Όπως αναφέρει και το θέμα του θρεντ, το ζήτημα που πραγματεύεται το συγκεκριμένο θρεντ είναι η κατά πολλούς πιθανή θυσία της Σιρήν στα επόμενα βιβλία. Ένα σημαντικό κομμάτι του fandom δεν θέλει να πιστέψει ότι ο ίδιος ο Στάννις θα κάψει την Σιρήν προτάσσοντας το επιχείρημα πως μια τέτοια πράξη “δεν ταιριάζει καθόλου στον χαρακτήρα του”. Προσωπικά, ως κάποιος που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την πορεία και την εξέλιξη του συγκεκριμένου χαρακτήρα κατά τη διάρκεια της ιστορίας, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο. Υπό τις σωστές συνθήκες, η θυσία της Σιρήν από τον Στάννις ταιριάζει απόλυτα στον χαρακτήρα του και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως το ιδανικό φινάλε για τον χαρακτήρα του (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια).
Στο πέρας των βιβλίων, ο Μάρτιν έχει υπερτονίσει την ιδιαίτερη αίσθηση του καθήκοντος που διέπει τις πράξεις/αποφάσεις του Στάννις. Η εκπλήρωση εκείνου που θεωρεί ως το καθήκον του είναι ένας από τους βασικότερους “μοχλούς” που οδηγούν τον Στάννις στις πράξεις/αποφάσεις του. Από την άλλη, το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή θεωρεί τον εαυτό του βασιλιά, σημαίνει αυτόματα για τον ίδιο πως θα πρέπει να δρα και ως βασιλιάς. Και εδώ ακριβώς έρχεται και το ζήτημα της Σιρήν. Αν λοιπόν είναι το καθήκον του Στάννις ως βασιλιάς που του ορίζει πως θα πρέπει να θυσιάσει την μοναχοκόρη του (ως Άζορ Αχάι εκείνη θα είναι η Νίσσσα Νίσσα του) για να σώσει τον κόσμο [και να προστατέψει το βασίλειο και τους ανθρώπους του] από την αποκάλυψη που πλεόν θα βρίσκεται στο κατώφλι, ποια θα είναι η επιλογή του;
Μια τέτοια εξέλιξη ανταποκρίνεται απόλυτα σε ένα από τα βασικά θέματα των βιβλίων που χρησιμοποιεί ο Μάρτιν. Στην “εσωτερική διαμάχη” στην καρδιά των ηρώων [the human heart at war with itself]. Η επιλογή της θυσίας της Σιρήν για να την σωτηρία του κόσμου αναμένεται να δημιουργήσει ένα τεράστιο (ηθικό) δίλημμα στην ψυχή του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Το βασικό ερώτημα, επομένως, που τίθεται εδώ είναι αν ο Στάννις έχει τις “προϋποθέσεις” ώστε να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου και να κάνει την θυσία, αν ταιριάζει πράγματι στον χαρακτήρα του.
Προφανέστατα, μία από τις βασικές προύποθέσεις για μια πιθανή θυσία της Σιρήν ανεξαρτήτως του χαρακτήρα του Στάννις είναι και η συγκέντρωση των χαρακτήρων αυτών στο ίδιο μέρος. Για να γίνει, ωστόσο, κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ξεπεραστούν ορισμένα εμπόδια. Από την μία, ο Στάννις να κερδίσει τους Μπόλτον και να πάρει το Γουίντερφελ, σταθεροποιώντας την θέση του στον Βορρά. Από την άλλη, η βασιλική οικογένεια να απομακρυνθεί από το Τείχος κατευθυνόμενη νότια, προς το Γουίντερφελ. Ξεκάθαρα, ο ακριβής τρόπος με τον οποίο θα εξελιχθούν τα γεγονότα είναι αδύνατον να προβλεφθεί, αλλά μια πιθανή επανένωση της οικογένειας στο Γουίντερφελ δεν είναι διόλου απίθανη. Παρόλα αυτά, οι “προϋποθέσεις” για την θυσία της Σιρήν από τον ίδιο τον Στάννις θα εξακολουθούσαν να μην επαρκούν. Χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάτι το ιδιαίτερο, ώστε να πειστεί ο Στάννις να θυσιάσει την Σιρήν. Χρειάζεται να υπάρξει μια ξεκάθαρη ένδειξη της μεταφυσικής απειλής που πλησιάζει, η οποία θα πείσει τον Στάννις να προχωρήσει στην θυσία. Αυτό το παραπάνω, επομένως, θα μπορούσε να ήταν η πτώση του Τείχους και η κάθοδος των Άλλων ως το Γουίντερφελ, δημιουργώντας κατ' αυτόν τον τρόπο ένα εφιαλτικό σενάριο. Πολιορκούμενος από έναν υπέρτερο αριθμητικά στρατό νεκροζώντανων, με τα εφόδια και τις προμήθειες να τελειώνουν, με την καταστάση να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα (βλέπε Storm's End), αυτές θα ήταν ορισμένες “προϋποθέσεις” που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον Στάννις σε μια πιθανή θυσία της Σιρήν. Οι υπόλοιπες “προϋποθέσεις” έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του:
Ο Μάρτιν έχει αναφέρει ξανά και ξανά μέσα στα βιβλία του πως “η αγάπη είναι ο θάνατος του καθήκοντος”, δείχνοντας πως βαθύτατα έντιμοι άνθρωποι όπως λόγου χάριν ο Νεντ Σταρκ δεν καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν στη συγκεκριμένη δοκιμασία (βλέπε την επίσκεψη του Βάρυς στα Μαύρα Κελιά). Όπως οι παραπάνω quotes αποδεικνύουν, η αφοσίωση του Στάννις στο καθήκον του είναι τέτοιου βαθμού ώστε εκείνος έχει τις “δυνατότητες” να προχωρήσει στην συγκεκριμένη πράξη παρά τις όποιες συνέπειες. Μια τέτοια εξέλιξη ταιριάζει επίσης και στο όραμα ενός βασιλιά του οποίου το φλεγόμενο στέμμα (στέμμα = καθήκον) τον “καταναλώνει” ολοκληρωτικά (ψυχικά και σωματικά), που βλέπει ο Στάννις. Είναι μία από τις αχρειότερες πράξεις που μπορεί να διαπράξει κάποιος, για τον ευγενέστερο, ωστόσο, σκοπό. Είναι ένα σενάριο που ισορροπεί ανάμεσα στον ηρωισμό και την αχρειότητα.
Και φυσικά, η ιστορία αυτή θα τελειώσει στην τραγωδία, αφού η θυσία δεν θα λειτουργήσει ποτέ, καθώς ο Στάννις δεν είναι ο Άζορ Αχάι. Και τότε θα συνειδητοποιήσει την φρικτή αλήθεια, πως σκότωσε το ίδιο του το παιδί για το τίποτα.
Στο πέρας των βιβλίων, ο Μάρτιν έχει υπερτονίσει την ιδιαίτερη αίσθηση του καθήκοντος που διέπει τις πράξεις/αποφάσεις του Στάννις. Η εκπλήρωση εκείνου που θεωρεί ως το καθήκον του είναι ένας από τους βασικότερους “μοχλούς” που οδηγούν τον Στάννις στις πράξεις/αποφάσεις του. Από την άλλη, το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή θεωρεί τον εαυτό του βασιλιά, σημαίνει αυτόματα για τον ίδιο πως θα πρέπει να δρα και ως βασιλιάς. Και εδώ ακριβώς έρχεται και το ζήτημα της Σιρήν. Αν λοιπόν είναι το καθήκον του Στάννις ως βασιλιάς που του ορίζει πως θα πρέπει να θυσιάσει την μοναχοκόρη του (ως Άζορ Αχάι εκείνη θα είναι η Νίσσσα Νίσσα του) για να σώσει τον κόσμο [και να προστατέψει το βασίλειο και τους ανθρώπους του] από την αποκάλυψη που πλεόν θα βρίσκεται στο κατώφλι, ποια θα είναι η επιλογή του;
Μια τέτοια εξέλιξη ανταποκρίνεται απόλυτα σε ένα από τα βασικά θέματα των βιβλίων που χρησιμοποιεί ο Μάρτιν. Στην “εσωτερική διαμάχη” στην καρδιά των ηρώων [the human heart at war with itself]. Η επιλογή της θυσίας της Σιρήν για να την σωτηρία του κόσμου αναμένεται να δημιουργήσει ένα τεράστιο (ηθικό) δίλημμα στην ψυχή του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Το βασικό ερώτημα, επομένως, που τίθεται εδώ είναι αν ο Στάννις έχει τις “προϋποθέσεις” ώστε να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου και να κάνει την θυσία, αν ταιριάζει πράγματι στον χαρακτήρα του.
Προφανέστατα, μία από τις βασικές προύποθέσεις για μια πιθανή θυσία της Σιρήν ανεξαρτήτως του χαρακτήρα του Στάννις είναι και η συγκέντρωση των χαρακτήρων αυτών στο ίδιο μέρος. Για να γίνει, ωστόσο, κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ξεπεραστούν ορισμένα εμπόδια. Από την μία, ο Στάννις να κερδίσει τους Μπόλτον και να πάρει το Γουίντερφελ, σταθεροποιώντας την θέση του στον Βορρά. Από την άλλη, η βασιλική οικογένεια να απομακρυνθεί από το Τείχος κατευθυνόμενη νότια, προς το Γουίντερφελ. Ξεκάθαρα, ο ακριβής τρόπος με τον οποίο θα εξελιχθούν τα γεγονότα είναι αδύνατον να προβλεφθεί, αλλά μια πιθανή επανένωση της οικογένειας στο Γουίντερφελ δεν είναι διόλου απίθανη. Παρόλα αυτά, οι “προϋποθέσεις” για την θυσία της Σιρήν από τον ίδιο τον Στάννις θα εξακολουθούσαν να μην επαρκούν. Χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάτι το ιδιαίτερο, ώστε να πειστεί ο Στάννις να θυσιάσει την Σιρήν. Χρειάζεται να υπάρξει μια ξεκάθαρη ένδειξη της μεταφυσικής απειλής που πλησιάζει, η οποία θα πείσει τον Στάννις να προχωρήσει στην θυσία. Αυτό το παραπάνω, επομένως, θα μπορούσε να ήταν η πτώση του Τείχους και η κάθοδος των Άλλων ως το Γουίντερφελ, δημιουργώντας κατ' αυτόν τον τρόπο ένα εφιαλτικό σενάριο. Πολιορκούμενος από έναν υπέρτερο αριθμητικά στρατό νεκροζώντανων, με τα εφόδια και τις προμήθειες να τελειώνουν, με την καταστάση να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα (βλέπε Storm's End), αυτές θα ήταν ορισμένες “προϋποθέσεις” που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον Στάννις σε μια πιθανή θυσία της Σιρήν. Οι υπόλοιπες “προϋποθέσεις” έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του:
Quote:«Ο Έντρικ ... » πήγε να πει εκείνος.
« ... είναι ένα αγόρι! Μπορεί να είναι το καλύτερο αγόρι που έζησε ποτέ, και πάλι δε θα είχε καμία σημασία. Το καθήκον μου είναι απέναντι στο βασίλειο.» Σάρωσε με το χέρι του το Βαμμένο Τραπέζι. «Πόσα αγόρια ζουν στο Γουέστερος; Πόσα κορίτσια; Πόσοι άντρες και πόσες γυναίκες; Το σκότος θα τους καταβροχθίσει όλους, λέει εκείνη. Η νύχτα που δεν τελειώνει ποτέ. Μιλάει για προφητείες ... για έναν ήρωα που αναγεννιέται στη θάλασσα, ζωντανούς δράκους γεννημένους από την άψυχη πέτρα ... μιλάει για σημάδια και ορκίζεται πως αναφέρονται σ' εμένα. Δε ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο, όπως δε ζήτησα ποτέ να γίνω βασιλιάς. Μπορώ όμως να την αγνοήσω;» Έτριξε τα δόντια του. «Δεν επιλέγουμε το πεπρωμένο μας. Παρ' όλα αυτά πρέπει ... πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας, σωστά; Μεγάλο ή μικρό, πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας.
Quote:Ο Στάννις έτριξε πάλι τα δόντια του. «Δε ζήτησα ποτέ αυτό το στέμμα. Ο χρυσός είναι παγωμένος και βαρύς πάνω στο κεφάλι, αλλά όσο είμαι βασιλιάς έχω ένα καθήκον ... Αν πρέπει να θυσιάσω ένα παιδί στις φλόγες για να σώσω εκατομμύρια άλλα από το σκοτάδι ... Μια θυσία ... δεν είναι ποτέ εύκολη, Ντέιβος. Αλλιώς δεν είναι αληθινή θυσία. Πες του, αρχόντισσά μου.»
Quote:«Γνωρίζω πολύ καλά το κόστος! Χθες το βράδυ, καθώς κοιτούσα στο τζάκι, είδα κι εγώ κάποια πράγματα στις φλόγες. Είδα ένα βασιλιά με ένα φλεγόμενο στέμμα στο κεφάλι να καίγεται ... να καίγεται, Ντέιβος. Το ίδιο του το στέμμα έλιωνε τη σάρκα του και τη μετέτρεπε σε στάχτες. Πιστεύεις πως χρειάζομαι τη Μελισάντρα για να μου πει τι σημαίνει αυτό; Ή εσένα;»
Ο Μάρτιν έχει αναφέρει ξανά και ξανά μέσα στα βιβλία του πως “η αγάπη είναι ο θάνατος του καθήκοντος”, δείχνοντας πως βαθύτατα έντιμοι άνθρωποι όπως λόγου χάριν ο Νεντ Σταρκ δεν καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν στη συγκεκριμένη δοκιμασία (βλέπε την επίσκεψη του Βάρυς στα Μαύρα Κελιά). Όπως οι παραπάνω quotes αποδεικνύουν, η αφοσίωση του Στάννις στο καθήκον του είναι τέτοιου βαθμού ώστε εκείνος έχει τις “δυνατότητες” να προχωρήσει στην συγκεκριμένη πράξη παρά τις όποιες συνέπειες. Μια τέτοια εξέλιξη ταιριάζει επίσης και στο όραμα ενός βασιλιά του οποίου το φλεγόμενο στέμμα (στέμμα = καθήκον) τον “καταναλώνει” ολοκληρωτικά (ψυχικά και σωματικά), που βλέπει ο Στάννις. Είναι μία από τις αχρειότερες πράξεις που μπορεί να διαπράξει κάποιος, για τον ευγενέστερο, ωστόσο, σκοπό. Είναι ένα σενάριο που ισορροπεί ανάμεσα στον ηρωισμό και την αχρειότητα.
Και φυσικά, η ιστορία αυτή θα τελειώσει στην τραγωδία, αφού η θυσία δεν θα λειτουργήσει ποτέ, καθώς ο Στάννις δεν είναι ο Άζορ Αχάι. Και τότε θα συνειδητοποιήσει την φρικτή αλήθεια, πως σκότωσε το ίδιο του το παιδί για το τίποτα.
“The bleeding star bespoke the end. These are the last days, when the world shall be broken and remade. A new god shall be born from the graves and charnel pits.”
