Το ειδα κι εγω στα γρηγορα, μα πολυ γρηγορα.
Οι πρωτες εντυπωσεις:
Μαυρη ειν´ η νυχτα στα βουνα, στο καμπο πεφτει χιονι
και ο Γιαννακης ο Χιονιας ακομα ειναι ζομπι.
Και σορρυ, αλλά πεθανε με ανοιχτα τα ματια και μετα απο ωωωρες στον παγο μπορεσαν να του τα κλεισουνε; Πιστεψτε με, δεν. Και θα βλεπει κιολας μετα, παγακια κερατοειδης/φακος/υαλωδες σωμα/αμφιβληστροειδης γιοκ; Γιοκ. Σε κοσμο με δρακους ειμαστε βρε, τι ζηταω τώρα ιατρικο ρεαλισμο.
Ντορν... Δεν με ενδιαφερει.
Σανσα... Ουτε.
Βλαμμενο Μπολτον... Τσου.
Διδυμακια... οκ, κλαψτε τωρα.
Καλησι... καλε, θα την πανε για καλόγρια;;; Αυτο δεν εννοουσε ο Καλ-2;;
Ειχε τιποτα άλλο που ξεχναω; (think)
Ουπς ναι, την Αρυα καλε! Για καποιο λογο το ξύλο που εφαγε μου θυμησε την ανεκδιηγητη ταινια "Τα Παθη του Χριστου" του Μελ Γκιμπσον, τη μονη ταινια που ηθελα να φυγω απο το σινεμα και πραγματικα σιχαθηκα. Βαρατε, βαρατε, ΒΑΡΑΤΕ ΛΕΜΕ! (puke) Βια για τη βια με απιστευτα χαιρεκακη σαδιστικη διαθεση. Βρε αη στο διαολο.
Και εννοειται στο τελος η Μάνα του Γκόλλουμ. Χμμμ, για να δουμε. Ωραια σκηνοθετημενη σκηνη, δε με χαλασε. Τη λυπαμαι τη Μελ, τοσο ξεγυμνωμα, τοσο σεξ, και ολο αποτυχνανει; Κατι θα κανει καλό καποια στιγμη, πού θα παει.
Συμβουλη: παρτε τη σειρα στην πλακα (οχι οτι δεν ειναι πλεον βεβαια). Ετσι γελατε τουλαχιστον.
:o
Υ.Γ. μηπως να μεταφερω το ποστ μου στο γκρινιαζουμε; (giggle)
Οι πρωτες εντυπωσεις:
Μαυρη ειν´ η νυχτα στα βουνα, στο καμπο πεφτει χιονι
και ο Γιαννακης ο Χιονιας ακομα ειναι ζομπι.
Και σορρυ, αλλά πεθανε με ανοιχτα τα ματια και μετα απο ωωωρες στον παγο μπορεσαν να του τα κλεισουνε; Πιστεψτε με, δεν. Και θα βλεπει κιολας μετα, παγακια κερατοειδης/φακος/υαλωδες σωμα/αμφιβληστροειδης γιοκ; Γιοκ. Σε κοσμο με δρακους ειμαστε βρε, τι ζηταω τώρα ιατρικο ρεαλισμο.
Ντορν... Δεν με ενδιαφερει.
Σανσα... Ουτε.
Βλαμμενο Μπολτον... Τσου.
Διδυμακια... οκ, κλαψτε τωρα.
Καλησι... καλε, θα την πανε για καλόγρια;;; Αυτο δεν εννοουσε ο Καλ-2;;
Ειχε τιποτα άλλο που ξεχναω; (think)
Ουπς ναι, την Αρυα καλε! Για καποιο λογο το ξύλο που εφαγε μου θυμησε την ανεκδιηγητη ταινια "Τα Παθη του Χριστου" του Μελ Γκιμπσον, τη μονη ταινια που ηθελα να φυγω απο το σινεμα και πραγματικα σιχαθηκα. Βαρατε, βαρατε, ΒΑΡΑΤΕ ΛΕΜΕ! (puke) Βια για τη βια με απιστευτα χαιρεκακη σαδιστικη διαθεση. Βρε αη στο διαολο.
Και εννοειται στο τελος η Μάνα του Γκόλλουμ. Χμμμ, για να δουμε. Ωραια σκηνοθετημενη σκηνη, δε με χαλασε. Τη λυπαμαι τη Μελ, τοσο ξεγυμνωμα, τοσο σεξ, και ολο αποτυχνανει; Κατι θα κανει καλό καποια στιγμη, πού θα παει.
Συμβουλη: παρτε τη σειρα στην πλακα (οχι οτι δεν ειναι πλεον βεβαια). Ετσι γελατε τουλαχιστον.
:o
Υ.Γ. μηπως να μεταφερω το ποστ μου στο γκρινιαζουμε; (giggle)
Promise me, Ned...