Λογοτεχνικές αναφορές 2.0

[phoenix]

Ο Μαρτιν γραφοντας σε ενα ειδος λογοτεχνιας που βρισκεται στη σκια του τολκιν το τελευταιο μισο αιωνα καταφερε να περιορισει τις επιρροες του στο ελαχιστο κατι που καταφεραν λιγοι συγγραφεις στο ειδος!
Αν και εντασσει και αυτος τον κοσμο σε ενα ειδος μεσαιωνα :
1.Δεν στηνει την ιστορια πανω στη αιωνια μαχη καλου-κακου!
2.Δεν ειναι μια περιπετεια αναζητησης!
3.Καταθετει πολλες και αντιθετες οπτικες χαρακτηρων ( Νομιζω οτι καλυτερο εχει πετυχει ο μαρτιν)
4.Κινειται με εξιστορηση πολλων σημειων του κοσμου του παραλληλα! Ο τολκιν το πολυ σε 2-3 ( στο lotr).
5.Δε χρησιμοποιει τις φυλες του τολκιν οπως παρα πολλοι αλλοι αναγνωρισμενοι συγγραφεις του ειδους!
6.Αναπτυσει τους χαρακτηρες του σε σημειο που δε εκανε ποτε ο τολκιν!
7.Χρησιμοποιει σε μεγαλο βαθμο πολιτικη και θρησκεια !
8.Επισης ο κοσμος του δε θα μπορουσε να εχει ποτε το ιστορικο υποβαθρο που εχει του τολκιν ,μιας και το μισο εργο του τολκιν ειναι ουσιαστικα η ιστορια της μεσης γης!Βεβαια εχει γινει μια προσπαθεια προς αυτο το σημειο με τις πολλες αναφορες για το παρελθον που γινονται μεταξυ της πλοκης!Τα εχει δεσει πολυ ωραια!

Υπαρχουν και αλλα σημεια που δειχνουν οτι το γενικο πλαισιο του εργου του δεν ακολουθουν τη πεπατημενη του τολκιν!
Δε θα μπορουσα ποτε να πω για τα παρα πολλα κοινα μεταξυ των 2 συγγραφεων οπως κανει η jon\'s spearwife γιατι αν εχουν πολλα κοινα αυτοι οι 2 ,αλλους συγγραφεις θα επρεπε να τους μηνυσουν για αντιγραφη του εργου του τολκιν!

1. Εδώ νομίζω κάνεις ίσως και το μεγαλύτερο λάθος κατά τη γνώμη μου. Φυσικά υπάρχει η αιώνια πάλη του καλού και του κακού, ίσως και πιο έντονα από τον Tolkien. Απλά αντί αυτή η μάχη να είναι προσωποποιημένη στο πρόσωπο ενός κακού και ενός καλού ήρωα μεταφέρεται μέσα στον κάθε ήρωα ξεχωριστά και στον δικό του προσωπικό αγώνα. Νομίζω είναι φανερή η προσπάθεια πολλών (αν όχι των περισσοτέρων) που δίνουν με τον ευατό τους και τις επιλογές τους. Αυτή είναι η πραγματική μάχη του καλού με το κακό, δίνεται καθημερινά μέσα από τον καθένα μας.
2. Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών είναι μια περιπέτεια αναζήτησης? Μπορείς να το αναλύσεις σε παρακαλώ?
3. Σ’ αυτό έχεις δίκιο μιας και ο Martin όντως χρησιμοποιεί γκρίζους, όπως έχει πει, χαρακτήρες.
4. Και ο Tolkien εξιστορεί παράλληλες ιστορίες ταυτόχρονα (Φρόντο-Σαμ, Μέριν-Πίπιν, Άραγκορν-Λέγκολας-Γκίμλι, Γκάνταλφ, Μίνας Τίριθ, Έντορας, Γκάνταλφ, Μόρντορ) Το θέμα είναι ο τρόπος αφήγησης που διαφέρει. Το τρίτο πρόσωπο και η οπτική του παντογνώστη του τι συμβαίνει συνέχεια σε όλους τους ήρωες δίνει την εντύπωση πως δεν εξελίσσονται παράλληλες ιστορίες ενώ στην ουσία αυτό συμβαίνει. Συν ότι ήδη το ASOIAF είναι διπλάσιο του LOTR και δεν έχει καν τελειώσει. Οπότε είναι λογικό οι διαφορετικές ιστορίες να «τραβάνε» περισσότερο και να είναι πιο ευδιάκριτες.
5. Συμφωνώ.
6. Διαφωνώ. Τα κίνητρα, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι δισταγμοί, το θάρρος και οι αδυναμίες του κάθε ήρωα σκιαγραφούνται πλήρως. Σε παραπέμπω ξανά στο μήκος της ιστορίας για το γεγονός ότι δεν είναι τόσο αναλυτική η σκιαγράφηση χαρακτήρων αλλά δε σημαίνει ότι δεν είναι περιεκτική.
7. Ο Tolkien έχει δημιουργήσει ένα κόσμο από το μηδέν. Αν κάποιος χρησιμοποιεί κοσμογονεία και θεογονεία είναι ο Tolkien. Μην ξεχνας ότι οι μάγοι όπως και οι αετοί στο τέλος παρουσιάζονται σαν τους φύλακες άγγελους-καθοδηγητές των ανθρώπων από το «θεό». Η διαφορά εδώ είναι πως ο θεός στον Tolkien δεν έχει την πολιτική επιρροή μέσω των «επίγειων αντιπροσώπων» του όπως στον Μartin.
8. Συμφωνώ.

Δεν είναι ρεαλιστικό να λέμε πως δεν έχει επηρεαστεί επειδή ένα προς ένα τα στοιχεία της πλοκής ή οι χαρακτήρες δε συμπιπτούν. Στο ευρύτερο πλαίσιο υπάρχουν αναφορές στον Tolkien και στο είδος του φανταστικού όπως ο τελευταίος καθιέρωσε. Δεν μπορεί ενώ διάβαζες να μην σκέφτηκες πως ο Sam(well) Tarly αποτελεί φόρο τιμής στον Sam(wise) Gamgee, ή τη ζωτική σημασία των γεγονότων του παρελθόντος και πως αυτά επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον.