Οι ποιο αδικημένοι χαρακτήρες στην σειρά και οι ποιο υπερεκτιμημένοι .

[odykal]

[member=3005]summer[/member]

Τα παραδείγματα που έχεις παραθέσει βοηθούν στο να καταλάβει κανείς την βασική ιδέα σου, τουλάχιστον όπως νομίζω εγώ. Αν, λοιπόν, το έχω καταλάβει σωστά, είναι ότι πρέπει να μας ενδιαφέρουν μόνο οι διαφορές που έχουν ουσία και ότι πολλές φορές δύο δρόμοι που φαινομενικά οδηγούν σε διαφορετικό προορισμό, στην πραγματικότητα ίσως μας βγάλουν στον ίδιο προορισμό. Και σε αυτό συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν, μάλιστα, ορισμένες διαφορές που είναι αναπόφευκτες, αλλά δεν έχουν τόση σημασία ως προς τη συνολική εικόνα. Υπάρχουν όμως και κάποιες που έχουν.


Προσωπικά πιστεύω και είμαι σίγουρος ότι ο Στάννις θα θυσιάσει ο ίδιος την Σιρήν αλλά με μια διαφορά. Υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες, γεγονός που θα έχει εντελώς διαφορετικό αντίκτυπο στην αξιόλογηση του χαρακτήρα. Για παράδειγμα, αν ο Στάννις κερδίσει τους Μπόλτον (σημαντικό: στα βιβλία δεν είναι δυνατόν να κάψει ο ίδιος τη Σιρήν και την ίδια στιγμή να χάσει από τους Μπόλτον λόγω της απόστασης του από το Μαύρο Κάστρο- η Σιρήν στα βιβλία δεν βρίσκεται μαζί του και ούτε μπορεί να τηλεμεταφερθεί όπως το έκανε η Μελισάνδρα), πάρει το Γουίντερφελ, το Τείχος πέσει και βρεθεί περικυκλωμένος στο Γουίντερφελ από τον στρατό των Άλλων, θα έχει δημιουργηθεί μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από αυτή στη σειρά. Αν τότε ο Στάννις θυσιάσει την Σιρήν, το άτομο που αγαπά περισσότερο στον κόσμο (Νίσσα-Νίσσα) με την λανθασμένη πεποίθηση ότι είναι ο Άζορ Αχάι και προσπαθήσει να φτιάξει  κατ’ αυτόν τον τρόπο τον Φωτοδότη ώστε να σώσει τον κόσμο, δεν θα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που συνέβη στη σειρά; Έχει μεγάλη σημασία να δούμε τις προθέσεις του Στάννις και στις δύο περιπτώσεις. Στη μία το κάνει λόγω  καθήκοντος ώστε να σώσει το βασίλειο, ενώ στην δεύτερη λόγω φιλοδοξίας ώστε να κερδίσει τους Μπόλτον (αυτό λένε οι D&D). Ίδια πράξη, εντελώς διαφορετικές προθέσεις, γεγονός που μας οδηγεί να σχηματίσουμε εντελώς διαφορετική άποψη για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Μπορεί εσύ να θεωρείς ότι οι δύο αυτές καταστάσεις να μην έχουν σημαντικές διαφορές και η άποψή σου είναι απολύτως σεβαστή. Απλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση έχω διαφορετική άποψη.

Ο Μάρτιν έχει χαρακτηρίσει τον Στάννις ως εξής:

Και είναι σημαντικό ότι το καθένα από τα βιβλία ξεχωριστά αναφέρεται στους εμφυλίους πολέμους, αλλά η σειρά (των βιβλίων) μας θυμίζει ότι το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται στον Βορρά πέρα από το Τείχος. Ο Στάννις είναι ένας από τους λίγους χαρακτήρες που καταλαβαίνει απόλυτα αυτό το γεγονός, πράγμα που εξηγεί γιατί παρά ταύτα αυτός είναι ένας δίκαιος άντρας, και όχι μία απλή εκδοχή του Ερίκου VII, του Τιβέριου, ή του Λουδοβίκου XI.

Θα σκότωνε ένας δίκαιος άνδρας την κόρη του με τα κίνητρα που του προσάπτουν οι D&D;

Έχει επίσης σημασία να αναφερθεί και το εξής: κατά την άποψη των παραγωγών η φιλοδοξία είναι αυτή που οδηγεί τον Στάννις στις όποιες πράξεις του, παρά το γεγονός ότι εκείνος τονίζει συνεχώς ότι είναι το καθήκον του. Υπάρχει συνεπώς αντίφαση ανάμεσα σε αυτά που πιστεύουν οι παραγωγοί για τον Στάννις και σε αυτά που υποστηρίζουν τα βιβλία για εκείνον. Το αποτέλεσμα είναι να τον παρουσιάσουν με τον τρόπο που εκείνοι τον αντιλαμβάνονται και όχι όπως παρουσιάζεται στα βιβλία. Και εφόσον υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην άποψη των παραγωγών για τον Στάννις και όσα λένε τα βιβλία για εκείνον, τότε είναι πολύ πιθανό, όσο παράξενο και αν ακούγεται, να μην έχουν καταλάβει σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτήρα του.



Είναι κάτι ακόμη που ξέχασα να αναφέρω προηγουμένως. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι μετρά μόνο η άποψη των D&D και του Μάρτιν αναφορικά με το αν η σειρά απεικονίζει με σωστό τρόπο τους χαρακτήρες. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν διαβάσει τα βιβλία. Αξίζει να αναλογιστούμε την άποψη και εκείνων. Το ότι ο ίδιος ο Μάρτιν δεν ασκεί κριτική στη σειρά δεν σημαίνει ότι όλοι εμείς που έχουμε διαβάσει τα βιβλία πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Ο Μάρτιν για τους δικούς του λόγους μπορεί να μην θέλει να εκφράσει την δυσαρέσκειά του. (Υπάρχουν όμως άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στο κοντινό περιβάλλον του Μάρτιν και έχουν εκφράσει έντονα την δυσαρέσκειά τους για ορισμένες εξελίξεις. http://westeros.gr/news/item/759-h-jane-...of-thrones
Επίσης

Οι διαχειριστές του Westeros.org, Έλιο και Λίντα, διευκρίνισαν πως ο Μάρτιν ξεκαθάρισε ότι εάν το ΗΒΟ αποφασίσει να βάλει εξωγήινους να επιτεθούν στο Γουέστερος, δεν μπορεί να τους αποτρέψει. Ο Μάρτιν συμβουλεύει αλλά δεν αποφασίζει.

Ο Μάρτιν συνεπώς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα)
Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το γεγονός ότι ο Μάρτιν δεν θέλει να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του (αν είναι δυσαρεστημένος). Ο καθένας έχει το δικό του μυαλό για να σκέφτεται. Δεν είναι ανάγκη να βασιζόμαστε αναγκαστικά στο τι κάνει ένας άνθρωπος για να κάνουμε και εμείς το ίδιο. Και υπάρχουν πολλοί από εκείνους που έχουν διαβάσει τα βιβλία οι οποίοι ασκούν έντονη κριτική στη σειρά για τον χειρισμό συγκεκριμένων χαρακτήρων. Υπάρχει λόγος που το κάνουν αυτό, θα ήταν εντελώς ανόητο και ανούσιο να ασκούν κριτική δίχως σοβαρό λόγο. Και το γεγονός ότι δεν είναι ένα ή δύο άτομα, αλλά αρκετοί, σημαίνει ότι στον τομέα αυτό η σειρά δεν κάνει κάτι καλά.

Το απόσπασμα δεν είναι δικό μου, αλλά απoτυπώνει τις σκέψεις μου.

Moreover, throughout the series, Benioff and Weiss have shown a lack of interest in themes versus results, especially when it comes to “what matters.” There’s a strong emphasis on outcomes above all else – Tyrion has to kill Shae and Tywin, but it doesn’t matter why; Jon Snow has to be assassinated by the Night’s Watch but it doesn’t matter why it happens; Myrcella has to die, but it doesn’t matter how or why this happens, nor does the AFFC Dorne storyline’s ruminations on the futility of vengeance. So I think what they concluded is that Stannis’ failure to summon a dragon, the fact that he’s not really Azor Ahai, means that nothing that happens along the way really matters. Stannis can die a defeated and broken man, ignoring the basic story structure of tragedy, and the defeat of the Boltons can be handed off to some weird combination of Northmen and possibly Littlefinger. That approach loses is the richness of George R.R Martin’s world, the depth and complexity of character he insists on giving not just to the main protagonists like Jon, Dany, and Tyrion, but also secondary characters like Stannis and Melisandre.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της σειράς, οι Benioff και Weiss έχουν δείξει απουσία ενδιαφέροντος στα βασικά μοτίβα έναντι των αποτελεσμάτων, ειδικότερα όταν φτάνουμε στο «τι έχει σημασία». Δίνεται μεγάλη έμφαση στο αποτέλεσμα ανεξαρτήτως οτιδήποτε άλλο – ο Τύριον πρέπει να σκοτώσει τη Σέι και τον Τάιγουιν, αλλά δεν έχει σημασία γιατί. Ο Τζον Σνόου πρέπει να δολοφονηθεί από τη Νυχτερινή Φρουρά αλλά δεν έχει σημασία για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό. Η Μυρσέλα πρέπει να πεθάνει, αλλά δεν έχει σημασία ούτε το πώς ούτε το γιατί συμβαίνει αυτό, ούτε οι στοχασμοί για την ματαιότητα της εκδίκησης στην πλοκή του Ντορν στο Βορά Ορνίων. Συνεπώς πιστεύω ότι το συμπέρασμα στο οποίο έφτασαν είναι ότι η αποτυχία του Στάννις να καλέσει κάποιον δράκο, το γεγονός ότι δεν είναι στην πραγματικότητα ο Άζορ Αχάι, σημαίνει ότι το τι συμβαίνει μέχρι το τέλος του δρόμου (αναφορικά με τον χαρακτήρα του Στάννις) δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σημασία. Ο Στάννις μπορεί να πεθάνει ως ένας ηττημένος και «διαλυμένος» άνθρωπος, αγνοώντας έτσι την βασική δομή της τραγωδίας, και η ήττα των Μπόλτον είναι πιθανό να επέλθει με κάποιο περίεργο συνδυασμό των Βόρειων και του Μικροδάχτυλου. Αυτή η προσέγγιση χάνει τον πλούτο του κόσμου του Μάρτιν, το βάθος και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων που εκείνος επιμένει να δίνει όχι μόνο στους κύριους πρωταγωνιστές όπως ο Τζον, η Ντάνυ, και ο Τύριον, αλλά και στους δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως ο Στάννις και η Μελισάνδρα.

(Η μετάφραση έγινε με την βοήθεια της nirne)

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσει κάποιος σε ένα κοινό αποτέλεσμα/στόχο. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα/στόχος, είναι και το ταξίδι για να φτάσει κάποιος σε αυτό το αποτέλεσμα/στόχο. Κάποιον μπορεί το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει να είναι ότι θέλει να φτάσει στο αποτέλεσμα/στόχο ανεξαρτήτως του πώς θα οδηγηθεί εκεί. Κάποιον άλλον ωστόσο μπορεί να τον ενδιαφέρει περισσότερο το ταξίδι και όχι τόσο το αποτέλεσμα/στόχος.