Οι ποιο αδικημένοι χαρακτήρες στην σειρά και οι ποιο υπερεκτιμημένοι .

[Σιέρα]

[member=3081]WardenOfTheN0rth[/member]

Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπες.

Ειδικά για τον Ράμσει έχουν ξεφύγει. Πολλές φίλες μου (που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία) έχουν ξετρελαθεί μαζί του, άσε που σε σημεία αντέγραφαν το Fight Club (punch)





Όσο για τον Τζέιμυ, έχουν αποτύχει παταγωδώς να αναδείξουν τον χαρακτήρα του.
Ο Τζέιμυ θυμίζει αρκετά τον ορισμό του Βυρωνικού Ήρωα του Καμύ

Ο Βυρωνικός ήρωας, ανίκανος για αγάπη, ή ικανός μόνο για μια ανέφικτη αγάπη, υποφέρει ατελείωτα. Είναι μοναχικός, εξαντλημένος, η κατάσταση του τον εξαντλεί. Εαν θέλει να νιώσει ζωντανός, πρέπει να είναι στην φρικτή αποθέωση μιας σύντομης και καταστροφικής πράξης.”

Σε καμμία περίπτωση ο Τζέιμυ δεν είναι ηθικός, αγγελικά πλασμένος αλλά πρόκειται για ένα περίπλοκο χαρακτήρα, που δυστυχώς στην σειρά δεν έχουν καταφέρει να αναδείξουν την πολυδιάστατη προσωπικότητα του.

Ο Μάρτιν έχει πει για τον Τζέιμυ

Ένα από τα πράγματα που ήθελα να εξερευνήσω με τον Τζέιμυ, και με αρκετούς χαρακτήρες, είναι το θέμα της εξιλέωσης. Πότε μπορούμε να εξιλεωθούμε? Είναι εφικτή η εξιλέωση? Δεν έχω απάντηση. Αλλά πότε συγχωρούμε τους ανθρώπους? Το βλέπεις στην ζωή μας, στις διαμάχες μας. Πρέπει να συγχωρήσουμε τον Michael Vick? Έχω φίλους που αγαπάνε τα σκυλιά και δεν θα συχγωρήσουν ποτέ τον  Michael Vick. Ο Michael Vick φυλακίστηκε; ζήτησε συγγνώμη. Ήταν αρκετό? Είναι ο Γούντυ Άλλεν κάποιος που πρέπει να  θαυμάσουμε ή κάποιος που πρέπει να απεχθανόμαστε? Ή ο Ρόμαν Πολάνσκι,η Paula Deen. Στην κοινωνία μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο έχουν παρεκτραπεί, και τι κάνουμε με αυτούς? Πόσες καλές πράξεις αντιστοιχούν σε μια κακή? Εαν είσαι Ναζί εγκληματίας πολέμου και μετά επί 40 έτη κάνεις καλό και ταίζεις τους πεινασμένους, εξιλεώνεσαι που ήσουν φύλακας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης? Δεν ξέρω, αλλά αυτά είναι ερωτήματα που αξίζει να αναλογιστεί κανείς. Θέλω να υπάρχει η πιθανότητα εξιλέωσης για εμάς, επειδή όλοι κάνουμε φρικτά πράγματα. Πρέπει να έχουμε την ικανότητα να συγχωρεθούμε. Επειδή εαν δεν υπάρχει πιθανότητα εξιλέωσης, ποιά είναι η απάντηση τότε?

Το πιο ενδιαφέρον σημείο για μένα είναι το υπογραμμισμένο.
Άσχετα από το τι πιστεύουμε για τον Τζέιμυ ή για όποιον άλλο χαρακτήρα, στα βιβλία αναλογιζόμαστε τις συνέπειες των πράξεων τους, τις επιλογές τους, τις εναλλακτικές.
Στην σειρά δεν έχουμε πάντα αυτή την δυνατότητα. Συνήιως η εξέλιξη των χαρακτήρων απουσιάζει και έχουμε μόνο θέαμα.

Στα βιβλία, η Σέρσει μετά την κηδεία του Τζόφρυ, συναντάει τον Τζέιμυ στο δωμάτιο του και θέλει να κάνουν έρωτα. Ο Τζέιμυ την απαρνιέται. Είναι η αρχή του τέλους για την σχέση τους.

Στην σειρά γίνεται αυτό

https://www.youtube.com/watch?v=t3V41j5w5Kg
Επίσης ο Μάρτιν έχει καθαρά πει ότι άλλο ο Μπαίλις των βιβλίων και άλλο ο τύπος από την σειρά.
Στα βιβλία, ο ΜΔ είναι μια πιο κακή και ύπουλη εκδοχή του Γκάτσμπυ. Ξέρει να κάνει φίλους ενώ τους μαχαιρώνει πισώπλατα και τους χειραγωγεί. Στην σειρά είναι ...καμμία σχέση.

Σύμφωνα με τον Μάρτιν, στα βιβλία όλοι εμπιστεύονται τον ΜΔ, είναι φίλος με όλους αλλά παραμένει ένας Μακιαβέλι. Είναι φίλος σου και τον εμπιστεύεσαι, μέχρι να σε εκτελέσουν...

Στον Πόλεμο των Άστρων, ο Χαν Σόλο πυροβολεί πρώτος τον Γκρήντο, ένα κυνηγό επικυρηγμένων. Έγινε χαμός όταν ο Λούκας άλλαξε την σκηνή και αυτή την φορά ο Γκρήντο πυροβολεί πρώτα και ο Χαν τον σκοτώνει σε αυτοάμυνα.

Ο Χαν είναι αντιήρωας και αυτή η απλή κίνηση είναι ενδεικτική του χαρακτήρα του.Πολλές φορέ δεν χρειάζονται ούτε πολλά λόγια ούτε ειδικά εφέ. Απλώς μια κίνηση για να καταλάβουμε ποιός είναι ο ήρωας και τι κάνει.

Στα βιβλία, η Σάνσα αρνήθηκε να γονατίσει στον γάμο της με τον Τύριον. Ήταν η τελευταία αντίσταση που της είχε απομείνει και αν και στην συνέχεια δεν ένιωσε καλά για αυτό που έκανε.


Στην σειρά γονατίζει  (shake)



Αν και στην σειρά σε ορισμένα σημεία έχουν πραγματικά παρουσιάσει με εξαιρετικό τρόπο την εξέλιξη των χαρακτήρων, γεγονός είναι ότι στους πρόσφατους κύκλους όσο πιο πολύ απομακρύνονται απο τα βιβλία, τόσο λιγότερο ενδιαφέρον γίνεται.

Και που να πούμε για τον Στάννις, πάνω που είχε πλάκα η σκηνή με την γραμματική, τον διέλυσαν.