χωρίς να θυμαμε οτι φετος ειναι επετειος 20 χρονων, πριν απο 15 μερες ξεκινησα να ξαναδιαβαζω τον πρωτο τόμο, τον οποιο ειχα πρωτοδιαβασει πριν καμμια πενταετια, σημερα τον ολοκληρωσα
πρωτα απο ολα παρατηρησα οτι ξαναδιαβαζοντας ειναι μεγαλη απολαυση, κατι που δε το περιμενα
μπορει να λειπουν τα ξαφνιασματα και το αγνωστο της πρωτης φορας, ομως η πρωτη φορα εχει το κακο οτι επειδη η ιστορια σε συνεπερνει και εχεις ανυπονησια καποια πραγματα τα περνα γρηγορα, οποτε με το δευτερο διαβασμα καλυπτεις καποια πραγματα που τα εχεις αφησει κενα στο μυαλο σου
αρα για οσους δεν εχουν ξαναδιαβασει, τους προτεινω να επισπευσουν, διοτι και γω ειχα ενδιασμους αλλα πραγματικα αξιζει
το πρωτο βιβλιο πραγματικα ειναι παρα πολυ καλό και περιλαμβανει πραγματα, προσωπα και καταστασεις που θα κανουν την εμφανιση τους πολυ πολυ αργοτερα περαν του 2ου βιβλιου και ορισμενα ισως και του 6ου (rofl)
ολες οι σκηνες που προτεινονται στην αρχη ειναι ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ και αξεχαστες, θα περιοριστώ σε κάποιες δικές μου λίγο πιο αγαπημενες ας πουμε (mm)
Η σκηνη με την εμφανιση των λευκων οδοιπόρων είναι οπωσδηποτε μια πραγματικα εντυπωσιακή εισαγωγή,
η σκηνή με την πτωση του μπραν, ειναι αυτο που λεμε το πρωτο ΣΟΚ!!
ειναι το σημειο στο βιβλιο το οποίο διαβαζοντας καποιος λεει ''οπα! κατι καλο γινεται εδω...''
Η σκηνή που ο τύριον απολογείται μπροστα στην Λαισα όπου καταφερνει με την πανουργια του να γυρισει το παιχνιδι υπερ του. Ενα παιχνιδι που δεν γυριζε με τιποτα και ομως ο τυπος τα καταφερε! Πραγματικα, ολες οι σκηνες απο το πως καταφερνει και βγαινει απο το κελι, μεχρι τη στιγμη που ολα εχουν τελειωσει και δινει το πουγκι με το χρυσαφι στο δεσμοφυλακα του, αναδυκνειουν το ποσο ΕΠΙΚΟΣ χαρακτηρας ειναι ο Τυριον.
Η σκηνη με τον Σύριο Φόρελ με ένα ξύλινο ξίφος να προστατεύει την Άρυα
Η σκηνή που η Κατλυν, λεει στον Ρομπ ότι πολύ θα ήθελε να επιστρεψει πισω στο Γουιντερφελ, αλλα συμπληρωνει ''Δεν τολμω να σε στειλω πισω, οχι τωρα πια. Προχωρησες πολυ μακρια. Αν σε στειλω τωρα πισω....'' Πραγματική ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ η Κατ. Και κριμα για τον Ρομπ διοτι αν πουμε οτι η Σανσα εχει παρει απο την Κατ, η Αρια απο τον Νεντ, τοτε ο Ρομπ μεταβεβαιοτητας ειναι Νεντ και Κατ σε ένα σωμα.
Η σκηνη με την Αρια να προσπαθει να φτασει ματαια προς τον πατερα της, την ωρα του αποκεφαλισμου. Συγκλονιστική σκηνή, συγκλονιστικό κεφάλαιο. Γενικά οι στιγμές της Αρια απο την ωρα που τρεχει μακρυα απο τον Συριο μεχρι την ωρα που την παιρνει ο Γιορεν ειναι πολυ δραματικές.
Η τελική σκηνή με την Ντενερις και τους δράκους. Γενικότερα αυτή η σκηνή πιστεύω ότι είναι, κατα την ταπεινή μου άποψη, μια απο τις δυο επικότερες σκηνές όλων των βιβλίων. Η άλλη είναι με την εμφανιση της αρχόντισσας σκληρόκαρδης. Πολλές φορές διαβάζοντας τα βιβλια, εχουμε ολοι βγαλει κραυγες και φωνες ξαφνιασμού. Αυτη η σκηνή της αρχόντισσας σκληρόκαρδης κυριολεκτικά με σήκωσε από το κρεβάτι...
πρωτα απο ολα παρατηρησα οτι ξαναδιαβαζοντας ειναι μεγαλη απολαυση, κατι που δε το περιμενα
μπορει να λειπουν τα ξαφνιασματα και το αγνωστο της πρωτης φορας, ομως η πρωτη φορα εχει το κακο οτι επειδη η ιστορια σε συνεπερνει και εχεις ανυπονησια καποια πραγματα τα περνα γρηγορα, οποτε με το δευτερο διαβασμα καλυπτεις καποια πραγματα που τα εχεις αφησει κενα στο μυαλο σου
αρα για οσους δεν εχουν ξαναδιαβασει, τους προτεινω να επισπευσουν, διοτι και γω ειχα ενδιασμους αλλα πραγματικα αξιζει
το πρωτο βιβλιο πραγματικα ειναι παρα πολυ καλό και περιλαμβανει πραγματα, προσωπα και καταστασεις που θα κανουν την εμφανιση τους πολυ πολυ αργοτερα περαν του 2ου βιβλιου και ορισμενα ισως και του 6ου (rofl)
ολες οι σκηνες που προτεινονται στην αρχη ειναι ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ και αξεχαστες, θα περιοριστώ σε κάποιες δικές μου λίγο πιο αγαπημενες ας πουμε (mm)
Η σκηνη με την εμφανιση των λευκων οδοιπόρων είναι οπωσδηποτε μια πραγματικα εντυπωσιακή εισαγωγή,
η σκηνή με την πτωση του μπραν, ειναι αυτο που λεμε το πρωτο ΣΟΚ!!
ειναι το σημειο στο βιβλιο το οποίο διαβαζοντας καποιος λεει ''οπα! κατι καλο γινεται εδω...''
Η σκηνή που ο τύριον απολογείται μπροστα στην Λαισα όπου καταφερνει με την πανουργια του να γυρισει το παιχνιδι υπερ του. Ενα παιχνιδι που δεν γυριζε με τιποτα και ομως ο τυπος τα καταφερε! Πραγματικα, ολες οι σκηνες απο το πως καταφερνει και βγαινει απο το κελι, μεχρι τη στιγμη που ολα εχουν τελειωσει και δινει το πουγκι με το χρυσαφι στο δεσμοφυλακα του, αναδυκνειουν το ποσο ΕΠΙΚΟΣ χαρακτηρας ειναι ο Τυριον.
Η σκηνη με τον Σύριο Φόρελ με ένα ξύλινο ξίφος να προστατεύει την Άρυα
Η σκηνή που η Κατλυν, λεει στον Ρομπ ότι πολύ θα ήθελε να επιστρεψει πισω στο Γουιντερφελ, αλλα συμπληρωνει ''Δεν τολμω να σε στειλω πισω, οχι τωρα πια. Προχωρησες πολυ μακρια. Αν σε στειλω τωρα πισω....'' Πραγματική ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ η Κατ. Και κριμα για τον Ρομπ διοτι αν πουμε οτι η Σανσα εχει παρει απο την Κατ, η Αρια απο τον Νεντ, τοτε ο Ρομπ μεταβεβαιοτητας ειναι Νεντ και Κατ σε ένα σωμα.
Η σκηνη με την Αρια να προσπαθει να φτασει ματαια προς τον πατερα της, την ωρα του αποκεφαλισμου. Συγκλονιστική σκηνή, συγκλονιστικό κεφάλαιο. Γενικά οι στιγμές της Αρια απο την ωρα που τρεχει μακρυα απο τον Συριο μεχρι την ωρα που την παιρνει ο Γιορεν ειναι πολυ δραματικές.
Η τελική σκηνή με την Ντενερις και τους δράκους. Γενικότερα αυτή η σκηνή πιστεύω ότι είναι, κατα την ταπεινή μου άποψη, μια απο τις δυο επικότερες σκηνές όλων των βιβλίων. Η άλλη είναι με την εμφανιση της αρχόντισσας σκληρόκαρδης. Πολλές φορές διαβάζοντας τα βιβλια, εχουμε ολοι βγαλει κραυγες και φωνες ξαφνιασμού. Αυτη η σκηνή της αρχόντισσας σκληρόκαρδης κυριολεκτικά με σήκωσε από το κρεβάτι...