GAME OF THRONES:20 ΧΡΟΝΙΑ! ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΣΚΗΝΗ?

[odykal]

Εξαιρετική ιδέα [member=157]Σιέρα[/member] !

Οι επιλογές μου είναι οι εξής:

-Η εμφάνιση των Άλλων στον Πρόλογο

Ο Άλλος γλίστρησε αθόρυβα μπροστά. Κρατούσε ένα μακρύ σπαθί που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ο Γουίλ. Η λεπίδα δεν ήταν σφυρηλατημένη από ανθρώπινο μέταλλο. Το φεγγαρόφωτο τύλιγε το σπαθί κι αυτό ήταν διάφανο σαν από κρύσταλλο τόσο λεπτό, που έμοιαζε σχεδόν να χάνεται όταν το κοιτούσε κανείς από τη μεριά της κόψης. Η λεπίδα είχε μια ανεπαίσθητη, γαλαζωπή απόχρωση, ένα ξωτικό φως που τρεμόπαιζε στις άκρες του, και με κάποιο τρόπο ο Γουίλ ένιωθε πως θα ήταν πιο κοφτερό κι από το πιο καλοακονισμένο ξυράφι.

-Η επίσκεψη του Ρόμπερτ στις κατακόμβες του Γουίντερφελ

Ο Νεντ μπήκε μπροστά και προχώρησε ανάμεσα στους στύλους, ενώ ο Ρόμπερτ ακολούθησε αμίλητος, αναριγώντας από την παγωνιά που βασίλευε στα σωθικά της γης. Το κρύο δε σταματούσε ποτέ εδώ κάτω. Τα βήματά τους στην πέτρα αντηχούσαν στο θόλο που υψωνόταν πάνω από τα κεφάλια τους, καθώς περπατούσαν ανάμεσα στους νεκρούς του Οίκου των Σταρκ. Οι Άρχοντες του Γουίντερφελ τους παρακολουθούσαν να προχωρούν. Οι μορφές τους ήταν λαξεμένες στις βαριές ταφόπλακες. Κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον σε μακριές σειρές με τα τυφλά τους μάτια να ατενίζουν το αιώνιο σκοτάδι, ενώ πέτρινοι ανταρόλυκοι ήταν κουλουριασμένοι στα πόδια τους. Οι σκιές που τρεμόπαιζαν έκαναν τις πέτρινες μορφές να σαλεύουν, καθώς οι ζωντανοί περνούσαν από δίπλα τους.

-Το όνειρο του Νεντ στον Πύργο της Χαράς

«Σας έψαχνα στην Τρίαινα» τους είπε ο Νεντ.
«Δεν ήμασταν εκεί» αποκρίθηκε ο Σερ Τζέραλντ.
«Αλίμονο στο Σφετεριστή, αν ήμασταν» συμπλήρωσε ο Σερ Όσγουελ.
«'Οταν έπεσε το Κινγκς Λάντινγκ, ο Σερ Τζέιμι έσφαξε το βασιλιά σας με ένα χρυσό σπαθί, κι εγώ αναρωτήθηκα πού βρισκόσασταν.»
«Μακριά, πολύ μακριά» είπε ο Σερ Τζέραλντ. «Ειδάλλως ο Αίρυς θα καθόταν ακόμη στο Σιδερένιο Θρόνο κι ο προδότης αδελφός μας θα καιγόταν στις επτά κολάσεις.»
«'Ηρθα στο Στορμς Εντ να λύσω την πολιορκία» είπε ο Νεντ «Και οι Άρχοντες Ταϊρέλ και Ρέντγουαϊν χαμήλωσαν τα λάβαρά τους κι όλοι οι ιππότες τους γονάτισαν και μας ορκίστηκαν πίστη και αφοσίωση. Ήμουν σίγουρος πως ήσαστε κι εσείς ανάμεσά τους.»
«Τα δικά μας τα γόνατα δε λυγίζουν εύκολα» αποκρίθηκε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν.
«Ο Σερ Γουίλλεμ Ντάρρυ κατέφυγε στο Ντράγκονστοουν με τη βασίλισσά σας και τον Πρίγκιπα Βισέρυς. Νόμισα πως φύγατε κι εσείς μαζί τους.»
«Ο Σερ Γουίλλεμ είναι άξιος και έντιμος άντρας» είπε ο Σερ Όσγουελ.
«Δεν ανήκει όμως στη Βασιλική Φρουρά» αποκρίθηκε ο Σερ Τζέρολντ. «Η Βασιλική Φρουρά δεν το βάζει στα πόδια.»
«Ούτε τότε ούτε και τώρα» πρόσθεσε ο Σερ Άρθουρ και φόρεσε την περικεφαλαία του.
«Δώσαμε έναν όρκο» συμπλήρωσε ο γέροντας Σερ Τζέρολντ.
Τα φαντάσματα του Νεντ στάθηκαν στο πλευρό του κρατώντας σπαθιά καμωμένα από σκιές. Επτά εναντίον τριών.
«Ας αρχίσουμε λοιπόν» είπε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν. Ξεθηκάρωσε την Αυγή και την κράτησε και με τα δυο χέρια. Η λεπίδα ήταν χλωμή σαν λευκό γυαλί και το φως έμοιαζε να χορεύει πάνω της.
«'Οχι» τον διόρθωσε θλιμμένα ο Νεντ. «Ας τελειώνουμε.»

-Η ανακήρυξη του Ρομπ σε Βασιλιά του Βορρά

«ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΟΥ!» βρυχήθηκε και η φωνή του πλημμύρισε την αίθουσα. «Να τι έχω να πω εγώ για τους δυο βασιλιάδες!» φώναξε κι έφτυσε στο πάτωμα. «Ο Ρένλυ Μπαράθηον δε μου είναι τίποτε, το ίδιο και ο Στάννις. Γιατί να διαφεντεύουν αυτοί εμένα και τους ανθρώπους μου από κάποιο λουλουδιασμένο θρόνο στο Χάιγκαρντεν ή το Ντορν; Τι ξέρουν αυτοί για το Τείχος, το Δάσος των Λύκων ή τους τύμβους των Πρώτων Ανθρώπων; Ακόμη και οι θεοί τους είναι διαφορετικοί. Όσο για τους Λάννιστερ, ας τους πάρουν κάλύτερα οι Άλλοι, τους σιχάθηκε η ψυχή μου.» Άπλωσε το χέρι πίσω από τον ώμο του και τράβηξε το τεράστιο σπαθί του. «Γιατί να μην έχουμε δικό μας βασιλιά; Στους δράκοντες ορκιστήκαμε, και οι δράκοντες είναι όλοι νεκροί.» Έδειξε με τη λεπίδα του τον Ρομπ. «Εκεί κάθεται ο μοναδικός βασιλιάς που σκοπεύω εγώ να γονατίσω μπροστά του, άρχοντές μου» είπε. «Ο Βασιλιάς τσυ Βορρά!»

-Η “μονομαχία” του Τζον με το στοιχειό

Ο Τζον ρίχτηκε μπροστά ξεχνώντας το φόβο του. Ούρλιαξε και κατέβασε το σπαθί με όλη του τη δύναμη. Το ατσάλι έκοψε μανίκι, δέρμα, κόκαλο. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά με το θόρυβο που ακούστηκε. Αναδύθηκε μια μυρωδιά τόσο αλλόκοτη, τόσο κρύα, που ο Τζον παραλίγο να ξεράσει. Είδε το μπράτσο και το χέρι να πέφτουν στο πάτωμα, είδε τα μαύρα δάχτυλα να σαλεύουν στο φως του φεγγαριού. Ο Γκόουστ ελευθερώθηκε από το άλλο χέρι και σύρθηκε μακριά. Η κόκκινη γλώσσα του κρεμόταν έξω από το στόμα του.
Ο κουκουλοφόρος σήκωσε το κάτωχρο πρόσωπό του κι ο Τζον τού χίμηξε χωρίς δισταγμό. Το σπαθί τρύπησε τον εισβολέα ως το κόκαλο, του 'κοψε τη μισή μύτη και του άνοιξε μια χαρακιά από το ένα μάγουλο ως το άλλο, κάτω από εκείνα τα μάτια, που έμοιαζαν σαν γαλάζια φλεγόμενα άσπρα. Ο Τζον το ήξερε αυτό το πρόσωπο. Όθορ, σκέφτηκε και τραβήχτηκε πίσω. Θεοί, είναι νεκρός, είναι νεκρός, τον είδα νεκρό.

-Η γέννηση των Δράκων

Κι έπειτα οι υπηρέτριές της προχώρησαν κοντά της και μετά όλοι οι Ντοθράκι, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Η Ντάνυ κατάλαβε πως ήταν πια δικοί της για πάντα, με έναν τρόπο που δεν ανήκαν ποτέ στον Ντρόγκο.
Και καθώς η Νταινέρυς Ταργκάρυεν στάθηκε όρθια, ο μαύρος δράκος ξεφύσησε και μαύρος καπνός ξεχύθηκε από το στόμα και τα ρουθούνια του. Τα δύο αδέλφια του τραβήχτηκαν από τα στήθη της κι ένωσαν τις φωνές τους στο κάλεσμά του, ξεδίπλωσαν τις διάφανες φτερούγες τους και ανάδεψαν τον αέρα.
Για πρώτη φορά έπειτα από αιώνες, η νύχτα ζωντάνεψε με το τραγούδι των δράκων.