδικά το πρόβλημα που δημιουργείται με τον θάνατο του Ντάρυν Χόρνγουντ είναι τόσο μεγάλο, του οποίου η επίλυση θα φέρει μεγάλες αναταραχές στον Βορρά και θα οδηγήσει μέχρι και σε ένοπλες εμφύλιες συγκρούσες μεταξύ των Μπόλτον και Μάντερλυ εν καιρώ πολέμου.

Όπως και να'χει, όμως, παρά τις σημαντικές απώλειες των Βόρειων στη μάχη, ο βασικός στόχος έχει επιτευχθεί. Ο Τζέιμι βρίσκεται αιχμάλωτος, και ο δρόμος προς το Ρίβερραν είναι πλέον ανοιχτός.

Η Μάχη των Στρατοπέδων

Η Μάχη των Στρατοπέδων αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της επανάστασης των Σταρκ. Όλες οι προηγούμενες κινήσεις των Βόρειων, από την συμφωνία του Ρομπ με τον Γουόλντερ, την κίνηση του Ρομπ να χωρίσει τον στρατό του σε δύο μέρη, έρχονται να δέσουν σε αυτό το κεφάλαιο. Παρότι δεν παρακολουθούμε ποτέ ζωντανά την μάχη, η φοβερή δουλειά που έχει κάνει ο Μάρτιν μέσα από το POV του Τύριον μας βοηθά στο κατανοήσουμε την εξέλιξη της μάχης ακριβώς όπως αυτή συνέβη στην πραγματικότητα.
Ανάμεσα, ωστόσο, στη μάχη του Δάσους των Ψιθύρων και την Μάχη των Στρατοπέδων λαμβάνει χώρα ένα γεγονός που θα αλλάξει την πορεία του πολέμου για πάντα. Η εκτέλεση του Ένταρντ Σταρκ από τον Τζόφρυ στο Κινγκς Λάντινγκ. Πλέον, ο πρωταρχικός στόχος των Σταρκ, δηλαδή να απευλευθερώσουν τον Άρχοντα του Γουίντερφελ, είναι αδύνατον να επιτευχθεί, ενώ από την άλλη πλευρά η απερίσκεπτη αυτή κίνηση του Τζόφρυ θρυμματίζει τις όποιες ελπίδες ειρήνης θα μπορούσαν να έχουν οι Λάννιστερ μέσω ανταλλαγής αιχμαλώτων (κάτι που ο Τύριον δείχνει να κατανοεί στο POV του).

Πολεμικό Συμβούλιο των Λάννιστερ
Τα νέα της συντριπτικής νίκης των Βόρειων στο Ρίβερραν φτάνουν τους Λάννιστερ στο Πανδοχείο της Διασταύρωσης. Προηγουμένως, έχοντας καταλάβει το λάθος του, ο Τάιγουιν προσπαθεί να επανορθώσει και να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο Ρίβερραν με την ελπίδα ότι θα προλάβει τους Βόρειους. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο διατάζει μια εξαντλητική πορεία, η οποία, ωστόσο δεν έχει κάποιο αποτέλεσμα καθώς ο Ρομπ έχει φτάσει στο Ρίβερραν εδώ και μέρες. Ο αγγελιοφόρος τους βρίσκει στο Πανδοχείο της Διασταύρωσης, και εκεί γίνεται η αναδιήγηση της μάχης με κάθε δυνατή λεπτομέρεια.

Η διάταξη των Λάννιστερ
Καταρχάς, για να γίνει κατανοητή η επικράτηση των Βόρειων θα πρέπει να γίνει αναφορά στην ιδιαίτερότητα του κάστρου του Ρίβερραν. Δια στόματος Κήβαν Λάννιστερ μαθαίνουμε ότι το Ρίβερραν "βρίσκεται στο σημείο όπου ο Αφροπόταμος συναντά τον Κόκκινο Ποταμό της Τρίαινας. Τα ποτάμια ορίζουν τις δυο πλευρές ενός τριγώνου, και όταν εμφανίζεται κίνδυνος, οι Τάλλυ ανοίγουν τους υδατοφράκτες και πλημμυρίζουν μια τεράστια τάφρο στην τρίτη πλευρά, μετατρέποντας το Ρίβερραν σε νησί. Τα τείχη του κάστρου υψώνονται απευθείας μέσα από το νερό, κι από τους πύργους τους οι υπερασπιστές έχουν ανεμπόδιστη θέα και στις δύο πλευρές για πολλά μίλια." Για να αποκοπεί, επομένως, το κάστρο "πρέπει να στήσει ένα στρατόπεδο βόρεια του Αφροπόταμου, ένα νότια του Κόκκινου Ποταμού κι ακόμα ένα ανάμεσα στα δυο ποτάμια, δυτικά της τάφρου. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει."

Το γεγονός αυτό, όμως, καθιστά ευάλωτα τα 3 στρατεύματα (τα οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση αριθμούν περίπου σε 4.000 στρατιώτες το καθένα), καθώς είναι δυνατό να δεχθούν επίθεση το καθένα ξεχωριστά, κάτι που ο Ρομπ Σταρκ εκμεταλλεύται στο έπακρο.


(credit: user Scafloc - http://awoiaf.westeros.org)

Η εξέλιξη της μάχης
Χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση, ένα μέρος του ιππικού των Βόρειων υπό τον Μπρύντεν Τάλλυ πέφτει πάνω στο βόρειο στρατόπεδο των Λάννιστερ μέσα στη νύχτα. Οι Λάννιστερ δεν είχαν ιδέα για την παρουσία των Βόρειων στην περιοχή καθώς οι ανιχνευτές τους χάρη στην εξαιρετική δουλειά του Μελανιχθύ είχαν εξαφανιστεί [σκοτωθεί].

«Είχαμε οχυρώσει τα τρία στρατόπεδα με φράχτες από ακονισμένους πασσάλους, δεν ήταν όμως αρκετό, αφού δεν είχαμε καμιά προειδοποίηση και επιπλέον ήμαστε αποκομμένοι μεταξύ μας. Επιτέθηκαν πρώτα στο βόρειο στρατόπεδο. Κανείς δεν το περίμενε. Ο Μαρκ Πάιπερ χτυπούσε τις εφοδιοπομπές μας, αλλά δεν είχε παραπάνω από πενήντα άντρες. Ο Σερ Τζέιμι είχε βγει την προηγούμενη νύχτα για να τους εξουδετερώσει ... ε, αυτοί νομίζαμε πως ήταν. Ξέραμε πως η στρατιά των Σταρκ βρισκόταν ανατολικά του Πράσινου Ποταμού και κατευθυνόταν προς το νότο ... »
........
«Είπες πως σας επιτέθηκαν μέσα στη νύχτα» είπε ο Σερ Κήβαν.
Ο αγγελιοφόρος ένευσε επιφυλακτικά. «Ο Μελανιχθύς ήταν επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής σφυροκοπούσε τους φρουρούς μας και γκρέμιζε τις οχυρώσεις μας, προετοιμάζοντας το έδαφος γι' αυτό που θα ακολουθούσε. 'Οταν πια οι άντρες κατάλαβαν τι συνέβαινε, καβαλάρηδες ήδη ξεχύνονταν από τα χαντάκια και κάλπαζαν μες στο στρατόπεδο κραδαίνοντας σπαθιά και πυρσούς.

Συνειδητοποιώντας τι συμβαίνει στο βόρειο στρατόπεδο, οι Λάννιστερ στο δυτικό στρατόπεδο με επικεφαλής τον Άρχοντα Μπραξ προσπαθούν να περάσουν στο βόρειο στρατόπεδο με σχεδίες.

Εγώ κοιμόμουν στο δυτικό στρατόπεδο, ανάμεσα στα δύο ποτάμια. Όταν ακούσαμε τον αχό της μάχης και είδαμε τις σκηνές να παίρνουν φωτιά, ο Άρχοντας Μπραξ μάς οδήγησε στις σχεδίες και προσπαθήσαμε να περάσουμε απέναντι

Τα πράγματα, ωστόσο δεν έχουν την επιθυμητή κατάληξη για τους Λάννιστερ. Τα ορμητικά νερά παρασέρνουν τις σχεδίες τους κοντά στα τείχη, από όπου οι Τάλλυ εκτοξεύουν βράχους από τους καταπέλτες τους στις επάλξεις, καταφέρνοντας να βυθίσουν τις περισσότερες σχεδίες.

...αλλά τα ορμητικά νερά μάς παρέσυραν προς το Ρίβερραν και οι Τάλλυ άρχισαν να εξαπολύουν βράχους καταπάνω μας με τους καταπέλτες που είχαν στήσει στις επάλξεις τους. Είδα μια σχεδία να γίνεται κομμάτια και άλλες τρεις να αναποδογυρίζουν, άντρες να πέφτουν στο νερό και να εξαφανίζονται ...

Όσοι Λάννιστερ περνούν στην απέναντι όχθη, σφαγιάζονται από τους Σταρκ.

...κι όσο για εκείνους που κατάφεραν να περάσουν απέναντι, βρήκαν τους Σταρκ να τους περιμένουν στην όχθη.»

Εν τω μεταξύ, τη στιγμή που οι Λάννιστερ από το δυτικό στρατόπεδο προσπαθούσαν να περάσουν στην απέναντι όχθη, οι Βόρειοι με επικεφαλής τον Ρομπ Σταρκ επιτίθενται με το ιππικό τους στο δυτικό στρατόπεδο.

«'Οσο εμείς προσπαθούσαμε να διασχίσουμε το ποτάμι, ξεχύθηκαν κι άλλοι Σταρκ από τα δυτικά, δυο φάλαγγες βαριά αρματωμένων ιππέων. Είδα το γίγαντα των Άμπερ και τον αετό των Μάλλιστερ, αλλά επικεφαλής ήταν το αγόρι, με έναν τερατώδη λύκο στο πλευρό του. Δεν ήμουν μπροστά για να το δω με τα μάτια μου, αλλά λένε πως το θηρίο σκότωσε τέσσερις άντρες και κατασπάραξε μια ντουζίνα άλογα.

Οι Λάννιστερ καταφέρνουν, ωστόσο, να σχηματίσουν ένα τείχος με τα δόρατά τους και ανακόπτουν προς στιγμή την επέλαση του ιππικού, αλλά έχουν ξεχάσει μια λεπτομέρεια. Οι πολιορκούμενοι στο Ρίβερραν υπό την ηγεσία του Τάιτος Μπλάκγουντ κάνουν έξοδο την πιο κατάλληλη στιγμή, χτυπώντας τους Λάννιστερ στα νώτα.

Οι πολεμιστές μας σχημάτισαν τείχος και απέκρουσαν την πρώτη επίθεση, αλλά όταν οι Τάλλυ είδαν τη μάχη που είχε ξεσπάσει, άνοιξαν τις πύλες του Ρίβερραν κι ο Τάιτος Μπλάκγουντ πέρασε την τάφρο και χτύπησε τη στρατιά μας από τα νώτα.»

Ακολούθως, ο Έντμιουρ Τάλλυ απελευθερώνεται και τα δύο στρατόπεδα των Λάννιστερ αφανίζονται.

«Ο Τρανο-Τζον Άμπερ έβαλε φωτιά στους πολιορκητικούς πύργους μας κι ο Άρχοντας Μπλάκγουντ βρήκε τον Σερ Έντμιουρ Τάλλυ αλυσοδεμένο μαζί με τους υπόλοιπους αιχμάλωτους κι έφυγε παίρνοντάς τους όλους μαζί του.

Ο διοικητής του νότιοανατολικού στρατοπέδου, Φόρλεϋ Πρέστερ, διατάζει υποχώρηση, αλλά οι μισθοφόροι των Λάννιστερ αλλάζουν πλευρά κατά τη διάρκεια της μάχης και τους επιτίθενται.

Διοικητής του νότιου στρατοπέδου ήταν ο Σερ Φόρλεϋ Πρέστερ. Διέταξε τακτική υποχώρηση όταν είδε πως τα άλλα στρατόπεδα ήταν χαμένα, αλλά ο μισθοφόρος από το Τάιρος που ήταν αρχηγός των ελεύθερων καβαλάρηδων εγκατέλειψε τη θέση του κι αυτομόλησε.»

Συνέπειες μάχης
1. Η καταστροφή των Λάννιστερ είναι πλήρης. Ο Τζέιμι βρίσκεται αιχμάλωτος και ο στρατός του αφανίζεται. Ο μόνος στρατός των Λάννιστερ στο πεδίο της μάχης αυτή τη στιγμή είναι εκείνος του Τάιγουιν. Οι Σταρκ, έχοντας τώρα και την υποστήριξη των Τάλλυ, υπερτερούν αριθμητικά σε βάρος του Τάιγουιν. Μέσα σε 3 μόλις μάχες ο Ρομπ κατόρθωσε με τις κινήσεις του από το να βρίσκεται αποκομμένος χωρίς συμμάχους με δύο αντίπαλους στρατούς έναντι στον δικό του, να έχει καταστρέψει τον έναν από τους δύο στρατούς και να έχει αποκτήσει ξεκάθαρα το πάνω χέρι. Όχι και άσχημα για ένα 16χρονο αγόρι...
2. Ο στρατός του Τάιγουιν είναι πλέον αποκομμένος από τις γραμμές ανεφοδιασμού στη Δύση
3. Ο δρόμος για το Κάστερλυ Ροκ είναι πλέον ανοιχτός

Οι Λάννιστερ, όπως γίνεται κατανοητό και από τα παραπάνω, βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Η ειρηνή μετά τον θάνατο του Ένταρντ δεν αποτελεί πλέον επιλογή, ενώ και οι άλλες προτάσεις των πρόμαχων των Λάννιστερ που πέφτουν στο τραπέζι απορρίπτονται σχεδόν ασυζητητί.

Αρχική αντίδραση Τάιγουιν
Φανερά εκνευρισμένος, ο Άρχοντας του Κάστερλυ Ροκ διατάζει όλους τους παρόντες στην σκηνή να αποχωρήσουν εκτός από τον Τύριον και τον Κήβαν. Μαζί τους θα μοιραστεί ορισμένες πολύ σημαντικές λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο σκοπεύει να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση.

Καταρχάς, πιστευεί ότι σε αυτό το σημείο η ειρήνη με τους Σταρκ θα ήταν μια καλή επιλογή μέσω της ανταλλαγής αιχμαλώτων, γεγονός που, ωστόσο, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί λόγω της εκτέλεσης του Νεντ Σταρκ. Μια πιθανή ειρήνη με τους Σταρκ θα του έδινε τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τους αδερφούς Μπαράθηον προτού να είναι αργά.

«'Εχεις δίκιο για τον Ένταρντ Σταρκ. Αν ήταν ζωντανός, μπορεί να τον χρησιμοποιούσαμε για να κάνουμε ειρήνη με το Γουίντερφελ και το Ρίβερραν, μια ειρήνη που θα μας έδινε το χρόνο για να αντιμετωπίσουμε τους αδελφούς του Ρόμπερτ. Νεκρός όμως ... » Έσφιξε τη γροθιά του. «Τρέλα. Απίστευτη τρέλα.»

Πληροφορούμαστε επίσης πώς έλαβε νέα για το γεγονός ότι ο Ρένλυ Μπαράθηον παντρεύτηκε την Μάργκαιρυ Ταϊρέλ και ετοιμάζεται να βαδίσει προς το Κινγκς Λάντινγκ με τις δυνάμεις των Μπαράθηον και των Ταϊρέλ.

«Τίποτα ... προς το παρόν. Ο εγγονός μου κάθεται ακόμη στο Σιδερένιο Θρόνο, αλλά ο ευνούχος άκουσε φήμες από το νότο. Ο Ρένλυ Μπαράθηον παντρεύτηκε τη Μάργκαιρυ Ταϊρέλ στο Χάιγκαρντεν πριν δεκαπέντε ·μέρες και τώρα αξιώνει το στέμμα. Ο πατέρας και οι αδελφοί της νύφης τού ορκίστηκαν πίστη και αφοσίωση και έθεσαν τα σπαθιά τους στην υπηρεσία του.»

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο η Σέρσεϊ, φοβούμενη κάποια επίθεση στο Κινγκς Λάντινγκ, διατάζει τον Τάιγουιν να κατευθυνθεί προς την πρωτεύουσα ώστε να την υπερασπιστεί.

«Η κόρη μου προστάζει να γυρίσουμε αμέσως στο Κινγκς Λάντινγκ για να υπερασπιστούμε το Κόκκινο Φρούριο απέναντι στον Ρένλυ Μπαράθηον και τον Ιππότη των Ανθέων.»

Όταν η κουβέντα πηγαίνει στον Στάννις Μπαράθηον, ο Τάιγουιν αποκαλύπτει πώς τον θεωρούσε πάντοτε ως τη μεγαλύτερη απειλή απ' όλους τους υπόλοιπους αντιπάλους του μαζί, αλλά εκείνος δεν έχει κάνει ακόμη κάποια αποφασιστική κίνηση που να δηλώνει τις προθέσεις του. Για αυτόν τον λόγο παύει να τον υπολογίζει ως άμεση απειλή προς το παρόν και βγαίνει εκτός πλάνων του.

«Από την αρχή πίστευα πως ο Στάννις είναι μεγαλύτερος κίνδυνος απ' ό,τι όλοι οι άλλοι μαζί. Εκείνος όμως δεν κάνει τίποτε. Α, ο Βάρυς μαθαίνει όσα λέγονται γι' αυτόν. Ο Στάννις φτιάχνει καράβια, ο Στάννις προσλαμβάνει μισθοφόρους, ο Στάννις φέρνει έναν ισκιοδέτη από το Ασάι. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι τίποτε αλήθεια;» είπε οργισμένος.

Στο τέλος, ο Άρχοντας του Κάστερλυ Ροκ κάνει μια γενική εκτίμηση της κατάστασης μετά την ήττα των Λάννιστερ στο Ρίβερραν, προτού φανερώσει το σχέδιό του. Η κατάσταση για τους Λάννιστερ προφανέστατα δεν είναι καλή:

«Ο Τζέιμι μας άφησε σε δεινή θέση. Ο Ρους Μπόλτον και τα απομεινάρια του στρατού του βρίσκονται στα βόρεια. Οι εχθροί μας κρατούν τους Διδύμους και την Τάφρο Κέιλιν. Ο Ρομπ Σταρκ βρίσκεται δυτικά, κι έτσι, δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε προς το Λάννισπορτ και το Κάστερλυ Ροκ εκτός κι αν επιλέξουμε να δώσουμε μάχη. Ο Τζέιμι είναι αιχμάλωτος και η στρατιά του πρακτικά τουλάχιστον έχει χαθεί. Ο Θόρος του Μυρ και ο Μπέρικ Ντοντάρριον εξακολουθούν να σφυροκοπούν τα τμήματα ανεφοδιασμού μας. Στα ανατολικά έχουμε τους Άρρυν, ο Στάννις Μπαράθηον έχει οχυρωθεί στο Ντράγκονστοουν, ενώ στο νότο το Χάιγκαρντεν και το Στορμς Εντ έχουν υψώσει τα πολεμικά λάβαρα.»

Το σχέδιο του Τάιγουιν
Γνωρίζοντας ότι υπάρχει κίνδυνος να παγιδευτεί ανάμεσα στον Ρους Μπόλτον από τα βόρεια και τον Ρομπ Σταρκ από τα νότια, ο Τάιγουιν επιλέγει να οπισθοχωρήσει στο Χάρρενχαλ, έχοντας την πεποίθηση ότι θα πρέπει να πρώτα να αντιμετωπίσει τους Σταρκ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και έπειτα, όταν τελειώσει με αυτούς, να ασχοληθεί με τον Ρένλυ. Η κίνηση του αυτή έχει λογική πίσω της καθώς διατηρεί ανοιχτές διάφορες επιλογές. Από το Χάρρενχαλ* α) κλείνει τον δρόμο του Ρομπ Σταρκ προς το Κινγκς Λάντινγκ β) μπορεί να υποστηρίξει το Κινγκς Λάντινγκ από πιθανή επίθεση του Ρένλυ Μπαράθηον, γ) μπορεί να κινηθεί προς τα δυτικά αν θελήσει να υπερασπιστεί το Κάστερλυ Ροκ. Τηρεί κατά κάποιον τρόπο μια στάση αναμονής, μέχρι κάποιος από τους αντιπάλους του να κάνει κάποια κίνηση. Παρόλα αυτά, το πρόβλημα για τον Τάιγουιν είναι ότι έχει έναν στρατό και οι αντίπαλοί του είναι 3, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρίσκεται σε όλα τα σημεία που πρέπει ταυτόχρονα.

«Δε σκοπεύω να μείνω εδώ. Πρέπει να ξεμπερδεύουμε με το νεαρό Άρχοντα Ρομπ Σταρκ προτού ο Ρένλυ Μπαράθηον ξεκινήσει από το Χάιγκαρντεν. Ο Μπόλτον δε με νοιάζει. Είναι άντρας επιφυλακτικός και τον κάναμε ακόμη επιφυλακτικότερο στον Πράσινο Ποταμό. Δε θα βιαστεί να μας καταδιώξει. Έτσι, λοιπόν ... αύριο θα κατευθυνθούμε για το Χάρρενχαλ.

*Σε αυτό το σημείο αξίζει να γίνει μια ενδιαφέρουσα υποσημείωση. Με την κίνησή του να εγκατασταθεί στο Χάρρενχαλ, ο Τάιγουιν γίνεται κατά κάποιον τρόπο ο Άρχοντας του Χάρρενχαλ και το όνομά του θα μπει σε μια αρκετά πολυπληθή λίστα ανθρώπων που υπήρξαν (αλλά και θα υπάρξουν) άρχοντες του Χάρρενχαλ, οι οποίοι γνώρισαν φρικτό τέλος. Πέρα από τον Χάρρεν τον Μαύρο, τους Λόθστον, τους Στρονγκ, και ένα σωρό άλλους Οίκους που πέρασαν από το Χάρρενχαλ αλλά τελικά έχασαν το κάστρο και η γενιά τους διακόπηκε, στη λίστα αυτή μπαίνουν και αρκετοί ακόμη “ιδιοκτήτες” από το σημερινό Γουέστερος. Ο Οίκος Γουέντ που έχει πλέον εξαφανιστεί, ο Γιάνος Σλυντ που φεύγει χωρίς τη θέλησή του για το Τείχος όπου και εκτελείται, ο Τάιγουιν που θα πεθάνει στα χέρια του ίδιου του γιου του, ο Έιμορυ Λορτς που θα αποτελέσει την τροφή μιας αρκούδας, ο Βάργκο Χόουτ που θα χάσει τη ζωή του με μαρτυρικό τρόπο, και ο Γκρέγκορ Κλέγκεϊν, ο οποίος όχι μόνο θα υποφέρει από έναν αργό και βασανιστικό θάνατο από το δηλητήριο του Όμπερυν, αλλά θα συνεχίσει τη ζωή του ως Frankengregor (σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που έχουν πεθάνει και τους ξεχνάω αυτή τη στιγμή). Στη λίστα εντοπίζονται ακόμη οι Ρους Μπόλτον και Μικροδάχτυλος. Άλλος ένας ακόμη λόγος για να περιμένει κανείς τον θάνατό τους [με φρικτό τρόπο, όπως δείχνουν οι παραπάνω περιπτώσεις].

Ακόμη, ο Τάιγουιν δίνει διαταγή στους Γκρέγκορ Κλέγκεϊν, Έιμορυ Λορτς και Βάργκο Χόουτ να λεηλατήσουν τα νότια Ρίβερλαντς, έχοντας ο καθένας τους 300 ιππείς στη διάθεσή τους.

«Άφησε ελεύθερο τον Σερ Γκρέγκορ και τους άντρες του να λεηλατήσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Στείλε μαζί τον Βάργκο Χόουτ με τους ελεύθερους καβαλάρηδές του και τον Σερ Έιμορυ Λορτς. Καθένας τους να έχει τριακόσιους ιππείς. Πες τους πως θέλω όλες οι παραποτάμιες περιοχές από το Μάτι του Θεού ως τον Κόκκινο Ποταμό να παραδοθούν στις φλόγες.»

Τέλος, ως επιβράβευση για την όλη παρουσία του στο πολεμικό συμβούλιο, ο Τάιγουιν στέλνει τον Τύριον στο Κινγκς Λάντινγκ για να βάλλει τάξη και να διοικήσει την πρωτεύουσα ως Χέρι του Βασιλιά στη θέση του ίδιου.

Οι Σταρκ στο Ρίβερραν
Το τελευταίο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου που σχετίζεται με την εκστρατεία του Ρομπ είναι εκείνο της άφιξης των Βόρειων στο κάστρο του Ρίβερραν, όπου η Κάτλυν συναντά τον ετοιμοθάνατο πατέρα της για πρώτη φορά έπειτα από 15 χρόνια. Είναι, επίσης, το πρώτο κεφάλαιο που έχουμε από την πλευρά των Σταρκ μετά τον αποκεφαλισμό του Νεντ. Η Κάτλυν είναι φανερά επηρεασμένη από το γεγονός αυτό.

Παρά την σημασία των συναντήσεων της Κάτλυν πρώτα με τον αδερφό της και έπειτα με τον πατέρα της, το μεγάλο γεγονός του κεφαλαίου είναι αναμφισβήτητα το πολεμικό συμβούλιο των Βόρειων, καθώς είναι αναγκαίο να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στους Άρχοντες του Βορρά και των Παραποτάμιων Περιοχών [στο συμβούλιο συμμετέχουν και οι Άρχοντες των Ρίβερλαντς που είχαν τραπεί σε φυγεί μετά τη νίκη του Τζέιμι στο Ρίβερραν] για την πολιτική και στρατηγική που θα ακολουθήσουν μετά τις νίκες τους επί των Λάννιστερ. Κανονικά, ο πρωταρχικός στόχος του Ρομπ, δηλαδή η απελευθέρωση του πατέρα του, θα ήταν δυνατό να επιτευχθεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά λόγω Τζόφρυ έχει γίνει μη πραγματοποιήσιμος.

(Συνεχίζεται)

[odykal]

Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί το γεγονός ότι ο Ρομπ πρέπει να λάβει υπ' όψιν τις απόψεις όλων των προμάχων του και να βρει μια λύση που να ικανοποιεί τους πάντες (γι' αυτό άλλωστε όλοι έχουν το δικαίωμα να εισακουστούν στο συμβούλιο). Δεν είναι δυνατό να πάρει μόνος του μια απόφαση ανάλογα με το τι θέλει εκείνος και να αφήσει όλους τους υπόλοιπους απ' έξω, γιατί τότε πολύ απλά εκείνοι θα απέσυραν την υποστήριξή τους από το πρόσωπό του. Είναι προφανές, επομένως, ότι θα υπάρξει μεγάλη δυσκολία στο να συμφωνήσουν όλοι στη χάραξη μιας κοινής στρατηγικής, καθώς ο κάθε Άρχοντας έχει τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του επιθυμίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ρίκαρντ Κάρσταρκ, ο οποίος έχασε δύο γιους στο δάσος των Ψιθύρων και κινδυνεύει να μείνει  χωρίς διάδοχο. Αυτό που αναζητά πρωτίστως πλέον είναι η εκδίκηση, ή κάποια άλλη συμφωνία η οποία να δώσει στον θάνατο των γιων του κάποιο νόημα. Η παρουσία των Αρχόντων των Παραποτάμιων Περιοχών (ειδικά των Αρχόντων των νότιων Ρίβερλαντς, των οποίων τα εδάφη έχουν σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί) κάνει ακόμα πιο δύσκολη την συμφωνία, αφού τα συμφέροντά τους διαφέρουν από εκείνα των Βόρειων.

Ανάμεσα στις σημαντικές εξελίξεις του κεφαλαίου είναι η γνωστοποίηση στους Βόρειους ότι ο Ρένλυ Μπαράθηον αυτοανακηυρύχθηκε βασιλιάς έχοντας τις δυνάμεις της Μεγάλης Πεδιάδας και των Στόρμλαντς να τον υποστηρίζουν, ένα γεγονός που θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα στο συμβούλιο.

Ακόμη, ο Ρους Μπόλτον έχει καταφέρει να ανασυντάξει τον στρατό του έπειτα από την ήττα στον Πράσινο Ποταμό νότια της Τάφρου Κέιλιν, ενώ ο Τάιγουιν Λάννιστερ κατευθύνεται προς το Χάρρενχαλ.

Ο Ρους Μπόλτον είχε ανασυντάξει τα απομεινάρια της δεύτερης στρατιάς των Σταρκ στις παρυφές των βάλτων. Ο Σερ Χέλμαν Τώλχαρτ και ο Γουόλντερ Φρέυ κρατούσαν ακόμη τους Διδύμους. Ο στρατός του Άρχοντα Τάιγουιν είχε εγκαταλείψει την Τρίαινα και κατευθυνόταν προς το Χάρρενχαλ.

Οι επιλογές των Σταρκ
Με βάση όλες τις παραπάνω πληροφορίες, οι Σταρκ έχουν διάθεσιμη μια πληθώρα επιλογών, από τις οποίες, ωστόσο, θα πρέπει να επιλέξουν μόνο μία.

α) Η πρώτη επιλογή είναι βαδίσουν εναντίον του Χάρρενχαλ και να αντιμετωπίσουν τον Τάιγουιν εκεί μαζί με τις δυνάμεις του Ρους. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά τα κέρδη μιας πιθανής νίκης επί του Τάιγουιν θα ήταν τεράστια. Χωρίς τον Τάιγουιν, οι Λάννιστερ θα κατέρρεαν ολοκληρωτικά, καθώς δεν υπάρχει κάποιος άλλος να αναλάβει τις ευθύνες του. Πρέπει να τονιστεί, ωστόσο, ότι η μια πιθανή νίκη στο Χάρρενχαλ θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τους Βόρειους. Το σχέδιο αυτό υποστηρίζεται από την πλειοψηφία των Αρχόντων και συγκεκριμένα από τον Τάιτος Μπλάκγουντ.
β) Η δεύτερη επιλογή,όπως προτείνεται από τον Μαρκ Πάιπερ, είναι να κινηθούν προς τα δυτικά, προς το Κάστερλυ Ροκ, το οποίο αυτή τη στιγμή στέκεται ανυπεράσπιστο. Αυτή είναι και η επιλογή που κάνει ο Ρομπ στα βιβλία, ώστε να λεηλατήσει τα Γουέστερλαντς και να αναγκάσει τον Τάιγουιν να βγει από το Χάρρενχαλ για τον αντιμετωπίσει, αφήνοντας κατά αυτόν τον τρόπο το Κινγκς Λάντινγκ χωρίς καμία απολύτως υποστήριξη.
γ) Τήρηση στάσης αναμονής, ώστε οι Λάννιστερ, αποκομμένοι από τη Δύση, να μείνουν χωρίς εφόδια. Η πρόταση αυτή του Τζέισον Μάλλιστερ είναι λογική, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αφήνει εκτεθειμένα τα νότια Ρίβερλαντς στους ιππείς του Τάιγουιν (Γκρέγκορ, Χόουτ, Λορτς) [Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε που την πρόταση αυτή την κάνει ένας Άρχοντας από τις βόρειες Παραποτάμιες Περιοχές, του οποίου τα εδάφη βρίσκονται αυτή τη στιγμή καλά προστατευμένα]. Επίσης, η κίνηση αυτή θα δώσει στους Λάννιστερ την ευκαιρία να σχηματίσουν ένα καινούριο στρατό στη Δύση, γεγονός που θα δημιουργούσε αρκετά προβλήματα για τους Σταρκ.
δ) Μια τέταρτη επιλογή είναι να κινηθούν νότια και να ενωθούν με τον Ρένλυ (αναγνωρίζοντάς τον ως βασιλιά). Η κίνηση αυτή έχει περισσότερο πολιτικό, παρά στρατιωτικό περιεχόμενο, καθώς μια πιθανή συμμαχία Σταρκ/Τάλλυ/Μπαράθηον/Ταϊρέλ θα ισοπέδωνε τα πάντα στο διάβα της. Παρόλα αυτά, και σε αυτή τη περίπτωση τα Ρίβερλαντς θα έμεναν ανυπεράσπιστα στον Τάιγουιν, ο οποίος σίγουρα δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Η επιλογή αυτή φαίνεται η καλύτερη από όλες τις επιλογές αν ο Ρένλυ... ζούσε, καθώς ο ξαφνικός θάνατος του θα άλλαζε τα πάντα (φυσικά, οι Βόρειοι δεν έχουν την δυνατότητα να γνωρίζουν τι θα συμβεί στο μέλλον και γι' αυτό η επιλογή αυτή φαίνεται η καλύτερη).

Τζόφρυ, Ρένλυ, Στάννις;
Χωρίς το μυστικό για το οποίο ο Ένταρντ Σταρκ έχασε τη ζωή του, οι Βόρειοι κινδυνεύουν να γίνουν επαναστάτες χωρίς να έχουν κάποιον υποψήφιο να υποστηρίξουν για τον θρόνο. Να υποστηρίξουν τον Τζόφρυ είναι αδύνατο ύστερα από την εκτέλεση του Νεντ. Από την άλλη, η επιλογή να στηρίξουν τον Ρένλυ δεν βρίσκει σύμφωνο τον Ρομπ:

«Ο Ρένλυ δεν είναι ο νόμιμος βασιλιάς» είπε ο Ρομπ.
.....
«Αν όμως κανείς από τους δυο τους δε γίνει βασιλιάς, επιμένω, γιατί να γίνει ο Άρχοντας Ρένλυ; Είναι ο μικρότερος αδελφός του Ρόμπερτ. Ο Μπραν δεν μπορούσε να γίνει Άρχοντας του Γουίντερφελ πριν από μένα κι ο Ρένλυ δεν μπορεί να γίνει βασιλιάς πριν τον Άρχοντα Στάννις.»

Η επιλογή να στηρίξουν τον Στάννις αρέσει περισσότερο στον Ρομπ καθώς εκείνος έχει θεωρητικά το “καλύτερο” δικαίωμα στον θρόνο, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος δεν έχει κάνει κάποια κίνηση με την οποία να δηλώνει τις προθέσεις του, ενώ ο Ρένλυ έχει ήδη στεφθεί βασιλιάς και ο στρατός του ξεπερνά με τεράστια διαφορά εκείνον του αδερφού του.

Η Αρχόντισσα Μόρμοντ συμφώνησε. «Ο Άρχοντας Στάννις έχει ισχυρότερο έρεισμα να διεκδικήσει το θρόνο.»
«Ο Ρένλυ όμως είναι που στέφτηκε βασιλιάς» είπε ο Μαρκ Πάιπερ. «Το Χάιγκαρντεν και το Στορμς Εντ υποστηρίζουν την αξίωσή του και ο λαός του Ντορν είναι μαζί του. Αν το Γουίντερφελ και το Ρίβερραν σταθούν στο πλευρό του, τότε θα έχει μαζί τους πέντε από τους επτά μεγάλους οίκους. Έξι, αν οι Άρρυν αποφασίσουν επιτέλους να πάρουν θέση! Άρχοντές μου, προτού τελειώσει τούτος ο χρόνος, θα έχουμε τα κεφάλια όλων τους παλουκωμένα, της βασίλισσας και του γιου της, του Άρχοντα Τάιγουιν, του Τύριον Λάννιστερ, του Βασιλοκτόνου, του Σερ Κήβαν, όλων των εχθρών μας! Αυτό θα κερδίσουμε, αν στηρίξουμε το Βασιλιά Ρένλυ. Τι θα κερδίσουμε, όμως, αν σταθούμε στο πλευρό του Άρχοντα Στάννις;»
«Δικαιοσύνη» απάντησε πεισμωμένα ο Ρομπ.

Ειρήνη;
Σε ένα κρίσιμο σημείο της συζήτησης, η Κάτλυν Σταρκ είναι εκείνη που θέτει ενώπιον των παρευρισκόμενων το ζήτημα της ειρήνης. Έχοντας χάσει τον άντρα της και με την πλειοψηφία των παιδιών της να βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι απολύτως λογικό να επιζητεί την ειρήνη (δια στόματος Κάτλυν ο Μάρτιν βρίσκει τον τρόπο να διατυπώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις αντιπολεμικές του απόψεις). Ο τρόπος που θέτει, όμως, το ζήτημα είναι ξεκάθαρα προσωπικός και σχετίζεται μόνο με τον Οίκο της, γεγονός που φυσικά δεν ικανοποιεί τους υπόλοιπους άρχοντες (με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Ρίκαρντ Κάρσταρκ και Τζόνος Μπράκεν).

«Ειρήνη» είπε ο θείος της ο Μπρύντεν. «Η ειρήνη είναι γλυκιά, αρχόντισσά μου ... αλλά με τι όρους; Τι ωφελεί να αφήνεις το σπαθί για το αλέτρι, αν την επομένη πρόκειται να πολεμήσεις ξανά;»

Όπως αναφέρει και ο θείος της, η ειρήνη θα μπορούσε να αποτελεί μία επιλογή, εξαρτάται, ωστόσο, άμεσα από τους όρους της ειρήνης. Οι όροι της ειρήνης θα πρέπει να ικανοποιούν αν όχι τους πάντες τότε τουλάχιστον την πλειοψηφία. Δεν αρκεί η επιστροφή των παιδιών της Κάτλυν και και μια ανακωχή που θα μπορούσε να παραβιαστεί οποιαδήποτε στιγμή. Και αυτό γιατί ενώ η Κάτλυν θα μπορεί να επιστρέψει στο Γουίντερφελ και να συνεχίσει την ζωή της, οι Άρχοντες των Παραποτάμιων Περιοχών δεν έχουν αυτή την δυνατότητα. Τα Ρίβερλαντς θα εξακολουθούν να βρίσκονται δίπλα στα Γουέστερλαντς και κοντά στο Κινγκς Λάντινγκ, ζώντας κάθε μέρα από τον κίνδυνο μιας πιθανής εισβολής, καθώς τίποτα δεν εγγυάται ότι ο Τάιγουιν θα κρατήσει τον λόγο και δεν θα ξαναρχίσει τις επιθέσεις στην περιοχή. Είναι άλλωστε και αυτό που σημειώνει ο Τζόνος Μπράκεν:

«Ο Γκρέγκορ Κλέγκεϊν ρήμαξε τα χωράφια μου, έσφαξε τους ανθρώπους μου κι άφησε πίσω του το Στόουν Χετζ στάχτη και ερείπια. Και τώρα εγώ πρέπει να γονατίσω μπροστά σε εκείνους που όπλισαν το χέρι του; Για τι πολεμήσαμε, αν είναι όλα να μείνουν όπως πριν;»

Εν κατακλείδι, θα μπορούσε κανείς να πει ότι και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο στις απόψεις τους. Τόσο η Κάτλυν Σταρκ, καθώς ο θάνατος περισσότερων Βόρειων αν συνεχιστεί ο πόλεμος δεν θα έχει κάποιο νόημα έχοντας επιτυχεί τους αρχικούς πολεμικούς τους στόχους, όσο και ο Τζόνος Μπράκεν και ο Ρίκαρντ Κάρσταρκ, καθώς είναι αποδεκτό ότι ο θάνατος των δικών τους ανθρώπων θα πρέπει να έχει κάποιο νόημα και να αξίζει κάτι. Τα πράγματα φαίνεται να εξοθούνται σε αδιέξοδο.

Βασιλιάς του Βορρά
Χάος διαδέχεται την πρόταση της Κάτλυν για ειρήνη, μέχρι που η λύση στο πρόβλημα έρχεται (παραδόξως) από το στόμα του Τρανό-Τζον Άμπερ. Πρόκειται χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία για μία από τις καλύτερες και πιο επικές σκηνές των βιβλίων.

«ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΟΥ!» βρυχήθηκε και η φωνή του πλημμύρισε την αίθουσα. «Να τι έχω να πω εγώ για τους δυο βασιλιάδες!» φώναξε κι έφτυσε στο πάτωμα. «Ο Ρένλυ Μπαράθηον δε μου είναι τίποτε, το ίδιο και ο Στάννις. Γιατί να διαφεντεύουν αυτοί εμένα και τους ανθρώπους μου από κάποιο λουλουδιασμένο θρόνο στο Χάιγκαρντεν ή το Ντορν; Τι ξέρουν αυτοί για το Τείχος, το Δάσος των Λύκων ή τους τύμβους των Πρώτων Ανθρώπων; Ακόμη και οι θεοί τους είναι διαφορετικοί. Όσο για τους Λάννιστερ, ας τους πάρουν κάλύτερα οι Άλλοι, τους σιχάθηκε η ψυχή μου.» Άπλωσε το χέρι πίσω από τον ώμο του και τράβηξε το τεράστιο σπαθί του. «Γιατί να μην έχουμε δικό μας βασιλιά; Στους δράκοντες ορκιστήκαμε, και οι δράκοντες είναι όλοι νεκροί.» Έδειξε με τη λεπίδα του  τον Ρομπ. «Εκεί κάθεται ο μοναδικός βασιλιάς που σκοπεύω εγώ να γονατίσω μπροστά του, άρχοντές μου» είπε. «Ο Βασιλιάς του Βορρά!»
Και γονάτισε αποθέτοντας το σπαθί του στα πόδια του γιου της.
«Με αυτούς τους όρους δέχομαι κι εγώ ειρήνη» συμφώνησε ο Άρχοντας Κάρσταρκ. «Ας το κάνουν ό,τι θέλουν το κόκκινο κάστρο τους και το Σιδερένιο Θρόνο τους.» Τράβηξε το σπαθί του από το θηκάρι. «Ο Βασιλιάς του Βορρά!» είπε γονατίζοντας δίπλα στον Τρανο-Τζον.
Η Μέετζ Μόρμοντ σηκώθηκε όρθια. «Ο Βασιλιάς του Χειμώνα!» είπε κι απόθεσε τον κεφαλοθραύστη της δίπλα στα σπαθιά. Το παράδειγμά της ακολούθησαν οι άρχοντες των παραποτάμιων περιοχών, ο Μπλάκγουντ και ο Μπράκεν και ο Μάλλιστερ, οίκοι που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν ορκιστεί πίστη και αφοσίωση στο Γουίντερφελ, η Κάτλυν όμως τους έβλεπε τώρα να σηκώνονται και να αποθέτουν τα σπαθιά τους στα πόδια του γιου της, να γονατίζουν και να φωνάζουν τα αρχαία λόγια που είχαν να ακουστούν στο βασίλειο εδώ και τρεις αιώνες, όταν ο Αίγκον ο Δράκοντας είχε ενώσει τα Επτά Βασίλεια ... Τώρα όμως οι αρχαίοι όρκοι αντήχησαν και πάλι στους τοίχους της αίθουσας του πατέρα της:
«Ο Βασιλιάς του Βορρά!»
«Ο Βασιλιάς του Βορρά!»
«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ!»

Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι η ανεξαρτησία αφορά κυρίως τον Βορρά. Το γεγογός αυτό είναι απολύτως λογικό, καθώς αν εξαιρέσουμε τα τελευταία 300 χρόνια ο Βορράς αποτελούσε ανεξάρτητο βασιλείο για χιλιάδες χρόνια. Η πρόταση για ανεξαρτησία δικαιολογείται, συνεπώς, από τις ιστορικές, πολιτισμικές, αλλά και θρησκευτικές διαφορές του Βορρά με τα υπόλοιπα Βασίλεια (ακόμα και οι Οίκοι των Παραποτάμιων Περιοχών πλην των Μπλάκγουντ λατρεύουν τους Επτά). Οι Άρχοντες του Βορρά είναι άλλωστε εκείνοι που συμφωνούν πρώτοι με την πρόταση του Τρανο-Τζον. Πρώτος-πρώτος ο Ρίκαρντ Κάρσταρκ, καθώς αν γίνει ειρήνη υπό αυτούς τους όρους, τότε ο θάνατος των παιδιών του δεν θα είναι μάταιος. Ο πολιτικός σκοπός, δηλαδή, της ανεξαρτησίας του Βορρά αξίζει τις ζωές όλων εκείνων που χάθηκαν στον πόλεμο.

Από τη στιγμή που οι Άρχοντες του Βορρά έχουν συμφωνήσει με αυτούς τους όρους, οι Άρχοντες των Παραποτάμιων Περιοχών δεν μπορούν να κάνουν πολλά, εφόσον ο μισός στρατός έχει ταχθεί υπέρ της ανεξαρτησίας. Η μη αποδοχή αυτής της ιδέας θα τους άφηνε απελπιστικά μόνους και ευάλωτους στον οποιονδήποτε θελήσει να απειλήσει τα Ρίβερλαντς. Κατά συνέπεια, είναι αναγκασμένοι να συμφωνήσουν.

Φυσικά, το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν η ανεξαρτησία του Βορρά και των Παραποτάμιων Περιοχών από τα υπόλοιπα βασίλεια είναι ένας ρεαλιστικός στόχος. Η ιστορία του Γουέστερος έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Το Ντορν, για παράδειγμα, κατάφερε να διατηρήσει την ανεξαρτησία του για περίπου 150 χρόνια μετά την κατάκτηση του υπόλοιπου Γουέστερος από τον Αίγκον, ενώ από την άλλη τα Ρίβερλαντς αρκετές φορές στο παρελθόν βρίσκονταν υπό την κατοχή άλλων βασιλείων (από Στόρμλαντς και Σιδερένια Νησιά). Φαίνεται, επομένως, ότι ο στόχος της ανεξαρτησίας του Βορρά και των Ρίβερλαντς είναι εφικτός.

Τέλος, είναι επίσης ξεκάθαρο ότι σε καμία περίπτωση οι Σταρκ δεν ήταν καταδικασμένοι από την αρχή του πολέμου. Παρότι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση αρχικά, κατάφεραν να κάνουν τις κατάλληλες κινήσεις και να πάρουν εκείνοι το πάνω χέρι σε βάρος των Λάννιστερ. Για να χάσουν τον πόλεμο από αυτό το σημείο, θα χρειαστεί να έρθουν πραγματικά τα πάνω-κάτω.

[nirne]

Εξαιρετική ανάλυση! Προτείνω σε όλους να τη διαβάσουν. Μπορεί να είναι μεγάλη αλλά αξίζει τον κόπο. Προσωπικά, μου ξεκαθάρισε μια και καλή τα γεγονότα, τις στρατηγικές και τις μάχες που διεξήχθησαν πριν και λίγο μετά το θάνατο του Νεντ με τον πιο απλό τρόπο! Επίσης, μ' έκανε να εκτιμήσω ακόμη πιο πολύ το στρατηγικό τάλαντο του Ρομπ. Αν αυτό το παιδί δεν πέθαινε τόσο νωρίς, θα ήταν πραγματικά ανίκητος όταν μεγάλωνε και αποκτούσε εμπειρία. Ίσως ξεπερνούσε και άλλους σπουδαίους στρατηγούς του Γουέστερος (βλ. Τάιγουιν)

Μπράβο, [member=2820]odykal[/member] , πολύ καλή δουλειά! Και δύσκολη! Και σ'  ευχαριστώ που με βοήθησες να ξεμπερδέψω το κουβάρι που είχα στο μυαλό μου. Η μέθοδος των POV είναι καλός και ενδιαφέρων τρόπος αφήγησης, αλλά έχει και τα αρνητικά της και εδώ έχουμε ένα από αυτά. Δυσκολεύει την κατανόηση περίπλοκων καταστάσεων. Αντί να κάθομαι λοιπόν και να διαβάζω ξανά και ξανά το βιβλίο προκειμένου να καταλάβω τη σειρά και το νόημα των γεγονότων, διάβασα το κείμενό σου και μπήκαν όλα στη θέση τους.

+1 από μένα!

[odykal]

Εξαιρετική ανάλυση! Προτείνω σε όλους να τη διαβάσουν. Μπορεί να είναι μεγάλη αλλά αξίζει τον κόπο. Προσωπικά, μου ξεκαθάρισε μια και καλή τα γεγονότα, τις στρατηγικές και τις μάχες που διεξήχθησαν πριν και λίγο μετά το θάνατο του Νεντ με τον πιο απλό τρόπο!

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που σκέφτηκα να ανοίξω το θρεντ. Τα γεγονότα του κόσμου του Μάρτιν είναι πολύ εύκολο να μπερδευτούν με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σύγχυση στο μυαλό του αναγνώστη σχετικά με αυτά. Ειδικά όταν διαβάζει κανείς για πρώτη φορά τα βιβλία. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου όταν διάβαζα για πρώτη φορά το Παιχνίδι του Στέμματος πόσο "χαμένος" ήμουν αναφορικά με τα γεγονότα της εκστρατείας του Ρομπ. Τα πράγματα ήταν τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου που νόμιζα πως οι μάχες του Δάσους των Ψιθήρων και των Στρατοπέδων αποτελούσαν μία και μόνο μάχη (!).  (giggle) Ελπίζω με το κείμενο να διευκολύνεται έστω και λίγο η κατανόηση του περίπλοκου κόσμου του Μάρτιν.

Επίσης, μ' έκανε να εκτιμήσω ακόμη πιο πολύ το στρατηγικό τάλαντο του Ρομπ. Αν αυτό το παιδί δεν πέθαινε τόσο νωρίς, θα ήταν πραγματικά ανίκητος όταν μεγάλωνε και αποκτούσε εμπειρία. Ίσως ξεπερνούσε και άλλους σπουδαίους στρατηγούς του Γουέστερος (βλ. Τάιγουιν)

Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι το γεγονός ότι έχασε τον πόλεμο υποσκιάζει (λανθασμένα) τα προηγούμενα κατορθώματά του με συνέπεια να μην παίρνει τα εύσημα που του αναλογούν ως στρατηγός. Αν και από άποψη μακροπρόθεσμης στρατηγικής (και πολιτικής) έχει ορισμένα θεματάκια (πράγμα που φαίνεται κυρίως στα επόμενα βιβλία), όσον αφορά τις τακτικές που χρησιμοποιεί στο πεδίο της μάχης, θεωρώ πως συγκατελέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους.

[nirne]

Ήταν μόνο δεκαέξι χρονών ο Ρομπ! Το ότι είχε θεματάκια ήταν αληθινό θαύμα γιατί κανονικά θα έπρεπε να έχει θεματάρες! Πιστεύω ακράδαντα ότι αν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει αυτό το παιδί, θα έκανε... παπάδες πραγματικά. Η εμπειρία είναι μεγάλο πράγμα και καλύπτει ελλείψεις που έχει κάθε άνθρωπος όταν είναι μικρός και τον οδηγούν σε λανθασμένες κινήσεις. Όταν όμως η εμπειρία ακουμπάει πάνω στο ταλέντο κάποιου, τότε γίνονται μεγάλα πράγματα! Πιστεύω ότι μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Ρομπ Σταρκ. Απλά, δεν πρόλαβε να αναπτύξει το στρατηγικό του ταλέντο. Κρίμα.

Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια, [member=2820]odykal[/member] !

edit1:

Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι το γεγονός ότι έχασε τον πόλεμο υποσκιάζει (λανθασμένα) τα προηγούμενα κατορθώματά του με συνέπεια να μην παίρνει τα εύσημα που του αναλογούν ως στρατηγός. .

Επίσης, το τελευταίο του "λάθος" που οδήγησε στην προδοσία των Φρέυ και στο θάνατο του ίδιου, για κάποιους διαγράφει μονοκονδυλιά  τη δεινότητα που επέδειξε στον πόλεμο. Αλλά πιστεύω ότι αυτή η κρίση είναι επιπόλαιη. Ένα και μόνο γεγονός δεν θα έπρεπε να είναι κριτήριο για το χαρακτηρισμό ενός ανθρώπου. Και ειδικά ενός ανθρώπου δεκαέξι χρονών.

edit2: Ρους Μπόλτον, βδελυρό σκουλήκι ήσουν πάντα τελικά! Πού θα πάει; Θα έρθει κι εσένα η σειρά σου!  (punch) (punch) (punch) (punch) (punch)

[SANDOR CLEGANE]

+ [member=2820]odykal[/member] ,
θα έλεγα ότι είναι ένα έξτρα παράρτημα του βιβλίου με αναλυτικές λεπτομέρειες *
κι επειδή είναι τέτοιο θέλει να έχεις πραγματιό χρόνο να το διαβάσεις ,  εννοώ
να είσαι πλήρως συγκεντρωμένος (προσωπικά δεν βρήκα ακόμη αυτόν το χρόνο) .

* χαρά στο κουράγιο σου, πώς μπόρεσες!

[odykal]

[member=194]nirne[/member]

Ήταν μόνο δεκαέξι χρονών ο Ρομπ! Το ότι είχε θεματάκια ήταν αληθινό θαύμα γιατί κανονικά θα έπρεπε να έχει θεματάρες! Πιστεύω ακράδαντα ότι αν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει αυτό το παιδί, θα έκανε... παπάδες πραγματικά. Η εμπειρία είναι μεγάλο πράγμα και καλύπτει ελλείψεις που έχει κάθε άνθρωπος όταν είναι μικρός και τον οδηγούν σε λανθασμένες κινήσεις. Όταν όμως η εμπειρία ακουμπάει πάνω στο ταλέντο κάποιου, τότε γίνονται μεγάλα πράγματα! Πιστεύω ότι μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Ρομπ Σταρκ. Απλά, δεν πρόλαβε να αναπτύξει το στρατηγικό του ταλέντο. Κρίμα.

Συμφωνώ, είχε όλο το μέλλον μπροστά του αν ζούσε, όπου θα μπορούσε να διορθώσει τις "ατέλειές" του και αναπτύξει ακόμη περισσότερο το ταλέντο του. Αλλά δυστυχώς πέθανε.

Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια, [member=2820]odykal[/member] !

Θα δούμε τι θα γίνει με αυτό. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο.

Επίσης, το τελευταίο του "λάθος" που οδήγησε στην προδοσία των Φρέυ και στο θάνατο του ίδιου, για κάποιους διαγράφει μονοκονδυλιά  τη δεινότητα που επέδειξε στον πόλεμο. Αλλά πιστεύω ότι αυτή η κρίση είναι επιπόλαιη. Ένα και μόνο γεγονός δεν θα έπρεπε να είναι κριτήριο για το χαρακτηρισμό ενός ανθρώπου. Και ειδικά ενός ανθρώπου δεκαέξι χρονών.

Προσωπικά πιστεύω πως το γεγονός ότι παντρεύτηκε την Τζέυν Γουέστερλινγκ δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που οδήγησε στον θάνατό του. Η γνώμη μου είναι ότι οι Φρέυ καταλαβαίνοντας πως από ένα χρονικό σημείο και μετά θα βρίσκονταν στην πλευρά των ηττημένων στο τέλος του πολέμου, θα άλλαζαν στρατόπεδο ούτως ή άλλως. Η αθέτηση της υπόσχεσης από την πλευρά του Ρομπ λειτούργησε απλώς ως η αφορμή, ώστε οι Φρέυ να μπορούν να προβάλλουν ως δικαιολογία το γεγονός ότι ο Ρομπ τους πρόσβαλε. Η φύση των Φρέυ, όπως μας την έχει περιγράψει ο Μάρτιν, είναι τέτοια που μας δίνει την δυνατότητα να στηρίξουμε αυτή την υπόθεση: ήδη από το πρώτο βιβλίο η εικόνα που σχηματίζουμε για τον Γουόλντερ Φρέυ είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν δίνει ποτέ την δέουσα σημασία στους όρκους του, που προσπαθεί πάντοτε να βρίσκεται στην πλευρά του νικητή οποιασδήποτε σύγκρουσης. Ο άνθρωπος αυτός δεν πρέπει να θεωρείται σε καμία μα καμία περίπτωση έμπιστος και δεν πρόκειται να κρατήσει τους όρκους του αν δεν τον συμφέρει.

«Αργοπορημένος και πάλι» μουρμούρισε η Κάτλυν όταν το άκουσε. Ακριβώς όπως και τότε στην Τρίαινα. Ο αδελφός της ο Έντμιουρ είχε υψώσει τα πολεμικά λάβαρα. Το σωστό ήταν ο Άρχοντας Φρέυ να κινήσει αμέσως για να συναντήσει τη στρατιά των Τάλλυ στο Ρίβερραν. Να όμως που ήταν ακόμα κλεισμένος στα κάστρα του. «

«Χα!» έκανε ο Άρχοντας Γουόλντερ, ένας ήχος ανάμεσα σε γέλιο και γρύλισμα. «Συγκέντρωσα τους άντρες μου, ναι, το έκανα, να τοι, τους είδες πάνω στα τείχη. Είχα πρόθεση να ξεκινήσω αμέσως μόλις ο στρατός ήταν έτοιμος. Ε, τους γιους μου θα έστελνα. Δεν είμαι εγώ πια για εκστρατείες, Αρχόντισσα Κάτλυν.» Κοίταξε τριγύρω να βρει κάποιον να το επιβεβαιώσει και έδειξε έναν ψηλό και καμπουριασμένο, μεσόκοπο άντρα. «Πες της, Τζάρεντ. Πες της πως αυτό σκόπευα να κάνω.»
«'Ετσι είναι, αρχόντισσά μου» είπε ο Σερ Τζάρεντ, ένας από τους γιους του Γουόλντερ Φρέυ από τη δεύτερη σύζυγό του. «Στο λόγο της τιμής μου.»

Παρά τους όρκους που έχει δώσει ως πρόμαχος του Χόστερ Τάλλυ, ο Γουόλντερ δεν έχει κάνει ακόμη την παραμικρή κίνηση που να δείχνει ότι θα στείλει τον στρατό του στο Ρίβερραν. Το έχει ξανακάνει, άλλωστε, στην Τρίαινα, 15 χρόνια πριν. Το γεγονός ότι ο Σερ Τζάρεντ Φρέυ ορκίζεται στην τιμή του πως οι Φρέυ θα κατευθύνονταν προς το Ρίβερραν μόνο κωμικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Ποιος είναι ο Σερ Τζάρεντ; Απόσπασμα από τον Χορό των Δράκων:

Ένας από τους Φρέυ προχώρησε μπροστά, ένας ιππότης ψηλός και κοκαλιάρης, φρεσκοξυρισμένος, με ένα γκρίζο μουστάκι λεπτό σαν στιλέτο από το Μυρ. «Ο Κόκκινος Γάμος ήταν έργο του Νεαρού Λύκου. Μεταμορφώθηκε σε θηρίο μπροστά στα μάτια μας και έσκισε το λαιμό του ξαδέρφου μου του Κουδουνιστή, ενός άκακου άντρα με λειψό μυαλό. Θα είχε σκοτώσει και τον πατέρα μου, αν ο Σερ Γουέντελ δεν είχε μπει στο δρόμο του.»
Ο Άρχοντας Γουάιμαν σκούπισε τα δάκρυά του. «Ο Γουέντελ ήταν πάντα γενναίο αγόρι. Δε μου προκαλεί έκπληξη που πέθανε σαν ήρωας.»
Το τερατώδες ψέμα άφησε τον Ντέιβος με ανοιχτό το στόμα. «Ισχυρίζεσαι πως ο Ρομπ Σταρκ σκότωσε τον Γουέντελ Μάντερλυ;»
«Και πολλούς άλλους. Ο ίδιος μου ο γιος ο Τάιτος ήταν ανάμεσά τους, όπως και ο σύζυγος της κόρης μου. Όταν ο Σταρκ μεταμορφώθηκε σε λύκο, οι Βόρειοί του έκαναν το ίδιο. Όλοι τους είχαν το σημάδι του κτήνους. Οι γουάργκ γεννούν κι άλλους γουάργκ με ένα δάγκωμα, όλοι το ξέρουν. Εγώ και τα αδέρφια μου δεν είχαμε άλλη επιλογή απ' το να τους σκοτώσουμε προτού μας σφάξουν όλους.»
Ο άντρας μειδιούσε καθώς έλεγε την ιστορία. Ο Ντέιβος ήθελε να του γδάρει τα χείλη με ένα μαχαίρι.
«Σερ, μπορώ να μάθω το όνομά σου;» «Σερ Τζάρεντ, του Οίκου των Φρέυ.»
«Τζάρεντ του Οίκου των Φρέυ, σε αποκαλώ ψεύτη.»

Ουδέν σχόλιον.


Ακόμη και οι κανόνες του παιχνίδιου (ο Άρχοντας του περάσματος) που παίζουν οι δύο κηδεμονευόμενοι Φρέυ στο Γουίντερφελ, βασίζονται στην εξαπάτηση. Ολόκληρες γενιές Φρέυ μεγάλωσαν και "εκπαιδεύτηκαν με αυτό το παιχνίδι :

Το παιχνίδι παιζόταν ως εξής: Έριχνες το κούτσουρο στο νερό και ο ένας παίκτης στεκόταν πάνω του με το ραβδί. Ήταν ο Άρχοντας του Περάσματος, κι όταν εμφανίζονταν οι άλλοι παίκτες έπρεπε να πει: «Είμαι ο Άρχοντας του Περάσματος. Εσείς ποιοι είστε;» Τότε κάποιος από τους υπόλοιπους έπρεπε να βγάλει ολόκληρο λόγο για το ποιοι ήταν και γιατί έπρεπε να τους αφήσει να περάσουν. Ο άρχοντας μπορούσε να τους ζητήσει να πάρουν διάφορους όρκους και να απαντήσουν στις ερωτήσεις του. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να πουν την αλήθεια, αλλά οι όρκοι ήταν δεσμευτικοί, εκτός αν έλεγαν «ίσως», οπότε το κόλπο ήταν να πεις «ίσως» χωρίς να σε αντιληφθεί ο άρχοντας. Τότε μπορούσες να προσπαθήσεις να ρίξεις τον άρχοντα στο νερό και γινόσουν εσύ Άρχοντας του Περάσματος, αλλά μόνο αν έλεγες «ίσως», αλλιώς έβγαινες από το παιχνίδι. Ο άρχοντας μπορούσε να πετάξει στο νερό όποιον ήθελε και όποτε ήθελε, και ήταν ο μόνος που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ραβδί.

Πιστεύω, επομένως, ότι καθώς ο Ρομπ έχει διαπραγματευτεί με έναν άνθρωπο [που δεν θα διστάσει να τον προδώσει αν του δοθεί η ευκαιρία] για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει ούτως ή άλλως (να πάρει δηλαδή το μέρος των Σταρκ και των Τάλλυ από την αρχή αφού είναι πρόμαχος των δεύτερων χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα), ο Ρομπ δεν είχε κανένα λόγο για να κρατήσει και αυτός τον λόγο του με κάθε κόστος. Το λάθος του (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) είναι ότι δεν παντρέυτηκε μια "πιο κατάλληλη" κοπέλα, από Οίκο που θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερους από τους 4-5 χιλιάδες στρατιώτες των Φρέυ.

Και φυσικά, όπως αναφέρεις και εσύ, ένα και μόνο γεγονός δεν θα έπρεπε να διαγράφει όλες τις προηγούμενες επιτυχίες.

Ρους Μπόλτον, βδελυρό σκουλήκι ήσουν πάντα τελικά! Πού θα πάει; Θα έρθει κι εσένα η σειρά σου!  (punch) (punch) (punch) (punch) (punch)

Να ήταν αυτή η μοναδική μάχη που "έστησε" θα ήταν καλά. Δυστυχώς για τους Σταρκ θα το επιχειρήσει και πάλι με πολύ καλά (για τον ίδιο) αποτελέσματα και στη συνέχεια της εκστρατείας.



[member=2032]SANDOR CLEGANE[/member]

[nirne]

[member=2820]odykal[/member] , ασφαλώς και συμφωνώ με όλα όσα είπες για το χαρακτήρα και το ποιόν του Άρχοντα Φρέυ. Και ο Μάρτιν το κάνει σαφές και ξεκάθαρο αυτό από την πρώτη στιγμή που τον συναντούμε. Και βέβαια, ο Φρέυ βρήκε αφορμή την αθέτηση της υπόσχεσης του Ρομπ για να τον προδώσει.

Ωστόσο, κάποιος θα επιχειρηματολογούσε ότι όταν έχεις να κάνεις με έναν τόσο επισφαλή σύμμαχο, καλό είναι να μην του δώσεις αφορμή να σε "αδειάσει". Και η αλήθεια είναι ότι στην κοινωνία για την οποία μιλάμε, ένας γάμος ανάμεσα στα παιδιά ενός κατώτερου οίκου και ενός από τους μεγάλους οίκους του Βορρά ευνοούσε αφάνταστα τον κατώτερο οίκο. Είδαμε άλλωστε πόσο πολύ ψοφούσε επί δεκαετίες ο Φρέυ  να συμπεθεριάσει με τους Τάλλυ και δεν τα είχε καταφέρει και τώρα επιτέλους είχε πάρει υπόσχεση ότι θα συμπεθέριαζε με τους ίδιους τους Σταρκ. Θεωρώ λοιπόν ότι η περίπτωση να μείνει πιστός δεν ήταν αδύνατη, όχι επειδή ήταν έμπιστος άνθρωπος, αλλά επειδή ήθελε να γίνει αυτός ο γάμος. Όταν όμως ο Ρομπ παντρεύτηκε μια άλλη, ο Φρέυ δεν είχε πλέον κανένα λόγο να μην τον προδώσει. Δεν ήταν μόνο θέμα εκδίκησης από μέρους του, απλά, μπορούσε πλέον απρόσκωπτα να κοιτάξει το δικό του προσωπικό συμφέρον.

Όσο για τον Μπόλτον, είχα διαβάσει κάπου ότι κάτι ύποπτο είχε κάνει στη μάχη όπου ήταν επικεφαλής (με μέλη άλλων οίκων που είχε βάλει μπροστά για να τους ξεπαστρέψει), αλλά δεν ήξερα λεπτομέρειες και δεν ήμουν σίγουρη πόσο ευσταθούσαν οι "κατηγορίες" γιατί δεν είχα ξαναδιαβάσει τα συγκεκριμένα κεφάλαια στο βιβλίο για να τσεκάρω. Με την ανάρτησή σου όμως, έγινε ξεκάθαρο τι ακριβώς έκανε κι ότι δούλευε από την αρχή - ή έστω από ένα σημείο και μετά - για τον εαυτό του και ίσως και ενάντια στους Σταρκ.
Το σιχαμερό ερπετό!!!

[K.]

Είναι ένα εξαιρετικό άρθρο!!!

Για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται να ρίξει μια ενδελεχή ματιά στα γεγονότα που αφορούν την εκστρατεία του Ρομπ, αλλά και του "Παιχνιδιού" γενικότερα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζονται περισσότερα τέτοια "διαμαντάκια" για εμάς που προσπαθούμε να γνωρίσουμε το Γουέστερος καλύτερα.

Για εμένα ξεκαθαρίζεται η στρατηγική εμπλοκή του Μπόλτον, αλλά και το πόσο τελικά σημαντικό ήταν να λυθεί το πρόβλημα με την διαδοχή των Κάρσταρκ και Χόρνγουντ (για την τακτική των συμμαχιών και της εύρυθμης λειτουργίας τους).

Τέλος, αν έχω κατανοήσει σωστά την περιγραφή του Μάρτιν, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο για την ιδιοσυγκρασία των Φρέυ. Δηλαδή ο Γουόλντερ, που το ποιόν και ο χαρακτήρας του δείχνουν εύκολα πόσο σταθερός θα μπορούσε να είναι στον άρχοντά του ως πρόμαχος, με  την προσεκτική επιλογή του συμφέροντος και την στυγνότητα των πράξεών του, δεν θα περίμενε την προσβολή από τον γάμο του Ρομπ με την Τζέυν για να τον προδόσει. Το λάθος είναι όπως πολύ σωστά λέει ο Odykal που δεν παντρεύτηκε κάποια από άλλον σπουδιαότερο Οίκο, με περισσότερο στρατό για την εκστρατεία του.

Ευχαριστούμε Odykal!!!