13-11-2015, 02:15 AM
Η επιτυχία ενός συγγραφέα και του έργο του δεν φαίνεται μονο απο τις πωλήσεις η την συγγραφική του δεινότητα. Φαίνεται απο το κοινό που τον ακολουθεί...
Θα πάρω δυο παραδείγματα, ενα του Μαρτιν ενα του Νταν Μπραουν...
Κ οι οι δυο γνώρισαν ενα πολύ μεγάλο χαηπ το οποιο τους οδήγησε να θεωρούνται πολύ μεγάλοι συγγραφείς. ομως ποια ειναι η μεγάλη διάφορα τους? γιατι ο Μαρτιν φαίνεται να εχει μεγαλύτερη αντοχή στον χρονο?
Ας παρουμε πρώτα την μεγάλη τους ομοιότητα. Κ οι δυο χρησιμοποιούν την φαντασία μεσα σε έναν κόσμο απόλυτα κατανοητό κ συμβατό με τον κόσμο μας. Οπως πολύ σωστα λέτε ο χαρακτήρας τον παιδιών περνάει στους λύκους. ομως αυτο δεν ειναι αντίστοιχο του δικού μας κόσμου? μηπως ο χαρακτήρας του ιδιοκτήτη δεν περνάει στο πετ του? ειτε ειναι ακιτα ειτε χάμστερ? Αυτο το αντιλαμβάνονται οι συγγραφείς αυτοι κ το χρησιμοποιούν συνέχεια, ο αναγνώστης δεν νιώθει οτι δεν μπορει να φανταστεί τον κόσμο του βιβλίου αλλα αντίθετα μπορει να το συζητήσει κιόλας με έναν άλλον, (αντίθετο ως προς αυτο ειναι ο σαλβατορε)...
Η διάφορα τώρα. Ο μαρτιν χρεισιμοποιει ιστερ εγκς στα βιβλία του, ενώ μπραουν οχι.
Κ χρησιμοποιεί ειτε τριων ειδών.
1. Ιστορικά, υπάρχουν γεγονότα που θυμίζουν πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πχ η αλυσίδα του τυριον εχει χρεισιμοποιηθει σε πολύ γνωστή ιστορική πολιορκία.
2. Άλλων συμαντικων συγγραφέων, πχ η εξέλιξη της Αρυας θυμίζεις την εξέλιξη του ήρωα σε έργο του Χαλντεμαν.
3. Κ πιο γνωστό ειναι οι οιωνοί. Κατι δηλαδη που σου φανερώνει την εξέλιξη της ιστορίας. ειτε φανεροί πχ ο γελωτοποιός του Στανις, ειτε κατι κρυφό, πχ τα οράματα της Ντανυ, ειτε κρυμμένο στο τροπο παρουσίασης του χαρακτήρα. Πχ στον Ρικον.
Ο Ρικον παει στο Σκαγκος. Υπάρχουν φήμες κανίβαλων. Τότε γιατι ο αναγνώστης δεν ανησυχεί για την τύχη του? Επειδη εχει σκληρό χαρακτήρα? Η Αρυα δεν εχει? εαν είχε παει αυτή προς τα εκεί δεν θα ειχαμε την περιέργεια το πως θα επιζήσει σε αντίθεση με τον Ρικον το οποιο το θεωρούμε δεδομένο? μα ο Ρικον εχει γλύψει αίμα, δεν τον απαστεφει ο πόνος του θύματος, γι αυτο θεωρούμε ντε φακτο οτι στο Σκαγκος θα γινει αποδεκτός απο την κοινωνία του.
Ο Μπραν. Ο μαρτιν απο την αρχή αφήνει υπόνιες για το βλεδυρο του γουαργκ σε άνθρωπο, ομως εαν το παρουμε λογικά αυτο δίνει απίστευτη δύναμη καθως θα δίνει σε αυτόν που το εκτελεί απίστευτες πληροφορίες, ειτε σαν ιδανικός κατάσκοπος, ειτε σαν δολοφόνος, ειτε σαν ηγέτης ειτε ειτε ειτε... τότε γιατι το δεχόμαστε με τον Μπραν? μηπως επειδη εςτω κ ελάχιστα καταλαβαίνει τον λύκο του Ρικον? δεν κάνει γουαργκ αλλα ακουμπάει το μυαλό του λύκου? μα τότε στην ουσια δεν κάνει το ιδιο στον αδερφό του?...
αυτο που θελω να πω ειναι οτι μεσω τέτοιον αποριών ειτε λαθος ειτε οχι, ο μαρτιν σε αναγκάζει να ξαναδιαβασεις ξανά κ ξανά τα βιβλία του, γιατι βρίσκεις συνέχεια καινουρια πράγματα, απαντάς σε καινουρια ερωτήματα, άρα συνεχίζεις να αντλείς ευχαρίστηση... Ο μαρτιν εχει λοιπον μικρότερο κοινό απο τον μπραουν αλλα πιο φανατικό με το έργο του. Κοιτάτε πως περιμένουμε το καινουριο του βιβλίο την ωρα που εχει δώσει ηδη αρκετά κεφαλαία στον κόσμο...
Κατι το οποιο δεν ισχύει με τον μπραουν. Το κοινό του ανυπομονεί για καινουριο βιβλίο καθε φορά κ οχι για την ανάλυση του απο το ξανά διαβασμα του...
Θα πάρω δυο παραδείγματα, ενα του Μαρτιν ενα του Νταν Μπραουν...
Κ οι οι δυο γνώρισαν ενα πολύ μεγάλο χαηπ το οποιο τους οδήγησε να θεωρούνται πολύ μεγάλοι συγγραφείς. ομως ποια ειναι η μεγάλη διάφορα τους? γιατι ο Μαρτιν φαίνεται να εχει μεγαλύτερη αντοχή στον χρονο?
Ας παρουμε πρώτα την μεγάλη τους ομοιότητα. Κ οι δυο χρησιμοποιούν την φαντασία μεσα σε έναν κόσμο απόλυτα κατανοητό κ συμβατό με τον κόσμο μας. Οπως πολύ σωστα λέτε ο χαρακτήρας τον παιδιών περνάει στους λύκους. ομως αυτο δεν ειναι αντίστοιχο του δικού μας κόσμου? μηπως ο χαρακτήρας του ιδιοκτήτη δεν περνάει στο πετ του? ειτε ειναι ακιτα ειτε χάμστερ? Αυτο το αντιλαμβάνονται οι συγγραφείς αυτοι κ το χρησιμοποιούν συνέχεια, ο αναγνώστης δεν νιώθει οτι δεν μπορει να φανταστεί τον κόσμο του βιβλίου αλλα αντίθετα μπορει να το συζητήσει κιόλας με έναν άλλον, (αντίθετο ως προς αυτο ειναι ο σαλβατορε)...
Η διάφορα τώρα. Ο μαρτιν χρεισιμοποιει ιστερ εγκς στα βιβλία του, ενώ μπραουν οχι.
Κ χρησιμοποιεί ειτε τριων ειδών.
1. Ιστορικά, υπάρχουν γεγονότα που θυμίζουν πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πχ η αλυσίδα του τυριον εχει χρεισιμοποιηθει σε πολύ γνωστή ιστορική πολιορκία.
2. Άλλων συμαντικων συγγραφέων, πχ η εξέλιξη της Αρυας θυμίζεις την εξέλιξη του ήρωα σε έργο του Χαλντεμαν.
3. Κ πιο γνωστό ειναι οι οιωνοί. Κατι δηλαδη που σου φανερώνει την εξέλιξη της ιστορίας. ειτε φανεροί πχ ο γελωτοποιός του Στανις, ειτε κατι κρυφό, πχ τα οράματα της Ντανυ, ειτε κρυμμένο στο τροπο παρουσίασης του χαρακτήρα. Πχ στον Ρικον.
Ο Ρικον παει στο Σκαγκος. Υπάρχουν φήμες κανίβαλων. Τότε γιατι ο αναγνώστης δεν ανησυχεί για την τύχη του? Επειδη εχει σκληρό χαρακτήρα? Η Αρυα δεν εχει? εαν είχε παει αυτή προς τα εκεί δεν θα ειχαμε την περιέργεια το πως θα επιζήσει σε αντίθεση με τον Ρικον το οποιο το θεωρούμε δεδομένο? μα ο Ρικον εχει γλύψει αίμα, δεν τον απαστεφει ο πόνος του θύματος, γι αυτο θεωρούμε ντε φακτο οτι στο Σκαγκος θα γινει αποδεκτός απο την κοινωνία του.
Ο Μπραν. Ο μαρτιν απο την αρχή αφήνει υπόνιες για το βλεδυρο του γουαργκ σε άνθρωπο, ομως εαν το παρουμε λογικά αυτο δίνει απίστευτη δύναμη καθως θα δίνει σε αυτόν που το εκτελεί απίστευτες πληροφορίες, ειτε σαν ιδανικός κατάσκοπος, ειτε σαν δολοφόνος, ειτε σαν ηγέτης ειτε ειτε ειτε... τότε γιατι το δεχόμαστε με τον Μπραν? μηπως επειδη εςτω κ ελάχιστα καταλαβαίνει τον λύκο του Ρικον? δεν κάνει γουαργκ αλλα ακουμπάει το μυαλό του λύκου? μα τότε στην ουσια δεν κάνει το ιδιο στον αδερφό του?...
αυτο που θελω να πω ειναι οτι μεσω τέτοιον αποριών ειτε λαθος ειτε οχι, ο μαρτιν σε αναγκάζει να ξαναδιαβασεις ξανά κ ξανά τα βιβλία του, γιατι βρίσκεις συνέχεια καινουρια πράγματα, απαντάς σε καινουρια ερωτήματα, άρα συνεχίζεις να αντλείς ευχαρίστηση... Ο μαρτιν εχει λοιπον μικρότερο κοινό απο τον μπραουν αλλα πιο φανατικό με το έργο του. Κοιτάτε πως περιμένουμε το καινουριο του βιβλίο την ωρα που εχει δώσει ηδη αρκετά κεφαλαία στον κόσμο...
Κατι το οποιο δεν ισχύει με τον μπραουν. Το κοινό του ανυπομονεί για καινουριο βιβλίο καθε φορά κ οχι για την ανάλυση του απο το ξανά διαβασμα του...