TYWIN LANISTER

[αryα]

[member=3373]αryα[/member]

Οι θεωρίες περί Ταργκάρυεν καταγωγής των παιδιών Λάννιστερ είναι αλήθεια πως έχουν γίνει αρκετά δημοφιλείς με τα χρόνια και έχουν συζητηθεί αρκετές φορές. Προσωπικά δεν τις πιστεύω, κάποτε είχα ψάξει τις χρονολογίες των γεννήσεων των Λάννιστερ και των πιθανών συνευρέσεων των Αίρυς-Τζοάννα και θυμάμαι πως δεν έστεκαν. Γενικότερα, η ιδέα A+J = κάποιος Λάννιστερ δεν μου γεμίζει το μάτι, τουλάχιστον από αφηγηματικής πλευράς.

Αναφορικά με τον Τάιγουιν και τη σκληρή-αδίστακτη εξωτερική πλευρά του, νομίζω πως διαβάζοντας κανείς την ιστορία της ζωής του Τάιγουιν και ειδικά τα παιδικά του χρόνια, μπορεί να καταλάβει ακριβώς γιατί ο Τάιγουιν έγινε αυτός που έγινε.

Ο πατέρας του, Άρχοντας Τάιτος του Κάστερλυ Ροκ, χαρακτηρίζεται από όλους όσους τον ήξεραν ως ένας άνθρωπος ναι μεν ευγενικός, αλλά “αδύναμος”, τουλάχιστον ψυχικά. Συνέχιζε να δανείζει χρήματα στους άρχοντες των Γουέστερλαντς, παρόλο που εκείνοι δεν του τα επέστρεφαν ποτέ, ενώ πολύ συχνά αγνοούσαν τις διαταγές του. Υπάρχει επίσης και εκείνο το περιστατικό που αναφέρει η αδερφή του Genna Lannister στο 4ο βιβλίο, όταν και συμφώνησε να την παντρέψει με τον Έμμον Φρέυ μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστήσει τον Άρχοντα Φρέυ. Μόνο ο δεκάχρονος Τάιγουιν μίλησε εναντίον του γάμου.

Βλέποντας, επομένως, από μικρή ηλικία την “απαξίωση” και την εκμετάλλευση που δεχόταν ο πατέρας του από τους υπόλοιπους κατώτερους άρχοντες, ανέπτυξε μία προσωπικότητα εντελώς αντίθετη από εκείνη του πατέρα του με σκοπό να μην βρεθεί και ο ίδιος ποτέ στην ίδια θέση. Ποτέ δεν θα ανεχόταν να τον κοροϊδεύουν όπως συνέβαινε με τον πατέρα του. Σε αυτό άλλωστε οφείλειται και η απέχθειά του προς το γέλιο.

«Ακούστε το βρυχηθμό μου» είπε χαμογελώντας ο Τζέιμι. «Στη συνέχεια θα μου πεις πόσο πολύ του άρεσε να γελάει.»
«Οχι. Ο Τάιγουιν δεν εμπιστευόταν το γέλιο. Είχε ακούσει υπερβολικά πολύ κόσμο να γελάει με τον παππού σου.»

Αυτό ακριβώς ήθελε και για τα παιδιά του, να μην βρεθούν και εκείνα ποτέ στη θέση που βρέθηκε ο πατέρας του.

«'Ολοι μας ονειρευόμαστε εκείνα που δεν μπορούμε να έχουμε. Ο Τάιγουιν ονειρεύτηκε πως ο γιος του θα γινόταν σπουδαίος ιππότης, ότι η κόρη του θα γινόταν βασίλισσα. Ονειρεύτηκε πως θα ήταν τόσο δυνατοί και γενναίοι και όμορφοι που κανένας δε θα μπορούσε να τους περιγελάσει.»

Η περίφημη ιστορία των “Βροχών του Κάσταμηρ” είναι ακόμη ένα γεγονός που συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξή του ως χαρακτήρας, καθώς από το σημείο αυτό και μετά κλείνει κατά ένα μεγάλο βαθμό προς μια πιο ψυχρή-σκληρή αντίληψη προς την ζωή (παρά τις όποιες “εκλάμψεις” χαράς επρόκειτο να έχει στο μέλλον-πχ. γέννηση Τζέιμι-Σέρσεϊ), λαμβάνοντας στην ουσία ταυτόχρονα την αρχηγία του Οίκου του παρά το γεγονός ό,τι ο πατέρας του βρίσκεται ακόμη εν ζωή.

Το καθοριστικό σημείο, ωστόσο, της ζωής του Τάιγουιν, ήταν ο θάνατος της συζύγου του, Τζοάννα Λάννιστερ. Δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει την απώλεια αυτή, με απότέλεσμα η όποια “καλοσύνη” υπήρχε στον Τάιγουιν να εξαφανιστεί. Ο θείος του Τύριον και αδερφός του Τάιγουιν, Γκήριον, είχε κάποτε πει πως το καλύτερο κομμάτι του Τάιγουιν χάθηκε με τον θάνατο της γυναίκας του.

ωραια αναλυση, τα είχα υποψην αυτά για τον ταιγουιν και τον πατέρα του. και ειμαι συμφωνος οτι ως ένα βαθμό οτι ο χαρακτηρας του οφειλεται και σε αυτο. απλα στη ζωη υπαρχουν και αλλες καταστασεις που μπορει να σε κανουν πιο σκληρο και κυνικο, οπως για παραδειγμα να χασεις αναιτια καποιον που αγαπας πολυ ή αν κουβαλας πανω καποιο κουσουρι...

παντως εγω πιστευω οτι πολυ την θεωρια οτι ο τυριον δεν ειναι γιος του, αλλωστε ο δρακος εχει τρια κεφαλια και το ενα το ξέρουμε... (rofl)