Μπαίλορ ο Ευσεβής: Αφιέρωμα στον Σέπτον Βασιλιά

[Alyssane]

Ο Μπαίλορ Α' Ταργκάρυεν ήταν ο ένατος βασιλιάς των Ταργκάρυεν που κάθισε στο Σιδερένιο Θρόνο. Τον θυμούνται ως Μπαίλορ ο Ευσεβής, ο Λαοφιλής, αλλά επειδή οι αποψεις διίστανται, και ως ο Αποβλακωμένος. Η Πίστη τον τιμά, αλλά πολλοί τον θεωρούν τον πιο αδύναμο βασιλιά του Σιδερένιου Θρόνου. Ποιος ήταν όμως αυτός ο σέπτον βασιλιάς;


ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Ο Μπαίλορ Ταργκάρυεν γεννήθηκε το έτος 144 μ.Κ. Ήταν ο δεύτερος γιος και το δεύτερο παιδί του Βασιλιά Αίγκον Γ' και της Νταιναίρα Βελάρυον. Ήταν κατά ένα περίπου χρόνο μικρότερος από τον αδερφό του, τον Νταίρον.
Ο Μπαίλορ θα αποκτούσε κι άλλα αδέρφια. Μια αδερφή, η Νταίνα, ακολούθησε το 145 μ. Κ, μετά η Ραίνα (147 μ.Κ) και τέλος η Ελαίνα (150 μ. Κ). Μεγάλωσε στο Κόκκινο Φρούριο μαζί με τους γονείς, τα αδέρφια, το θείο και τα ξαδέρφια του, δεύτερος στη διαδοχή του Σιδερένιου Θρόνου- ενός θρόνου που δεν θα περνούσε σε αυτόν εκτός αν κάτι συνέβαινε στον Νταίρον.





Όντας ο εφεδρικός κληρονόμος, ο Μπαίλορ δεν είχε την εκπαίδευση που δόθηκε στον Νταίρον- αν και δεν υπάρχει λόγος να αναλογιστούμε ότι τον πείραξε ποτέ αυτό. Ο Μπαίλορ ήταν βαθιά άνθρωπος της θρησκείας, και αγαπούσε τους Επτά όσο τίποτε άλλο. Απ' όσους συγγενείς γνώρισε, μόνο η αδερφή του η Ραίνα και η ξαδέρφη του η Ναίρυς μοιράζονταν την αγάπη του για τους Επτά, αλλά ακόμα κι εκείνες όχι στο βαθμό που θα έδειχνε πολλά χρόνια αργότερα ο Μπαίλορ.
Παρά την αγάπη του για τους θεούς και την θέση του ως "εφεδρικός κληρονόμος", ο πατέρας του ο Αίγκον Γ' δεν άφησε τον Μπαίλορ να γίνει σέπτον όπως ονειρευόταν. Ίσως γιατί, αν συνέβαινε οτιδήποτε στον Νταίρον, ο Μπαίλορ θα ήταν ο μοναδικός γιος που θα απέμενε στον Αίγκον- μετά ερχόταν ο αδερφός του ο Βισέρυς, κι έπειτα ο Πρίγκιπας Αίγκον, ένας άνδρας που, με πολλούς τρόπους, ήταν το εντελώς αντίθετο του ευσεβούς Μπαίλορ.


Αντί να αφοσιώσει τη ζωή του στους θεούς του, ο Μπαίλορ αναγκάστηκε το 160 μ. Κ (ύστερα από προτροπή του αδερφού του) να παντρευτεί την αδερφή του Νταίνα, σύμφωνα με το βαλυριανό έθιμο. Η Νταίνα ήταν μια άγρια, ανυπάκουη νεαρή γυναίκα, με έντονο ταμπεραμέντο και αμφισβητούμενη πορεία, αυτό ακριβώς που δεν ήταν ο ήσυχος Μπαίλορ. Μπορεί ο αδερφός τους (ή ο θείος τους, όποιος κι αν κανόνισε το γάμο) να πίστευε ότι ένα ζωηρό κορίτσι και ένα ήσυχο αγόρι θα έκαναν ιδανικό ταίρι. Ή ίσως η ανυπότακτη Νταίνα να ηρεμούσε με τον Μπαίλορ ως άρχοντα σύζυγό της. Ή ο Μπαίλορ να ξεκολλούσε από τη θρησκεία του με μια όμορφη σύζυγο στο πλευρό του. Τίποτε απ' όλα αυτά δε συνέβη.





Ακόμα κι αν την παντρεύτηκε, όμως, ο Μπαίλορ δεν είχε καμία διάθεση να κοιμηθεί μαζί της· οι θεοί του θα τον προτιμούσαν αγνό, και την Νταίνα επίσης. Γι' αυτό ο Μπαίλορ δεν ολοκλήρωσε ποτέ το γάμο τους, και απαρνήθηκε το κρεβάτι της αδερφής του. Η Πριγκίπισσα Νταίνα, που ως παιδί ντυνόταν δραματικά στα μαύρα (ντύσιμο εμπνευσμένο από τον πατέρα της, τον οποίο λάτρευε), άλλαξε γκαρνταρόμπα και φορούσε διαρκώς λευκά, μήπως ντροπιάσει τον Μπαίλορ και ολοκληρώσει το γάμο τους. Ο Μπαίλορ όμως παρερμήνευσε τα σημάδια. Του άρεσε αυτή η καινούρια Νταίνα, καθώς στα λευκά έδειχνε πιο αθώα. Η Νταίνα θα τράβαγε τα μαλλιά της.

Ο ΜΠΑΙΛΟΡ ΣΤΟ ΝΤΟΡΝ
Σύντομα ήρθε η καταιγίδα. Ο Νεαρός Δράκος πέθανε στο Ντορν, χωρίς να έχει παντρευτεί ποτέ ή αποκτήσει παιδιά. Έτσι το στέμμα πέρασε στον άνδρα που δεν είχε καμιά διάθεση να το φορέσει· ο Μπαίλορ στέφθηκε ένατος Βασιλιάς των Άνταλ, των Ρόυναρ και των Πρώτων Ανθρώπων. Το στέμμα που διάλεξε ήταν πολύ ιδιαίτερο, ένα στέμμα που κανείς άλλος βασιλιάς δεν θα φόραγε ποτέ ξανά· ένα στέμμα από λουλούδια και κληματσίδες. Όλη η εμφάνιση του Μπαίλορ μαρτυρούσε την προσωπικότητά του. Φορούσε μια παλιά, λιτή φθαρμένη ρόμπαα που ήταν συχνά βρώμικη. Τα μαλλια του ήταν μακριά, είχε γένια, και ήταν πολύ αδύνατος λόγω των εκτενών νηστειών του. Το ύφος του ευγενικό, πράο. Ο Μπαίλορ δεν ήταν πολεμιστής· το αγαπημένο του όπλο ήταν η προσευχή.
Ο Νταίρον κατά την εκστρατεία του είχε πάρει παιδιά-ομήρους από τους ευγενείς του Ντορν, για να σιγουρευτεί η υποταγή των γονιών τους. Με το θάνατο του Νταίρον, όλοι αυτοί οι όμηροι περίμεναν εκτέλεση (ανάμεσά τους και η τρίτη ερωμένη του Πρίγκιπα Αίγκον, η Αρχόντισσα Κασσέλλα του Οίκου των Βέιθ) ως αντίποινα. Αντίθετα, ο Μπαίλορ τους συγχώρησε όλους, και τους επέτρεψε να φύγουν για το Ντορν, παρά τις διαμαρτυρίες των συμβούλων του, που θα προτιμούσαν να θανατωθούν οι όμηροι.
Πήγε κι αυτός μαζί τους, ενάντια σε κάθε συμβουλή. Ενώ οι όμηροι καβάλαγαν εξαίσια άλογα κι είχαν τα απαραίτητα εφόδια, ο Μπαίλορ ταξίδευε πεζή, με ένα παλιό μανδύα ενάντια στη ζέστη του Ντορν. Πολλοί πίστευαν ότι θα πέθαινε. Δεν πάθανε όμως, και αυτό θεωρήθηκε άλλο ένα από τα άγια θαύματά του.





Αφού διέσχισε τον Δρόμο των Οστών, έφτασε στο Γουίλ, έδρα του Οίκου Γουίλ. Ο Άρχοντας Γουίλ είχε τον ξάδερφό του, Αίμον τον Δρακοϊππότη, που είχε πιαστεί αιχμάλωτος στην ίδια ενέδρα που σκοτώθηκε ο Βασιλιάς Νταίρον Α' Ταργκάρυεν, ο Νεαρός Δράκοντας. Ο Μπαίλορ ικέτευσε τον Άρχοντα Γουίλ να αφήσει τον Αίμον. Ο Γουίλ όμως δεν δέχτηκε, και ο Μπαίλορ αναγκάστηκε να φύγει, αφού υποσχέθηκε ότι θα γυρνούσε.


Τελικά ο Μπαίλορ έφτασε στο Σάνσπηαρ, και έκανε ειρήνη με τον Πρίγκιπα του Ντορν- που θεωρήθηκε το δεύτερο θαύμα του. Ένας όρος ήταν ότι ο νεαρός ανιψιός του Μπαίλορ, άλλος ένας Νταίρον -το μοναδικό εγγόνι του Βισέρυς, Χέρι του Μπαίλορ, γιος του Πρίγκιπα Αίγκον και της Πριγκίπισσας Ναίρυς- θα παντρευόταν την κόρη και κληρονόμο του πρίγκιπα, τη Μαράια Μαρτέλ, όταν ήταν κι οι δύο ενήλικοι, καθώς εν έτει 161 μ. Κ και οι δυο τους ήταν μικρά παιδιά. Ο πρίγκιπας πρόσφερε στον Μπαίλορ μια γαλέρα να τον οδηγήσει στο Κινγκς Λάντινγκ, αλλά ο βασιλιάς αρνήθηκε, λέγοντας ότι θα επέστρεφε με τα πόδια. Ο Πρίγκιπας του Ντορν ενημέρωσε τους Άρχοντες του να προσφέρουν κάθε βοήθεια στον Μπαίλορ, ώστε να μην πεθάνει στο δρόμο- και τον διαδεχτεί βασιλιάς πρόθυμος να συνεχίσει τον πόλεμο.


Όπως υποσχέθηκε, ο Μπαίλορ γύρισε στο Γουίλ. Αλλά εκεί ανακάλυψε πως η κατάσταση του Αίμον του Δρακοϊππότη είχε χειροτερέψει. Τον είχαν βάλει γυμνό σε ένα κλουβί να τον καίει ο καυτός ήλιος του Ντορν, σε ένα λάκκο γεμάτο έχιδνες. Ο Άρχοντας Γουίλ του έδωσε το κλειδί του κελιού. Ο Αίμον τον παρακάλεσε να φύγει και να τον αφήσει, αλλά ο Μπαίλορ χαμογέλασε και είπε ότι οι θεοί τον προστάτευαν. Και πραγματικά, μπήκε στο λάκκο και έδωσε το κλειδί στον Αίμον. Οι τροβαδούροι λένε ότι οι έχιδνες υποκλίθηκαν και άνοιξαν δρόμο να περάσει, λόγω της αγιότητάς του, η αλήθεια όμως είναι άλλη. Οι έχιδνες τον δάγκωσαν δώδεκα φορές, και έπρεπε ο Αίμον να τον κουβαλήσει και να βγάλει από εκεί (ενώ οι Γουίλ έβαζαν στοιχήματα για το πόσο θα άντεχε). Αργότερα, κάποιοι θα αναρωτούνταν αν όλο αυτό το δηλητήριο πείραξε κάπως τα μυαλά του Μπαίλορ.





Ο Αίμον τον κουβάλησε γυμνός σε όλη τη Ντορνιανή έρημο, μέχρι που κάποιος σε ένα μικρό χωριό του πρόσφερε ρούχα, και ένα μουλάρι. Ο Αίμον πήγε τον Μπαίλορ στο Μπλάκχεϊβεν, σε ένα μέιστερ να περιποιηθεί τον βασιλιά που είχε πέσει σε κώμα, και μουρμούριζε μόνο προσευχές. Ο Μπαίλορ τελικά συνήλθε όταν διεξαγόταν ένα τουρνουά στο Στορμς Εντ- αλλά θα περνούσε μισός χρόνος ακόμα μέχρι να μπορέσει να ταξιδέψει.

ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ
Μόλις επέστρεψε στο Κινγκς Λάντινγκ, πρώτη του μέριμνα ήταν να βάλει τον Υψηλό Σέπτον να ακυρώσει το γάμο του στην Νταίνα- δεν είχε ολοκληρωθεί ποτέ, εξάλλου. Έτσι κι έγινε. Έπειτα, έκλεισε και τις τρεις όμορφες αδερφές του σε μια Αυλή Ομορφιάς, το Παρθενοφυλάκιο, μακριά από οποιονδήποτε άνδρα, ώστε να μείνουν αγνές και να μην προκαλέσουν τις ορμές των ανδρών. Κάποιοι είπαν ότι το έκανε για να μην ενδώσει ο ίδιος στον πειρασμό που προκαλούσε η ομορφιά τους.
Παρόλο που ο Πρίγκιπας Βισέρυς, μέλη της αυλής και οι ίδιες οι πριγκίπισσες έφεραν αντίρρηση, ο βασιλιάς δεν άλλαξε γνώμη, και έτσι οι πριγκίπισσες κλειδώθηκαν στον πύργο. Επιτρεπόταν η συντροφιά γυναικών, και ήταν άνετο μέρος, αλλά ήταν, παρ' όλα αυτά, φυλακή- μια φυλακή στην οποία θα έμεναν έγκλειστες για δέκα ολόκληρα χρόνια, όσο δηλαδή διήρκησε η βασιλεία του Μπαίλορ Α'.





Οι αποφάσεις του Μπαίλορ ως βασιλιά ήταν βαθιά επηρεασμένες από την ευσεβή του φύση. Αν και κράτησε το θείο του το Βισέρυς Ταργκάρυεν, αδερφό του πατέρα του, Αίγκον, ως Χέρι, ακόμα και ο Βισέρυς δεν μπορούσε να κάνει θαύματα, ή να εμποδίσει τον Μπαίλορ. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα διατάγματα του ήταν η απαγόρευση της πορνείας. Όλες οι πόρνες και τα παιδιά τους εκδιώχθηκαν από το Κινγκς Λάντινγκ- αλλά θα επέστρεφαν, στο τέλος. Αυτό έχει ομοιότητα με μια πρόταση του Στάννις Μπαράθηον να κυρηχτεί παράνομη η πορνεία επίσης (Παιχνίδι του Στέμματος, Ένταρντ Ε').


Μια άλλη ιδέα του ήταν να αντικαταστήσει τα κοράκια, σημαντικά στη διάδοση μηνυμάτων, με λευκά περιστέρια- τα οποία σαφώς θα έβρισκε πιο αγνά και όμορφα, προτιμότερα από τους μαύρους αλήτες. Ούτε αυτό πέρασε, και θεωρήθηκε βλακεία- από τον Μέιστερ Γουόργκρεϊβ στο Σκοτεινές φτερούγες, γρήγορα λόγια του.


Στην επιλογή συμβούλων του δεν αποδείχτηκε περισσότερο σοφός. Διόρισε έναν αγράμματο ξυλογλύπτη ονόματι Πέιτ ως Υψηλό Σέπτον, καθώς πίστευε ότι ήταν ο Σιδηρουργός αναγεννημένος. Αυτός ο σέπτον πέθανε μόλις ένα χρόνο αργότερα- κάποιοι λένε από το χέρι του ίδιου του Πρίγκιπα Βισέρυς. Η επόμενη επιλογή του δεν ήταν σοφότερη, διότι ο Μπαίλορ πείστηκε ότι ένα οκτάχρονο αγόρι μπορούσε να κάνει θαύματα- μιλούσε, ορκίστηκε ο Μπαίλορ, με περιστέρια, κι αυτά του απάνταγαν με φωνές ανδρικές και γυναικείες· τις φωνές των Επτά. Έτσι επιλέχτηκε ο νεαρότερος Σέπτον να φορέσει το κρυστάλλινο στέμμα.
Θέλησε μάλιστα να αναγκάσει όλο του Γουέστερος να υιοθετήσει την πίστη των Επτά. Αν έκανε κάτι τέτοιο, το Γουίντερφελ και το Πάικ θα κατέβαιναν σε πόλεμο. Πέθανε όμως, πριν καταφέρει κάτι τέτοιο.


Ίσως το καλύτερο έργο του ήταν το μεγάλο σεπτ που έκτισε στον Λόφο της Βισένυα (το είδε, είπε, σε ένα όραμά του). Ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, αντάξιο σπίτι των πολυγαπημένων του Επτά. Πέθανε, βέβαια, πριν το δει τελειωμένο. Το σεπτ είναι γνωστό ως το Υψηλό Σεπτ του Μπαίλορ, ονομασμένο από τον άνδρα που το οραματίστηκε.





Όμως, πέρα από θαύματα, υπήρχαν και τραγωδίες στη βασιλεία του σέπτον-βασιλιά. Ο Μπαίλορ, για ανεξήγητους λόγους, έκαψε ένα σημαντικό μέρος της βιβλιοθήκης του Γουέστερος. Μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί να θέλει να εξαφανίσει έργα όπως η Μαρτυρία του Μανιτάρη, γραμμένη με χυδαίο τρόπο από έναν γελωτοποιό με την πιο ακατάλληλη γλώσσα, αλλά έργα ανυπολόγιστης αξίας και η γνώση που μετέφεραν χάθηκαν, όπως η Αφύσικη Ιστορία του Σέπτον Μπαρθ. Ο Σέπτον Μπαρθ ήταν Χέρι και φίλος του Βασιλιά Τζαιχαίρυς Α', και θεωρούταν περισσότερο μάγος παρά σέπτον. Και οι θεοί δεν τα πάνε καλά με τη μαγεία.


Πέρα από αυτά, η βασιλεία του Μπαίλορ Α' ήταν ειρηνική. Κάποια στιγμή πάντρεψε ο ίδιος τον ανιψιό του Νταίρον με τη Μαράια Μαρτέλ, σφραγίζοντας έτσι την ειρήνη μεταξύ Ντορν και Σιδερένιου Θρόνου. Ο πρώτος καρπός αυτής της ένωσης θα ονομαζόταν Μπαίλορ, προς τιμήν του άνδρα που κανόνισε το γάμο- και την ειρήνη με το Ντορν.


Αν και την απομόνωσε σε ένα κάστρο-μέσα-στο-κάστρο, θα ήταν η αδερφή του η Νταίνα που θα έφερνε το χαμό του. Αν και η Ραίνα, ευσεβής σαν τον ίδιο, δεν ενοχλήθηκε ποτέ πραγματικά από τον εγκλεισμό της στο Παρθενοφυλάκιο, η Νταίνα (και η Ελαίνα) είχε άλλες απόψεις σχετικά με αυτό. Η Νταίνα το έσκασε τρεις συνολικά φορές από εκεί, συχνά ντυμένη σαν υπηρέτρια ή σταυλίτρια. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις, την βοήθησε και ο εξάδερφός της ο Αίγκον... με αποτέλεσμα η Νταίνα να μείνει έγκυος. Το μπάσταρδο αγόρι της (του οποίου τον πατέρα αρνήθηκε κατηγορηματικά να ονομάσει) γεννήθηκε τέλη του έτους 170 μ. Κ, ίδια χρονιά με τον Μπαίλορ που μια μέρα θα ονόμαζαν Λογχοθραύστη, γιο του Νταίρον Ταργκάρυεν και της Μαράια Μαρτέλ. Αυτό το αγόρι ονομάστηκε Νταίμον Γουότερς. Αργότερα θα γινόταν Νταίμον Μπλάκφαϊρ, κι έμεινε στην ιστορία ως ο Μαύρος Δράκοντας.


Ο Μπαίλορ είχε κάνει πολλές νηστείες στο παρελθόν- ο λόγος που ήταν τόσο αδύνατος. Είχε νηστεύσει άσχημα όταν τα δίδυμα της Πριγκίπισσας Ναίρυς γεννήθηκαν νεκρά το 161 μ. Κ. Αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα όρια. Για πάνω από ένα φεγγάρι θα προσευχόταν δεχόμενος μόνο νερό και ψωμί για να ηρεμήσει το διαμαρτυρόμενο στομάχι του. Τελικά, σαράντα μέρες μες τη νηστεία, ο Μπαίλορ κατέρρευσε. Ούτε οι μέιστερ ούτε ο μικρός σέπτον με τα θαύματά του μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Ο σέπτον-βασιλιάς πέθανε το 171 μ. Κ, και συνάντησε επιτέλους τους θεούς που τόσο αγαπούσε.





Κι όμως, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, δεν είναι όλοι πεπεισμένοι για το θάνατό του. Η νηστεία έφταιγε; Ή μήπως τον δηλητηρίασε το Χέρι, θείος και διάδοχός του Βισέρυς Β', όπως υποστήριξε αρχικά η Μάια Στόουκγουορθ; Κι αν ναι, γιατί; Από φιλοδοξία για το θρόνο; Από ανάγκη να σώσει το βασίλειο από τις τρέλες του; Ήταν ευρέως γνωστό ότι ο Βισέρυς ήταν που κυβερνούσε όσο ο Νταίρον πολέμαγε και ο Μπαίλορ προσευχόταν. Ποτέ δεν θα μάθουμε. Ένα πράγμα είναι σίγουρο· ο Μπαίλορ ο Πρώτος είναι ένα από τα πιο αμφισβητούμενα πρόσωπα της Ταργκαρυενής ιστορίας, με παραδείγματα ανθρώπων που τον τιμούν (Λάνσελ Λάννιστερ) ή τον καταδικάζουν (Τύριον Λάννιστερ, Γιούστας Όσγκρεϋ). Κι έτσι άλλο ένα κεφάλαιο της ιστορίας του Γοέστερος κλείνει.