Και ναι, έχουμε επιβεβαίωση γι' αυτό που όλοι αναμέναμε λίγο ή πολύ! Μαζί με τον Χριστό αναστήθηκε κι ο Τζονάκος μας! My boy is back!!! (party)
Κατά τα άλλα:
-Το δεύτερο επεισόδιο ήταν καλύτερο από το πρώτο. Υπήρχαν και σκηνές που μ' έκαναν να ξεχάσω ότι είχαν γραφτεί από τύπους που δεν νοιάζονται για τη λογική της σειράς που δημιουργούν.
-Πολύ ωραία η πρώτη-πρώτη σκηνή με Μπραν και Κουρούνα. Χάρηκα που είδα τα Σταρκάκια του παρελθόντος! Συγκινήθηκα με τον Μπραν.
-Πολύ δυνατή η σκηνή στη γέφυρα.
-Ο Γουν Γουν που πήρε τον άλλον και τον έκανε αεροπλανάκι. Μου θύμισε λιγάκι τη σκηνή από τα βιβλία λίγο πριν το φόνο του Τζον.
Τι δεν μου άρεσε (ανάμεσα σε άλλα):
-Η εμμονή των παραγωγών να αλλάξουν οπωσδήποτε κάτι σε όλα. Το όνομα του Χόντορ; Τι νόημα είχε; Και Αλμυρός Θρόνος (Salt Throne) αντί για Θρόνος της Θαλασσόπετρας (Seastone Chair);;; χαχαχα
-Τα επαναλαμβανόμενα αστειάκια του Τύριον με τα πουλιά κάνουν γενναίες προσπάθειες να πείσουν ότι οι σεναριογράφοι έχουν φθηνό χιούμορ και θέμα με τα... πουλιά. Το έχουμε καταλάβει, φτάνει. Επίσης, η συνεχιζόμενη αγιοποίηση του Τύριον. Προφανώς στη σειρά ο χαρακτήρας έχει το άγγιγμα του Μήδα κι ό, τι πιάνει γίνεται χρυσός. Όφου, κουραστικό.
-Το ότι κανενός το αυτί δεν ιδρώνει στο Γουέστερος μπροστά στη συγγενοκτονία. Ακόμη και στο Βορρά.
-Οι Μάντερλυ ανάμεσα στους τρεις συμμάχους των Μπόλτον!!!! Όχι όχι όχι!
-Εκτός χαρακτήρα και ο Ντέιβος (πέρα από Τζέιμι, Σέρσεϊ και λοιπούς συνήθεις υπόπτους)
-Ο Ντέιβος ξέχασε τον Στάννις και την Σιρήν; Για χάρη του Τζον; Τι του είναι ο Τζον είπαμε; Ούτε να ρωτήσει τη Μελισάντρα τι συνέβη ούτε τίποτα;
-Ο τρόπος που στήσανε την ανάσταση. "Αχ, δεν τα καταφέρνω, δεν μπορώ, φτου, δεν έχει ανάσταση σήμερα, πάμε να φύγουμε", αγωνία και καλά οι τηλεθεατές, βαθιά απογοήτευση και μετά από το πουθενά και ξαφνικά, μπίνγκο... Χιλιοπαιγμένο.