Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω... Περίμενα με πραγματική ανυπομονησία το τελευταίο επεισόδιο κι ήμουν προετοιμασμένη ότι θα δω κάποια πράγματα αλλαγμένα όπως κάθε φορά άλλωστε. Έτσι, σ' όλο το επεισόδιο έλεγα "δεν πειράζει" αυτό, "δεν πειράζει" εκείνο, άντε "δεν πειράζει" ούτε το άλλο, "δε βαριέσαι" για το δείνα, "δε βαριέσαι" για το κείνο...
Βέβαια, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα πει πάρα πολλά "δε βαριέσαι" και "δεν πειράζει" κι αυτό από μόνο του κάτι σημαίνει όταν μιλάμε για ένα και μόνο επεισόδιο.
Τέλος πάντων, ακόμη και για τον Τζέιμι που τελικά στη σειρά ως χαρακτήρας βρίσκεται σχεδόν εκεί απ' όπου ξεκίνησε, είπα "πα στο διάλο κι αυτό". Ακόμη και για τη σκηνή με τον Κάιμπερν όπου δείχνουν ότι το Βουνό δεν υποφέρει από το δηλητήριο του Όμπερυν, κατάπια απλά την απογοήτευσή μου και πήγα παρακάτω.
Μέχρι που φτάνουμε σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου. Απόδραση Τύριον. Κι έχουμε μια υπεραπλούστευση ολκής για τη σχέση Τύριον-Τζέιμι κόβοντας ό,τι κάνει ενδιαφέροντα τα αισθήματα του ενός προς τον άλλον στο εξής. Δολοφονία Σέι. Κι έχουμε αυτοάμυνα του Τύριον κι άρα περαιτέρω αγιοποίησή του. Δολοφονία Τάιγουιν. Υπεραπλούστευση της όλης κατάστασης και αποπροσανατολιστικός διάλογος που δείχνει ότι ο Τύριον σκότωσε τον πατέρα του κυρίως για όσα έγιναν με τη Σέι.
Και μένω να αναρωτιέμαι για τα καλά αυτή τη φορά, γιατί οι παραγωγοί φοβούνται τόσο πολύ ότι το κοινό είναι ανίκανο να καταλάβει κάτι λίγο πιο βαθύ και να ταυτιστεί με χαρακτήρες λίγο πιο πολύπλοκους. Τι στο καλό νομίζουν; Ότι απευθύνονται μόνο σε δεκάχρονα;
Τι μου άρεσε:
Η πρώτη σκηνή, από τη στιγμή που φεύγει ο Τζον από το Τείχος μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται ο Στάννις και μιλούν μεταξύ τους. Η επίθεση του στρατού του Στάννις ήταν εντυπωσιακή.
Οι σκηνές με την Ντάνυ όταν ο ανθρωπάκος της δείχνει το απανθρακωμένο πτώμα του μωρού και εκείνη κλείνει και αλυσοδένει τους δράκους της.
Η σκηνή της Άρυα πάνω στο πλοίο επίσης ήταν πολύ όμορφη με τη μουσική που τη συνόδευε.
Βέβαια, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα πει πάρα πολλά "δε βαριέσαι" και "δεν πειράζει" κι αυτό από μόνο του κάτι σημαίνει όταν μιλάμε για ένα και μόνο επεισόδιο.
Τέλος πάντων, ακόμη και για τον Τζέιμι που τελικά στη σειρά ως χαρακτήρας βρίσκεται σχεδόν εκεί απ' όπου ξεκίνησε, είπα "πα στο διάλο κι αυτό". Ακόμη και για τη σκηνή με τον Κάιμπερν όπου δείχνουν ότι το Βουνό δεν υποφέρει από το δηλητήριο του Όμπερυν, κατάπια απλά την απογοήτευσή μου και πήγα παρακάτω.
Μέχρι που φτάνουμε σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου. Απόδραση Τύριον. Κι έχουμε μια υπεραπλούστευση ολκής για τη σχέση Τύριον-Τζέιμι κόβοντας ό,τι κάνει ενδιαφέροντα τα αισθήματα του ενός προς τον άλλον στο εξής. Δολοφονία Σέι. Κι έχουμε αυτοάμυνα του Τύριον κι άρα περαιτέρω αγιοποίησή του. Δολοφονία Τάιγουιν. Υπεραπλούστευση της όλης κατάστασης και αποπροσανατολιστικός διάλογος που δείχνει ότι ο Τύριον σκότωσε τον πατέρα του κυρίως για όσα έγιναν με τη Σέι.
Και μένω να αναρωτιέμαι για τα καλά αυτή τη φορά, γιατί οι παραγωγοί φοβούνται τόσο πολύ ότι το κοινό είναι ανίκανο να καταλάβει κάτι λίγο πιο βαθύ και να ταυτιστεί με χαρακτήρες λίγο πιο πολύπλοκους. Τι στο καλό νομίζουν; Ότι απευθύνονται μόνο σε δεκάχρονα;
Τι μου άρεσε:
Η πρώτη σκηνή, από τη στιγμή που φεύγει ο Τζον από το Τείχος μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται ο Στάννις και μιλούν μεταξύ τους. Η επίθεση του στρατού του Στάννις ήταν εντυπωσιακή.
Οι σκηνές με την Ντάνυ όταν ο ανθρωπάκος της δείχνει το απανθρακωμένο πτώμα του μωρού και εκείνη κλείνει και αλυσοδένει τους δράκους της.
Η σκηνή της Άρυα πάνω στο πλοίο επίσης ήταν πολύ όμορφη με τη μουσική που τη συνόδευε.
![[Image: tumblr_o93djqxP231rg4myfo1_500.gif]](https://66.media.tumblr.com/64402678c24ba3ae33eef7e2f4cec9a7/tumblr_o93djqxP231rg4myfo1_500.gif)