21-06-2016, 11:00 PM
Λοιπόν, αφού είδα δύο φορές το επεισόδιο για σιγουριά, νομίζω ότι μπορώ να σχολιάσω και να δηλώσω ευθέως ότι ναι μου άρεσε! (party) (party) (party)
Στα θετικά:
Το πέταγμα των δράκων- απλά μεγαλειώδες!!! (clap) (clap) (clap)
Ωραία σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς που παρά τις αδυναμίες και τις τρύπες του σεναρίου βγάζουν πολύ ωραίο αποτέλεσμα.
Όταν ο Ρίκον νομίζει ότι ο Ράμσεϊ θα τον σκοτώσει και σκύβει το κεφάλι να υποδεχτεί τη λεπίδα προσπαθώντας να φανεί γενναίος.
Όταν ο Τζον απλώνει το χέρι να αρπάξει τον αδερφό του και… έρχεται η θανάσιμη βολή. Όχιιιιι!
Όταν ο Τζον στέκεται μόνος του μπροστά από το ιππικό που εφορμά. Ξύπνημα, συνειδητοποίηση, αποδοχή, βγάζει το σπάθί και… Θεωρώ τη σκηνή κορυφαία και καθόλου τυχαία αλλά προτιμώ να την αναλύσω λίγο παρακάτω αφού ολοκληρώσω τα γενικά.
Όταν σφίγγει ο κλοιός γύρω τους και δεν μοιάζει να υπάρχει διέξοδος πουθενά. Η σκηνή ήταν τόσο καθηλωτική που από το άγχος μου κόντεψα να πάθω έμφραγμα!
Η ματιά που αντάλλαξαν Τζον και Γουν Γουν πριν ο γίγαντας σωριαστεί τα έλεγε όλα.
Και ναι τα λάβαρα των Σταρκ επιτέλους στη θέση τους. Ρίγη συγκίνησης και ικανοποίησης. (rofl)
Στα αρνητικά:
Ο θάνατος του Ρίκον ;(
Η Σάνσα. (Με έχετε καλύψει πλήρως).
Τα αδέρφια Γκρέιτζοϊ στο Μηρήν και τα βλέμματα όλο νόημα που αντάλλαζαν Γιάρα και Ντάνυ. Έλεος πιά! (puke) (puke) (puke)
Πάμε τώρα να εστιάσουμε στον Τζον. Διάβασα στα σχόλιά σας διάφορες απόψεις αλλά σε όλες υπήρχε μια απογοήτευση (και δύο και τρεις μη σου πω) που ο Τζον έπεσε στην παγίδα του Ράμσεϊ λες και ήταν κανένα άβγαλτο σχολιαρόπαιδο που δεν έχει ξαναπολεμήσει. Προβληματίστηκα κι εγώ πολύ με τη στάση αυτή του Τζον που παρασύρθηκε από τα προσωπικά του συναισθήματα και έσυρε στην κυριολεξία στη σφαγή τους άντρες που του είχαν εμπιστευτεί τη ζωή τους. Κι αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου στο χαρακτήρα του, είτε μιλάμε για τα βιβλία είτε για τη σειρά. Ο Τζον που ξέρουμε νοιάζεται για τους ανθρώπους που τον ακολουθούν, τους στρατιώτες του, τους συνοδοιπόρους του και όλους αυτούς που έχει αναλάβει να προστατέψει.
Πώς γίνεται λοιπόν και τα ξεχνάει όλα αυτά; Πώς γίνεται να παρασυρθεί από την οργή του και να ξεχάσει όλα του τα σχέδια στρατηγικής στέλνοντας στην ουσία στο διάολο όχι μόνο τα σχέδια αλλά και τους στρατιώτες του; Νομίζω ότι η στάση του αυτή μπορεί να ερμηνευτεί με δύο διαφορετικούς τρόπους.
1. Ο Τζον είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην οικογένειά του και αγαπάει βαθιά τα αδέρφια του. Με την επιλογή του να καταταγεί στη Νυχτερινή Φρουρά αναγκάστηκε να βιώσει εξ αποστάσεως και χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να κάνει κάτι, τα απανωτά χτυπήματα που βρήκαν τους Σταρκ και το σταδιακό ξεκλήρισμα της οικογένειας του. Τώρα όμως επιτέλους μπορεί να κάνει κάτι. Με την προσπάθεια για την απελευθέρωση του Ρίκον και βέβαια για την επανάκτηση του πατρογονικού κάστρου ο Τζον έχει την ευκαιρία να δράσει, να κάνει κάτι για να βοηθήσει την οικογένειά του αλλά και να καταλαγιάσει τις ενοχές του για την αδυναμία του να το κάνει νωρίτερα. Όμως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Ο σαδιστικός τρόπος που ο Ράμσεϊ ελευθερώνει τον μικρό για να τον δολοφονήσει ακριβώς τη στιγμή που φτάνει κοντά στον αδερφό του κάνει τον Τζον να νιώσει ανήμπορος, ακυρώνει την εναγώνια προσπάθειά του και εντέλει είναι η τελευταία σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής για τον ήρωα. Το ξέσπασμά του είναι ασυγκράτητο και παρασέρνει τα πάντα. Απλά δεν είναι πια ο εαυτός του.
2. Είδα πολλές φορές το πλάνο με τον Τζον μόνο του απέναντι στο ιππικό που εφορμά να χαμογελά ελαφρά, να κουνά το κεφάλι και να ξεθηκαρώνει το σπαθί μόνος εναντίον όλων, χωρίς καμία ελπίδα αλλά αποφασισμένος να πολεμήσει και να πέσει μαχόμενος. Και νομίζω ότι σε αυτή ακριβώς τη σκηνή βλέπουμε αυτό που πραγματικά είναι. Πολεμιστής. Ούτε στρατιώτης, ούτε στρατηγός. Πολεμιστής και πιθανόν ήρωας. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά. Ήθος, αγνότητα, τιμή, φλόγα, δεξιοτεχνία και εμπνέει τους άλλους να τον ακολουθήσουν. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πεπρωμένο του. Να οδηγήσει τις στρατιές των ανθρώπων ενάντια στην απειλή των Άλλων. Να οδηγήσει και να πρωτοστατήσει όχι να σχεδιάσει την τακτική της μάχης.
ΥΓ Εντάξει το παραδέχομαι ότι του έχω αδυναμία! Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε…
ΥΓ2 Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.
Στα θετικά:
Το πέταγμα των δράκων- απλά μεγαλειώδες!!! (clap) (clap) (clap)
Ωραία σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς που παρά τις αδυναμίες και τις τρύπες του σεναρίου βγάζουν πολύ ωραίο αποτέλεσμα.
Όταν ο Ρίκον νομίζει ότι ο Ράμσεϊ θα τον σκοτώσει και σκύβει το κεφάλι να υποδεχτεί τη λεπίδα προσπαθώντας να φανεί γενναίος.
Όταν ο Τζον απλώνει το χέρι να αρπάξει τον αδερφό του και… έρχεται η θανάσιμη βολή. Όχιιιιι!
Όταν ο Τζον στέκεται μόνος του μπροστά από το ιππικό που εφορμά. Ξύπνημα, συνειδητοποίηση, αποδοχή, βγάζει το σπάθί και… Θεωρώ τη σκηνή κορυφαία και καθόλου τυχαία αλλά προτιμώ να την αναλύσω λίγο παρακάτω αφού ολοκληρώσω τα γενικά.
Όταν σφίγγει ο κλοιός γύρω τους και δεν μοιάζει να υπάρχει διέξοδος πουθενά. Η σκηνή ήταν τόσο καθηλωτική που από το άγχος μου κόντεψα να πάθω έμφραγμα!
Η ματιά που αντάλλαξαν Τζον και Γουν Γουν πριν ο γίγαντας σωριαστεί τα έλεγε όλα.
Και ναι τα λάβαρα των Σταρκ επιτέλους στη θέση τους. Ρίγη συγκίνησης και ικανοποίησης. (rofl)
Στα αρνητικά:
Ο θάνατος του Ρίκον ;(
Η Σάνσα. (Με έχετε καλύψει πλήρως).
Τα αδέρφια Γκρέιτζοϊ στο Μηρήν και τα βλέμματα όλο νόημα που αντάλλαζαν Γιάρα και Ντάνυ. Έλεος πιά! (puke) (puke) (puke)
Πάμε τώρα να εστιάσουμε στον Τζον. Διάβασα στα σχόλιά σας διάφορες απόψεις αλλά σε όλες υπήρχε μια απογοήτευση (και δύο και τρεις μη σου πω) που ο Τζον έπεσε στην παγίδα του Ράμσεϊ λες και ήταν κανένα άβγαλτο σχολιαρόπαιδο που δεν έχει ξαναπολεμήσει. Προβληματίστηκα κι εγώ πολύ με τη στάση αυτή του Τζον που παρασύρθηκε από τα προσωπικά του συναισθήματα και έσυρε στην κυριολεξία στη σφαγή τους άντρες που του είχαν εμπιστευτεί τη ζωή τους. Κι αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου στο χαρακτήρα του, είτε μιλάμε για τα βιβλία είτε για τη σειρά. Ο Τζον που ξέρουμε νοιάζεται για τους ανθρώπους που τον ακολουθούν, τους στρατιώτες του, τους συνοδοιπόρους του και όλους αυτούς που έχει αναλάβει να προστατέψει.
Πώς γίνεται λοιπόν και τα ξεχνάει όλα αυτά; Πώς γίνεται να παρασυρθεί από την οργή του και να ξεχάσει όλα του τα σχέδια στρατηγικής στέλνοντας στην ουσία στο διάολο όχι μόνο τα σχέδια αλλά και τους στρατιώτες του; Νομίζω ότι η στάση του αυτή μπορεί να ερμηνευτεί με δύο διαφορετικούς τρόπους.
1. Ο Τζον είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην οικογένειά του και αγαπάει βαθιά τα αδέρφια του. Με την επιλογή του να καταταγεί στη Νυχτερινή Φρουρά αναγκάστηκε να βιώσει εξ αποστάσεως και χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να κάνει κάτι, τα απανωτά χτυπήματα που βρήκαν τους Σταρκ και το σταδιακό ξεκλήρισμα της οικογένειας του. Τώρα όμως επιτέλους μπορεί να κάνει κάτι. Με την προσπάθεια για την απελευθέρωση του Ρίκον και βέβαια για την επανάκτηση του πατρογονικού κάστρου ο Τζον έχει την ευκαιρία να δράσει, να κάνει κάτι για να βοηθήσει την οικογένειά του αλλά και να καταλαγιάσει τις ενοχές του για την αδυναμία του να το κάνει νωρίτερα. Όμως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Ο σαδιστικός τρόπος που ο Ράμσεϊ ελευθερώνει τον μικρό για να τον δολοφονήσει ακριβώς τη στιγμή που φτάνει κοντά στον αδερφό του κάνει τον Τζον να νιώσει ανήμπορος, ακυρώνει την εναγώνια προσπάθειά του και εντέλει είναι η τελευταία σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής για τον ήρωα. Το ξέσπασμά του είναι ασυγκράτητο και παρασέρνει τα πάντα. Απλά δεν είναι πια ο εαυτός του.
2. Είδα πολλές φορές το πλάνο με τον Τζον μόνο του απέναντι στο ιππικό που εφορμά να χαμογελά ελαφρά, να κουνά το κεφάλι και να ξεθηκαρώνει το σπαθί μόνος εναντίον όλων, χωρίς καμία ελπίδα αλλά αποφασισμένος να πολεμήσει και να πέσει μαχόμενος. Και νομίζω ότι σε αυτή ακριβώς τη σκηνή βλέπουμε αυτό που πραγματικά είναι. Πολεμιστής. Ούτε στρατιώτης, ούτε στρατηγός. Πολεμιστής και πιθανόν ήρωας. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά. Ήθος, αγνότητα, τιμή, φλόγα, δεξιοτεχνία και εμπνέει τους άλλους να τον ακολουθήσουν. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πεπρωμένο του. Να οδηγήσει τις στρατιές των ανθρώπων ενάντια στην απειλή των Άλλων. Να οδηγήσει και να πρωτοστατήσει όχι να σχεδιάσει την τακτική της μάχης.
ΥΓ Εντάξει το παραδέχομαι ότι του έχω αδυναμία! Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε…
ΥΓ2 Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.
Fear cuts deeper than swords