01) Κεφάλαια 01 - 07 [24/08/15 - 31/08/15] - [1ο βιβλίο]

[nirne]

ΝΤΑΙΝΕΡΥΣ Ι


Νομίζω ότι τα περισσότερα πράγματα που αξίζει να σημειωθούν, έχουν ήδη επισημανθεί παραπάνω, να συμπληρώσω μόνο ότι σ’ αυτό το κεφάλαιο έχουμε την πρώτη αναφορά, αν δεν κάνω λάθος, στη συνήθεια των Ταργκάρυεν να παντρεύονται τα αδέρφια τους για να διατηρήσουν το αίμα τους καθαρό.

[size=1em]Η Νταινέρυς δε μιλούσε. Πάντοτε πίστευε πως όταν ενηλικιωνόταν θα παντρευόταν τον Βισέρυς. Επί αιώνες στους Ταργκάρυεν γίνονταν γάμοι μεταξύ αδελφών, από τότε που ο Αίγκον ο Κατακτητής είχε πάρει για γυναίκα την αδελφή του. Η γενιά πρέπει να κρατηθεί καθαρή, της είχε πει χιλιάδες φορές ο Βισέρυς. Το αίμα τους ήταν βασιλικό, το χρυσό αίμα της αρχαίας Βαλύρια, το αίμα του δράκου. Οι δράκοι δε ζευγάρωναν με τα ζωντανά του αγρού, ούτε οι Ταργκάρυεν ανακάτευαν το αίμα τους με ανθρώπους κατώτερους. Κι όμως, τώρα ο Βισέρυς ήθελε να την πουλήσει σε έναν ξένο, έναν βάρβαρο.[/size]

ΕΝΤΑΡΝΤ  Ι


Εδώ έχουμε μια περιγραφή του Ρόμπερτ όπως ήταν στο παρελθόν και επίσης του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του.

[size=1em]Δυο μέτρα σχεδόν, δέσποζε πάνω από τους περισσότερους ανθρώπους, ενώ όταν φορούσε την πανοπλία του και τη μεγάλη περικεφαλαία με τα ελαφίσια κέρατα του οίκου του φάνταζε γίγαντας σωστός. Επιπλέον είχε τη δύναμη γίγαντα και το αγαπημένο του όπλο ήταν ένα σιδερένιο πολεμικό σφυρί με καρφιά, που ο Νεντ δεν μπορούσε καλά καλά να σηκώσει. Εκείνη την εποχή, η μυρωδιά του δέρματος και του αίματος τον τύλιγε σαν άρωμα.[/size]

[size=1em]Ο Ρόμπερτ Μπαράθηον ήταν ανέκαθεν άντρας με μεγάλες ορέξεις, άνθρωπος που ήξερε να γλεντά, κυριολεκτικά να ξασαλώνει. Κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήσει για κάτι τέτοιο τον Ένταρντ Σταρκ. Ο Νεντ όμως δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί πως για αυτές τις απολαύσεις ο βασιλιάς πλήρωνε ένα τίμημα. Ο Ρόμπερτ φυσούσε και ξεφυσούσε όταν κατέβηκαν πια τη σκάλα, ενώ το πρόσωπό του φάνταζε κατακόκκινο κάτω από το φως του λύχνου, καθώς χώθηκαν στο σκοτάδι της κρύπτης.[/size]

Υπάρχει ένα σημείο σ’ αυτό το κεφάλαιο που από κάποιους αναγνώστες θεωρείται ότι συνιστά προοικονομία ή έχει κρυμμένο νόημα:

«Δεν έχω αντικρίσει ποτέ μου τέτοια ερημιά. Μα πού είναι οι άνθρωποί σου;» (είπε ο Ρόμπερτ)
«Μάλλον ντρέπονταν να εμφανιστούν» αστειεύτηκε ο Νεντ. (…) «Οι βασιλιάδες είναι σπάνιο θέαμα στο βορρά.»
Ο Ρόμπερτ ξεφύσησε ξανά. «Μάλλον κρύβονταν μέσα στο χιόνι. Χιόνι, Νεντ!»

Η συζήτηση αυτή αφορά το πόσο αραιοκατοικημένος είναι ο Βορράς. Ο Ρόμπερτ αναρωτιέται γιατί δεν είδε ανθρώπους σ’ όλο το ταξίδι του κατά μήκος του Βορρά και ο Νεντ αστειεύεται και λέει ότι μάλλον οι άνθρωποι ντρέπονταν να εμφανιστούν γιατί δεν έβλεπαν συχνά βασιλιάδες εκεί. Αμέσως μετά ο Ρόμπερτ λέει ότι κρύβονταν μέσα στο χιόνι. Ο Ρόμπερτ φυσικά εννοεί ότι οι άνθρωποι του Βορρά κρύβονταν μέσα στο χιόνι και γι’ αυτό δεν τους έβλεπε, αλλά το γεγονός ότι ο Μάρτιν έχει βάλει τις δύο φράσεις των δύο αντρών τόσο κοντά, κάνει το νόημα της συζήτησης διφορούμενο.


«Οι βασιλιάδες είναι σπάνιο θέαμα στο Βορρά.»
«Μάλλον κρύβονταν μέσα στο χιόνι.Χιόνι, Νεντ!»


Είναι πράγματι σαν να λέει ότι οι βασιλιάδες κρύβονταν μέσα στο χιόνι. Το χιόνι στα αγγλικά είναι snow. Οι βασιλιάδες κρύβονταν πίσω από το Snow (το όνομα);
Δεν είμαι σίγουρη ότι ο Μάρτιν είχε την πρόθεση να δημιουργήσει τη συγκεκριμένη εντύπωση, αλλά θεωρώ ότι είναι ενδιαφέρον το συγκεκριμένο σημείο και γι’ αυτό το αναφέρω.


Σ’ αυτό το κεφάλαιο έχουμε επίσης αναφορά στους Άρχοντες του Βορρά, έναν γενικό χαρακτηρισμό για το πώς ήταν αυτοί και το έθιμο του να τοποθετείται ένα σιδερένιο σπαθί στα γόνατα των αγαλμάτων τους που κοσμούσαν τους τύμβους τους.

Το αρχαίο έθιμο όριζε ένα σιδερένιο σπαθί να τοποθετείται στα γόνατα όσων είχαν υπάρξει Άρχοντες του Γουίντερφελ, ώστε τα εκδικητικά πνεύματα να παραμένουν στις κρύπτες τους. Το παλαιότερο είχε σαπίσει εδώ και καιρό από τη σκουριά και μόνο μερικές κόκκινες κηλίδες απόμεναν πλέον εκεί όπου κάποτε το μέταλλο ακουμπούσε στην πέτρα. Ο Νεντ αναρωτήθηκε αν αυτό σήμαινε πως τα φαντάσματα ήταν τώρα ελεύθερα να περιδιαβαίνουν στο κάστρο. Έλπιζε πως δε συνέβαινε κάτι τέτοιο. Οι πρώτοι Άρχοντες του Γουίντερφελ ήταν άντρες σκληροί σαν τη γη που όριζαν. Για αιώνες πριν τον ερχομό των Αρχόντων των Δράκων, δεν είχαν ορκιστεί υποταγή σε κανέναν και ονομάζονταν Βασιλείς του Βορρά.

Επίσης, μαθαίνουμε πώς πέθανε ο Μπράντον Σταρκ, ότι αυτός ήταν που επρόκειτο να παντρευτεί αρχικά η Κατ και ότι αυτός ήταν ο κανονικός διάδοχος του Γουίντερφελ. Μας δίνεται επιπλέον η πληροφορία ότι η Λυάννα Σταρκ ήταν δεκαέξι χρονών όταν πέθανε, ήταν αγαπητή και στους δύο άντρες, Νεντ και Ρόμπερτ, κι ότι ήταν αρραβωνιασμένη με τον δεύτερο.

Ο Μπράντον ήταν στα είκοσι όταν πέθανε - στραγγαλίστηκε με διαταγή του Παράφρονα Βασιλιά Αίρυς Ταργκάρυεν λίγες μέρες προτού παντρευτεί την Κάτλυν Τάλλυ του Ρίβερραν. Ο πατέρας του είχε υποχρεωθεί να τον κοιτά καθώς ξεψυχούσε. Εκείνος ήταν ο αληθινός διάδοχος, ο πρωτότοκος, γεννημένος για να κυβερνήσει.
Η Λυάννα ήταν δεκάξι μονάχα, μια παιδούλα απερίγραπτα γλυκιά. Ο Νεντ την αγαπούσε με όλη του την καρδιά. Περισσότερο ακόμη την είχε αγαπήσει ο Ρόμπερτ. Επρόκειτο να την παντρευτεί.

Δεν μαθαίνουμε εδώ πώς πέθανε η Λυάννα και ούτε τι συνέβη ανάμεσα σ’ αυτήν και τον Ραίγκαρ. Το μόνο που έχουμε είναι η φράση του Ρόμπερτ που δηλώνει ότι κάτι κακό θα πρέπει να της έχει κάνει ο δρακοπρίγκιπας.

«Είχα ορκιστεί να σκοτώσω τον Ραίγκαρ γι' αυτό που της έκανε.»

Έχουμε μια πρώτη σύντομη περιγραφή της μονομαχίας στην Τρίαινα.

Οι δυο τους είχαν συναντηθεί στο διαβατό κομμάτι της Τρίαινας, ενώ γύρω τους λυσσομανούσε η μάχη. Ο Ρόμπερτ με το πολεμικό σφυρί και την τρομερή περικεφαλαία του και ο πρίγκιπας των Ταργκάρυεν αρματωμένος με τη μαύρη πανοπλία του. Στο θώρακά του, ο τρικέφαλος δράκος του οίκου του ήταν καμωμένος όλος με ρουμπίνια, που άστραφταν σαν τη φωτιά κάτω από το ηλιόφωτο. Τα νερά της Τρίαινας κυλούσαν κόκκινα γύρω από τις οπλές των αλόγων, καθώς οι δυο μονομάχοι κινούνταν κυκλικά και χτυπούσαν με μανία ο ένας τον άλλο ξανά και ξανά, μέχρι που τέλος το σφυρί του Ρόμπερτ έλιωσε το δράκο και το στέρνο που εκείνος στόλιζε. Όταν έφτασε τελικά στο σημείο ο Νεντ, ο Ραίγκαρ κειτόταν νεκρός στο ρέμα, ενώ άντρες και των δύο στρατών ανασκάλευαν το νερό ψάχνοντας τα ρουμπίνια που είχαν ξεκολλήσει από την πανοπλία του.

Τέλος σ’ αυτό το κεφάλαιο μαθαίνουμε τι είναι το Χέρι του Βασιλιά, ποιες είναι οι υποχρεώσεις του και ποιες εξουσίες συγκεντρώνει.

Εκείνος που κατείχε τον τίτλο του Χεριού του Βασιλιά ήταν ο δεύτερος πιο ισχυρός άντρας στα Επτά Βασίλεια. Μιλούσε εν ονόματι του βασιλιά, διέταζε τις στρατιές του βασιλιά, ετοίμαζε τα προσχέδια για τους νόμους του. Κάποιες φορές, μάλιστα, καθόταν ο ίδιος στο Σιδερένιο Θρόνο για να απονείμει δικαιοσύνη εν ονόματι του βασιλιά, όταν εκείνος έλειπε, ήταν άρρωστος ή για άλλο λόγο αδυνατούσε να παρευρεθεί. Ο Ρόμπερτ του πρόσφερε μια ευθύνη τόσο μεγάλη όσο και το ίδιο το βασίλειο.

Ο Νεντ ήξερε το γνωμικό. «Αυτό που ονειρεύεται ο Βασιλιάς» είπε «το χτίζει το Χέρι.»


«Πλάγιασα κάποτε με μια κοπέλα που πουλούσε ψάρια και μου είπε πως ο λαός το λέει πιο πετυχημένα. Ο Βασιλιάς τρώει, λένε, και το Χέρι χέζει.»