The road to hell is paved with good intentions.

[phoenix]

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο πως το εναρκτήριο ποστ περιέχει παραδείγματα από την οικογένεια των Ταργκάρυεν αποκλειστικά, μπορεί και να είναι.

Όσο για το τι είναι αντικειμενικότερο να κρίνουμε, την πρόθεση ή την πράξη, δε νομίζω πως υπάρχει πραγματικό ερώτημα και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά. Πχ αν υπάρχει πρόθεση αλλά όχι η ευκαιρία ή η δυνατότητα να κάνεις κακό σημαίνει ότι είσαι καλύτερος από αυτόν που ανεξάρτητα αν είχε αρχικά την πρόθεση ή όχι, κάνει όντως κακό; Εφόσον και στη 2η περίπτωση δεν τίθεται θέμα τυχαίου και τα δύο είναι κατακριτέα.
Αλλά εδώ δε βλέπω να κρίνεται πραγματικά ή πρόθεση vs πράξη αλλά η πρόθεση/πράξη vs αποτέλεσμα.

πχ Ραίγκαρ, είχε πρόθεση να απαγάγει τη Λυάννα και το έπραξε και αυτό οδήγησε στον πόλεμο άρα κρίνεται κακός,    εκτός και αν.....
Ραίγκαρ, είχε πρόθεση να απαγάγει τη Λυάννα και το έπραξε και αυτό οδήγησε στον πόλεμο και στη γέννηση της μεσιακής(?) φιγούρας του Τζον που θα παίξει (?) βασικό ρόλο στην τελική μάχη,  άρα κρίνοντας αυτό το αποτέλεσμα, παραμένει κακός;

Θεωρώ πολύ επιπόλαιο να κρίνεται κάποιος από το αποτέλεσμα μιας πράξης, το οποίο μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς και εξωγενείς παράγοντες και όχι από το κίνητρο που τον ώθησε στην πράξη.

Όσο για τη Νταινέρυς, αν και δεν μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή, νομίζω πως ίσως μαζί με τη Σάνσα (που μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή!) έχουν κατακριθεί αδίκως και υπερβολικά. Αλήθεια, αν ο Φρόντο θυσίαζε τον Σαμ αντί για τον εαυτό του για να σώσει τη Μέση Γη, θα μας ήταν εξίσου αγαπητός; Αν δεν τον θυσίαζε και χανόταν η Μέση Γη θα του το καταλογίζαμε ή όχι;