Λυπητερές Φράσεις

[odykal]

«ΈΛΛΙΙΙΙΙΙΙΙΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!» - Όμπερυν Μαρτέλ

Αυτή τη σκηνή δεν μπορώ με τίποτα να την ξεχάσω...

Όπως και αυτή με τον Αίμον. Πολύ συναισθηματική...

Ένα κορίτσι κι ένας γέρος σκέφτηκε η Άσα, καθώς πετούσαν τους δυο τους αγενώς στο χιόνι μπροστά της. Το κορίτσι έτρεμε βίαια, παρά τις προβιές της. Αν δεν ήταν τόσο τρομαγμένη, μπορεί να ήταν ακόμα και όμορφη, αν και η άκρη της μύτης της ήταν μαύρη από κρυοπάγημα. Ο γέρος ... κανένας δε θα τον έλεγε ποτέ όμορφο. Είχε δει σκιάχτρα με περισσότερη σάρκα. Το πρόσωπό του ήταν ένα κρανίο με δέρμα, τα μαλλιά του λευκά σαν κόκαλο και βρόμικα. Και βρομούσε. Μόνο η θέα του γέμισε την Άσα αποστροφή. Σήκωσε το βλέμμα. «Αδερφή. Είδες. Αυτή τη φορά σε αναγνώρισα.» Η καρδιά της Άσα έχασε έναν χτύπο. «Θήον;» Τα χείλη του τραβήχτηκαν πίσω σε κάτι που μπορεί να ήταν χαμόγελο. Τα μισά δόντια του έλειπαν και τα μισά απ' όσα του είχαν απομείνει ήταν σπασμένα και ραγισμένα. «Θήον» επανέλαβε. «Το όνομά μου είναι Θήον. Πρέπει να ξέρεις το όνομά σου.» -Άσα και Θήον

«'Οταν ήμουν παλικαράκι, είχα βρει ένα πληγωμένο κιρκινέζι, μια θηλυκιά, και την έκανα καλά. Καμαρωτή την είχα βγάλει. Κούρνιαζε στον ώμο μου κι έτρωγε από το χέρι μου και φτερούγιζε ξοπίσω μου από δωμάτιο σε δωμάτιο, αλλά δεν πετούσε ψηλά. Την έπαιρνα συχνά για κυνήγι, αλλά δεν ανέβαινε ποτέ ψηλότερα από τις κορυφές των δέντρων. Ο Ρόμπερτ την έλεγε Μισερή. Είχε ένα γεράκι που το έλεγε Βροντή και δεν αστοχούσε ποτέ. Μια μέρα ο γερο-θείος μας, ο Σερ Χάρμπερτ, μου είπε να δοκιμάσω ένα άλλο πουλί. Με την Καμαρωτή έδειχνα γελοίος, είπε, και είχε δίκιο.» Ο Στάννις Μπαράθηον τράβηξε το βλέμμα του από το παράθυρο κι από τα φαντάσματα που σάλευαν πάνω από τη νότια θάλασσα. «Οι Επτά δε μου έφεραν ούτε σπουργίτι. Είναι καιρός να δοκιμάσω καινούριο γεράκι, Ντέιβος. Κόκκινο γεράκι.»- Στάννις

«Σας έψαχνα στην Τρίαινα» τους είπε ο Νεντ.
«Δεν ήμασταν εκεί» αποκρίθηκε ο Σερ Τζέραλντ.
«Αλίμονο στο Σφετεριστή, αν ήμασταν» συμπλήρωσε ο Σερ Όσγουελ.
«'Οταν έπεσε το Κινγκς Λάντινγκ, ο Σερ Τζέιμι έσφαξε το βασιλιά σας με ένα χρυσό σπαθί, κι εγώ αναρωτήθηκα πού βρισκόσασταν.»
«Μακριά, πολύ μακριά» είπε ο Σερ Τζέραλντ. «Ειδάλλως ο Αίρυς θα καθόταν ακόμη στο Σιδερένιο Θρόνο κι ο προδότης αδελφός μας θα καιγόταν στις επτά κολάσεις.»
«'Ηρθα στο Στορμς Εντ να λύσω την πολιορκία» είπε ο Νεντ «Και οι Άρχοντες Ταϊρέλ και Ρέντγουαϊν χαμήλωσαν τα λάβαρά τους κι όλοι οι ιππότες τους γονάτισαν και μας ορκίστηκαν πίστη και αφοσίωση. Ήμουν σίγουρος πως ήσαστε κι εσείς ανάμεσά τους.»
«Τα δικά μας τα γόνατα δε λυγίζουν εύκολα» αποκρίθηκε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν.
«Ο Σερ Γουίλλεμ Ντάρρυ κατέφυγε στο Ντράγκονστοουν με τη βασίλισσά σας και τον Πρίγκιπα Βισέρυς. Νόμισα πως φύγατε κι εσείς μαζί τους.»
«Ο Σερ Γουίλλεμ είναι άξιος και έντιμος άντρας» είπε ο Σερ Όσγουελ.
«Δεν ανήκει όμως στη Βασιλική Φρουρά» αποκρίθηκε ο Σερ Τζέρολντ. «Η Βασιλική Φρουρά δεν το βάζει στα πόδια.»
«Ούτε τότε ούτε και τώρα» πρόσθεσε ο Σερ Άρθουρ και φόρεσε την περικεφαλαία του. «Δώσαμε έναν όρκο» συμπλήρωσε ο γέροντας Σερ Τζέρολντ.
Τα φαντάσματα του Νεντ στάθηκαν στο πλευρό του κρατώντας σπαθιά καμωμένα από σκιές. Επτά εναντίον τριών.
«Ας αρχίσουμε λοιπόν» είπε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν. Ξεθηκάρωσε την Αυγή και την κράτησε και με τα δυο χέρια. Η λεπίδα ήταν χλωμή σαν λευκό γυαλί και το φως έμοιαζε να χορεύει πάνω της.
«'Οχι» τον διόρθωσε θλιμμένα ο Νεντ. «Ας τελειώνουμε.» - Πύργος της Χαράς

Ο Μέιστερ Κρέσσεν ανοιγόκλεισε τα μάτια. Στάννις, Άρχοντά μου ... σκυθρωπό, λυπημένο μου αγόρι, γιε που ποτέ δεν είχα ... δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Δεν ξέρεις τάχα πόσο σε νοιαζόμουν, δεν καταλαβαίνεις ότι ζούσα για σένα, ότι εγώ σε αγαπούσα, αντίθετα από όλους τους άλλους; Ναι, σε αγαπούσα περισσότερο ακόμα κι από τον Ρόμπερτ ή τον Ρένλυ, γιατί εσένα δε σε αγαπούσε κανείς και με είχες τόσο ανάγκη ...
-Μέιστερ Κρέσσεν

Είχε φτάσει στην πόρτα, όταν εκείνη τον φώναξε. «Τζον» είπε. Θα είχε συνεχίσει το δρόμο του, αλλά ποτέ μέχρι τότε δεν τον είχε φωνάξει με το όνομά του. Γύρισε και την είδε να τον κοιτά καταπρόσωπο, σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά. «Ναι;» ρώτησε το αγόρι. «'Επρεπε να βρίσκεσαι εσύ στη θέση του» είπε. -Κάτλυν και Τζον

«'Εχω υπάρξει πολλά πράγματα, Μπραν. Πλέον είμαι όπως με βλέπεις, και τώρα θα καταλάβεις γιατί δεν μπορούσα να έρθω σε σένα ... παρά μόνο στα όνειρα. Σε παρακολουθώ για πολύ καιρό, σε παρακολουθώ με χίλια μάτια κι άλλο ένα. Είδα τη γέννησή σου κι εκείνη του άρχοντα πατέρα σου πριν από σένα. Είδα τα πρώτα σου βήματα, άκουσα την πρώτη σου λέξη, ήμουν μέρος του πρώτου σου ονείρου. Σε είδα να πέφτεις. Και τώρα ήρθες επιτέλους κοντά μου, Μπράντον Σταρκ, αν και ο χρόνος τελειώνει.» «Είμαι εδώ» είπε ο Μπραν «μόνο που είμαι σακατεμένος. Θα ... θα με θεραπεύσεις ... τα πόδια μου, εννοώ;»
Όχι» είπε ο χλομός άρχοντας. «Αυτό είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.» Τα μάτια του Μπραν γέμισαν δάκρυα. Ήρθαμε τόσο μακριά. Το σπήλαιο αντηχούσε από το θόρυβο του μαύρου ποταμού. «Δε θα περπατήσεις ποτέ ξανά, Μπραν» υποσχέθηκαν τα χλομά χείλη «αλλά θα πετάξεις.» -Μπραν και Κουρούνα με τα τρία μάτια