Οίκος των Αθανάτων-Τα οράματα της Νταινέρυς

[odykal]

Όπως αναφέρει και ο τίτλος του θρεντ, το τόπικ αυτό είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στην παρουσίαση και ερμηνεία των οραμάτων (για την ακρίβεια στην προσπάθεια ερμηνείας τους καθώς πολλά από αυτά παραμένουν ακόμη χωρίς ξεκάθαρη και σαφή ερμηνεία) που η Νταινέρυς είδε στον Οίκο των Αθανάτων, ώστε να υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένα αν θελήσει κάποιος να τα αναζητήσει.

Προτού γίνει αναφορά σε κάθε όραμα ξεχωριστά, θα πρέπει να τονιστεί ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της θα συναντήσει γεγονότα του παρελθόντος, του μέλλοντος, αλλά και γεγονότα που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, αλλά δεν πραγματοποιήθηκαν εν τέλει. Αυτό το στοιχείο είναι σημαντικό για την ερμηνεία τουλάχιστον ενός οράματος στη συνέχεια.

Κατά τον Pyat Pree:

Μέσα τους θα δεις πολλά πράγματα που θα σε ενοχλήσουν· οράματα ομορφιάς και οράματα φρίκης, θαύματα και τρόμο. Ακόμη, εικόνες και ήχους από μέρες περασμένες, και μέρες που δεν υπήρξαν ποτέ.

Τα οράματα θα μπορούσαν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες: Α) σε εκείνα που η Ντάνυ βλέπει πίσω από τις πόρτες, και Β) σε εκείνα που βλέπει στην αίθουσα των Αθανάτων.

Α)i)

Σ' ένα δωμάτιο, μια όμορφη γυναίκα κειτόταν γυμνή στο πάτωμα, ενώ τέσσερις μικροσκοπικοί άντρες σκαρφάλωναν πάνω της. Είχαν σουβλερά ποντικίσια πρόσωπα και μικροσκοπικά ροζ χέρια, σαν του υπηρέτη που της είχε φέρει το ποτήρι με τη σκιά του δειλινού. Ένας τους χτυπιόταν ανάμεσα στους μηρούς της. Ένας άλλος τής έτρωγε τα στήθη, χώνοντας στις θηλές της το υγρό κόκκινο στόμα του, κόβο­ντας, ξεσκίζοντας και μασουλώντας.

Τέσσερις κοντοί άνδρες με φάτσα ποντικού βιάζουν μια όμορφη γυναίκα. Συνήθως, η γυναίκα εκλαμβάνεται ως το Γουέστερος, ενώ οι τέσσερις άνδρες ως οι τέσσερις βασιλείς που πολεμούν μεταξύ τους (ο Ρένλυ έχει πεθάνει τη στιγμή που η Ντάνυ βλέπει το όραμα) και προξενούν καταστροφές στο Γουέστερος.

Θα μπορούσε, ωστόσο, το όραμα να αποτελεί ένα μελλοντικό γεγονός, αν λάβουμε μάλιστα υπόψιν μας ότι τα πέντε πρώτα οράματα της Νταινέρυς αναφέρονται σταδιακά από γεγονότα του μέλλοντος σε γεγονότα του παρελθόντος (Κόκκινος Γάμος->Κόκκινο σπίτι στο Μπράαβος->Αίρυς πριν την κατάληψη του Κινγκς Λάντινγκ->Ραίγκαρ και Έλια)

ii)

Πιο πέρα, είδε εικόνες από ένα δείπνο με πτώματα για μενού ... Άγρια σφαγμένοι, οι συνδαιτυμόνες κείτονταν πάνω στις αναποδογυ­ρισμένες καρέκλες τους και τις σπασμένες τάβλες και τα τρίποδα, μέσα σε λίμνες από αίμα που έπηζε. Ακρωτηριασμένα χέρια έσφιγ­γαν ματωμένα κύπελλα, ξύλινα κουτάλια, ψητά πουλερικά, φραντζό­λες ψωμί. Σ' έναν ψηλό θρόνο καθόταν ένας νεκρός με κεφάλι λύκου. Φορούσε σιδερένιο στέμμα και στο ένα του χέρι κρατούσε ένα αρνί­σιο μπούτι, όπως ένας βασιλιάς θα κρατούσε το σκήπτρο του, και τα μάτια του παρακολουθούσαν την Ντάνυ σε μια βουβή έκκληση.

Έχοντας γνώση του τι συνέβη στο 3ο βιβλίο, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η σκηνή αυτή πρόκειται για τον Κόκκινο Γάμο. Οι νεκροί στα τραπέζια είναι οι νεκροί στη γαμήλια τελετή του Edmure, ενώ ο νεκρός άνδρας με το κεφάλι λύκου πρόκειται για τον Ρομπ Σταρκ (αν αναλογιστούμε μάλιστα τι έκαναν οι Φρέυ στο άψυχο σώμα του στη συνέχεια).

iii)

Εκείνη έφυγε μακριά του, αλλά μόνο μέχρι την επόμενη ανοιχτή πόρτα. Το ξέρω αυτό το δωμάτιο, σκέφτηκε. Θυμόταν τα τεράστια ξύ­λινα δοκάρια και τα σκαλιιπά κεφάλια ζώων που τα διακοσμούσαν. Κι εκεί, έξω από το παράθυρο, μια λεμονιά! Η θέα της έκανε την καρδιά της να πονέσει από λαχτάρα. Είναι το σπίτι με την κόκκινη πόρτα, το σπίτι στο Μπράαβος. Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί κι ο γέρος Σερ Γουίλλεμ μπήκε στο δωμάτιο, ακουμπώντας βαριά στο ραβδί του. «Εδώ είσαι, μικρή πριγκίπισσα» είπε με την τραχιά κι ευγενική φωνή του. «'Ελα» είπε «έλα κοντά μου, κυρά μου, είσαι σπίτι σου πια, είσαι ασφαλής.» Άπλωσε το μεγάλο, μαλακό, ρυτιδωμένο χέρι του για να την πιάσει και η Ντάνυ ήθελε τόσο να το πιάσει κι αυτή, να το σφίξει, να το φιλήσει, το ήθελε όσο τίποτε άλλο σ' ολόκληρη τη ζωή της. Το πόδι της κινήθηκε προς τα εμπρός, και τότε ... «Είναι νεκρός» σκέφτηκε «νεκρός, ο γλυκός μου γερο-αρκούδος, πεθαμένος από καιρό.» Έκανε πίσω κι έφυγε τρέχοντας.

Μια εικόνα από το παρελθόν της Ντάνυ, και συγκεκριμένα από τα παιδικά της χρόνια στο σπίτι με την κόκκινη πόρτα στο Μπράαβος.

iv)

Τελικά, μια πελώρια δίφυλλη μπρούτζινη πόρτα φάνηκε στα αρι­στερά της, πιο μεγαλόπρεπη από τις υπόλοιπες. Άνοιξε καθώς πλη­σίαζε, και δεν μπόρεσε να μη σταθεί για να κοιτάξει. Πίσω της φά­νηκε μια σπηλαιώδης πέτρινη αίθουσα, η μεγαλύτερη που είχε δει ποτέ της. Από τους τοίχους της κρανία δράκων κοίταζαν κάτω. Πάνω σ' έναν πανύψηλο αγκαθωτό θρόνο καθόταν ένας γέρος με πλούσια ενδύματα, ένας γέρος με μαύρα μάτια και μακριά γκρίζα μαλλιά. «Άσ' τον να βασιλεύει στα καμένα κόκαλα και το ψημένο κρέας» είπε σε κάποιον πιο κάτω. «Άσ' τον να βασιλεύει στις στάχτες.» Ο Ντρό­γκον τσίριξε σκάβοντας με τα νύχια του το μετάξι και τη σάρκα, αλλά ο βασιλιάς δεν τον άκουσε από το θρόνο του και η Ντάνυ συνέ­χισε το δρόμο της.

Με βάση τις πληροφορίες που μας δίνει ο Τζέιμι σε επόμενο βιβλίο, μπορούμε να πούμε πλέον με σιγουριά ότι ο γέρος με τα μακρυά μαλλιά είναι ο Αίρυς, πατέρας της Ντάνυ, ο οποίος δίνει τη διαταγή να πυρποληθεί το Κινγκς Λάντινγκ μετά την είσοδο των στρατευμάτων του Τάιγουιν στην πρωτεύουσα. Ευτυχώς, η καταστροφή αποτράπηκε ύστερα από παρέμβαση του Τζέιμι.

v)

Βισέρυς, ήταν η πρώτη της σκέψη την επόμενη φορά που σταμά­τησε, αλλά μια δεύτερη ματιά τής έδειξε κάτι άλλο. Ο άντρας είχε τα μαλλιά του αδελφού της αλλά ήταν ψηλότερος, και τα μάτια του ήταν σκούρα γαλαζωπά, αντί για το χρώμα του λουλακιού. «Αίγκον» είπε σε μια γυναίκα που νανούριζε ένα νεογέννητο μωρό σ' ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι. «Ποιο όνομα θα ήταν καλύτερο για ένα βασιλιά;»
«Θα τον κάνεις τραγούδι;» ρώτησε η γυναίκα.
«'Εχει τραγούδι» απάντησε ο άντρας. «Είναι ο υπεσχημένος πρί­γκιπας, είναι το τραγούδι του πάγου και της φωτιάς.» Μιλώντας σή­κωσε τα μάτια του στην Ντάνυ και φάνηκε σαν να την έβλεπε, εκεί που στεκόταν έξω από την πόρτα. «Πρέπει να υπάρχει κι άλλος ένας» είπε, αν και η Ντάνυ δεν κατάλαβε αν μιλούσε στην ίδια ή στη γυναί­κα στο κρεβάτι. «0 δράκοντας έχει τρία κεφάλια.» Πήγε στο κάθι­σμα του παραθύρου, πήρε μια άρπα και πέρασε ανάλαφρα τα δά­χτυλά του πάνω από τις ασημένιες χορδές. Γλυκιά θλίψη γέμισε το δωμάτιο κι ο άντρας, η γυναίκα του και το μωρό χάθηκαν σαν πρω­ινή πάχνη, και μόνο η μουσική απόμεινε για να τη βιάσει να συνεχί­σει το δρόμο της.

Μία από τις λιγοστές (μέσω οραμάτων πάντοτε) εμφανίσεις του Ραίγκαρ στα βιβλία. Είναι προφανές ότι ο άντρας με τα ασημένια μαλλά και την άρπα πρόκειται για τον Ραίγκαρ, ενώ η γυναίκα στο κρεβάτι είναι η Έλια Μαρτέλ μαζί με το πρώτο παιδί τους, τον Αίγκον. Ανάμεσα στα διάφορα που μπορεί κανείς να συμπεράνει από αυτό το όραμα, ένα είναι και το γεγονός ότι για ένα διάστημα της ζωής του ο Ραίγκαρ θεωρούσε τον γιο του ως τον Πρίγκιπα της Προοφητείας[http://westeros.gr/forum/index.php/topic,10487.0.html] και ότι “ο δράκος πρέπει να έχει τρία κεφάλια”.

Στη συνέχεια η Νταινέρυς συναντά τον Pyat Pree, ο οποίος προσπαθεί να την πείσει να τον ακολουθήσει σε έναν κήπο, κάτι που εκείνη αρνείται καθώς έρχεται σε αντίθεση με τους κανόνες που της έθεσε στην αρχή (πάντα να μπαίνει στην πρώτη πόρτα δεξιά).

Έχοντας ξεφύγει από τον Pyat Pree, η Νταινέρυς φτάνει σε ένα δωμάτιο όπου βρίσκονται κάμποσοι “μεγαλοπρεπείς μάγοι”, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι οι Αθάνατοι και μπορούν να της διδάξουν την γλώσσα των δράκων. Με τη βοήθεια του Ντρόγκον καταλαβαίνει ότι λένε ψέματα και συνεχίζει στην επόμενη πόρτα.

Σημαντικό: οι δύο τελευταίες σκηνές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επίσης και ως οράματα.


Β) Η Νταινέρυς φτάνει επιτέλους στην αίθουσα των Αθανάτων, και οι φιγούρες που συναντά εκεί δεν είναι τίποτα παραπάνω από σκιές, οι οποίες της απευθύνονται ψιθυριστά.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο η Νταινέρυς συναντά τα πιο δύσκολα από άποψη ερμηνείας οράματα, τα οποία αν θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια είναι στην ουσία γρίφοι. Επομένως,είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχει μία και μοναδική ερμηνεία με αποτέλεσμα οι απόψεις πολλές φορές να διίστανται.

i)

... Μητέρα των Δράκων ... παιδί των τριών ...
«Των τριών;» Δεν καταλάβαινε .
. . . Τρεις κεφαλές έχει ο δράκοντας ... , ήχησε η χορωδία των φαντα­σμάτων μέσα στο κρανίο της, χωρίς να σαλέψει ούτε ένα χείλι, χωρίς ούτε μια ανάσα να ταράξει τον ακίνητο γαλάζιο αέρα. Μητέρα των Δράκων ... παιδί της καταιγίδας ...

Η υπογραμμισμένη πρόταση έχει μόλις αναφερθεί από τον Ραίγκαρ, γεγονός που πιθανότατα υποδεικνύει πώς ο αριθμός 3 ίσως είναι σημαντικός για την Νταινέρυς.

ii)

Οι ψίθυροι έγιναν περιδινούμενο τραγούδι. Τρεις φωτιές πρέπει ν' ανάψεις ... μια για τη ζωή, μια για το θάνατο και μια για την αγάπη ...

-Για τή ζωή: ίσως αναφέρεται στην πυρά του Ντρόγκο που έφερε την γέννηση των δράκων

Τα άλλα δύο (για την ακρίβεια και τα τρία) είναι ανοιχτά πρός κάθε ερμηνεία.

iii)

Η καρδιά της χτυπούσε συγχρονισμένη με την άλλη, που αιωρούνταν μπροστά της. Τρία άλογα πρέπει να ιππεύσεις ... ένα για τον έρωτα, ένα για το φόβο κι ένα για την αγάπη ...

-Στο κρεβάτι: πιθανόν να αναφέρεται στο άλογο της Ντάνυ, αν αναλογιστούμε την σκηνή που ακολούθησε με τον Ντρόγκο μετά τον γάμο τους στο πρώτο βιβλίο
-Στο φόβο: ίσως να αναφέρεται στο “πέταγμα” της Νταινέρυς με τον Ντρόγκο στο τέλος του Χορού των Δράκων, όπου σίγουρα αισθάνθηκε φόβο

iv)

Οι φωνές όλο και δυνάμωναν και η καρδιά της φαινόταν να βραδύνει τον παλμό της, ακόμα και η ανάσα της ... Τρεις προδοσίες θα γνωρίσεις ... μια για το αίμα, μια για το χρυσάφι κι άλλη μια για την αγάπη ...

Πρόκειται για την προφητεία που απασχολεί την Νταινέρυς περισσότερο απ' όλες.

-Για το αίμα: πιθανότατα η προδοσία της Μίρρι Μαζ Ντουρ στο πρώτο βιβλίο
-Για το χρυσάφι: θα μπορούσε να αναφέρεται στον Τζόρα που λειτουργούσε ως πληροφοριοδότης του Βάρυς για κάποιο διάστημα (αν και το κέρδος του Τζόρα δεν θα ήταν χρηματικό, αλλά μια χάρη από τον Ρόμπερτ για την παρανομία του, ενώ η Ντάνυ αναρωτιέται μήπως ήταν για την αγάπη).

Επίσης, φαντάζει κάπως περίεργο η Νταινέρυς να προδοθεί μόνο τρεις φορές σε όλη της την ζωή.

Ακολουθούν 9 οράματα χωρισμένα σε τρεις ομάδες των τριών, το καθένα από αυτά συνοδευόμενο με μια φράση που αναφέρεται στην Νταινέρυς.

α)

Τότε, φαντάσματα ρίγησαν μέσα στο μούχρωμα, εικόνες σε γαλά­ζιες αποχρώσεις. Ο Βισέρυς ούρλιαξε, με το λιωμένο χρυσάφι να του τρέχει στα μάγουλα και να του γεμίζει το στόμα.

Ο θάνατος του Βισέρυς

β)

Ένας ψηλός άρχο­ντας με μπρούτζινο δέρμα και ασημόχρωμα μαλλιά στεκόταν κάτω
από το λάβαρο ενός φλογερού επιβήτορα, με μια καιόμενη πόλη πί­σω του.

Ένα γεγονός που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε τελικά. Ο ψηλός άρχοντας είναι κατά πάσα πιθανότητα ο νεκρός γιος της Νταινέρυς, Ραίγκο (the stallion who mounts the world).

γ)

Ρουμπίνια έπεφταν σαν σταγόνες αίματος από το στήθος του ετοιμοθάνατου πρίγκιπα, κι εκείνος σωριάστηκε στα γόνατα μέσα στο νερό, και με την τελευταία του ανάσα μουρμούρισε το όνομα μιας γυναίκας ...

Ο θάνατος του Ραίγκαρ από τον Ρόμπερτ στην Τρίαινα και το μουρμουρητό του Πρίγκιπα για μια γυναίκα (Λυάννα

Καθώς τα οράματα αυτά συνοδεύονται από τη φράση "Μητέρα των Δράκων ... κόρη του θανάτου ..." , δίνεται έμφαση στους θανάτους προσώπων (τα δύο αδέρφια της και ο γιος της) που σημάδεψαν και θα συνεχίσουν να σημαδεύουν την Νταινέρυς στην πορεία των βιβλίων.

Τα επόμενα τρία οράματα συνοδεύονται από την φράση "Μητέρα των Δράκων ... φόνισσα των ψευδών ..."

α)

Λάμποντας σαν το ηλιοβασίλεμα, ένα κόκκινο σπαθί υψώθηκε στο χέρι του βασιλιά με
τα γαλάζια μάτια. (εδώ η ελληνική μετάφραση έχει αφαιρέσει την φράση “who cast no shadow”)

Ο βασιλιάς με τα μπλε μάτια είναι λογικά ο Στάννις. Το κόκκινο σπαθί είναι εκείνο που του προσδίδει την ιδιότητα του Άζορ Αχάι καθώς πρόκειται για τον φωτοδότη. Με την φράση "φόνισσα των ψευδών" υποδηλώνεται ότι με κάποιο τρόπο η Νταινέρυς θα αποδείξει ότι ο Στάννις δεν είναι ο Άζορ Αχάι (σκοτώνοντάς τον ίσως. Το “who cast no shadow” ίσως αποτελεί μια αναφορά στα shadowbabies της Μελισάνδρας.

β)

Ένας πάνινος δράκοντας κυμάτιζε πάνω σε κοντά­ρια, μέσα σ' ένα πλήθος που ζητωκραύγαζε.

Ο πάνινος δράκος πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για τον Αίγκον που εμφανίστηκε στο 5ο βιβλίο. Το "πλήθος που ζητωκραύγαζε" ίσως υπονοεί το γεγονός ότι οι άνθρωποι του Γουέστερος αρχικά θα τον υποστηρίξουν για τον θρόνο. Με την ιδιότητά της ως "φόνισσα των ψευδών" η Νταινέρυς ίσως θα αποδείξει ότι δεν πρόκειται για πραγματικό Ταργκάρυεν, αλλά δημιούργημα του Ιλλύριο και του Βάρυς. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο η φράση αυτή συνήθως συμπεριλαμβάνεται σε θρεντ αναφορικά με την θεωρία περί της Μπλάκφαϊρ καταγωγής του Αίγκον [http://westeros.gr/forum/index.php/topic,10562.0.html].

γ)

Από έναν πύργο που έβγαζε καπνό, ένα τεράστιο πέτρινο τέρας υψώθηκε στον αέρα, ανα­σαίνοντας μια φωτιά. (εδώ η φράση shadow fire μεταφράζεται απλώς ως φωτιά στα ελληνικά, αλλά δεν έχει ακριβώς την ίδια σημασία)

Ένα γεγονός που δεν έχει συμβεί ακόμα στην ιστορία, ή που θα μπορούσε να συμβεί αλλά δεν συνέβη. Θυμίζει πάντως την πεποίθηση της Μελισάνδρα ότι ένας πέτρινος δράκος θα ξυπνήσει όταν ο Άζορ Αχάι αναγεννηθεί. Το ανασαίνοντας shadow fire δείχνει, πάντως, ότι ίσως κάτι πάει στραβά σε αυτή την διαδικασία. Το "φόνισσα των ψευδών" ίσως να καταδεικνύει το γεγονός ότι η Νταινέρυς θα αποδείξει πως αυτή η πεποίθηση είναι λανθασμένη.

Καθώς τα επόμενα τρία οράματα συνοδεύονται από την φράση "Μητέρα των Δράκων ... νύφη της φωτιάς ... ", το γεγονός αυτό ίσως υπονοεί ότι τα ακόλουθα οράματα αναφέρονται σε συζύγους της Νταινέρυς.

α)

Η Ασημένια της κάλπαζε ανάμεσα στα χορτάρια, τρέχοντας προς ένα σκοτεινό ρεύμα, πίσω από μια θάλασσα από αστέρια.

Πιθανότατα μια αναφορά στον Ντρόγκο

β)

Στην πλώ­ρη ενός πλοίου στεκόταν ένα πτώμα, με μάτια λαμπερά στο νεκρό του πρόσωπο κι ένα θλιμμένο χαμόγελο στα γκρίζα του χείλη.

Για το όραμα αυτό έχουν προταθεί διάφορες ερμηνείες, όπως ότι η εικόνα απεικονίζει τον Τζον Κόννινγκτον, αλλά η πιο απλή φαίνεται να είναι αυτή που θεωρεί τον Βικτάριον ως τον άντρα πάνω στο πλοίο, καθώς γνωρίζουμε ότι ο Βικτάριον κατευθύνεται προς το Μηρήν με πλοίο, ενώ τα γκρίζα χείλη θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε κάποιον Γκρέιτζοϋ.

γ)

Από μια ρωγμή του τείχους του πάγου, ξεφύτρωσε ένα μπλε λουλούδι (blue roses στα αγγλικά), γεμίζο­ντας τον αέρα με τη γλύκα του ...

Η φράση αυτή δίνεται συχνά ως στοιχείο του R+L=J. Όπως ήδη γνωρίζουμε, τα blue roses άρεσαν στην Λυάννα, ενώ ο Τζον βρίσκεται στο Τείχος ("τείχους του πάγου"). Κατά συνέπεια, το όραμα είναι πιθανό να αναφέρεται σε εκείνον.

Τα υπόλοιπα οράματα που βλέπει η Νταινέρυς δίνονται με την ακόλουθη σειρά

1)

Σκιές στροβιλίζο­νταν και χόρευαν μέσα σε μια σκηνή, χωρίς κόκαλα, τρομερές.

Οι σκιές στην σκηνή που γέννησε η Ντάνυ.

2)

Κά­ποιο μικρό κορίτσι έτρεχε ξυπόλητο σ' ένα μεγάλο σπίτι με κόκκινη πόρτα.

Πιθανότατα το σπίτι με την κόκκινη πόρτα στο Μπράαβος, όπου η Νταινέρυς πέρασε ορισμένα από τα παιδικά της χρόνια. Το κορίτσι στο όραμα λογικά είναι η ίδια.

3)

Η Μίρρι Μαζ Ντουρ ούρλιαξε μέσα στις φλόγες, μ' ένα δρά­κοντα να πετιέται από το μέτωπό της.

Η γέννηση των δράκων και ο θάνατος της Μίρρι Μαζ Ντουρ στην πυρά.

4)

Πίσω από ένα ασημένιο άλο­γο, το ματωμένο πτώμα ενός γυμνού άντρα αναπηδούσε συρόμενο.

Η τιμωρία του εμπόρου που προσπάθησε να δηλητηριάσει την Νταινέρυς.

5)

Ένα άσπρο λιοντάρι πέρασε τρέχοντας μέσα από χορτάρια ψηλότε­ρα από άνθρωπο.

Εδώ υπάρχουν διάφορες ερμηνείες. Θα μπορούσε να είναι το λιοντάρι που σκότωσε ο Ντρόγκο και παρέδωσε το δέρμα του ως δώρο στην Ντάνυ (η πιο απλή ερμηνεία), ή κάποιο από τα αδέρφια Λάννιστερ αν ερμηνεύσουμε το όραμα μεταφορικά (ο Τζέιμι καθώς βρίσκεται στην βασιλική φρουρά [λευκό λιοντάρι-λευκός μανδύας] ή ο Τύριον καθώς το χορτάρι ξεπερνά σε ύψος το λιοντάρι).

6)

Πίσω από τη Μητέρα των Βουνών, μια σειρά από γυμνούς γέροντες (λάθος μετάφραση, πρόκειται γριές, πρώην khaleesis) εμφανίστηκε, είχαν έρθει από μια μεγάλη λίμνη και γονάτισαν τρέμοντας μπροστά της με σκυμμένα τα γκρίζα τους κεφάλια.

Εικόνα από το παρελθόν, όταν η Ντανυ επισκέφτηκε την Βάες Ντοθράκ, ή εικόνα από το μέλλον, καθώς μετά την άφιξη της Νταινέρυς στην θάλασσα των Ντοθράκι, φαντάζει ως αρκετά πιθανό να επιστρέψει στην πόλη καβάλα στον δράκο της.

7)

Δέκα χιλιάδες σκλάβοι ύψωσαν τα ματωμένα χέρια τους καθώς εκείνη περνούσε τρέχοντας δίπλα στην Ασημένια της που κάλπαζε σαν άνεμος. «Μητέρα!« φώναζαν «μητέρα, μητέρα!» Άπλωναν τα χέρια τους, την άγγιζαν, της τραβούσαν το μανδύα, το στρίφωμα της φούστας, τα πόδια, τις κνήμες, το στήθος. Την ήθελαν, την είχαν ανάγκη, τη φωτιά, τη ζωή, και η Ντάνυ βογκούσε και άνοιγε τα χέρια της για να τους δοθεί ...

Η απελευθέρωση των σκλάβων του Γιουνκάι.