04-06-2013, 11:49 PM
vamos1982\\n[quote]καλο επεισοδιο. Απλα , καλο.
δεν ξερω ρε παιδια , συγνωμη αν σας την χαλαω , αλλα σκηνοθετικα το επεισοδιο δεν μ αρεσε.
ειναι δυνατο επεισοδιο , γιατι πραγματευεται ενα απο τα πιο συγκλονιστικα γεγονοτα των 5 πρωτων βιβλιων.
αλλα απο κει και περα , πιστευω οτι τα τελευταια λεπτα θα μπορουσαν να ειναι σκηνοθετικα ακομα πιο δυνατα...
Δυστυχώς θα συμφωνήσω μαζί σου. Έχοντας ακούσει πολλούς αναγνώστες να είναι ενθουσιασμένοι με τη σκηνή περίμενα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Η σκηνή του βιβλίου πιστεύω ότι είναι η πιο δυνατή που έχει γραφτεί σε οποιοδήποτε βιβλίο. Και βλέποντας τον αντίκτυπό της και στην τηλεοπτική σειρά περίμενα κάτι ανάλογο. Και κάπου εκεί έγινε αυτό που φοβόμουν και γι\'αυτό μακάριζα τον εαυτό μου που διάβασα πρώτα το βιβλίο. Έχοντας αποτυπώσει τα πρόσωπα από τη σειρά η οπτικοποίηση που γίνεται στο μυαλό όταν διαβάζεις τις σκηνές είναι ασύγκριτα πιο συγκλονιστική...
Οι μουσικοί σταμάτησαν...και κάθισαν όλοι πίσω στα τραπέζια να ακούσουν τον Φρέυ. Γιατί; Μόνο να αφαιρέσει μπορούσε αυτό. Η κίνηση του Μπόλτον, άκυρη. Η Ταλίσα κοιτάει σαν βούρλο μπροστά της όταν τη μαχαιρώνουν σαν να μην τρέχει τίποτα ενώ μόλις ο Φρεϋ έχει απευθυνθεί σε αυτήν. Αυτό το καταραμένο τύμπανο που στοιχειώνει το κεφάλαιο του βιβλίου που ήταν; Ο Ρομπ πεθαίνει όρθιος, απαθής και παραδωμένος. Με μια μαχαιριά χωρίς να δώσει σημασία. Ο θάνατος του Γιόρεν ήταν 5 φορές πιο συγκλονιστικός. Μόνο η Κάτλυν και ο Γουόλντερ υποστήριξαν εξαιρετικά τους ρόλους τους.
Σίγουρα κάποια πράγματα θα χάνονταν από το βιβλίο. Εκεί δεν πέθανε μόνο η Κατ, ο Ρομπ και κάτι άλλοι. Πέθανε η Ντέισι, ο Μικροτζόν, ο Μάντερλι, πόναγες για καθένα από αυτούς τους \"άλλους\". Αυτό δεν μπορούσε να περάσει. Η μιας στιγμής ελπίδα όταν μπαίνουν οι άντρες του Μπόλτον όμως; Την έζησα στο βιβλίο όπως την έζησε η Κατ. Ήταν ελπίδα για μια στιγμή και μετά έσβησε σαν κερί στον άνεμο. Αυτοί επέλεξαν να πάει ο Μελανιχθύς για κατούρημα αντί του Μπολτον. Το μεγαλείο του βιβλίου ήταν ότι σε έκανε να νιώθεις ανά πάσα στιγμή όπως ένιωθε η Κατ. Την κάθε αυξομείωση της ανησυχίας της. Κι ενώ η σκηνή ξεκινάει πολλά υποσχόμενη, τελικά βασίζεται πάνω στη σφαγή και όχι στα συναισθήματα. Νομίζω ότι εκεί αποτυγχάνει κι όχι στο ποιόν έσφαξε η Κατ, που και ποια θα έπρεπε να είναι η γυναίκα του Ρομπ, γιατί χρειαζόταν ο Μελανιχθύς εκει πέρα κλπ.
Ναι ήταν καλό επεισόδιο. Δεν θα μπορούσε να μην είναι. Αλλά αν το είχα δει πριν το διαβάσω, στο βιβλίο θα τράβαγα τα μαλλιά μου όπως στον θάνατο του Νεντ. Που έχασα την ευκαιρία να ζήσω το απίστευτο από την περιγραφή του συγγραφέα...
δεν ξερω ρε παιδια , συγνωμη αν σας την χαλαω , αλλα σκηνοθετικα το επεισοδιο δεν μ αρεσε.
ειναι δυνατο επεισοδιο , γιατι πραγματευεται ενα απο τα πιο συγκλονιστικα γεγονοτα των 5 πρωτων βιβλιων.
αλλα απο κει και περα , πιστευω οτι τα τελευταια λεπτα θα μπορουσαν να ειναι σκηνοθετικα ακομα πιο δυνατα...
Δυστυχώς θα συμφωνήσω μαζί σου. Έχοντας ακούσει πολλούς αναγνώστες να είναι ενθουσιασμένοι με τη σκηνή περίμενα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Η σκηνή του βιβλίου πιστεύω ότι είναι η πιο δυνατή που έχει γραφτεί σε οποιοδήποτε βιβλίο. Και βλέποντας τον αντίκτυπό της και στην τηλεοπτική σειρά περίμενα κάτι ανάλογο. Και κάπου εκεί έγινε αυτό που φοβόμουν και γι\'αυτό μακάριζα τον εαυτό μου που διάβασα πρώτα το βιβλίο. Έχοντας αποτυπώσει τα πρόσωπα από τη σειρά η οπτικοποίηση που γίνεται στο μυαλό όταν διαβάζεις τις σκηνές είναι ασύγκριτα πιο συγκλονιστική...
Οι μουσικοί σταμάτησαν...και κάθισαν όλοι πίσω στα τραπέζια να ακούσουν τον Φρέυ. Γιατί; Μόνο να αφαιρέσει μπορούσε αυτό. Η κίνηση του Μπόλτον, άκυρη. Η Ταλίσα κοιτάει σαν βούρλο μπροστά της όταν τη μαχαιρώνουν σαν να μην τρέχει τίποτα ενώ μόλις ο Φρεϋ έχει απευθυνθεί σε αυτήν. Αυτό το καταραμένο τύμπανο που στοιχειώνει το κεφάλαιο του βιβλίου που ήταν; Ο Ρομπ πεθαίνει όρθιος, απαθής και παραδωμένος. Με μια μαχαιριά χωρίς να δώσει σημασία. Ο θάνατος του Γιόρεν ήταν 5 φορές πιο συγκλονιστικός. Μόνο η Κάτλυν και ο Γουόλντερ υποστήριξαν εξαιρετικά τους ρόλους τους.
Σίγουρα κάποια πράγματα θα χάνονταν από το βιβλίο. Εκεί δεν πέθανε μόνο η Κατ, ο Ρομπ και κάτι άλλοι. Πέθανε η Ντέισι, ο Μικροτζόν, ο Μάντερλι, πόναγες για καθένα από αυτούς τους \"άλλους\". Αυτό δεν μπορούσε να περάσει. Η μιας στιγμής ελπίδα όταν μπαίνουν οι άντρες του Μπόλτον όμως; Την έζησα στο βιβλίο όπως την έζησε η Κατ. Ήταν ελπίδα για μια στιγμή και μετά έσβησε σαν κερί στον άνεμο. Αυτοί επέλεξαν να πάει ο Μελανιχθύς για κατούρημα αντί του Μπολτον. Το μεγαλείο του βιβλίου ήταν ότι σε έκανε να νιώθεις ανά πάσα στιγμή όπως ένιωθε η Κατ. Την κάθε αυξομείωση της ανησυχίας της. Κι ενώ η σκηνή ξεκινάει πολλά υποσχόμενη, τελικά βασίζεται πάνω στη σφαγή και όχι στα συναισθήματα. Νομίζω ότι εκεί αποτυγχάνει κι όχι στο ποιόν έσφαξε η Κατ, που και ποια θα έπρεπε να είναι η γυναίκα του Ρομπ, γιατί χρειαζόταν ο Μελανιχθύς εκει πέρα κλπ.
Ναι ήταν καλό επεισόδιο. Δεν θα μπορούσε να μην είναι. Αλλά αν το είχα δει πριν το διαβάσω, στο βιβλίο θα τράβαγα τα μαλλιά μου όπως στον θάνατο του Νεντ. Που έχασα την ευκαιρία να ζήσω το απίστευτο από την περιγραφή του συγγραφέα...