[Spoilers] - Επεισόδιο 9ο - Battle of the Bastards

[Nica]

p.s. Στην τελευταια σκηνη ποιος ανοιξε τα κλουβια απο τα σκυλια χωρις να τον φανε?
      γιατι αφου ηταν ελευθερα και πεινασμενα δεν ωρμησαν αμεσως στον ραμσει αλλα περιμεναν
      να τελιωσει η σανσα αυτα που ελεγε?

Αυτο προσπαθουσα να καταλαβω κι εγω εκεινη την ωρα, πως θα ξαμολουσαν τα σκυλια στον Ραμσευ χωρις να κινδυνευουν οι ιδιοι. Μαλλον ειναι απο κεινα τα ανεξηγητα.







Εβλεπα αυτο το αστειο gif 




Kαι σκεφτομουν οτι καθολου "τυχαιο" δεν ηταν που ο Τζον την εβγαλε καθαρη μεσα σε αυτον το χαμο. Μαλλον ηθελαν να μας δειξουν οτι ο Κοκκινος Θεος τον προστατευει ακομα και στις πιο αντιξοες συνθηκες, οτι υπαρχει λογος για τον οποιο επελεξε να τον ξαναφερει στη ζωη και δεν θα τον αφησει να πεθανει ευκολα. Θυμαστε την συζητηση που ειχε με την Μελ, οταν πηγε να της πει να μη τον ξαναφερει στη ζωη αν πεθανει ξανα. Και του εξηγησε η Μελ οτι δεν ειναι στο χερι της, πως ο Θεος επιλεγει να τον φερει για καποιο λογο πισω. Νομιζω οτι το γεγονος πως σωθηκε μεσα απο μια τοσο κραυγαλεα και τρομακτικη κατασταση ηταν για να δειξει οτι χαιρει προστασιας για καποιο λογο που θα φανει στη συνεχεια (εμεις τον υποψιαζομαστε αλλα ο Τζον δεν ξερει)

[color=rgb(255, 255, 255)]Κράτα το[/color]

[color=rgb(255, 255, 255)]Κράτα το[/color]

[color=rgb(255, 255, 255)]Κράτα το[/color]

[SANDOR CLEGANE]

[member=2769]Nica[/member]
+ για το βιντεάκι που το βρήκες και μας το δείχνεις. Πραγματικά κάπως έτσι τον έβλεπα τον Τζον Σνόου.
Αλλά για

  ο Κοκκινος Θεος τον προστατευει ακομα και στις πιο αντιξοες συνθηκες, οτι υπαρχει λογος για τον οποιο επελεξε να τον ξαναφερει στη ζωη και δεν θα τον αφησει να πεθανει ευκολα.

  προσωπικά δεν τον πιστεύω,  αλλά μόνο στη μαγεία που μπορεί να δώσει,  ούτε πιστεύω ότι είναι καλύτερος ( ως είδους θεότητας) απ' τον άσπρο-κρύο.  Μπορεί,  υποθετικά να είναι ελεύθεροι υπηρέτες ενός άλλου ανώτερου θεού  στο σύμπαν του Μάρτιν  ή και απλώς δημιούργημα της φαντασίας και πίστης.
Δεν ξέρουμε το θείκό σετάρισμα του    αλλά μόνο ότι υπάρχει μαγεία  καλή ή κακή ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπεις .
Επίσης προσωπικά θα ήθελα να μην υπήρχε καθόλου μαγεία,  μόνο οντότητες  εκτός απ' τους ανθρώπους    και η κάθε είδους νεκρανάσταση  με "χαλάει"  ακόμη και του Τζον Σνόου  πόσο μάλλον της Σκληρόκαρδης.

[the other]

Μόνο δύο μέτωπα αυτό το επεισόδιο! Ας δούμε...


ΜΗΡΗΝ
Ακόμα να καταλάβω γιατί επιτέθηκαν οι Αφέντες στο Μηρήν... επτά χρόνια δουλείας που τους πρότεινε ο Τύριον δεν υπάρχει λόγος να τους δυσαρεστήσουν. Πολύ "πρέπει να γίνει κάτι, ό,τι να 'ναι" η φάση. Έπειτα η Ντάνυ καίει το στόλο με τον Ντρόγκον, τον Βισέριον και τον Ραίγκαλ. Και αναρωτιόμουν, "θα τους δείξουν τους άλλους δράκους τελικά;". Ουφ. Και μετά έρχεται ο Νταάάάάριο με τους Ντοθράκι, και μετά η Γιάρα με τον Θήον. Στο παραπέντε γλυτώσαμε από dick jokes, αλλά μετά είχαμε τη Γιάρα να λέει ότι ο Θήον πλήρωσε για ό,τι έκανε στους Σταρκ. Πάμε καλά; Όλα αυτά τα βασανιστήρια παρουσιάζονται ως καλά γιατί έτσι πλήρωσε για τους Σταρκ; Ίου! Και παραδέχομαι ότι θέλω την Άσα για βασίλισσα των Σιδερένιων Νήσων, αλλά όχι τη Γιάρα. Είναι απαίσια.
ΓΟΥΙΝΤΕΡΦΕΛ
Υποθέτω ότι αυτό το σχεδίαζαν για Χάρντχοουμ 2.0, και όντως, με άφησε σχεδόν τόσο αδιάφορη όσο εκείνο. Αρχικά μια υπενθύμιση ότι ναι, ο Μαλλιαρός είναι νεκρός, και μετά ένα στρατιωτικό συμβούλιο που δεν οδήγησε πουθενά. Αν η Σάνσα ήθελε να κάνει τον Τζον να περιμένει, γιατί δεν του είπε απλώς ότι θα έρθει στρατός από την Κοιλάδα; Γιατί του είπε μόνο "περίμενε, ίσως ο στρατός μας αυξηθεί μαγικά"; Ίσως έτσι είχαν πεθάνει λιγότεροι άνδρες. Και επίσης, μιλώντας περί αυτού, ποιος τους έσωσε στο τέλος; Ο Μικροδάχτυλος. Επαναλαμβάνω. Ο ήρωας του επεισοδίου είναι ο ανώμαλος παιδόφιλος που σκότωσε την οικογένεια της Σάνσα και άναψε την σπίθα του πολέμου για τα ικανοποιήσει το εγώ του και που έστειλε τη Σάνσα στο βιαστή της. Αυτόν έβαλαν να σώσει την κατάσταση.
Δεν θα αναφέρω καν το Ρίκον.
Και μετά, ο Ράμσυ. Ω, ο θάνατος του Ράμσυ. Αρχικά, μου άρεσε αυτό που του έλεγε η Σάνσα (ότι η κληρονομιά του θα αφανιστεί) αλλά μετά έφυγε και ενώ ο Ράμσυ τρωγόταν, χαμογέλασε. Χαμογέλασε. Η Σάνσα "Είμαι Χαζή που Βοηθάω τον Λάνσελ Λάννιστερ" Σταρκ χαμογέλασε. Απαίσιο και εντελώς εκτός-χαρακτήρα. Ένα από τα προτερήματα της Σάνσα είναι ότι δεν διασκεδάζει με τη βία, και τώρα το πήραν και αυτό.Ουσιαστικά τι έκαναν; Την έκαναν να απολαύσει να βλέπει κάποιον να βασανίζεται, ό,τι δηλαδή κάνει και ο Ράμσυ και ο Τζόφρυ και το Βουνό. Την έριξαν στο επίπεδο του Ράμσυ, και όλο αυτό παρουσιάζεται ως καλό. "Δείτε, η Σάνσα είναι δυνατή τώρα! Η Σάνσα παίζει το παιχνίδι!" Όχι, η Σάνσα έπεσε στο ίδιο επίπεδο με το βιαστή/βασανιστή της. Αυτό το χαμόγελο είναι απαίσιο, αυτό που κάνουν στην Σάνσα είναι απαίσιο, όλο το επεισόδιο είναι απαίσιο. (envy)

Αφού είναι όλα τόσο απαίσια γιατί το βλέπεις?

Διόρθωση του ποστ λόγω επιθετικού τόνου σε άλλο μέλος - mod

[the other]

Πολύ καλό επεισόδιο αλλά επειδή ήταν προβλέψιμο αρκετά το κατατάσω μετά το red wedding και το hardhome.

Η μάχη ήταν επική ότι καλύτερο έχω δει σε μάχες, πολύ καλή ιδέα το γύρισμα της σκηνής να μεταφέρει τον θεατή στη καρδιά της δράσης και να τον κάνει να αισθάνεται ότι είναι μέρος της μάχης βλέποντας από τόσο κοντά την βία και την βαρβαρότητα.
Με χάλασε ωστόσο ότι έβρεχε βέλη παντού εκτός του Τζον. Πρέπει να φοράει τρομέρο αλεξιβέλιο!
Ο Ράμσευ του πήρε και τις πυτζάμες του Γιαννάκη στη στρατηγική, έπαιξε μαζί του και τον νίκησε, αποδείχτηκε περίτρανα αυτό που λέει ο φίλος πιο πάνω ότι ο Γιαννάκης δε κάνει καθόλυ για ηγέτης, κανονικά ο Τορμουντ πρέπει να τον αρχίσει στα μπουνίδια που δεν ακολούθησε το πλάνο της μάχης.
Ψηφίζω Σανσα 2.0 για αρχόντισα του Γουιντερφελ. Η τύπισα έχει περάσει τόσα και τόσα πράγματα εφιαλτικά που έχουν ειπωθεί ε δε θα σας ζητήσει και συγνώμη που μειδίασε στο τέλος. Εσείς που τη κράζετε θα θέλατε να προσφέρει στο Ράμσευ λεμονόπιτα και περιστερόπιτα.
Βρε Ρίκον και δεν κάνεις ζιγκ-ζαγκ και βλέπεις τον Τζον να σε έχει πλησιάσει. Καλύψου ρε τύπε στα ικριώματα με τους γδαρμένους να έρθει ο Τζον να σε μαζέψει να αναλάβεις το αρχοντιλίκι.
Τρομερή η φάλαγγα των Μπόλτον, θύμισε αρκετά την ανίκητη πολεμική τακτική του καλύτερου στρατού της ιστορίας, των Σπαρτιατών, μια πραγματική κρεατομηχανή.
Αναμένω νέα σουξέ rains of dreadfort και όλους τους άλλους οίκους.

Το πρόβλημα με τον κώδικα διορθώθηκε - mod

[Nica]

[member=2769]Nica[/member]
+ για το βιντεάκι που το βρήκες και μας το δείχνεις. Πραγματικά κάπως έτσι τον έβλεπα τον Τζον Σνόου.
Αλλά για

  ο Κοκκινος Θεος τον προστατευει ακομα και στις πιο αντιξοες συνθηκες, οτι υπαρχει λογος για τον οποιο επελεξε να τον ξαναφερει στη ζωη και δεν θα τον αφησει να πεθανει ευκολα.

  προσωπικά δεν τον πιστεύω,  αλλά μόνο στη μαγεία που μπορεί να δώσει,  ούτε πιστεύω ότι είναι καλύτερος ( ως είδους θεότητας) απ' τον άσπρο-κρύο.  Μπορεί,  υποθετικά να είναι ελεύθεροι υπηρέτες ενός άλλου ανώτερου θεού  στο σύμπαν του Μάρτιν  ή και απλώς δημιούργημα της φαντασίας και πίστης.
Δεν ξέρουμε το θείκό σετάρισμα του    αλλά μόνο ότι υπάρχει μαγεία  καλή ή κακή ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπεις .
Επίσης προσωπικά θα ήθελα να μην υπήρχε καθόλου μαγεία,  μόνο οντότητες  εκτός απ' τους ανθρώπους    και η κάθε είδους νεκρανάσταση  με "χαλάει"  ακόμη και του Τζον Σνόου  πόσο μάλλον της Σκληρόκαρδης.

Ω ναι συμφωνω απολυτα μαζι σου, με φρικαρει ακομα και ως εμπνευση αυτος ο θεος που καινε ανθρωπους στο ονομα του.

Αλλα στην σειρα νομιζω καποια υπερφυσικη οντότητα (ή μάλλον πολλές) υπαρχει και χαρη στη δυναμη της γινονται εφιχτα καποια πραγματα, αυτη η μαγεια που λες. Ισως ειναι αλλη θεοτητα, οχι ο Κοκκινος και απλα να δρα δημιουργωντας την εντυπωση οτι ειναι ο αυτος αφου στο ονομα του εγινε η ανασταση του Τζον. Αλλα βλεποντας την σκηνη της μαχης που ηταν πραγματικα αδιανοητο να γλυτωσει ο Τζον σκεφτηκα την σκηνη με την Μελ και ειπα, κατι δεν τον αφησε να πεθανει εκεινη την ωρα. Ηταν λες και ειχε μια προστατευτικη ομπρελα γυρω του που δεν αφηνε να τον βλαψει τιποτα. Ανατριχιαστικη σκηνη!

[phoenix]

Το επεισόδιο σε γενικές γραμμές μου άρεσε, είχε αστοχίες ως προς την εξέλιξη της πλοκής, αλλά δε θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά σ’ αυτό το σημείο της ιστορίας.

Το πρώτο κομμάτι στο Μηρήν, με ενθουσίασε, αλλά φυσικά έχω μια αδυναμία στους δράκους, οπότε είναι λογικό. Η συνάντηση Γιάρα, Θήον με Νταινέρυς ήταν το λιγότερο γελοία, θα ήθελα λίγο παραπάνω Θήον τώρα που αρχίζει να ανακάμπτει αλλά…

Η μάχη στο Γουίντερφελ σκηνοθετικά ήταν εξαιρετική, τώρα αν κοιτάξει κανείς την εξέλιξη της μάχης μπάζει από παντού αλλά και πάλι οκ. Ήθελαν να δώσουν κάτι επικό και το κατάφεραν.

Αυτό που θεωρώ εγώ τραγικό σε σχέση με αυτό και το προηγούμενο επεισόδιο είναι ο ερχομός των Άρρυν. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι βοηθούν τους Σταρκ να πάρουν πίσω το Γουίντερφελ, όχι οι οίκοι του Βορρά, αλλά οι Άρρυν και οι κάθε Άρρυν. Πέρα από τους 62 Μόρμοντ, με την πλευρά του Τζον είναι οι άγριοι μόνο. Οι υπόλοιποι οίκοι του Βορρά είτε δε συμμετέχουν, είτε τάσσονται με τους Μπόλτον, το θεωρώ αδιανόητο.
Υπάρχει και ένα πορτοκαλί λάβαρο στο στρατόπεδο του Τζον, ξέρεις κανείς ποιου οίκου υποτίθεται ότι είναι; Σαν πουλί που πετάει προς τα κάτω φαίνεται, και που είναι η αρκούδα των Μόρμοντ;

Είδα πολλά σχόλια για τη Σάνσα και νομίζω θα ήθελε ένα εντελώς ξεχωριστό τόπικ για να αναλύσουμε τη συμπεριφορά της. Θα πω μόνο αυτό, πρέπει να θυμηθούμε λίγο την ιστορία της Σάνσα για να δούμε πως είναι γεμάτη προδοσία και ματαίωση. Βάσει αυτού είναι πιστεύω λογικό να είναι μυστικοπαθής και επιφυλακτική ακόμα και απέναντι στον Τζον. Μην ξεχνάμε πως την τελευταία φορά που τους είδαμε μαζί, οι χαρακτήρες δεν αλληλοεπιδρούν καθόλου, μάλιστα φαίνεται απ’ όλα τα παιδιά του Νεντ, η Σάνσα να έχει τη χειρότερη ή καθόλου σχέση με τον Τζον. Για εκείνη δεν είναι ο Τζον που έχουμε γνωρίσει εμείς σαν κοινό και εμπιστευόμαστε, δεν ξέρει ποιος έχει γίνει ο Τζον όλα αυτά τα χρόνια, τι να περιμένει από αυτόν και με την επανασύνδεσή τους δεν έχει και την καλύτερη πρώτη εντύπωση, λέγοντάς της πως θέλει να τα παρατήσει και να πάει νότια..
Είναι απόλυτα λογικό να μην εμπιστεύεται κανένα η Σάνσα, το λέει και η ίδια, «κανείς δεν μπορεί να προστατέψει κανένα», ξέρει πλέον πως ο μόνος στον οποίο μπορεί να στηριχτεί είναι ο εαυτός της και όχι κάποιος γενναίος ιππότης, όπως στα τραγούδια.

[odykal]

Υπάρχει και ένα πορτοκαλί λάβαρο στο στρατόπεδο του Τζον, ξέρεις κανείς ποιου οίκου υποτίθεται ότι είναι; Σαν πουλί που πετάει προς τα κάτω φαίνεται, και που είναι η αρκούδα των Μόρμοντ;

Φαντάζομαι, χωρίς να είμαι σίγουρος, πως είναι η άλκη των Χόρνγουντ.

[no one]

Γιατί ο Ράμσεϋ έριξε στον (σχεδόν ψόφιο) γίγαντα και όχι στον Σνόου;


Και επίσης, γιατί δε πέταξε κανείς την ιδέα να προσπαθήσει η Μελ να κάνει τα μαγικά της, μήπως και ξαναδούμε τον άμοιρο τον Ρίκον; Έτσι για να πει ότι το κανε ρε παιδί μου...

[Sword of the morning]

Λοιπόν, αφού είδα δύο φορές το επεισόδιο για σιγουριά, νομίζω ότι μπορώ να σχολιάσω και να δηλώσω ευθέως ότι ναι μου άρεσε!  (party) (party) (party)

Στα θετικά:

Το πέταγμα των δράκων- απλά μεγαλειώδες!!! (clap) (clap) (clap)

Ωραία σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς που παρά τις αδυναμίες και τις τρύπες του σεναρίου βγάζουν πολύ ωραίο αποτέλεσμα.

Όταν ο Ρίκον νομίζει ότι ο Ράμσεϊ θα τον σκοτώσει και σκύβει το κεφάλι να υποδεχτεί τη λεπίδα προσπαθώντας να φανεί γενναίος.

Όταν ο Τζον απλώνει το χέρι να αρπάξει τον αδερφό του και… έρχεται η θανάσιμη βολή. Όχιιιιι!

Όταν ο Τζον στέκεται μόνος του μπροστά από το ιππικό που εφορμά. Ξύπνημα, συνειδητοποίηση, αποδοχή, βγάζει το σπάθί και… Θεωρώ τη σκηνή κορυφαία και καθόλου τυχαία αλλά προτιμώ να την αναλύσω λίγο παρακάτω αφού ολοκληρώσω τα γενικά.

Όταν σφίγγει ο κλοιός γύρω τους και δεν μοιάζει να υπάρχει διέξοδος πουθενά. Η σκηνή ήταν τόσο καθηλωτική που από το άγχος μου κόντεψα να πάθω έμφραγμα!

Η ματιά που αντάλλαξαν Τζον και Γουν Γουν πριν ο γίγαντας σωριαστεί τα έλεγε όλα.

Και ναι τα λάβαρα των Σταρκ επιτέλους στη θέση τους. Ρίγη συγκίνησης και ικανοποίησης. (rofl)

Στα αρνητικά:

Ο θάνατος του Ρίκον ;(

Η Σάνσα. (Με έχετε καλύψει πλήρως).

Τα αδέρφια Γκρέιτζοϊ στο Μηρήν και τα βλέμματα όλο νόημα που αντάλλαζαν Γιάρα και Ντάνυ. Έλεος πιά! (puke) (puke) (puke)

Πάμε τώρα να εστιάσουμε στον Τζον. Διάβασα στα σχόλιά σας διάφορες απόψεις αλλά σε όλες υπήρχε μια απογοήτευση (και δύο και τρεις μη σου πω) που ο Τζον έπεσε στην παγίδα του Ράμσεϊ λες και ήταν κανένα άβγαλτο σχολιαρόπαιδο που δεν έχει ξαναπολεμήσει. Προβληματίστηκα κι εγώ πολύ με τη στάση αυτή του Τζον που παρασύρθηκε από τα προσωπικά του συναισθήματα και έσυρε στην κυριολεξία στη σφαγή τους άντρες που του είχαν εμπιστευτεί τη ζωή τους. Κι αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που δεν ταιριάζει καθόλου στο χαρακτήρα του, είτε μιλάμε για τα βιβλία είτε για τη σειρά. Ο Τζον που ξέρουμε νοιάζεται για τους ανθρώπους που τον ακολουθούν, τους στρατιώτες του, τους συνοδοιπόρους του και όλους αυτούς που έχει αναλάβει να προστατέψει.
        Πώς γίνεται λοιπόν και τα ξεχνάει όλα αυτά; Πώς γίνεται να παρασυρθεί από την οργή του και να ξεχάσει όλα του τα σχέδια στρατηγικής στέλνοντας στην ουσία στο διάολο όχι μόνο τα σχέδια αλλά και τους στρατιώτες του; Νομίζω ότι η στάση του αυτή μπορεί να ερμηνευτεί με δύο διαφορετικούς τρόπους.

1. Ο Τζον είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην οικογένειά του και αγαπάει βαθιά τα αδέρφια του. Με την επιλογή του να καταταγεί στη Νυχτερινή Φρουρά αναγκάστηκε να βιώσει εξ αποστάσεως και χωρίς ουσιαστικά να μπορεί να κάνει κάτι, τα απανωτά χτυπήματα που βρήκαν τους Σταρκ και  το σταδιακό ξεκλήρισμα της οικογένειας του. Τώρα όμως επιτέλους μπορεί να κάνει κάτι. Με την προσπάθεια για την απελευθέρωση του Ρίκον και βέβαια για την επανάκτηση του πατρογονικού κάστρου ο Τζον έχει την ευκαιρία να δράσει, να κάνει κάτι για να βοηθήσει την οικογένειά του αλλά και να καταλαγιάσει τις ενοχές του για την αδυναμία του να το κάνει νωρίτερα. Όμως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Ο σαδιστικός τρόπος που ο Ράμσεϊ ελευθερώνει τον μικρό για να τον δολοφονήσει ακριβώς τη στιγμή που φτάνει κοντά στον αδερφό του κάνει τον Τζον να νιώσει ανήμπορος, ακυρώνει την εναγώνια προσπάθειά του και εντέλει είναι η τελευταία σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής για τον ήρωα. Το ξέσπασμά του είναι ασυγκράτητο και παρασέρνει τα πάντα. Απλά δεν είναι πια ο εαυτός του.
2. Είδα πολλές φορές το πλάνο με τον Τζον μόνο του απέναντι στο ιππικό που εφορμά να χαμογελά ελαφρά, να κουνά το κεφάλι και να ξεθηκαρώνει το σπαθί μόνος εναντίον όλων, χωρίς καμία ελπίδα αλλά αποφασισμένος να πολεμήσει και να πέσει μαχόμενος. Και νομίζω ότι σε αυτή ακριβώς τη σκηνή βλέπουμε αυτό που πραγματικά είναι. Πολεμιστής. Ούτε στρατιώτης, ούτε στρατηγός. Πολεμιστής και πιθανόν ήρωας. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά. Ήθος, αγνότητα, τιμή, φλόγα, δεξιοτεχνία και εμπνέει τους άλλους να τον ακολουθήσουν. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πεπρωμένο του. Να οδηγήσει τις στρατιές των ανθρώπων ενάντια στην απειλή των Άλλων. Να οδηγήσει και να πρωτοστατήσει όχι να σχεδιάσει την τακτική της μάχης.

ΥΓ Εντάξει το παραδέχομαι ότι του έχω αδυναμία! Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε…

ΥΓ2 Συγνώμη αν σας κούρασα αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.

[Drogon98]

Ενταξει απλα επικο. Ισως το καλυτερο. Με αποζημιωσε και για τα δυο προηγουμενα ειδικοτερα για το ογδοο για το οποιο εκανα και πολυ κακη κριτικη στο προηγουμενο μου ποστ.
Για το συγκεκριμενο οτι και να πω ειναι λιγο. Κατ'εμε απεδωθει η δικαιοσυνη που αρμοζε στον Μπολτον. Οτι δινεις παιρνεις. Ετσι ειναι η ζωη! (devil) Με μια πρωτη ματια δεν βρηκα κατι αρνητικο εκτος του οτι ο Γιαννης ο Χιωνης παιζει να ειχε πολλες ζωες η ηταν πολυ φινταρισμενος (για οσους παιζουν και λιγο LoL) Κατα τα αλλα, ολα φοβερα:
Μονο θετικα :
1) Δικαιοσυνη με τον Ραμσει αν και θα ηθελα να βασανιστει λιγο πιο πολυ ακομα (οχι δεν ειμαι σαδιστης και μαζοχιστης αλλα του αξιζε ιδιαιτερα για αυτα που εκανε στον Θηον και στην μητρια του με το παιδι της)
2) Αψογη σκηνοθεσια σε κανει και αντιλαμβανεσαι τη ματαιοτητα του πολεμου( ολοι αυτοι οι θανατοι για ενα λαβαρο, για εναν ανθρωπο)
3) Ντανερις με δρακους απιθανη. Εκει που το εκαψαν συθεμελα το καραβι ηταν ολα τα λεφτα(btw και τα μπουκετα του John στον Bolton ηταν φοβερα)
4) Ο Γουν-Γουν επαιξε τον ρολο που επρεπε και τελικα πεθανε(κριμα τον γουσταρα περισσοτερο απο ολους)
5) Συμφωνια των 3/2 Γκρευτζοι με Ντανερις
6) Ανωδυνος θανατος του Ρικον αφου ηταν φανερο οτι θα πεθανει αλλα παρολαυτα αγωνιωδης και ηλπιζες μεχρι τελευταια στιγμη οτι θα την γλιτωνε.
7) Ξεκαθαριζει σιγα σιγα το πεδιο τωρα που παει στον αγυριστο και ο ελεεινος Μπολτον
8) Ακομα και τους διαλογους τους βρηκα καλους εως πολυ καλους και σχεδον κανεναν ανουσιο, αν εξαιρεσεις βεβαια τον Τυριον με τον Θιον αν και ειχε και αυτο τη πλακα του
9)Δεν εδειξε Kings Landing THANK GOD (clap) (clap)
10) Last but not least : Και οι τρεις δρακοι μαζι το περιμενα απο τη στιγμη που εκκολαφθηκαν μιας και οι δρακοι ειναι η μεγαλη μου αγαπη
Ειναι πια αδιαμφισβητητο οτι κανεις δεν μπορει να σταματησει την Ντανερις ουτε τον John και σταδιακα οδευουμε προς το τελος. Εχω πολυ αγωνια για το επομενο και για το τι θα κανουν με τους White Walkers αν οχι στο 10ο τουλαχιστον στην συνεχεια της σειρας. Αναμενουμε αγωνιωδως το GRAND FINALE! (clap) (clap) (clap)