Ρομπ Σταρκ:Η εκστρατεία στις Παραποτάμιες Περιοχές-Το Παιχνίδι του Στέμματος

[odykal]

[member=194]nirne[/member]

Ήταν μόνο δεκαέξι χρονών ο Ρομπ! Το ότι είχε θεματάκια ήταν αληθινό θαύμα γιατί κανονικά θα έπρεπε να έχει θεματάρες! Πιστεύω ακράδαντα ότι αν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει αυτό το παιδί, θα έκανε... παπάδες πραγματικά. Η εμπειρία είναι μεγάλο πράγμα και καλύπτει ελλείψεις που έχει κάθε άνθρωπος όταν είναι μικρός και τον οδηγούν σε λανθασμένες κινήσεις. Όταν όμως η εμπειρία ακουμπάει πάνω στο ταλέντο κάποιου, τότε γίνονται μεγάλα πράγματα! Πιστεύω ότι μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Ρομπ Σταρκ. Απλά, δεν πρόλαβε να αναπτύξει το στρατηγικό του ταλέντο. Κρίμα.

Συμφωνώ, είχε όλο το μέλλον μπροστά του αν ζούσε, όπου θα μπορούσε να διορθώσει τις "ατέλειές" του και αναπτύξει ακόμη περισσότερο το ταλέντο του. Αλλά δυστυχώς πέθανε.

Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια, [member=2820]odykal[/member] !

Θα δούμε τι θα γίνει με αυτό. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο.

Επίσης, το τελευταίο του "λάθος" που οδήγησε στην προδοσία των Φρέυ και στο θάνατο του ίδιου, για κάποιους διαγράφει μονοκονδυλιά  τη δεινότητα που επέδειξε στον πόλεμο. Αλλά πιστεύω ότι αυτή η κρίση είναι επιπόλαιη. Ένα και μόνο γεγονός δεν θα έπρεπε να είναι κριτήριο για το χαρακτηρισμό ενός ανθρώπου. Και ειδικά ενός ανθρώπου δεκαέξι χρονών.

Προσωπικά πιστεύω πως το γεγονός ότι παντρεύτηκε την Τζέυν Γουέστερλινγκ δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που οδήγησε στον θάνατό του. Η γνώμη μου είναι ότι οι Φρέυ καταλαβαίνοντας πως από ένα χρονικό σημείο και μετά θα βρίσκονταν στην πλευρά των ηττημένων στο τέλος του πολέμου, θα άλλαζαν στρατόπεδο ούτως ή άλλως. Η αθέτηση της υπόσχεσης από την πλευρά του Ρομπ λειτούργησε απλώς ως η αφορμή, ώστε οι Φρέυ να μπορούν να προβάλλουν ως δικαιολογία το γεγονός ότι ο Ρομπ τους πρόσβαλε. Η φύση των Φρέυ, όπως μας την έχει περιγράψει ο Μάρτιν, είναι τέτοια που μας δίνει την δυνατότητα να στηρίξουμε αυτή την υπόθεση: ήδη από το πρώτο βιβλίο η εικόνα που σχηματίζουμε για τον Γουόλντερ Φρέυ είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν δίνει ποτέ την δέουσα σημασία στους όρκους του, που προσπαθεί πάντοτε να βρίσκεται στην πλευρά του νικητή οποιασδήποτε σύγκρουσης. Ο άνθρωπος αυτός δεν πρέπει να θεωρείται σε καμία μα καμία περίπτωση έμπιστος και δεν πρόκειται να κρατήσει τους όρκους του αν δεν τον συμφέρει.

«Αργοπορημένος και πάλι» μουρμούρισε η Κάτλυν όταν το άκουσε. Ακριβώς όπως και τότε στην Τρίαινα. Ο αδελφός της ο Έντμιουρ είχε υψώσει τα πολεμικά λάβαρα. Το σωστό ήταν ο Άρχοντας Φρέυ να κινήσει αμέσως για να συναντήσει τη στρατιά των Τάλλυ στο Ρίβερραν. Να όμως που ήταν ακόμα κλεισμένος στα κάστρα του. «

«Χα!» έκανε ο Άρχοντας Γουόλντερ, ένας ήχος ανάμεσα σε γέλιο και γρύλισμα. «Συγκέντρωσα τους άντρες μου, ναι, το έκανα, να τοι, τους είδες πάνω στα τείχη. Είχα πρόθεση να ξεκινήσω αμέσως μόλις ο στρατός ήταν έτοιμος. Ε, τους γιους μου θα έστελνα. Δεν είμαι εγώ πια για εκστρατείες, Αρχόντισσα Κάτλυν.» Κοίταξε τριγύρω να βρει κάποιον να το επιβεβαιώσει και έδειξε έναν ψηλό και καμπουριασμένο, μεσόκοπο άντρα. «Πες της, Τζάρεντ. Πες της πως αυτό σκόπευα να κάνω.»
«'Ετσι είναι, αρχόντισσά μου» είπε ο Σερ Τζάρεντ, ένας από τους γιους του Γουόλντερ Φρέυ από τη δεύτερη σύζυγό του. «Στο λόγο της τιμής μου.»

Παρά τους όρκους που έχει δώσει ως πρόμαχος του Χόστερ Τάλλυ, ο Γουόλντερ δεν έχει κάνει ακόμη την παραμικρή κίνηση που να δείχνει ότι θα στείλει τον στρατό του στο Ρίβερραν. Το έχει ξανακάνει, άλλωστε, στην Τρίαινα, 15 χρόνια πριν. Το γεγονός ότι ο Σερ Τζάρεντ Φρέυ ορκίζεται στην τιμή του πως οι Φρέυ θα κατευθύνονταν προς το Ρίβερραν μόνο κωμικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Ποιος είναι ο Σερ Τζάρεντ; Απόσπασμα από τον Χορό των Δράκων:

Ένας από τους Φρέυ προχώρησε μπροστά, ένας ιππότης ψηλός και κοκαλιάρης, φρεσκοξυρισμένος, με ένα γκρίζο μουστάκι λεπτό σαν στιλέτο από το Μυρ. «Ο Κόκκινος Γάμος ήταν έργο του Νεαρού Λύκου. Μεταμορφώθηκε σε θηρίο μπροστά στα μάτια μας και έσκισε το λαιμό του ξαδέρφου μου του Κουδουνιστή, ενός άκακου άντρα με λειψό μυαλό. Θα είχε σκοτώσει και τον πατέρα μου, αν ο Σερ Γουέντελ δεν είχε μπει στο δρόμο του.»
Ο Άρχοντας Γουάιμαν σκούπισε τα δάκρυά του. «Ο Γουέντελ ήταν πάντα γενναίο αγόρι. Δε μου προκαλεί έκπληξη που πέθανε σαν ήρωας.»
Το τερατώδες ψέμα άφησε τον Ντέιβος με ανοιχτό το στόμα. «Ισχυρίζεσαι πως ο Ρομπ Σταρκ σκότωσε τον Γουέντελ Μάντερλυ;»
«Και πολλούς άλλους. Ο ίδιος μου ο γιος ο Τάιτος ήταν ανάμεσά τους, όπως και ο σύζυγος της κόρης μου. Όταν ο Σταρκ μεταμορφώθηκε σε λύκο, οι Βόρειοί του έκαναν το ίδιο. Όλοι τους είχαν το σημάδι του κτήνους. Οι γουάργκ γεννούν κι άλλους γουάργκ με ένα δάγκωμα, όλοι το ξέρουν. Εγώ και τα αδέρφια μου δεν είχαμε άλλη επιλογή απ' το να τους σκοτώσουμε προτού μας σφάξουν όλους.»
Ο άντρας μειδιούσε καθώς έλεγε την ιστορία. Ο Ντέιβος ήθελε να του γδάρει τα χείλη με ένα μαχαίρι.
«Σερ, μπορώ να μάθω το όνομά σου;» «Σερ Τζάρεντ, του Οίκου των Φρέυ.»
«Τζάρεντ του Οίκου των Φρέυ, σε αποκαλώ ψεύτη.»

Ουδέν σχόλιον.


Ακόμη και οι κανόνες του παιχνίδιου (ο Άρχοντας του περάσματος) που παίζουν οι δύο κηδεμονευόμενοι Φρέυ στο Γουίντερφελ, βασίζονται στην εξαπάτηση. Ολόκληρες γενιές Φρέυ μεγάλωσαν και "εκπαιδεύτηκαν με αυτό το παιχνίδι :

Το παιχνίδι παιζόταν ως εξής: Έριχνες το κούτσουρο στο νερό και ο ένας παίκτης στεκόταν πάνω του με το ραβδί. Ήταν ο Άρχοντας του Περάσματος, κι όταν εμφανίζονταν οι άλλοι παίκτες έπρεπε να πει: «Είμαι ο Άρχοντας του Περάσματος. Εσείς ποιοι είστε;» Τότε κάποιος από τους υπόλοιπους έπρεπε να βγάλει ολόκληρο λόγο για το ποιοι ήταν και γιατί έπρεπε να τους αφήσει να περάσουν. Ο άρχοντας μπορούσε να τους ζητήσει να πάρουν διάφορους όρκους και να απαντήσουν στις ερωτήσεις του. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να πουν την αλήθεια, αλλά οι όρκοι ήταν δεσμευτικοί, εκτός αν έλεγαν «ίσως», οπότε το κόλπο ήταν να πεις «ίσως» χωρίς να σε αντιληφθεί ο άρχοντας. Τότε μπορούσες να προσπαθήσεις να ρίξεις τον άρχοντα στο νερό και γινόσουν εσύ Άρχοντας του Περάσματος, αλλά μόνο αν έλεγες «ίσως», αλλιώς έβγαινες από το παιχνίδι. Ο άρχοντας μπορούσε να πετάξει στο νερό όποιον ήθελε και όποτε ήθελε, και ήταν ο μόνος που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ραβδί.

Πιστεύω, επομένως, ότι καθώς ο Ρομπ έχει διαπραγματευτεί με έναν άνθρωπο [που δεν θα διστάσει να τον προδώσει αν του δοθεί η ευκαιρία] για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει ούτως ή άλλως (να πάρει δηλαδή το μέρος των Σταρκ και των Τάλλυ από την αρχή αφού είναι πρόμαχος των δεύτερων χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα), ο Ρομπ δεν είχε κανένα λόγο για να κρατήσει και αυτός τον λόγο του με κάθε κόστος. Το λάθος του (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) είναι ότι δεν παντρέυτηκε μια "πιο κατάλληλη" κοπέλα, από Οίκο που θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερους από τους 4-5 χιλιάδες στρατιώτες των Φρέυ.

Και φυσικά, όπως αναφέρεις και εσύ, ένα και μόνο γεγονός δεν θα έπρεπε να διαγράφει όλες τις προηγούμενες επιτυχίες.

Ρους Μπόλτον, βδελυρό σκουλήκι ήσουν πάντα τελικά! Πού θα πάει; Θα έρθει κι εσένα η σειρά σου!  (punch) (punch) (punch) (punch) (punch)

Να ήταν αυτή η μοναδική μάχη που "έστησε" θα ήταν καλά. Δυστυχώς για τους Σταρκ θα το επιχειρήσει και πάλι με πολύ καλά (για τον ίδιο) αποτελέσματα και στη συνέχεια της εκστρατείας.



[member=2032]SANDOR CLEGANE[/member]