Από την πρωτη φορά που το διαβασα, μου εκανε πάρα πολυ ασχημη εντυπωση. Σκοτωνει ο εχθρος τον αρχηγο σου, τον πριγκηπα, και αντι να θυμωσεις και να περικυκλωσεις τη σωρό για να την προστατεψεις, εσύ τρέχεις σαν ξελιγωμένος να μαζέψεις πετράδια από την κατεστραμμένη πανοπλία του;; Μιλάω φυσικά για το θανατο του Ραιγκαρ. Τα βιβλία λενε οτι στρατιωτες και απο τις δυο πλευρες, οχι μόνο επαναστατες, με το που τον ειδαν να πεφτει, εσπευσαν στο πτωμα του να μαζεψουν τα ρουμπινια! Το βλεπω ως υψιστη προσβολή και ασέβεια στο νεκρό. Μολις ξεψυχισε, αίμα παντου, και οι αντρες πεφτουνε πάνω του σαν γύπες. Και κανεις, μα κανεις, από τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ, δεν παει να υπερασπιστει τη σωρό του; Κανεις δε σεβεται τη μνημη του; Και μήπως... αυτό δειχνει οτι καποιοι βασιλικοι δεν ητανε και τόσο πιστοί και βρηκανε την ευκαιρια έτσι να προδώσουν και να αλλαξουν στρατοπεδο;
Θα μου πειτε, ο νικητης Ρομπερτ ητανε μεσα στη χαρά και φχαριστιόταν τη σκύλευση (τροποποίηση αφού ο [member=2032]SANDOR CLEGANE[/member] μου θυμισε την σωστη λέξη, ευχαριστώ! ). Αυτος πλεον έδινε το κλίμα. Και μόνο από αυτο, μόνο από αυτη του την ατιμία και μικροψυχία, δεν τον χωνεύω καθολου μα καθόλου. Οπως και δεν χωνευω τον Αχιλλέα που δε σεβάστηκε τη σωρό του Έκτορα στην Ιλιάδα. Τουλάχιστον βέβαια, οι Τρώες με τον τραγικό Πρίαμο πήραν πίσω τελικά τη σωρό και θρηνήσανε τον Εκτορα οπως του αξιζε. Άραγε στον Ραιγκαρ κάνανε οι λιγοι πιστοί δικοί του τη νεκρική πυρά που του άξιζε;
Promise me, Ned...