22-05-2015, 09:13 PM
Σήμερα είδα το επεισόδιο, ενώ μπορούσα απ' την πρώτη μέρα. Γιατί; Γιατί πλέον η τηλεοπτική συνέχεια της σειράς δεν με τραβάει. Νομιζω ότι το ξανάγραψα ότι αν ξεκινούσα τώρα να βλέπω τη σειρά, ούτε τους προηγούμενους κύκλους θα έβλεπα ούτε τα βιβλία θα διάβαζα (παρεπιπτόντος τώρα κουτσοβλέπω τον μεγάλο Σον Μπην στο "Νησί" ).
Κι αφού το είδα πριν από λίγο απο περιέργεια μπήκα στην παρούσα συζήτηση και διαπίστωσα ότι λίγο- πολύ απογοητευμένοι (εως πάρα πολύ) όπως κι εγώ κι οι τοποθετήσεις σας είναι περίπου σαν τις δικές μου.
Ας αναφερθώ για το συγκεκριμένο επεισόδιο και πω για τις εντυπωσεις μου, που είχα καθώς το παρακολουθουσα :
Ο Τύριον χωρίς να εντυπωσιάζει, "τραβάει", αλλά αν πω ότι γέλασα (στο βιβλίο έχω πραγματικά γελάσει μ' αυτόν και μ' άλλους χαρακτήρες, κυρίως "Θλιμμένος Εντ" και τότε διαπίστωνα το μείον του βιβλίου [γενικότερα] το να μην γελάς παρέα με άλλον εκείνη τη στιγμή) ή πλησίαζα σ' αυτό το ρήμα ήταν η αμφίεση των 2 εισβολέων-καταδρομέων στο Ντορν και η ατάκα (που προαναφέρατε) του Τζέιμι. Μου θύμισε "Χαν Σόλο" στο Star Wars και Intian Jones, και όλη η συνέχειά τους μια περιπέτεια στιλ "Ζορό" κι αισθάνθηκα μια αδικία για το πρόσωπο Τζέιμι , διότι μου φάνηκε ως γελοιοποίση όλο αυτό, ενώ στα βιβλία, κατά τη γνώμη μου, έδειξε "από τι είναι φτιγμένος".
Για να μην πολυλογώ το κίνητρο μου για γράψιμο ήταν η παράξενη παράκαμψη ή και διαστρέβλωση της ιστορίας της Σάνσα (ακόμη δεν δεν ξ΄ρουμε αν ο συγγραφέας θα πάει κατά κει, μας έχει αφήσει σε αγωνία για το τι γίνεται στο Γουίντερφελντ και φυσικά σε όλες τις άλλες ιστορίες του) και τον μονόδρομο που θα ακολουθούσε (μου θυμίζει ... άντε δε γράφω για πολιτικά και για Ελλάδα ) και αναρωτιόμουν για τη "θυσία" της Σάνσα ( η οποία ομολογουμένως υπήρξε πολύ κ...φαρδη μέχρι τώρα , άντε λες είχε αγγελάκι ) κι επίσης παρότι ήταν μια σκηνή βίας και σεξ ,δεν έδειξε τ΄ποτα ( σα να φοβόντουσαν το ΕΣΡ, τα λέω ειρωνικά αυτα , γιατί μέχρι τωρα μας είχαν ταράξει) παρά μόνο φωνές (δηλ. κραυγές) (σα να γύρισαν όλοι οι τηλεθεατές αλλού το κεφάλι ) εμένα πιο πολύ με πείραξε. (άρα αυτό για τους παραγωγούς: "1ον Δε χρειάζεται να δείχνετε κάποιες προσωπικές στιγμές - αφού το ΄ργο δεν είναι τσόντα - και πετυχένετε πιο πολλά όταν κάτι υποννοείται και 2ον Εξοικονομείτε χρήσιμο χρόνο " )
Α, όσο για την Άρια, καλά πάμε μιας κι όταν διάβαζα τα αντίστοιχα κεφάλαια, έλεγα πότε θα τελειώσουν (όπως και της Μπριέν), όπως μου άρεσε η επανεμφάνιση του Χάκεν.
Συγνώμη αν σας κούρασα, ούτε ήξερα πώς θ' αρχιζα ούτε πώς θα τελείωνα.
Κι αφού το είδα πριν από λίγο απο περιέργεια μπήκα στην παρούσα συζήτηση και διαπίστωσα ότι λίγο- πολύ απογοητευμένοι (εως πάρα πολύ) όπως κι εγώ κι οι τοποθετήσεις σας είναι περίπου σαν τις δικές μου.
Ας αναφερθώ για το συγκεκριμένο επεισόδιο και πω για τις εντυπωσεις μου, που είχα καθώς το παρακολουθουσα :
Ο Τύριον χωρίς να εντυπωσιάζει, "τραβάει", αλλά αν πω ότι γέλασα (στο βιβλίο έχω πραγματικά γελάσει μ' αυτόν και μ' άλλους χαρακτήρες, κυρίως "Θλιμμένος Εντ" και τότε διαπίστωνα το μείον του βιβλίου [γενικότερα] το να μην γελάς παρέα με άλλον εκείνη τη στιγμή) ή πλησίαζα σ' αυτό το ρήμα ήταν η αμφίεση των 2 εισβολέων-καταδρομέων στο Ντορν και η ατάκα (που προαναφέρατε) του Τζέιμι. Μου θύμισε "Χαν Σόλο" στο Star Wars και Intian Jones, και όλη η συνέχειά τους μια περιπέτεια στιλ "Ζορό" κι αισθάνθηκα μια αδικία για το πρόσωπο Τζέιμι , διότι μου φάνηκε ως γελοιοποίση όλο αυτό, ενώ στα βιβλία, κατά τη γνώμη μου, έδειξε "από τι είναι φτιγμένος".
Για να μην πολυλογώ το κίνητρο μου για γράψιμο ήταν η παράξενη παράκαμψη ή και διαστρέβλωση της ιστορίας της Σάνσα (ακόμη δεν δεν ξ΄ρουμε αν ο συγγραφέας θα πάει κατά κει, μας έχει αφήσει σε αγωνία για το τι γίνεται στο Γουίντερφελντ και φυσικά σε όλες τις άλλες ιστορίες του) και τον μονόδρομο που θα ακολουθούσε (μου θυμίζει ... άντε δε γράφω για πολιτικά και για Ελλάδα ) και αναρωτιόμουν για τη "θυσία" της Σάνσα ( η οποία ομολογουμένως υπήρξε πολύ κ...φαρδη μέχρι τώρα , άντε λες είχε αγγελάκι ) κι επίσης παρότι ήταν μια σκηνή βίας και σεξ ,δεν έδειξε τ΄ποτα ( σα να φοβόντουσαν το ΕΣΡ, τα λέω ειρωνικά αυτα , γιατί μέχρι τωρα μας είχαν ταράξει) παρά μόνο φωνές (δηλ. κραυγές) (σα να γύρισαν όλοι οι τηλεθεατές αλλού το κεφάλι ) εμένα πιο πολύ με πείραξε. (άρα αυτό για τους παραγωγούς: "1ον Δε χρειάζεται να δείχνετε κάποιες προσωπικές στιγμές - αφού το ΄ργο δεν είναι τσόντα - και πετυχένετε πιο πολλά όταν κάτι υποννοείται και 2ον Εξοικονομείτε χρήσιμο χρόνο " )
Α, όσο για την Άρια, καλά πάμε μιας κι όταν διάβαζα τα αντίστοιχα κεφάλαια, έλεγα πότε θα τελειώσουν (όπως και της Μπριέν), όπως μου άρεσε η επανεμφάνιση του Χάκεν.
Συγνώμη αν σας κούρασα, ούτε ήξερα πώς θ' αρχιζα ούτε πώς θα τελείωνα.
A hound will die for you
but never lie to you
but never lie to you