Ρομπ Σταρκ:Η εκστρατεία στις Παραποτάμιες Περιοχές-Το Παιχνίδι του Στέμματος

[odykal]

Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί το γεγονός ότι ο Ρομπ πρέπει να λάβει υπ' όψιν τις απόψεις όλων των προμάχων του και να βρει μια λύση που να ικανοποιεί τους πάντες (γι' αυτό άλλωστε όλοι έχουν το δικαίωμα να εισακουστούν στο συμβούλιο). Δεν είναι δυνατό να πάρει μόνος του μια απόφαση ανάλογα με το τι θέλει εκείνος και να αφήσει όλους τους υπόλοιπους απ' έξω, γιατί τότε πολύ απλά εκείνοι θα απέσυραν την υποστήριξή τους από το πρόσωπό του. Είναι προφανές, επομένως, ότι θα υπάρξει μεγάλη δυσκολία στο να συμφωνήσουν όλοι στη χάραξη μιας κοινής στρατηγικής, καθώς ο κάθε Άρχοντας έχει τα δικά του συμφέροντα και τις δικές του επιθυμίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ρίκαρντ Κάρσταρκ, ο οποίος έχασε δύο γιους στο δάσος των Ψιθύρων και κινδυνεύει να μείνει  χωρίς διάδοχο. Αυτό που αναζητά πρωτίστως πλέον είναι η εκδίκηση, ή κάποια άλλη συμφωνία η οποία να δώσει στον θάνατο των γιων του κάποιο νόημα. Η παρουσία των Αρχόντων των Παραποτάμιων Περιοχών (ειδικά των Αρχόντων των νότιων Ρίβερλαντς, των οποίων τα εδάφη έχουν σε μεγάλο βαθμό καταστραφεί) κάνει ακόμα πιο δύσκολη την συμφωνία, αφού τα συμφέροντά τους διαφέρουν από εκείνα των Βόρειων.

Ανάμεσα στις σημαντικές εξελίξεις του κεφαλαίου είναι η γνωστοποίηση στους Βόρειους ότι ο Ρένλυ Μπαράθηον αυτοανακηυρύχθηκε βασιλιάς έχοντας τις δυνάμεις της Μεγάλης Πεδιάδας και των Στόρμλαντς να τον υποστηρίζουν, ένα γεγονός που θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα στο συμβούλιο.

Ακόμη, ο Ρους Μπόλτον έχει καταφέρει να ανασυντάξει τον στρατό του έπειτα από την ήττα στον Πράσινο Ποταμό νότια της Τάφρου Κέιλιν, ενώ ο Τάιγουιν Λάννιστερ κατευθύνεται προς το Χάρρενχαλ.

Ο Ρους Μπόλτον είχε ανασυντάξει τα απομεινάρια της δεύτερης στρατιάς των Σταρκ στις παρυφές των βάλτων. Ο Σερ Χέλμαν Τώλχαρτ και ο Γουόλντερ Φρέυ κρατούσαν ακόμη τους Διδύμους. Ο στρατός του Άρχοντα Τάιγουιν είχε εγκαταλείψει την Τρίαινα και κατευθυνόταν προς το Χάρρενχαλ.

Οι επιλογές των Σταρκ
Με βάση όλες τις παραπάνω πληροφορίες, οι Σταρκ έχουν διάθεσιμη μια πληθώρα επιλογών, από τις οποίες, ωστόσο, θα πρέπει να επιλέξουν μόνο μία.

α) Η πρώτη επιλογή είναι βαδίσουν εναντίον του Χάρρενχαλ και να αντιμετωπίσουν τον Τάιγουιν εκεί μαζί με τις δυνάμεις του Ρους. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά τα κέρδη μιας πιθανής νίκης επί του Τάιγουιν θα ήταν τεράστια. Χωρίς τον Τάιγουιν, οι Λάννιστερ θα κατέρρεαν ολοκληρωτικά, καθώς δεν υπάρχει κάποιος άλλος να αναλάβει τις ευθύνες του. Πρέπει να τονιστεί, ωστόσο, ότι η μια πιθανή νίκη στο Χάρρενχαλ θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τους Βόρειους. Το σχέδιο αυτό υποστηρίζεται από την πλειοψηφία των Αρχόντων και συγκεκριμένα από τον Τάιτος Μπλάκγουντ.
β) Η δεύτερη επιλογή,όπως προτείνεται από τον Μαρκ Πάιπερ, είναι να κινηθούν προς τα δυτικά, προς το Κάστερλυ Ροκ, το οποίο αυτή τη στιγμή στέκεται ανυπεράσπιστο. Αυτή είναι και η επιλογή που κάνει ο Ρομπ στα βιβλία, ώστε να λεηλατήσει τα Γουέστερλαντς και να αναγκάσει τον Τάιγουιν να βγει από το Χάρρενχαλ για τον αντιμετωπίσει, αφήνοντας κατά αυτόν τον τρόπο το Κινγκς Λάντινγκ χωρίς καμία απολύτως υποστήριξη.
γ) Τήρηση στάσης αναμονής, ώστε οι Λάννιστερ, αποκομμένοι από τη Δύση, να μείνουν χωρίς εφόδια. Η πρόταση αυτή του Τζέισον Μάλλιστερ είναι λογική, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αφήνει εκτεθειμένα τα νότια Ρίβερλαντς στους ιππείς του Τάιγουιν (Γκρέγκορ, Χόουτ, Λορτς) [Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε που την πρόταση αυτή την κάνει ένας Άρχοντας από τις βόρειες Παραποτάμιες Περιοχές, του οποίου τα εδάφη βρίσκονται αυτή τη στιγμή καλά προστατευμένα]. Επίσης, η κίνηση αυτή θα δώσει στους Λάννιστερ την ευκαιρία να σχηματίσουν ένα καινούριο στρατό στη Δύση, γεγονός που θα δημιουργούσε αρκετά προβλήματα για τους Σταρκ.
δ) Μια τέταρτη επιλογή είναι να κινηθούν νότια και να ενωθούν με τον Ρένλυ (αναγνωρίζοντάς τον ως βασιλιά). Η κίνηση αυτή έχει περισσότερο πολιτικό, παρά στρατιωτικό περιεχόμενο, καθώς μια πιθανή συμμαχία Σταρκ/Τάλλυ/Μπαράθηον/Ταϊρέλ θα ισοπέδωνε τα πάντα στο διάβα της. Παρόλα αυτά, και σε αυτή τη περίπτωση τα Ρίβερλαντς θα έμεναν ανυπεράσπιστα στον Τάιγουιν, ο οποίος σίγουρα δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Η επιλογή αυτή φαίνεται η καλύτερη από όλες τις επιλογές αν ο Ρένλυ... ζούσε, καθώς ο ξαφνικός θάνατος του θα άλλαζε τα πάντα (φυσικά, οι Βόρειοι δεν έχουν την δυνατότητα να γνωρίζουν τι θα συμβεί στο μέλλον και γι' αυτό η επιλογή αυτή φαίνεται η καλύτερη).

Τζόφρυ, Ρένλυ, Στάννις;
Χωρίς το μυστικό για το οποίο ο Ένταρντ Σταρκ έχασε τη ζωή του, οι Βόρειοι κινδυνεύουν να γίνουν επαναστάτες χωρίς να έχουν κάποιον υποψήφιο να υποστηρίξουν για τον θρόνο. Να υποστηρίξουν τον Τζόφρυ είναι αδύνατο ύστερα από την εκτέλεση του Νεντ. Από την άλλη, η επιλογή να στηρίξουν τον Ρένλυ δεν βρίσκει σύμφωνο τον Ρομπ:

«Ο Ρένλυ δεν είναι ο νόμιμος βασιλιάς» είπε ο Ρομπ.
.....
«Αν όμως κανείς από τους δυο τους δε γίνει βασιλιάς, επιμένω, γιατί να γίνει ο Άρχοντας Ρένλυ; Είναι ο μικρότερος αδελφός του Ρόμπερτ. Ο Μπραν δεν μπορούσε να γίνει Άρχοντας του Γουίντερφελ πριν από μένα κι ο Ρένλυ δεν μπορεί να γίνει βασιλιάς πριν τον Άρχοντα Στάννις.»

Η επιλογή να στηρίξουν τον Στάννις αρέσει περισσότερο στον Ρομπ καθώς εκείνος έχει θεωρητικά το “καλύτερο” δικαίωμα στον θρόνο, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο ίδιος δεν έχει κάνει κάποια κίνηση με την οποία να δηλώνει τις προθέσεις του, ενώ ο Ρένλυ έχει ήδη στεφθεί βασιλιάς και ο στρατός του ξεπερνά με τεράστια διαφορά εκείνον του αδερφού του.

Η Αρχόντισσα Μόρμοντ συμφώνησε. «Ο Άρχοντας Στάννις έχει ισχυρότερο έρεισμα να διεκδικήσει το θρόνο.»
«Ο Ρένλυ όμως είναι που στέφτηκε βασιλιάς» είπε ο Μαρκ Πάιπερ. «Το Χάιγκαρντεν και το Στορμς Εντ υποστηρίζουν την αξίωσή του και ο λαός του Ντορν είναι μαζί του. Αν το Γουίντερφελ και το Ρίβερραν σταθούν στο πλευρό του, τότε θα έχει μαζί τους πέντε από τους επτά μεγάλους οίκους. Έξι, αν οι Άρρυν αποφασίσουν επιτέλους να πάρουν θέση! Άρχοντές μου, προτού τελειώσει τούτος ο χρόνος, θα έχουμε τα κεφάλια όλων τους παλουκωμένα, της βασίλισσας και του γιου της, του Άρχοντα Τάιγουιν, του Τύριον Λάννιστερ, του Βασιλοκτόνου, του Σερ Κήβαν, όλων των εχθρών μας! Αυτό θα κερδίσουμε, αν στηρίξουμε το Βασιλιά Ρένλυ. Τι θα κερδίσουμε, όμως, αν σταθούμε στο πλευρό του Άρχοντα Στάννις;»
«Δικαιοσύνη» απάντησε πεισμωμένα ο Ρομπ.

Ειρήνη;
Σε ένα κρίσιμο σημείο της συζήτησης, η Κάτλυν Σταρκ είναι εκείνη που θέτει ενώπιον των παρευρισκόμενων το ζήτημα της ειρήνης. Έχοντας χάσει τον άντρα της και με την πλειοψηφία των παιδιών της να βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι απολύτως λογικό να επιζητεί την ειρήνη (δια στόματος Κάτλυν ο Μάρτιν βρίσκει τον τρόπο να διατυπώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις αντιπολεμικές του απόψεις). Ο τρόπος που θέτει, όμως, το ζήτημα είναι ξεκάθαρα προσωπικός και σχετίζεται μόνο με τον Οίκο της, γεγονός που φυσικά δεν ικανοποιεί τους υπόλοιπους άρχοντες (με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Ρίκαρντ Κάρσταρκ και Τζόνος Μπράκεν).

«Ειρήνη» είπε ο θείος της ο Μπρύντεν. «Η ειρήνη είναι γλυκιά, αρχόντισσά μου ... αλλά με τι όρους; Τι ωφελεί να αφήνεις το σπαθί για το αλέτρι, αν την επομένη πρόκειται να πολεμήσεις ξανά;»

Όπως αναφέρει και ο θείος της, η ειρήνη θα μπορούσε να αποτελεί μία επιλογή, εξαρτάται, ωστόσο, άμεσα από τους όρους της ειρήνης. Οι όροι της ειρήνης θα πρέπει να ικανοποιούν αν όχι τους πάντες τότε τουλάχιστον την πλειοψηφία. Δεν αρκεί η επιστροφή των παιδιών της Κάτλυν και και μια ανακωχή που θα μπορούσε να παραβιαστεί οποιαδήποτε στιγμή. Και αυτό γιατί ενώ η Κάτλυν θα μπορεί να επιστρέψει στο Γουίντερφελ και να συνεχίσει την ζωή της, οι Άρχοντες των Παραποτάμιων Περιοχών δεν έχουν αυτή την δυνατότητα. Τα Ρίβερλαντς θα εξακολουθούν να βρίσκονται δίπλα στα Γουέστερλαντς και κοντά στο Κινγκς Λάντινγκ, ζώντας κάθε μέρα από τον κίνδυνο μιας πιθανής εισβολής, καθώς τίποτα δεν εγγυάται ότι ο Τάιγουιν θα κρατήσει τον λόγο και δεν θα ξαναρχίσει τις επιθέσεις στην περιοχή. Είναι άλλωστε και αυτό που σημειώνει ο Τζόνος Μπράκεν:

«Ο Γκρέγκορ Κλέγκεϊν ρήμαξε τα χωράφια μου, έσφαξε τους ανθρώπους μου κι άφησε πίσω του το Στόουν Χετζ στάχτη και ερείπια. Και τώρα εγώ πρέπει να γονατίσω μπροστά σε εκείνους που όπλισαν το χέρι του; Για τι πολεμήσαμε, αν είναι όλα να μείνουν όπως πριν;»

Εν κατακλείδι, θα μπορούσε κανείς να πει ότι και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο στις απόψεις τους. Τόσο η Κάτλυν Σταρκ, καθώς ο θάνατος περισσότερων Βόρειων αν συνεχιστεί ο πόλεμος δεν θα έχει κάποιο νόημα έχοντας επιτυχεί τους αρχικούς πολεμικούς τους στόχους, όσο και ο Τζόνος Μπράκεν και ο Ρίκαρντ Κάρσταρκ, καθώς είναι αποδεκτό ότι ο θάνατος των δικών τους ανθρώπων θα πρέπει να έχει κάποιο νόημα και να αξίζει κάτι. Τα πράγματα φαίνεται να εξοθούνται σε αδιέξοδο.

Βασιλιάς του Βορρά
Χάος διαδέχεται την πρόταση της Κάτλυν για ειρήνη, μέχρι που η λύση στο πρόβλημα έρχεται (παραδόξως) από το στόμα του Τρανό-Τζον Άμπερ. Πρόκειται χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία για μία από τις καλύτερες και πιο επικές σκηνές των βιβλίων.

«ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΟΥ!» βρυχήθηκε και η φωνή του πλημμύρισε την αίθουσα. «Να τι έχω να πω εγώ για τους δυο βασιλιάδες!» φώναξε κι έφτυσε στο πάτωμα. «Ο Ρένλυ Μπαράθηον δε μου είναι τίποτε, το ίδιο και ο Στάννις. Γιατί να διαφεντεύουν αυτοί εμένα και τους ανθρώπους μου από κάποιο λουλουδιασμένο θρόνο στο Χάιγκαρντεν ή το Ντορν; Τι ξέρουν αυτοί για το Τείχος, το Δάσος των Λύκων ή τους τύμβους των Πρώτων Ανθρώπων; Ακόμη και οι θεοί τους είναι διαφορετικοί. Όσο για τους Λάννιστερ, ας τους πάρουν κάλύτερα οι Άλλοι, τους σιχάθηκε η ψυχή μου.» Άπλωσε το χέρι πίσω από τον ώμο του και τράβηξε το τεράστιο σπαθί του. «Γιατί να μην έχουμε δικό μας βασιλιά; Στους δράκοντες ορκιστήκαμε, και οι δράκοντες είναι όλοι νεκροί.» Έδειξε με τη λεπίδα του  τον Ρομπ. «Εκεί κάθεται ο μοναδικός βασιλιάς που σκοπεύω εγώ να γονατίσω μπροστά του, άρχοντές μου» είπε. «Ο Βασιλιάς του Βορρά!»
Και γονάτισε αποθέτοντας το σπαθί του στα πόδια του γιου της.
«Με αυτούς τους όρους δέχομαι κι εγώ ειρήνη» συμφώνησε ο Άρχοντας Κάρσταρκ. «Ας το κάνουν ό,τι θέλουν το κόκκινο κάστρο τους και το Σιδερένιο Θρόνο τους.» Τράβηξε το σπαθί του από το θηκάρι. «Ο Βασιλιάς του Βορρά!» είπε γονατίζοντας δίπλα στον Τρανο-Τζον.
Η Μέετζ Μόρμοντ σηκώθηκε όρθια. «Ο Βασιλιάς του Χειμώνα!» είπε κι απόθεσε τον κεφαλοθραύστη της δίπλα στα σπαθιά. Το παράδειγμά της ακολούθησαν οι άρχοντες των παραποτάμιων περιοχών, ο Μπλάκγουντ και ο Μπράκεν και ο Μάλλιστερ, οίκοι που ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν ορκιστεί πίστη και αφοσίωση στο Γουίντερφελ, η Κάτλυν όμως τους έβλεπε τώρα να σηκώνονται και να αποθέτουν τα σπαθιά τους στα πόδια του γιου της, να γονατίζουν και να φωνάζουν τα αρχαία λόγια που είχαν να ακουστούν στο βασίλειο εδώ και τρεις αιώνες, όταν ο Αίγκον ο Δράκοντας είχε ενώσει τα Επτά Βασίλεια ... Τώρα όμως οι αρχαίοι όρκοι αντήχησαν και πάλι στους τοίχους της αίθουσας του πατέρα της:
«Ο Βασιλιάς του Βορρά!»
«Ο Βασιλιάς του Βορρά!»
«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ!»

Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι η ανεξαρτησία αφορά κυρίως τον Βορρά. Το γεγογός αυτό είναι απολύτως λογικό, καθώς αν εξαιρέσουμε τα τελευταία 300 χρόνια ο Βορράς αποτελούσε ανεξάρτητο βασιλείο για χιλιάδες χρόνια. Η πρόταση για ανεξαρτησία δικαιολογείται, συνεπώς, από τις ιστορικές, πολιτισμικές, αλλά και θρησκευτικές διαφορές του Βορρά με τα υπόλοιπα Βασίλεια (ακόμα και οι Οίκοι των Παραποτάμιων Περιοχών πλην των Μπλάκγουντ λατρεύουν τους Επτά). Οι Άρχοντες του Βορρά είναι άλλωστε εκείνοι που συμφωνούν πρώτοι με την πρόταση του Τρανο-Τζον. Πρώτος-πρώτος ο Ρίκαρντ Κάρσταρκ, καθώς αν γίνει ειρήνη υπό αυτούς τους όρους, τότε ο θάνατος των παιδιών του δεν θα είναι μάταιος. Ο πολιτικός σκοπός, δηλαδή, της ανεξαρτησίας του Βορρά αξίζει τις ζωές όλων εκείνων που χάθηκαν στον πόλεμο.

Από τη στιγμή που οι Άρχοντες του Βορρά έχουν συμφωνήσει με αυτούς τους όρους, οι Άρχοντες των Παραποτάμιων Περιοχών δεν μπορούν να κάνουν πολλά, εφόσον ο μισός στρατός έχει ταχθεί υπέρ της ανεξαρτησίας. Η μη αποδοχή αυτής της ιδέας θα τους άφηνε απελπιστικά μόνους και ευάλωτους στον οποιονδήποτε θελήσει να απειλήσει τα Ρίβερλαντς. Κατά συνέπεια, είναι αναγκασμένοι να συμφωνήσουν.

Φυσικά, το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν η ανεξαρτησία του Βορρά και των Παραποτάμιων Περιοχών από τα υπόλοιπα βασίλεια είναι ένας ρεαλιστικός στόχος. Η ιστορία του Γουέστερος έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Το Ντορν, για παράδειγμα, κατάφερε να διατηρήσει την ανεξαρτησία του για περίπου 150 χρόνια μετά την κατάκτηση του υπόλοιπου Γουέστερος από τον Αίγκον, ενώ από την άλλη τα Ρίβερλαντς αρκετές φορές στο παρελθόν βρίσκονταν υπό την κατοχή άλλων βασιλείων (από Στόρμλαντς και Σιδερένια Νησιά). Φαίνεται, επομένως, ότι ο στόχος της ανεξαρτησίας του Βορρά και των Ρίβερλαντς είναι εφικτός.

Τέλος, είναι επίσης ξεκάθαρο ότι σε καμία περίπτωση οι Σταρκ δεν ήταν καταδικασμένοι από την αρχή του πολέμου. Παρότι βρέθηκαν σε δύσκολη θέση αρχικά, κατάφεραν να κάνουν τις κατάλληλες κινήσεις και να πάρουν εκείνοι το πάνω χέρι σε βάρος των Λάννιστερ. Για να χάσουν τον πόλεμο από αυτό το σημείο, θα χρειαστεί να έρθουν πραγματικά τα πάνω-κάτω.