28-06-2016, 09:11 AM
Αναμφίβολα ένα επεισόδιο με πολύ μεγάλες και εντυπωσιακές στιγμές σε πάρα πολλά μέτωπα. Μερικές σκέψεις:
Κινγκς Λάντινγκ
Από τα πιο δυνατά σημεία του επεισοδίου, κατά την προσωπική μου άποψη πιθανότατα και το καλύτερο.
Έχουμε τη δολοφονία του Παϊσέλ “αλά Κήβαν Λάννιστερ” από τα πουλάκια του Κουάιμπερν [Βάρυς]. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να χρησιμοποίησαν κομμάτια από τον διάλογο του Βάρυς με τον Κήβαν αυτούσια από τον επίλογο του 5ου βιβλίου.
Προφανέστατα, η σημαντικότερη στιγμή ήταν το αρκετά αναμενόμενο (με βάση πάντα την προοικονομία που έχει προηγηθεί) ΚΑΜΠΟΥΜ! στο Κινγκς Λάντινγκ. Οι Ταϊρέλ νεκροί, μαζί με τον Υψηλό Σέπτον, τον Κήβαν και υπόλοιπους. Πολύ δυνατή σκηνή, η οποία είχε προετοιμαστεί κατάλληλα.
Αναφορικά με τον τρόπο του θανάτου του Τόμμεν, για να είμαι ειλικρινής μου φαίνεται κάπως τυχαίος και άκυρος, σαν να έπρεπε να πεθάνει αναγκαστικά με κάποιο τρόπο για να προωθηθεί το σενάριο των παραγωγών και να πάρει τον θρόνο η μητέρα του. Ακόμα πιο περίεργη η αντίδραση της Σέρσεϊ στην είδηση του θανάτου του παιδιού της. Πιθανόν να έχει ήδη καταρρεύσει ψυχολογικά, οπότε δεν έχει το ψυχικό σθένος να βγάλει κάποια αντίδραση.
Το μεγάλο παράδοξο, ωστόσο, των γεγονότων στο Κινγς Λάντινγκ είναι η στέψη της Σέρσεϊ ως Βασίλισσα των 7 Βασιλείων. Η Σέρσεϊ είναι Λάννιστερ, όχι Μπαράθηον, πράγμα που σημαίνει ό,τι δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα στον θρόνο. Η θέση της εξαρτάται άμεσα από τα παιδιά της, τα οποία είναι Μπαράθηον και όχι Λάννιστερ. Η δυναστεία των Μπαράθηον είναι εκείνη που κυβερνά, όχι των Λάννιστερ. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που μια μητέρα “κληρονομεί” τον θρόνο μέσω του γιου της, αλλά η συγκεκριμένη μόλις διέπραξε ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα στην ιστορία του Γουέστερος. Για ποιον λόγο να θελήσει κάποιος να την υπηρετήσει, πόσο μάλλον να την αναγνωρίσει ως Βασίλισσα ύστερα από όλα αυτά;
Δίδυμοι
Η συζήτηση μεταξύ του Γουόλντερ και του Τζέιμι θεωρώ πως ήταν αρκετά καλή, με τον Τζέιμι να φαίνεται μάλιστα ενοχλείται/προσβάλλεται από τη σύγκριση του εαυτού του με τον Γουόλντερ.
Η τηλεμεταφορά της Άρυα στους Διδύμους συνεχίζει το κλασικό μοτίβο των προηγούμενων επεισοδίων. Από τις συνήθεις περιπτώσεις που η σειρά αδιαφορεί για τον τρόπο με τον οποίο θα φτάσει να δείξει ένα γεγονός ακόμη και αν δε βασίζεται στη λογική, αρκεί το γεγονός αυτό να λάβει χώρα. Η “κλεμμένη/παρμένη” ιδέα των Frey Pies είναι κατ' εμέ άστοχη στη συγκεκριμένη περίπτωση και δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με την αυθεντική εκδοχή του Γουάιμαν Μάντερλυ.
Όλνταουν
Ίσως η μόνη πλοκή για την οποία προσωπικά έχω κάποιο ενδιαφέρον πλέον στη σειρά. Τόσο η εικόνα του Πύργου των Χάιταουερ, όσο και εκείνη της βιβλιοθήκης της Ακρόπολης ήταν αρκετά εντυπωσιακές, αν και η σκηνή με τα “γραφειοκρατικά” μου φάνηκε λιγάκι περίεργη/ “αμήχανη”.
Ντορν
Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο μετά τα συμβάντα του περσινού κύκλου, η πλοκή του Ντορν των βιβλίων αποτέλεσε όνειρο μακρινό για εκείνη της σειράς. Μακράν το χειρότερο αποτέλεσμα των D&D στην απόδοση μίας εκ των βασικών ιστοριών των βιβλίων. Ήδη από πέρυσι είχαν φανεί τα σημάδια πως κάτι δεν πήγαινε καλά, και φέτος επιβεβαιώθηκε. Το ό,τι σε ορισμένους δεν αρέσει η πλοκή του Ντορν στα βιβλία και την θεωρούν βαρετή κλπ, δεν αναιρεί την απόλυτη αλλοίωση και καταστροφή της ιστορίας αυτής. Ξεκίνησαν με την “διαγραφή” των Αριάν και Κουέντυν, συνέχισαν με την δολοφονία των Μαρτέλ (και την απόλυτη διαστρεύλωση του χαρακτήρα της Ελλάρια), και τώρα εξακολουθούν να συνεχίζουν απτόητοι βάζοντας μία από τις καλύτερες ατάκες των βιβλίων στο στόμα ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σχέση με αυτή. Στα μάτια των D&D μπορεί να μην έχει καμία απολύτως διαφορά το ποιος λέει τα λόγια αυτά, αλλά πλοκή των βιβλών διαφωνεί μαζί τους. Η φράση αυτή του Ντόραν έρχεται ως ένα ξαφνικό σοκ σε κάποιον που διαβάζει για πρώτη φορά τα βιβλία καθώς αποκαλύπτεται από το πουθενά το γεγονός ότι οι Μαρτέλ είναι “κρυφοί” υποστηρικτές των Ταργκάρυεν εδώ και χρόνια, αναζητώντας μια συμμαχία με τους 2 τελευταίους επιζήσαντες του οίκου.
Η τηλεμεταφορά του Βάρυς από Μηρήν σε Ντορν και πάλι στο Μηρήν μέσα σε ένα επεισόδιο είναι κάτι που μάλλον θα είναι καλύτερο να παραμείνει ασχολίαστο. Ο άμοιρος Κουέντυν έκανε μισό βιβλίο για να φτάσει από το Ντορν στο Μηρήν, ενώ ο Βάρυς έκανε την διπλή απόσταση σε ένα μόνο επεισόδιο. Με την ίδια λογική η Νταινέρυς θα πρέπει να βρίσκεται στο 1ο επεισόδιο του καινούριου κύκλου ήδη στο Γουέστερος.
Μηρήν
Σημαντικά γεγονότα και εδώ, με σημαντικότερο κατ' εμέ την ανάδειξη του Τύριον σε Χέρι. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ό,τι όπως συνήθως το γεγονός αυτό δεν προετοιμάστηκε καθόλου. Ο Τύριον στον 6ο κύκλο δεν έκανε κάτι που θα έδινε βάση στους σεναριογράφους ώστε να πατήσουν πάνω σε αυτό και να δείξουν ότι η επιλογή τους να τον κάνουν Χέρι είναι δικαιολογημένη. Οι “μεγάλες” στιγμές δεν αρκούν από μόνες τους, όσο καλοί και αν είναι οι ηθοποιοί στις ερμηνείες τους. Χρειάζεται να υπάρχει και η κατάλληλη προετοιμασία ώστε όλα αυτά να βγάζουν ένα νόημα, να υπάρχει μία συνέπεια.
Βορράς-Γουίντερφελ
Η όλη υπόθεση με την Μελισάντρα και τον Ντάβος αναφορικά με το κάψιμο της Σιρήν είναι αστεία, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο για τους παραγωγούς να μην ξύνουν ανοιχτές πληγές από πέρυσι.
Ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία είναι η παραδοχή και μετάνοια της Σάνσα για το γεγονός ό,τι κράτησε μυστική την άφιξη του Μικροδάχτυλου από τον Τζον.
Σχετικά με την στέψη του Τζον ως Βασιλιά του Βορρά, πέρα την μίμηση των βασικών χαρακτηριστικών από τη στέψη του Ρομπ, θεωρώ πως υπάρχουν και μερικά πράγματα που θα πρέπει να σχολιαστούν ή έστω να αναφερθούν.
α) Υπάρχει ξεκάθαρο θέμα με το γεγονός ότι η Σάνσα, το νόμιμο τέκνο του Ένταρντ Σταρκ και το άτομο που κατά την εκδοχή της σειράς έσωσε την κατάσταση την τελευταία στιγμή, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας ενός ατόμου που (αν το δούμε εντελώς ψυχρά) είναι μπάσταρδος (και άρα Snow, όχι Σταρκ, σε αντίθεση με τα λεγόμενα της μικρής Μόρμοντ) και αποδείχθηκε ότι είναι μέτριος ηγέτης με βάση αυτά που έδειξε στο μόλις προηγούμενο επεισόδιο. Οι παραγωγοί ήθελαν για κάποιο λόγο (φαντάζομαι θα τον μάθουμε του χρόνου) ο Τζον να γίνει Βασιλιάς του Βορρά, και επομένως δεν δίστασαν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους αυτή άσχετα από το αν δεν στέκει με βάση τη λογική.
β) Το θέμα που προσωπικά με ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν η απόλυτη απαξίωση ορισμένων συγκεκριμένων οίκων του Βορρά, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το τι συμβαίνει στα βιβλία. Οι Μάντερλυ, οι οποίοι κατηγορούνται πως έχουν ξεχάσει τους Σταρκ, όχι μόνο δεν τους έχουν ξεχάσει, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούν να σώσουν τον Ρίκον, εκδικούνται τους Φρέυ με απίστευτο τρόπο, ενώ συνομοτούν εναντίον των Μπόλτον. Αναφορικά με τους Γκλόβερ, από τους δύο αδερφούς, ο ένας συνομοτεί μαζί με τους Μάντερλυ, ενώ ο άλλος πιθανότατα μεταφέρει την διαθήκη του Ρομπ. Οι οίκοι αυτοί κάθε άλλο παρά έχουν ξεχάσει τους Σταρκ.
"Ο Βορράς θυμάται, Άρχοντα Ντέιβος. Ο Βορράς θυμάται, κι αυτή η φάρσα έχει σχεδόν τελειώσει. Ο γιος μου είναι σπίτι."
Βορράς-Πέρα από το Τείχος
Η σκηνή της επιβεβαίωσης της καταγωγής του Τζον είναι από τις πιο συναισθηματικές/συγκινητικές της σειράς μέχρι αυτή τη στιγμή. Λιτή, απλή, με την κατάλληλη μουσική. "If Robert finds out, he 'll .... you know he will φαίνεται να είναι τα λόγια της Λυάννα στον Νεντ, απόλυτο λογικό αν αναλογιστεί κανείς την αντίδραση του Ρόμπερτ αν μάθαινε κάποτε την αλήθεια.
Κινγκς Λάντινγκ
Από τα πιο δυνατά σημεία του επεισοδίου, κατά την προσωπική μου άποψη πιθανότατα και το καλύτερο.
Έχουμε τη δολοφονία του Παϊσέλ “αλά Κήβαν Λάννιστερ” από τα πουλάκια του Κουάιμπερν [Βάρυς]. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να χρησιμοποίησαν κομμάτια από τον διάλογο του Βάρυς με τον Κήβαν αυτούσια από τον επίλογο του 5ου βιβλίου.
Προφανέστατα, η σημαντικότερη στιγμή ήταν το αρκετά αναμενόμενο (με βάση πάντα την προοικονομία που έχει προηγηθεί) ΚΑΜΠΟΥΜ! στο Κινγκς Λάντινγκ. Οι Ταϊρέλ νεκροί, μαζί με τον Υψηλό Σέπτον, τον Κήβαν και υπόλοιπους. Πολύ δυνατή σκηνή, η οποία είχε προετοιμαστεί κατάλληλα.
Αναφορικά με τον τρόπο του θανάτου του Τόμμεν, για να είμαι ειλικρινής μου φαίνεται κάπως τυχαίος και άκυρος, σαν να έπρεπε να πεθάνει αναγκαστικά με κάποιο τρόπο για να προωθηθεί το σενάριο των παραγωγών και να πάρει τον θρόνο η μητέρα του. Ακόμα πιο περίεργη η αντίδραση της Σέρσεϊ στην είδηση του θανάτου του παιδιού της. Πιθανόν να έχει ήδη καταρρεύσει ψυχολογικά, οπότε δεν έχει το ψυχικό σθένος να βγάλει κάποια αντίδραση.
Το μεγάλο παράδοξο, ωστόσο, των γεγονότων στο Κινγς Λάντινγκ είναι η στέψη της Σέρσεϊ ως Βασίλισσα των 7 Βασιλείων. Η Σέρσεϊ είναι Λάννιστερ, όχι Μπαράθηον, πράγμα που σημαίνει ό,τι δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα στον θρόνο. Η θέση της εξαρτάται άμεσα από τα παιδιά της, τα οποία είναι Μπαράθηον και όχι Λάννιστερ. Η δυναστεία των Μπαράθηον είναι εκείνη που κυβερνά, όχι των Λάννιστερ. Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που μια μητέρα “κληρονομεί” τον θρόνο μέσω του γιου της, αλλά η συγκεκριμένη μόλις διέπραξε ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα στην ιστορία του Γουέστερος. Για ποιον λόγο να θελήσει κάποιος να την υπηρετήσει, πόσο μάλλον να την αναγνωρίσει ως Βασίλισσα ύστερα από όλα αυτά;
Δίδυμοι
Η συζήτηση μεταξύ του Γουόλντερ και του Τζέιμι θεωρώ πως ήταν αρκετά καλή, με τον Τζέιμι να φαίνεται μάλιστα ενοχλείται/προσβάλλεται από τη σύγκριση του εαυτού του με τον Γουόλντερ.
Η τηλεμεταφορά της Άρυα στους Διδύμους συνεχίζει το κλασικό μοτίβο των προηγούμενων επεισοδίων. Από τις συνήθεις περιπτώσεις που η σειρά αδιαφορεί για τον τρόπο με τον οποίο θα φτάσει να δείξει ένα γεγονός ακόμη και αν δε βασίζεται στη λογική, αρκεί το γεγονός αυτό να λάβει χώρα. Η “κλεμμένη/παρμένη” ιδέα των Frey Pies είναι κατ' εμέ άστοχη στη συγκεκριμένη περίπτωση και δεν μπορεί να συγκριθεί σε καμία περίπτωση με την αυθεντική εκδοχή του Γουάιμαν Μάντερλυ.
Όλνταουν
Ίσως η μόνη πλοκή για την οποία προσωπικά έχω κάποιο ενδιαφέρον πλέον στη σειρά. Τόσο η εικόνα του Πύργου των Χάιταουερ, όσο και εκείνη της βιβλιοθήκης της Ακρόπολης ήταν αρκετά εντυπωσιακές, αν και η σκηνή με τα “γραφειοκρατικά” μου φάνηκε λιγάκι περίεργη/ “αμήχανη”.
Ντορν
Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο μετά τα συμβάντα του περσινού κύκλου, η πλοκή του Ντορν των βιβλίων αποτέλεσε όνειρο μακρινό για εκείνη της σειράς. Μακράν το χειρότερο αποτέλεσμα των D&D στην απόδοση μίας εκ των βασικών ιστοριών των βιβλίων. Ήδη από πέρυσι είχαν φανεί τα σημάδια πως κάτι δεν πήγαινε καλά, και φέτος επιβεβαιώθηκε. Το ό,τι σε ορισμένους δεν αρέσει η πλοκή του Ντορν στα βιβλία και την θεωρούν βαρετή κλπ, δεν αναιρεί την απόλυτη αλλοίωση και καταστροφή της ιστορίας αυτής. Ξεκίνησαν με την “διαγραφή” των Αριάν και Κουέντυν, συνέχισαν με την δολοφονία των Μαρτέλ (και την απόλυτη διαστρεύλωση του χαρακτήρα της Ελλάρια), και τώρα εξακολουθούν να συνεχίζουν απτόητοι βάζοντας μία από τις καλύτερες ατάκες των βιβλίων στο στόμα ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σχέση με αυτή. Στα μάτια των D&D μπορεί να μην έχει καμία απολύτως διαφορά το ποιος λέει τα λόγια αυτά, αλλά πλοκή των βιβλών διαφωνεί μαζί τους. Η φράση αυτή του Ντόραν έρχεται ως ένα ξαφνικό σοκ σε κάποιον που διαβάζει για πρώτη φορά τα βιβλία καθώς αποκαλύπτεται από το πουθενά το γεγονός ότι οι Μαρτέλ είναι “κρυφοί” υποστηρικτές των Ταργκάρυεν εδώ και χρόνια, αναζητώντας μια συμμαχία με τους 2 τελευταίους επιζήσαντες του οίκου.
Η τηλεμεταφορά του Βάρυς από Μηρήν σε Ντορν και πάλι στο Μηρήν μέσα σε ένα επεισόδιο είναι κάτι που μάλλον θα είναι καλύτερο να παραμείνει ασχολίαστο. Ο άμοιρος Κουέντυν έκανε μισό βιβλίο για να φτάσει από το Ντορν στο Μηρήν, ενώ ο Βάρυς έκανε την διπλή απόσταση σε ένα μόνο επεισόδιο. Με την ίδια λογική η Νταινέρυς θα πρέπει να βρίσκεται στο 1ο επεισόδιο του καινούριου κύκλου ήδη στο Γουέστερος.
Μηρήν
Σημαντικά γεγονότα και εδώ, με σημαντικότερο κατ' εμέ την ανάδειξη του Τύριον σε Χέρι. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ό,τι όπως συνήθως το γεγονός αυτό δεν προετοιμάστηκε καθόλου. Ο Τύριον στον 6ο κύκλο δεν έκανε κάτι που θα έδινε βάση στους σεναριογράφους ώστε να πατήσουν πάνω σε αυτό και να δείξουν ότι η επιλογή τους να τον κάνουν Χέρι είναι δικαιολογημένη. Οι “μεγάλες” στιγμές δεν αρκούν από μόνες τους, όσο καλοί και αν είναι οι ηθοποιοί στις ερμηνείες τους. Χρειάζεται να υπάρχει και η κατάλληλη προετοιμασία ώστε όλα αυτά να βγάζουν ένα νόημα, να υπάρχει μία συνέπεια.
Βορράς-Γουίντερφελ
Η όλη υπόθεση με την Μελισάντρα και τον Ντάβος αναφορικά με το κάψιμο της Σιρήν είναι αστεία, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο για τους παραγωγούς να μην ξύνουν ανοιχτές πληγές από πέρυσι.
Ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία είναι η παραδοχή και μετάνοια της Σάνσα για το γεγονός ό,τι κράτησε μυστική την άφιξη του Μικροδάχτυλου από τον Τζον.
Σχετικά με την στέψη του Τζον ως Βασιλιά του Βορρά, πέρα την μίμηση των βασικών χαρακτηριστικών από τη στέψη του Ρομπ, θεωρώ πως υπάρχουν και μερικά πράγματα που θα πρέπει να σχολιαστούν ή έστω να αναφερθούν.
α) Υπάρχει ξεκάθαρο θέμα με το γεγονός ότι η Σάνσα, το νόμιμο τέκνο του Ένταρντ Σταρκ και το άτομο που κατά την εκδοχή της σειράς έσωσε την κατάσταση την τελευταία στιγμή, μπαίνει σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας ενός ατόμου που (αν το δούμε εντελώς ψυχρά) είναι μπάσταρδος (και άρα Snow, όχι Σταρκ, σε αντίθεση με τα λεγόμενα της μικρής Μόρμοντ) και αποδείχθηκε ότι είναι μέτριος ηγέτης με βάση αυτά που έδειξε στο μόλις προηγούμενο επεισόδιο. Οι παραγωγοί ήθελαν για κάποιο λόγο (φαντάζομαι θα τον μάθουμε του χρόνου) ο Τζον να γίνει Βασιλιάς του Βορρά, και επομένως δεν δίστασαν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους αυτή άσχετα από το αν δεν στέκει με βάση τη λογική.
β) Το θέμα που προσωπικά με ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν η απόλυτη απαξίωση ορισμένων συγκεκριμένων οίκων του Βορρά, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το τι συμβαίνει στα βιβλία. Οι Μάντερλυ, οι οποίοι κατηγορούνται πως έχουν ξεχάσει τους Σταρκ, όχι μόνο δεν τους έχουν ξεχάσει, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούν να σώσουν τον Ρίκον, εκδικούνται τους Φρέυ με απίστευτο τρόπο, ενώ συνομοτούν εναντίον των Μπόλτον. Αναφορικά με τους Γκλόβερ, από τους δύο αδερφούς, ο ένας συνομοτεί μαζί με τους Μάντερλυ, ενώ ο άλλος πιθανότατα μεταφέρει την διαθήκη του Ρομπ. Οι οίκοι αυτοί κάθε άλλο παρά έχουν ξεχάσει τους Σταρκ.
"Ο Βορράς θυμάται, Άρχοντα Ντέιβος. Ο Βορράς θυμάται, κι αυτή η φάρσα έχει σχεδόν τελειώσει. Ο γιος μου είναι σπίτι."
Βορράς-Πέρα από το Τείχος
Η σκηνή της επιβεβαίωσης της καταγωγής του Τζον είναι από τις πιο συναισθηματικές/συγκινητικές της σειράς μέχρι αυτή τη στιγμή. Λιτή, απλή, με την κατάλληλη μουσική. "If Robert finds out, he 'll .... you know he will φαίνεται να είναι τα λόγια της Λυάννα στον Νεντ, απόλυτο λογικό αν αναλογιστεί κανείς την αντίδραση του Ρόμπερτ αν μάθαινε κάποτε την αλήθεια.
“The bleeding star bespoke the end. These are the last days, when the world shall be broken and remade. A new god shall be born from the graves and charnel pits.”