Γεια σας, το nickname μου είναι ... , γιατί ...

[nirne]

[member=2032]SANDOR CLEGANE[/member]

Λοθλόριεν, Γκαλάντριελ, Σινταρίν, Θραντούιλ, Βάλινορ, Εγκλάντιλ... ονόματα ξωτικών και τοποθεσιών του Τόλκιν. Υπάρχουν πιο εύηχα και υποβλητικά ονόματα; Στο άκουσμά τους αμέσως βυθίζεσαι στον κόσμο του πριν καν μάθεις γι' αυτόν. Κι αυτό είναι το ζητούμενο, δεν είναι;
Αχ, το τάλαντο...

Ο Μάρτιν από την πλευρά του, έχει καταφέρει να κάνει τα αγγλικά ονόματα να μοιάζουν παλιά και σχεδόν εξωτικά, μετατρέποντας συχνά ένα i σε y ή ένα c σε k κλπ κλπ. Αλλά έχει επινοήσει και αρκετά. Όπως όλη τη σειρά των ονομάτων των Ταργκάρυεν και των Βελάρυον. Τρελαίνομαι για το δίψηφο φωνήεν ae, που θυμίζει λατινικά ονόματα! Τα -ys και τα -yen και τα -yon του. Απ' αυτά ξεχωρίζω τα Daemon, Aegon, Aemon, Valarr, Aerion, Rhaegar. Ακόμη και το όνομα Valyria.  (inlove)

Το όνομα Nirne (Νίρνε) ήταν το όνομα μιας ηρωίδας ενός μυθιστορήματος φαντασίας που κάποτε είχα ξεκινήσει να γράφω.

(μπορώ να ξαναπώ ότι μου αρέσει υπερβολικά; οκ, δεν έχει νόημα η παρένθεση  και συνεχίζω σα να μην υπήρχε  γιατί η συνέχεια των ειρμών των σκέψεών μου ξεκινά από δω.
  Αφού ξαναδιάβασα το παραπάνω  τότε πρόσεξα ή αλλιώς συνειδητοποίησα ότι το όνομα το βρήκε μόνη της η Νιρν (εκτός αν το "δανείστηκε" από κάπου αλλού) κι είναι αυτό ακριβώς που με εντυπωσιάζει γενικότερα κι ειδικότερα!

Ευχαριστώ και πάλι για τα καλά σου λόγια, Sandor!
Το όνομα δεν το δανείστηκα, το επινόησα. Είχα στο μυαλό μου να κάνω όλα τα θηλυκά ονόματα των ηρωίδων μου να τελειώνουν σε "ε" (πχ, Νίρνε, Λίνρε, Ρίλκε), ενώ τα αρσενικά σε "εν" ή απλά σε "ν" (πχ. Ράιν, Άριεν, Λόριεν, Σίρεν). Το Λόριεν αργότερα έμαθα ότι το είχε εφεύρει και ο Τόλκιν. Ε, τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται! 

Δηλ. πάντα έχω την απορία και θαυμασμό ταυτόχρονα  για το πώς και πόσο εύκολα ο κάθε συγγραφέας  εφευρίσκει τα διάφορα ονόματα για το-τα έργα του. Μιλάω βέβαια για τα όχι συμβατικά  αλλά τα εντελώς φανταστικά.

Για να μιλήσω για τον εαυτό μου, το να βρω ονόματα, ειδικά για τους κεντρικούς ήρωες ενός βιβλίου μου, είναι μια από τις πιο απολαυστικές διαδικασίες της συγγραφής, είτε πρόκειται για συμβατικά ονόματα είτε πρόκειται για ονόματα που πρέπει να επινοήσω. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως διασκεδαστικό, σου ορκίζομαι.  (happy)

ΥΓ: Μπροστά, γύρω μας  είναι ο κόσμος, σε άλλον είναι όμορφος, σε άλλον αδιάφορος, σε άλλον πολύχρωμος, σε άλλον ασπρόμαυρος ...  Ευτυχία είναι να μπορείς να συλλάβεις έστω και σε μια στιγμή το "θεϊκό" (ας μην γίνει κλισέ) , κατά την καρδιά σου  και να νιώσεις την ομορφιά του... 

Αλήθεια, μερικές φορές, όταν διαβάζω ένα βιβλίο, "χάνομαι" μέσα σ' ένα όμορφο ηχητικά όνομα, ένα παιχνίδισμα του λ και του ρ και του ν..., στην περιγραφή ενός όμορφου ανθρώπου, στην περιγραφή μιας "θεσπέσιας" στιγμής... Και για να είμαι ειλικρινής νιώθω ότι μόνο εμένα "απογειώνουν" κάτι τέτοιες "λεπτομέρειες". Κι όμως, για να αντιστρέψω αυτό που λένε ότι στις λεπτομέρειες βρίσκεται ο διάβολος (ελπίζω να το θυμάμαι σωστά), εγώ θα πω ότι στις λεπτομέρειες βρίσκεται ο "Θεός".