Νταινέρυς I
Από την πρώτη στιγμή που συναντάμε την Νταινέρυς, αρκετά σημαντικό σημείο της πλοκής της ως χαρακτήρας είναι η αλληλεπίδρασή της με τον Βισέρυς. Καταρχάς, αυτό που παρατηρεί κάποιος πολύ εύκολα είναι η επιθετική και καταπιεστική συμπεριφορά του αδερφού της προς εκείνη, γεγονός που την κάνει φοβισμένη και τρομαγμένη χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν έχει την δυνατότητα να του αντιταχθεί σε οτιδήποτε, εξ ου και ο γάμος της με τον Ντρόγκο, όπου πωλείται ως σκλάβα για να εκπληρωθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες του Βισέρυς. Περίπλοκη σχέση, και σίγουρα όχι θετική για την Νταινέρυς (θα μπορούσε επίσης κάποιος να πει ότι από εδώ πηγάζουν οι ιδέες της περί της απελευθέρωσης των σκλάβων που θα γίνουν βασικό χαρακτηριστικό της πλοκής της αργότερα, έχοντας η ίδια περάσει από μια κατάσταση σκλαβιάς και υποτέλειας, ανήμπορη να αντιδράσει στις επιθυμίες του Βισέρυς):
Στο σπίτι του Ιλλύριο
Στο συμπόσιο με τον Ντρόγκο
Όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, ο Βισέρυς και η Νταινέρυς αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο το σπίτι τους. Για τον Βισέρυς, τα Επτά Βασίλεια αντιπροσωπεύουν αυτό που εκείνος αποκαλεί σπίτι, σε πλήρη αντίθεση με την Ντάνυ, η οποία μην έχοντας μνήμες από το Γουέστερος θεωρεί ως σπίτι της το σπίτι με την κόκκινη πόρτα στο Μπράαβος/το σπίτι του Ιλλύριο.
Μαθαίνουμε επίσης για το μίσος του Βισέρυς προς την Ντάνυ για ένα γεγονός για το οποίο, ωστόσο, εκείνη δεν έχει ευθύνη.
[Εδώ μπορεί να γίνει μάλιστα ένας ενδιαφέρων παραλληλισμός του Βισέρυς με την Σέρσεϊ (η οποία έχει μάλιστα … υιοθετήσει την παράδοση των Ταργκάρυεν περί της αιμομιξίας): και οι δύο μισούν ένα από τα αδέρφια τους επειδή προκάλεσε τον θάνατο της μητέρας τους, ενώ επιθυμούν να έχουν σαρκική επαφή με ένα από αυτά]
O Βισέρυς είναι επίσης η βασική πηγή πληροφοριών της Ντάνυ για τα Επτά Βασίλεια, επομένως είναι απόλυτα λογικό που και εκείνη υιοθέτησε τις ίδιες αντιλήψεις με τον αδερφό της. Εξαιτίας εκείνου θεωρεί όλους όσους συμμετείχαν στην Επανάσταση στην πλευρά του Ρόμπερτ ως «τα σκυλιά του Σφετεριστή».
Είναι εξίσου άκρως ενδιαφέρον το πώς ένα γεγονός (Επανάσταση Ρόμπερτ) ερμηνεύεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις δύο πλευρές που συμμετείχαν σε αυτό. Από τη μία έχουμε τον Βισέρυς που θεωρεί (έμμεσα) ότι οι πράξεις του πατέρα του ήταν πέρα για πέρα σωστές και δίνει έναν ρομαντικό τόνο στον θάνατο του Ραίγκαρ, ενώ από την άλλη έχουμε τον Ρόμπερτ με το απίστευτο μίσος του για τον Ραίγκαρ και τους Ταργκάρυεν γενικότερα και την ανοχή που έδειξε στη δολοφονία των παιδιών της Έλια.
Αναφορικά με τον χαρακτήρα της, βλέπουμε πώς από την πρώτη στιγμή δεν ξεγελιέται από τα ξαφνικά πλούτη που περνούν από τα χέρια της και αναρωτιέται αν είναι πράγματι δικά της. Το γεγονός αυτό υποδεικνύει τα φτωχά παιδικά χρόνια που πέρασε και τον ρεαλισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει την υπάρχουσα κατάσταση. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρασυρθεί από τα φορέματα και τα δώρα που της προσφέρονται, αλλά εκείνη παραμένει προσγειωμένη.
Επίσης, είναι αρκετά έξυπνη ώστε να αντιληφθεί ότι πίσω από τα δώρα του Ιλλύριο, ο Μάγιστρος του Πέντος θα πρέπει να έχει κάποιο αντάλλαγμα στο νου για να κάνει αυτές τις προσφορές, ενώ στέκεται διστακτική απέναντι στις πληροφορίες που τους δίνει για τα Επτά Βασίλεια. Αντιθέτως, Βισέρυς πείθεται από τα ψέματα του Ιλλύριο επειδή ακριβώς η εικόνα που του παρουσιάζει είναι εκείνη που ταιριάζει σε αυτά που πιστεύει εκείνος (και άρα δεν θέλει να τα αμφισβητήσει).
Βλέπουμε πώς από τα δύο αδέρφια, η Νταινέρυς είναι εκείνη που αντιμετωπίζει τα πράγματα με ρεαλιστικότητα ενώ ο Βισέρυς ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις.
Από την πρώτη στιγμή που συναντάμε την Νταινέρυς, αρκετά σημαντικό σημείο της πλοκής της ως χαρακτήρας είναι η αλληλεπίδρασή της με τον Βισέρυς. Καταρχάς, αυτό που παρατηρεί κάποιος πολύ εύκολα είναι η επιθετική και καταπιεστική συμπεριφορά του αδερφού της προς εκείνη, γεγονός που την κάνει φοβισμένη και τρομαγμένη χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν έχει την δυνατότητα να του αντιταχθεί σε οτιδήποτε, εξ ου και ο γάμος της με τον Ντρόγκο, όπου πωλείται ως σκλάβα για να εκπληρωθούν οι προσωπικές φιλοδοξίες του Βισέρυς. Περίπλοκη σχέση, και σίγουρα όχι θετική για την Νταινέρυς (θα μπορούσε επίσης κάποιος να πει ότι από εδώ πηγάζουν οι ιδέες της περί της απελευθέρωσης των σκλάβων που θα γίνουν βασικό χαρακτηριστικό της πλοκής της αργότερα, έχοντας η ίδια περάσει από μια κατάσταση σκλαβιάς και υποτέλειας, ανήμπορη να αντιδράσει στις επιθυμίες του Βισέρυς):
Στο σπίτι του Ιλλύριο
Quote:«Δεν πρόκειται να με απογοητεύσεις απόψε. Αν το κάνεις, θα σου φερθώ πολύ άσχημα. Δε θες βέβαια να ξυπνήσεις το δράκοντα, έτσι δεν είναι;» Τα δάχτυλά του έτριψαν τη θηλή της και το τραχύ ύφασμα του χιτώνα της έκανε ακόμη πιο έντονο τον πόνο. «Ετσι δεν είναι;» επανέλαβε.
Στο συμπόσιο με τον Ντρόγκο
Quote:Η Ντάνυ ήθελε να τρέξει να κρυφτεί, αλλά ο αδελφός της την κοιτούσε και, αν τον δυσαρεστούσε, ήξερε πως θα ξυπνούσε το δράκοντα. Γύρισε αγχωμένη και κοίταξε τον άντρα που ο Βισέρυς έλπιζε πως θα τη ζητούσε σε γάμο προτού τελειώσει η νύχτα.
Όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, ο Βισέρυς και η Νταινέρυς αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο το σπίτι τους. Για τον Βισέρυς, τα Επτά Βασίλεια αντιπροσωπεύουν αυτό που εκείνος αποκαλεί σπίτι, σε πλήρη αντίθεση με την Ντάνυ, η οποία μην έχοντας μνήμες από το Γουέστερος θεωρεί ως σπίτι της το σπίτι με την κόκκινη πόρτα στο Μπράαβος/το σπίτι του Ιλλύριο.
Quote:Ο αδελφός της την πλήγωνε μερικές φορές όταν ξυπνούσε ο δράκοντας, αλλά δεν την τρόμαζε με τον τρόπο που την τρόμαζε αυτός ο άντρας. «Δε θέλω να γίνω βασίλισσά του» είπε αυθόρμητα με φωνή αδύναμη, ψιλή. «Σε παρακαλώ ... σε παρακαλώ, Βισέρυς, δεν τον θέλω, θέλω να πάω σπίτι.» «Σπίτι;» Μίλησε χαμηλόφωνα, αλλά η Ντάνυ διέκρινε την οργή στη φωνή του. «Και πώς να πάμε σπίτι, γλυκιά μου αδελφή; Μας το πήραν το σπίτι μας!» Την τράβηξε προς τις σκιές για να μη φαίνονται και τα νύχια του χώθηκαν στη σάρκα της. «Πώς να πάμε σπίτι;» επανέλαβε και στο μυαλό του είχε το Κινγκς Λάντινγκ και το Ντράγκονστοουν, το χαμένο τους βασίλειο.
Η Ντάνυ εννοούσε απλά τα διαμερίσματα που τους είχαν παραχωρηθεί στο οίκημα του Ιλλύριο. Δεν ήταν βέβαια αληθινό σπίτι, ήταν όμως το μοναδικό που είχαν. Ο αδελφός της όμως ούτε που ήθελε να ακούσει γι' αυτό. Δεν ήταν το σπίτι του εκείνο. Ακόμη και το αρχοντικό με την κόκκινη πόρτα δεν το θεωρούσε σπίτι του. Τα νύχια του χώθηκαν πιο βαθιά στο μπράτσο της απαιτώντας μιαν απάντηση.
«Δεν ξέρω ... » του είπε τελικά εκείνη και η φωνή της ράγισε. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της.
«Εγώ όμως ξέρω» είπε εκείνος απότομα. «Θα επιστρέψουμε στο σπίτι με μια στρατιά να μας συνοδεύει, γλυκιά μου αδελφή. Με τους πολεμιστές του Καλ Ντρόγκο, έτσι θα πάμε σπίτι. Κι αν πρέπει να τον παντρευτείς και να πλαγιάσεις μαζί του για να γίνει αυτό, τότε θα το κάνεις.» Της χαμογέλασε. «Θα άφηνα ολόκληρο το καλασάρ του να σε βατέψει, αν χρειαζόταν, γλυκιά μου αδελφή, και τους σαράντα χιλιάδες άντρες και τα άλογά τους, αν ήταν να αποκτήσω το στρατό μου.
Μαθαίνουμε επίσης για το μίσος του Βισέρυς προς την Ντάνυ για ένα γεγονός για το οποίο, ωστόσο, εκείνη δεν έχει ευθύνη.
Quote:Η μητέρα τους είχε πεθάνει στη γέννα και ο αδελφός της δεν την είχε συγχωρέσει ποτέ γι' αυτό.
[Εδώ μπορεί να γίνει μάλιστα ένας ενδιαφέρων παραλληλισμός του Βισέρυς με την Σέρσεϊ (η οποία έχει μάλιστα … υιοθετήσει την παράδοση των Ταργκάρυεν περί της αιμομιξίας): και οι δύο μισούν ένα από τα αδέρφια τους επειδή προκάλεσε τον θάνατο της μητέρας τους, ενώ επιθυμούν να έχουν σαρκική επαφή με ένα από αυτά]
O Βισέρυς είναι επίσης η βασική πηγή πληροφοριών της Ντάνυ για τα Επτά Βασίλεια, επομένως είναι απόλυτα λογικό που και εκείνη υιοθέτησε τις ίδιες αντιλήψεις με τον αδερφό της. Εξαιτίας εκείνου θεωρεί όλους όσους συμμετείχαν στην Επανάσταση στην πλευρά του Ρόμπερτ ως «τα σκυλιά του Σφετεριστή».
Quote:«Η γη που μας ανήκει με κληρονομικό δικαίωμα. Μας την πήραν με προδοσία, είναι όμως ακόμη δική μας, θα είναι για πάντα δική μας. Δεν μπορείς να κλέψεις
απ' το δράκο, όχι, δεν μπορείς. Ο δράκος θυμάται.»
Και ίσως ο δράκος στ' αλήθεια να θυμόταν, η Ντάνυ όμως δε θυμόταν τίποτε. Δεν είχε αντικρίσει ποτέ αυτή τη γη που ο αδελφός της έλεγε πως ήταν δική τους, το βασίλειο που απλωνόταν πέρα από τη στενή θάλασσα. Όλα τούτα τα μέρη για τα οποία μιλούσε, το Κάστερλυ Ροκ και το Έυρι, το Χάιγκαρντεν και η Κοιλάδα του Άρρυν, το Ντορν και το Νησί των Προσώπων, δεν ήταν για εκείνη παρά απλές λέξεις. Ο Βισέρυς ήταν οχτώ χρόνων όταν εγκατέλειψαν το Κινγκς Λάντινγκ για ξεφύγουν από το στρατό του Σφετεριστή, όμως τότε η Νταινέρυς δεν ήταν παρά ένα έμβρυο στα σπλάχνα της μητέρας τους.
Είχε ακούσει τόσες φορές αυτές τις ιστορίες από τον αδελφό της, που μερικές φορές μπορούσε να δει με τα μάτια της φαντασίας της όλα όσα είχαν συμβεί. Η φυγή στη μέση της νύχτας προς το Ντράγκονστοουν, ενώ το φεγγαρόφωτο χόρευε στα μαύρα πανιά του καραβιού. Ο αδελφός της ο Ραίγκαρ να μονομαχεί με το Σφετεριστή στα ματωμένα νερά της Τρίαινας και να πεθαίνει για χάρη της γυναίκας που αγαπούσε. Η λεηλασία του Κινγκς Λάντινγκ από τους ανθρώπους που ο Βισέρυς ονόμαζε σκυλιά του Σφετεριστή, τους Άρχοντες Λάννιστερ και Σταρκ. Η Πριγκίπισσα Έλια να ικετεύει έλεος τη στιγμή που της τραβούσαν από το στήθος το διάδοχο του Ραίγκαρ και τον δολοφονούσαν μπροστά στα μάτια της. Τα στιλβωμένα κρανία των τελευταίων δράκων να κοιτούν με μάτια τυφλά από τους τοίχους της αίθουσας του θρόνου, ενώ ο Βασιλοκτόνος έσκιζε το λαιμό του πατέρα τους με χρυσό σπαθί.
Είναι εξίσου άκρως ενδιαφέρον το πώς ένα γεγονός (Επανάσταση Ρόμπερτ) ερμηνεύεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις δύο πλευρές που συμμετείχαν σε αυτό. Από τη μία έχουμε τον Βισέρυς που θεωρεί (έμμεσα) ότι οι πράξεις του πατέρα του ήταν πέρα για πέρα σωστές και δίνει έναν ρομαντικό τόνο στον θάνατο του Ραίγκαρ, ενώ από την άλλη έχουμε τον Ρόμπερτ με το απίστευτο μίσος του για τον Ραίγκαρ και τους Ταργκάρυεν γενικότερα και την ανοχή που έδειξε στη δολοφονία των παιδιών της Έλια.
Αναφορικά με τον χαρακτήρα της, βλέπουμε πώς από την πρώτη στιγμή δεν ξεγελιέται από τα ξαφνικά πλούτη που περνούν από τα χέρια της και αναρωτιέται αν είναι πράγματι δικά της. Το γεγονός αυτό υποδεικνύει τα φτωχά παιδικά χρόνια που πέρασε και τον ρεαλισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει την υπάρχουσα κατάσταση. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρασυρθεί από τα φορέματα και τα δώρα που της προσφέρονται, αλλά εκείνη παραμένει προσγειωμένη.
Quote:Η Ντάνυ το άγγιξε. Ήταν τόσο στιλπνό, που έμοιαζε να κυλά σαν νερό μέσα από τα δάχτυλά της. Δε θυμόταν να είχε φορέσει ποτέ κάτι τόσο απαλό. Τη φόβιζε κι αποτράβηξε το χέρι της. «Είναι στ' αλήθεια δικό μου;»
Quote:Πριγκίπισσα σκέφτηκε η Ντάνυ. Είχε ξεχάσει πώς ήταν αυτό. Μπορεί και ποτέ να μην ήξερε στ' αλήθεια.
Επίσης, είναι αρκετά έξυπνη ώστε να αντιληφθεί ότι πίσω από τα δώρα του Ιλλύριο, ο Μάγιστρος του Πέντος θα πρέπει να έχει κάποιο αντάλλαγμα στο νου για να κάνει αυτές τις προσφορές, ενώ στέκεται διστακτική απέναντι στις πληροφορίες που τους δίνει για τα Επτά Βασίλεια. Αντιθέτως, Βισέρυς πείθεται από τα ψέματα του Ιλλύριο επειδή ακριβώς η εικόνα που του παρουσιάζει είναι εκείνη που ταιριάζει σε αυτά που πιστεύει εκείνος (και άρα δεν θέλει να τα αμφισβητήσει).
Quote:«Γιατί μας προσφέρει τόσα;» Ρώτησε. «Τι θέλει από μας;» Σχεδόν έξι μήνες ζούσαν στο σπίτι του μάγιστρου, έτρωγαν το φαγητό του, ενώ οι υπηρέτες του φρόντιζαν κάθε τους ανάγκη. Η Ντάνυ ήταν δεκατριών, αρκετά μεγάλη ώστε να γνωρίζει πως τέτοια δώρα σπάνια δίνονταν χωρίς το αντίστοιχο τίμημα εδώ, στην ελεύθερη πόλη του Πέντος.
«Ο Ιλλύριο δεν είναι ανόητος» είπε ο Βισέρυς. Ήταν ένας λεπτοκαμωμένος νεαρός με χέρια που έτρεμαν και πυρετώδες βλέμμα στα ανοιχτόχρωμα, βιολετιά μάτια του. «Ο μάγιστρος ξέρει πως δεν πρόκειται να ξεχάσω τους φίλους μου όταν ανέβω στο θρόνο.»
Η Ντάνυ δεν είπε τίποτε. Ο Μάγιστρος Ιλλύριο ανακατευόταν με το εμπόριο: εμπορευόταν μπαχαρικά, πετράδια, δρακοκόκαλο και άλλα, όχι και τόσο όμορφα πράγματα. Είχε φίλους και στις Εννέα Ελεύθερες Πόλεις και λεγόταν πως οι γνωριμίες του απλώνονταν ακόμη πιο μακριά, στη Βέες Ντόθρακ και τη γη των θρύλων που βρεχόταν από τη Θάλασσα του Νεφρίτη. Λεγόταν επίσης πως δε θα δίσταζε να πουλήσει κάποιον φίλο του αρκεί να πετύχαινε τη σωστή τιμή. Η Ντάνυ τα μάθαινε όλα αυτά από τις σκόρπιες κουβέντες που άκουγε στους δρόμους, αλλά είχε τη σύνεση να μην αμφισβητεί τον αδελφό της όταν χανόταν στις ονειροπολήσεις του. Ο θυμός του ήταν τρομερός. Το «ξύπνημα του δράκοντα», όπως έλεγε ο Βισέρυς.
Quote:«Δε θα το χρειαστούμε ολόκληρο το καλασάρ του» είπε ο Βισέρυς. Τα δάχτυλά του έπαιζαν με τη λαβή του δανεικού σπαθιού, αν και η Ντάνυ ήξερε πως ο αδελφός της δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ λεπίδα. «Δέκα χιλιάδες θα μου είναι αρκετοί. Θα μπορούσα να σαρώσω τα Επτά Βασίλεια με δέκα χιλιάδες πολεμιστές των Ντοθράκι. Το βασίλειο θα επιστρέψει και πάλι στο δικαιωματικό βασιλιά. Οι Ταϊρέλ, οι Ρέντγουαϊν, οι Ντάρρυ και οι Γκρέιτζοϋ, μισούν όσο κι εγώ το Σφετεριστή. Οι κάτοικοι του Ντορν καίγονται να εκδικηθούν το θάνατο της Έλια και των παιδιών της. Κι οι απλοί άνθρωποι είναι μαζί μας. Ζητούν επιτακτικά το βασιλιά τους.»
Κοίταξε με αγωνία τον Ιλλύριο. «'Ετσι δεν είναι;».
«Είναι ο λαός σου και σε αγαπούν» αποκρίθηκε καλοπροαίρετα ο Μάγιστρος Ιλλύριο. «Σε κάθε γωνιά των Επτά Βασιλείων οι άντρες υψώνουν κρυφά τα ποτήρια τους και κάνουν προπόσεις για να έχεις καλή υγεία, και οι γυναίκες κεντούν λάβαρα με το δράκοντα και τα κρύβουν για την ημέρα που θα διασχίσεις ξανά τη στενή θάλασσα.» Έπειτα ανασήκωσε τους ώμους του. «Τουλάχιστον έτσι μου λένε οι
πληροφοριοδότες μου.»
Η Ντάνυ δε διέθετε πληροφοριοδότες, δεν είχε κανέναν τρόπο να ξέρει τι έκανε ή τι σκεφτόταν οποιοσδήποτε πέρα από τη στενή θάλασσα. Δεν εμπιστευόταν όμως τα γλυκά λόγια του Ιλλύριο, όπως δεν εμπιστευόταν γενικά οτιδήποτε προερχόταν από αυτόν.
Βλέπουμε πώς από τα δύο αδέρφια, η Νταινέρυς είναι εκείνη που αντιμετωπίζει τα πράγματα με ρεαλιστικότητα ενώ ο Βισέρυς ζει μέσα σε ψευδαισθήσεις.
“The bleeding star bespoke the end. These are the last days, when the world shall be broken and remade. A new god shall be born from the graves and charnel pits.”