Εδώ Γκρινιάζουμε Ελεύθερα! (πιθανά σπόιλερς)

[SANDOR CLEGANE]

[member=157]Σιέρα[/member]  - 

παντρέψου με. 

  (clap) (clap) (party) (party) (clap)
              - 

  (puke) 

  τώρα το πρόσεξα ,  πού πώς τα βλέπετε; !!  ούτε καν το παρατήρησα
              -

  Μπορεί να αναφέρθηκε ήδη αλλά ακόμα με εκνευρίζει.
Πώς πέρασε ο στρατός των Άρρυν την τάφρο Καϋλίν?
Δεν φυλαγόταν από στρατό των Μπόλτον?   

,
το είχα γράψει στο  "[Spoilers] - Επεισόδιο 9ο - Battle of the Bastards "

  πώς , ΠΩ΅Σ  ;  δεν τους πήραν χαμπάρι οι Μπόλτον,  οι φρουροί κι οι προμάχοι τους;  πώς περάσαν  το "Λαιμό" ;  πώς έφτασαν;  πεζή ή με πλοία;  με τι πλοία,  δε θυμάμαι να φημίζεται η των Άρρυν για το ναυτικό τους;  Άρα πάλι τηλεμεταφορά ... ( 

  αλλά επειδή ήταν γενικά καλό επεισόδιο είπα να μην το γράψω στο "Γκρινιάζοντας ... "
Και τώρα επιτέλους  αυτό που ήθελα να γράψω από Δευτέρα  (clap) !

Δεν ανήκει στην κλασική γκρίνια:

Α)  Ήθελα να γκρινιάξω στον συγγραφέα  κι ήρθε η ευκαιρία  γιατί το εφάρμοσαν και οι DD :
  "τα μικρά πουλάκια" .
Ποτέ δε μου άρεσε ότι σκότωσαν εν ψυχρώ  τον Κήβαν Λάνιστερ  (το 1ο ως χρονική σειρά ήταν η "Σκληρόκαρδη"  , αλλά αυτό οκ  είναι και θέμα γούστου  - μου ) και κυρίως  π α ι δ ά κ ι α !!  και το έκαναν και οι DD  που έχει εντελώς διαφορετική εικόνα  η τηλεοπτική (κι ειδικά σε παγκόσμιο επίπεδο,  σε τέτοιους καιρούς κ.λ.π. )  απ' την γραπτή ενός βιβλίου  με λιγότερο  μαζικό πληθυσμό.
Πάμε και στο  " Πώς " .
Πώς  και πότε πρόλαβαν  και σε ποιους εκπαιδεύτηκαν  οι μικροί δολοφόνοι;;;;
Οκ,  πάρε μια καραμέλα, ένα πιάτο φαΐ,  χαρτζιλίκι  για να ακούσεις ψιθύρους, φήμες,  να σπείρεις ζιζάνια,  αλλά  ... ΦΟΝΟ;  άμεσα με δικό τους χέρι;  α π α ρ ά δ ε κ τ ο  . (δε θέλω να συνεχίσω )

Β)  Θάνατος-αυτοκτονία  Τόμεν Μπαράθυον.

Οκ, μπορεί να μην συμπαθούμε κάποιον,  να θέλουμε κάτι άλλο,  άλλη συμπεριφορά,  αλλά ας πάρουμε ως δεδομένο κάποιον χαρακτήρα  και συγκεκριμένο του Τόμεν.  Πείτε μου,  σας αρέσει δε σας αρέσει ο χαρακτήρας κι η συμπεριφορά του,
ο θάνατος του,  όχι μόνο άφησε κάποιους ασυγκίνητους (δικαίωμά τους)  ,  αλλά να χλευάζεται κιόλας ;;; ... 
Βλέποντας μια ταινία  ή μάλλον  ίσως υπάρχουν δυο τύποι  τηέθεατών:
α)  αυτοί που μπορεί και να τρώνε πατατάκια  *  κι εννοώ βλέπουν 'επιφανειακά"  μια ταινία
β) αυτοί που "μπαίνουν" στο πετσί του ηθοποιού  και "νιώθουν" την ταινία.
Βέβαια υπάρχει και η γ' περίπτωση :  να μην κάνουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο  στον υπερθετικό βαθμό,
αλλά όταν  λέμε ότι βλέπουμε , κι έχυμε διαβάσει,  έχουμε πανηγυρίσει, νευριάσει, εκστασιαστεί , έχουμε υποστεί σε αγωνία και  ψυχοπλάκωμα ,  κάποιοι από μας ίσως έχουν κλάψει,  δεν  μπορεί να βγαίνει κάποιος και να χλευάζει έναν χαρακτήρα  που ομολογουμένως  δεν έχει βλάψει κανέναν με τη θέλησή του,  έχει ευαισθησίες και οι όποιες αντιπάθειες που μπορεί να είχε ήταν ότι  είχε αδύναμο χαρακτήρα  ως προς το να επιβληθεί  παρότι βασιλιάς.
Για να φτάσει σ' αυτήν την κίνηση,  η ακινησία που είχε κι έδειχνε  όση ώρα ξεκίνησε και τελείωσε το δράμα του Σεπτ, 
ήταν στην πραγματικότητα  η πάλη με τον εαυτό του  και την επενάστασή του για απαλλαγή απ' τον κόσμο που του φόρτωσαν, παραμύθιασαν ,  έκλεψαν , στέρησαν...  ( το ίδιο κι εδώ, πάλι σταματώ ... )

τροπ/ση :  ξέχασα τον αστερίσκο.
Κάποτε νεαρός έκανα κι εγώ κάτι παρόμοιο  που εγώ αργότερα κατηγορώ τον εαυτο μου για ασοβαρότητα:
έβλεπα στο cine  την ταινία Betty Blue (καταπλητκιή εικόνα, ταινία και μουσική)  κι έτρωγα με έναν φίλο μου πτι φουρ  και χαζογελούσαμε  γι' αυτό που κάναμε  ενώ οι σκηνές ήταν στην άλλη άκρη των συναισθημάτων.