02) Κεφάλαια 08 - 14 [01/09/15 - 09/09/15] - [1ο βιβλίο]

[nirne]

Μπραν ΙΙ

Ο Τζον φαινόταν θυμωμένος με όλους τις τελευταίες μέρες. Ο Μπραν δεν ήξερε γιατί. Θα πήγαινε με το θείο Μπεν στο Τείχος να καταταγεί στη Νυχτερινή Φρουρά. Σχεδόν το ίδιο καλό με το να κατέβει νότια μαζί με το βασιλιά. Ο Ρομπ ήταν αυτός που έμενε πίσω, όχι ο Τζον.

Εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε πόσο αφελές είναι ένα παιδί στην ηλικία του Μπραν, όταν εξισώνει το να πάει κανείς στην πρωτεύουσα ως γιος του Χεριού του Βασιλιά με το να πάει κανείς να υπηρετήσει στο Τείχος. Όπως βλέπουμε βέβαια από το κεφάλαιο του Τζον, τα παιδιά των Σταρκ θεωρούσαν τιμή το να καταταγεί κανείς στην Νυχτερινή Φρουρά, αλλά σίγουρα κανείς ενήλικας δεν θα μπορούσε να συγκρίνει τη μοίρα του Τζον στο Τείχος και τη μοίρα των νόμιμων γιων του Νεντ που σ' αυτή τουλάχιστον τη φάση πιστεύουν ότι έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους για να κάνουν οικογένεια, να γίνουν άρχοντες κλπ κλπ.

Θα γινόταν κι ο Μπραν ιππότης μια μέρα, μέλος της Βασιλικής Φρουράς. Η Γριά Παραμάνα έλεγε πως ήταν οι καλύτεροι πολεμιστές σε ολόκληρο το βασίλειο.

Φαίνεται πως το όνειρο του Μπραν εκείνη την εποχή, πριν πέσει, ήταν να γίνει Βασιλικός Φρουρός.

Τζον ΙΙ

Τον τάιζε η ίδια το υδρόμελι και το μείγμα από βότανα που τον κρατούσαν στη ζωή. Δεν είχε αφήσει το δωμάτιο ούτε μία φορά. Έτσι, αναγκαστικά ο Τζον δεν είχε επισκεφτεί τον αδελφό του.
Τώρα όμως δεν είχε άλλο χρόνο.
Στάθηκε για μια στιγμή στην πόρτα, διστάζοντας να μιλήσει, διστάζοντας να πλησιάσει.

Ένα κομμάτι του ήθελε να το βάλει στα πόδια, ήξερε όμως πως, αν έφευγε, μπορεί να μην ξανάβλεπε ποτέ τον Μπραν.

Κάποτε αυτό θα τον είχε κάνει να το βάλει στα πόδια. Κάποτε μπορεί κιόλας να τον είχε κάνει να κλάψει.

«Φώναξέ τους!» είπε ο Τζον ξεχνώντας το φόβο του.

«Μπραν» είπε ο Τζον «λυπάμαι που δεν ήρθα νωρίτερα. Φοβόμουν.»

Σ' αυτό το κεφάλαιο γινόμαστε μάρτυρες του πώς αισθανόταν ο Τζον απέναντι στην Κάτλυν.

Πήγα στο σεπτ και προσευχήθηκα επτά φορές στα επτά πρόσωπα του θεού να αλλάξει γνώμη ο Νεντ και να μου τον αφήσει εδώ. Μερικές φορές οι προσευχές εισακούονται.»
Ο Τζον δεν ήξερε τι να πει. «Δεν ήταν δικό σου το λάθος» κατάφερε να ψελλίσει μετά από μια αμήχανη σιγή.

Η επίσκεψη είχε στραγγίξει όλη τη δύναμη από μέσα του.
Ο Ρομπ κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. «Η μητέρα μου ... »
«'Ηταν ... πολύ ευγενική» αποκρίθηκε ο Τζον.
Ο Ρομπ φάνηκε ανακουφισμένος. «Ωραία.»

Τα παραπάνω αποσπάσματα κατά τη γνώμη μου φανερώνουν την καλοσύνη και τη συμπόνια του Τζον, ο οποίος μολονότι δέχεται την άπονη συμπεριφορά της Κατ, αυτό που φροντίζει είναι να παρηγορήσει τη μητριά του που υποφέρει από τύψεις και να καθησυχάσει τον αδερφό του που ανησυχεί για τη συμπεριφορά της μητέρας του απέναντι στον αδερφό του, δείχνοντας ότι είναι ικανός και πρόθυμος να ξεπεράσει τα προσωπικά του αισθήματα προκειμένου να μην στενοχωρήσει τους ανθρώπους γύρω του.

«Μακάρι να ερχόσουν κι εσύ μαζί μας.»
«Διαφορετικοί δρόμοι οδηγούν μερικές φορές στο ίδιο κάστρο. Ποιος ξέρει;»

Κουβέντα ανάμεσα σε Άρυα και Τζον. Η δεύτερη φράση θα μπορούσε να συνιστά προοικονομία.

Ένταρντ ΙΙ

«Θυμάσαι τον Σερ Τζόρα Μόρμοντ;»
«Μακάρι να μπορούσα να τον ξεχάσω» απάντησε σκυθρωπά ο Νεντ. Οι Μόρμοντ της Νήσου της Άρκτου ήταν οίκος αρχαίος, περήφανος και τιμημένος, αλλά τα εδάφη τους ήταν παγωμένα και φτωχικά, στα σύνορα του βασιλείου. Ο Σερ Τζόρα είχε προσπαθήσει να γεμίσει τα σεντούκια της οικογένειας πουλώντας μερικούς λαθροθήρες σ' ένα δουλέμπορο από το Τάφος. Κι εφόσον οι Μόρμοντ είχαν ορκιστεί πίστη και αφοσίωση στους Σταρκ, το έγκλημά του είχε ατιμάσει το βορρά. Ο Νεντ είχε κάνει το μακρύ ταξίδι ως τη Νήσο της Άρκτου στα δυτικά, κι όταν έφτασε εκεί, ανακάλυψε πως ο Τζόρα είχε μπαρκάρει και είχε φύγει πέρα από τον Κόλπο των Πάγων και τη δικαιοδοσία του βασιλιά. Πέντε χρόνια είχαν περάσει από τότε.
«Ο Σερ Τζόρα είναι πέρα στο Πέντος και καίγεται να κερδίσει τη βασιλική συγχώρεση ώστε να μπορέσει να επιστρέψει από την εξορία» εξήγησε ο Ρόμπερτ. «Ο Άρχοντας Βάρυς τον βρίσκει πολύ χρήσιμο.»
«Ώστε λοιπόν ο δουλέμπορος έγινε καταδότης»

Στο κεφάλαιο αυτό μαθαίνουμε το λόγο που εξορίστηκε ο Τζόρα Μόρμοντ, όπως και το ότι είναι πληροφοριοδότης του Βασιλιά Ρόμπερτ.

«Δεν ήσουν εκεί» αποκρίθηκε ο Νεντ και η φωνή του ξεχείλιζε πικρία. Ήξερε από ταραγμένο ύπνο. Είχε ζήσει μέσα στο ψέμα για δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια, κι όμως, όσα είχαν συμβεί στοίχειωναν ακόμα τις νύχτες του.

Μέσα από τη σκέψη του μαθαίνουμε ότι ο έντιμος Νεντ λέει ψέματα για κάτι επί δεκατέσσερα χρόνια. Ποιο είναι το ψέμα άραγε με το οποίο ζούσε ο Νεντ δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια; Είναι τυχαίο το ότι ο Τζον είναι δεκατεσσάρων χρόνων αυτή τη στιγμή;

«Τι ήξεραν οι Ταργκάρυεν από τιμή; Κατέβα στην κρύπτη σου και ρώτα τη Λυάννα για την τιμή του δράκου!»
«Στην Τρίαινα πήρες εκδίκηση για το θάνατο της Λυάννα» είπε ο Νεντ και σταμάτησε δίπλα στο βασιλιά του. Υποσχέσου μου, Νεντ, είχε ψιθυρίσει η αδελφή του.

Εδώ είναι ένα περίεργο σημείο. Ο Ρόμπερτ κατηγορεί για ατιμία τους Ταργκάρυεν και λέει στον Νεντ να ρωτήσει τη νεκρή Λυάννα γι' αυτήν. Ο Νεντ του απαντάει ότι πήρε εκδίκηση για τη Λυάννα. Και ξαφνικά σκέφτεται τα τελευταία λόγια της αδερφής του, με τα οποία του ζητούσε να της υποσχεθεί κάτι. Δεν μοιάζει να έχουν καμιά σχέση η συζήτηση των δύο αντρών με το "Υποσχέσου μου, Νεντ". Εκτός κι αν ο Νεντ το σκέφτεται μη θέλοντας να αποκαλύψει στο φίλο του αυτό που η Λυάννα του ζήτησε να μην αποκαλύψει κι έχει σχέση με την τιμή των Ταργκ/του Ραίγκαρ;


Τύριον ΙΙ

Ο Γιόρεν ήταν καμπούρης με μούτρο μοχθηρό και τα χαρακτηριστικά του κρυμμένα πίσω από μια γενειάδα μαύρη σαν τη φορεσιά του. Φαινόταν όμως ανθεκτικός σαν αρχαία ρίζα και σκληρός σαν βράχος.

Ο Γιόρεν είχε ένα στραβό ώμο και έζεχνε, τα ρούχα του ήταν παλιά, μπαλωμένα, βρώμικα.

Εμφάνιση και περιγραφή του Γιόρεν που αργότερα τον ξανασυναντάμε και παίζει ρόλο στη διάσωση της Άρυα.

Βρήκε ένα αναπαυτικό μέρος μακριά από το θόρυβο του καταυλισμού, δίπλα σ' ένα ρέμα με γάργαρο νερό, καθάριο και κρύο σαν τον πάγο. Μια βελανιδιά παραμορφωμένη από τα χρόνια τον προστάτευε από τον τσουχτερό άνεμο. Ο Τύριον τυλίχτηκε στη γούνα του ακουμπώντας την πλάτη του στον κορμό, ήπιε μια γουλιά κρασί κι άρχισε να διαβάζει για τις ιδιότητες του δρακοκόκαλου. (…)
Ο Τύριον έτρεφε ένα νοσηρό πάθος για τους δράκους. Όταν είχε πάει πρώτη φορά στο Κινγκς Λάντινγκ για το γάμο της αδελφής του με τον Ρόμπερτ Μπαράθηον, είχε κινήσει γη και ουρανό για να βρει τα κρανία των δράκων που κρέμονταν στην αίθουσα του θρόνου των Ταργκάρυεν. Ο Βασιλιάς Ρόμπερτ τα είχε αντικαταστήσει με λάβαρα και υφαντά, αλλά ο Τύριον είχε επιμείνει, μέχρι που ανακάλυψε τα κρανία σ' ένα υγρό κελάρι όπου τα είχαν παραπετάξει.

Σ' αυτό το σημείο βλέπουμε και πάλι την αγάπη του Τύριον για το διάβασμα μιας και επιλέγει να καθίσει να διαβάσει στο ύπαιθρο κάτω από "πολικές" θερμοκρασίες, αλλά μαθαίνουμε και το μεγάλο πάθος που έχει για τους δράκους.

Κι ένα μυαλό χρειάζεται βιβλία, όπως το σπαθί χρειάζεται ακονόπετρα για να παραμείνει κοφτερό.

Μια από τις πιο σοφές ρήσεις των βιβλίων αυτών.