Προσωπικά, δεν πρόκειται να ρίξω την πρώτη πέτρα. Κι αυτό γιατί συμφωνώ με το 99% αυτών που έγραψες! 
Η Βορά Ορνίων είναι υπέροχο βιβλίο, το απόλαυσα πραγματικά. Όπως κι ο Χορός των Δράκων. Επίσης, το δεύτερο βιβλίο, η Σύγκρουση Βασιλέων. Το ρούφηξα στην κυριολεξία (ο Οίκος των Αθανάτων!). Τα κεφάλαια του Θήον στο Γουίντερφελ είναι από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και έχω διαβάσει πολύ πράμα είναι η αλήθεια. Η περιγραφή της ψυχολογίας ενός ανθρώπου που έχει υποστεί βασανιστήρια και βρίσκεται ακόμη στα χέρια του βασανιστή του ήταν ένα αριστούργημα κατά την άποψή μου και αποτέλεσε αποκάλυψη για μένα. Επίσης, μ' άρεσε η εισαγωγή του χαρακτήρα του Αίγκον αντίθετα από την άποψη πολλών στο φάντομ. Άλλωστε, τα κεφάλαια του Τζον Κόννινγκτον ήταν για μένα από τα πιο ενδιαφέροντα, όπως και ο χαρακτήρας του. Στα κεφάλαια της Μπριέν έχουμε περιγραφές των συνεπειών του πολέμου που σε συγκλονίζουν... Αριάν Μαρτέλ επίσης αγαπημένη ηρωίδα. Μπάρρισταν βεβαίως βεβαίως. Σέρσεϊ με τα χίλια. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ήταν τόσο μουρλή αν δεν διάβαζα τα POV της. Λάτρευα να τη διαβάζω την τρελή. Ο Τζον στον Χορό των Δράκων! Παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στο ρόλο του ως Άρχοντας Διοικητής, το "καλο παιδί" και το ότι είναι Σταρκ. Το ίδιο κι η Ντάνυ. Παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ταυτότητά της ως Ταργκάρυεν, στο ρόλο της ως ηγέτιδα και στην καλή της καρδιά. Στο τέλος σκοντάφτουν κι οι δυο. Και τσακίζονται. Για να βγουν πιθανότατα αλλαγμένοι από αυτήν την εμπειρία.
Με τίποτα δεν θεωρώ χαζό τον Νεντ! Ναι μεν πιστεύω ότι δεν ήταν για τη θέση που του πρόσφερε ο Ρόμπερτ και τον πίεσε η Κάτλυν να δεχτεί και το ήξερε ο άνθρωπος γι' αυτό δεν ήθελε να τη δεχτεί, αλλά και πάλι, ακόμη και με το παιχνίδι που έκανε, δεν θα κατέληγε νεκρός αλλά στο Τείχος. Άλλα έπαιξαν ρόλο στο ότι τελικά πέθανε. Κατ' αρχήν, το ότι κάποιος δεν ξέρει ή δεν μπορεί να παίξει το παιχνίδι των θρόνων, δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε τα ίδια ταλέντα, άλλωστε! Ούτε τον ίδιο χαρακτήρα!
Για τους Ντόναλτ και Ντακ είναι γνωστή η γνώμη μου, οπότε δεν είναι ανάγκη να επαναλαμβάνομαι... Με λίγα λόγια, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Ο Τζόρα Μόρμοντ; Όπως ακριβώς τον περιέγραψες! Δεν είναι παιδί του πατέρα του αυτός ο τύπος!
Επίσης, τα Φίδια της Άμμου δεν με ξετρέλαναν. Όχι ότι δεν μου άρεσαν καθόλου σαν χαρακτήρες, αλλά δεν τρελάθηκα όπως πολλοί στο φάντομ.
Μια πιθανόν μη δημοφιλής θέση δική μου είναι ότι ο Ραίγκαρ είναι εξαιρετικός χαρακτήρας! Και βρίσκω τόσο την ιστορία του με τη Λυάννα όσο και όσα ακολούθησαν, τραγικά. Και υποπτεύομαι ότι ο Μάρτιν μας φυλάει μια ακόμη πιο τραγική εξήγηση για όλο αυτό.
Πρέπει να παρατηρήσω πάντως, ότι η θετική άποψη που έχεις για την Κάτλυν Τάλλυ, δεν είναι μη δημοφιλής, [member=3233]Alysanne Targaryen[/member] . Οι περισσότεροι στο φάντομ τη συμπαθούν πολύ. Εδώ είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία που διαφωνώ στο ποστ σου. Δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι για την Κάτλυν. Το άλλο είναι ο Τζον. Είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας (blush) . Τέλος, δεν θεωρώ ότι ο Τύριον έχει γίνει τέρας. Όχι ακόμη εν πάση περιπτώσει.
edit:
ΥΓ1: Ξέχασα να αναφέρω μια πάρα πολύ μη δημοφιλή άποψή μου: Δεν θεωρώ την Άρυα badass. Την θεωρώ ένα απίστευτα τραγικό μικρό παιδάκι. Κάθε φορά που σκότωνε στα βιβλία, εμένα σφιγγόταν το στομάχι μου. Κι όταν σκότωσε εκείνον της Νυχτερινής φρουράς εντελώς εν ψυχρώ, εγώ βούρκωσα. Δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να νιώσω συγκίνηση για την εκδίκηση που έπαιρνε, αντίθετα, πονούσα για το ότι έχανε τον εαυτό της, την παιδικότητά της, για το ότι μετατρεπόταν αργά και σταθερά σ' έναν άνθρωπο απόλυτα απαθή. Εμένα αυτό με άγγιξε από την ιστορία της Άρυα. Η καταστροφή του ψυχισμού της σε τόσο μικρή ηλικία. Και έχω την αίσθηση ότι αυτός ήταν ο σκοπός του Μάρτιν.
ΥΓ2: Με εξαίρεση ίσως την Άσα, δεν συμπαθώ τους Σιδερογέννητους και τους βαριέμαι θανάσιμα.
Η Βορά Ορνίων είναι υπέροχο βιβλίο, το απόλαυσα πραγματικά. Όπως κι ο Χορός των Δράκων. Επίσης, το δεύτερο βιβλίο, η Σύγκρουση Βασιλέων. Το ρούφηξα στην κυριολεξία (ο Οίκος των Αθανάτων!). Τα κεφάλαια του Θήον στο Γουίντερφελ είναι από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Και έχω διαβάσει πολύ πράμα είναι η αλήθεια. Η περιγραφή της ψυχολογίας ενός ανθρώπου που έχει υποστεί βασανιστήρια και βρίσκεται ακόμη στα χέρια του βασανιστή του ήταν ένα αριστούργημα κατά την άποψή μου και αποτέλεσε αποκάλυψη για μένα. Επίσης, μ' άρεσε η εισαγωγή του χαρακτήρα του Αίγκον αντίθετα από την άποψη πολλών στο φάντομ. Άλλωστε, τα κεφάλαια του Τζον Κόννινγκτον ήταν για μένα από τα πιο ενδιαφέροντα, όπως και ο χαρακτήρας του. Στα κεφάλαια της Μπριέν έχουμε περιγραφές των συνεπειών του πολέμου που σε συγκλονίζουν... Αριάν Μαρτέλ επίσης αγαπημένη ηρωίδα. Μπάρρισταν βεβαίως βεβαίως. Σέρσεϊ με τα χίλια. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ήταν τόσο μουρλή αν δεν διάβαζα τα POV της. Λάτρευα να τη διαβάζω την τρελή. Ο Τζον στον Χορό των Δράκων! Παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στο ρόλο του ως Άρχοντας Διοικητής, το "καλο παιδί" και το ότι είναι Σταρκ. Το ίδιο κι η Ντάνυ. Παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ταυτότητά της ως Ταργκάρυεν, στο ρόλο της ως ηγέτιδα και στην καλή της καρδιά. Στο τέλος σκοντάφτουν κι οι δυο. Και τσακίζονται. Για να βγουν πιθανότατα αλλαγμένοι από αυτήν την εμπειρία.
Με τίποτα δεν θεωρώ χαζό τον Νεντ! Ναι μεν πιστεύω ότι δεν ήταν για τη θέση που του πρόσφερε ο Ρόμπερτ και τον πίεσε η Κάτλυν να δεχτεί και το ήξερε ο άνθρωπος γι' αυτό δεν ήθελε να τη δεχτεί, αλλά και πάλι, ακόμη και με το παιχνίδι που έκανε, δεν θα κατέληγε νεκρός αλλά στο Τείχος. Άλλα έπαιξαν ρόλο στο ότι τελικά πέθανε. Κατ' αρχήν, το ότι κάποιος δεν ξέρει ή δεν μπορεί να παίξει το παιχνίδι των θρόνων, δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε τα ίδια ταλέντα, άλλωστε! Ούτε τον ίδιο χαρακτήρα!
Για τους Ντόναλτ και Ντακ είναι γνωστή η γνώμη μου, οπότε δεν είναι ανάγκη να επαναλαμβάνομαι... Με λίγα λόγια, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Ο Τζόρα Μόρμοντ; Όπως ακριβώς τον περιέγραψες! Δεν είναι παιδί του πατέρα του αυτός ο τύπος!
Επίσης, τα Φίδια της Άμμου δεν με ξετρέλαναν. Όχι ότι δεν μου άρεσαν καθόλου σαν χαρακτήρες, αλλά δεν τρελάθηκα όπως πολλοί στο φάντομ.
Μια πιθανόν μη δημοφιλής θέση δική μου είναι ότι ο Ραίγκαρ είναι εξαιρετικός χαρακτήρας! Και βρίσκω τόσο την ιστορία του με τη Λυάννα όσο και όσα ακολούθησαν, τραγικά. Και υποπτεύομαι ότι ο Μάρτιν μας φυλάει μια ακόμη πιο τραγική εξήγηση για όλο αυτό.
Πρέπει να παρατηρήσω πάντως, ότι η θετική άποψη που έχεις για την Κάτλυν Τάλλυ, δεν είναι μη δημοφιλής, [member=3233]Alysanne Targaryen[/member] . Οι περισσότεροι στο φάντομ τη συμπαθούν πολύ. Εδώ είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία που διαφωνώ στο ποστ σου. Δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι για την Κάτλυν. Το άλλο είναι ο Τζον. Είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας (blush) . Τέλος, δεν θεωρώ ότι ο Τύριον έχει γίνει τέρας. Όχι ακόμη εν πάση περιπτώσει.
edit:
ΥΓ1: Ξέχασα να αναφέρω μια πάρα πολύ μη δημοφιλή άποψή μου: Δεν θεωρώ την Άρυα badass. Την θεωρώ ένα απίστευτα τραγικό μικρό παιδάκι. Κάθε φορά που σκότωνε στα βιβλία, εμένα σφιγγόταν το στομάχι μου. Κι όταν σκότωσε εκείνον της Νυχτερινής φρουράς εντελώς εν ψυχρώ, εγώ βούρκωσα. Δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να νιώσω συγκίνηση για την εκδίκηση που έπαιρνε, αντίθετα, πονούσα για το ότι έχανε τον εαυτό της, την παιδικότητά της, για το ότι μετατρεπόταν αργά και σταθερά σ' έναν άνθρωπο απόλυτα απαθή. Εμένα αυτό με άγγιξε από την ιστορία της Άρυα. Η καταστροφή του ψυχισμού της σε τόσο μικρή ηλικία. Και έχω την αίσθηση ότι αυτός ήταν ο σκοπός του Μάρτιν.
ΥΓ2: Με εξαίρεση ίσως την Άσα, δεν συμπαθώ τους Σιδερογέννητους και τους βαριέμαι θανάσιμα.
![[Image: tumblr_o93djqxP231rg4myfo1_500.gif]](https://66.media.tumblr.com/64402678c24ba3ae33eef7e2f4cec9a7/tumblr_o93djqxP231rg4myfo1_500.gif)