Quote:Ίσως μιας και στον Κόσμο του Μάρτιν, οι χαρακτήρες ωριμάζουν γρηγορότερα απότι στον δικό μας και είναι κοτζαμάν άντρες από τα 11-12 τους, ίσως (υποτίθεται ότι) και τα χαρακτηριστικά τους ωριμάζουν γρηγορότερα!

Δηλαδή μπορεί να διαβάζεις για 11χρονα στο βιβλίο και να σούρχονται τα δικά μας βρέφη στο νού,
αλλά στον κόσμο του Westeros και Essos, τα 11χρονα δείχνουν αλλιώς!

Makes sense kinda..

(04-11-2015, 10:11 AM)atropos link Wrote: Ξαναδιαβάζοντας τα βιβλία, έχει γινει ΤΡΟΜΕΡΟ casting για τον Ρους Μπόλτον... Όταν τα διάβασα για 1η φορά, πολλούς χαρακτήρες που φαινόταν δευτερο-τρίτοι στην πρώτη επαφή μαζί τους, δεν τους έδινα σημασία. Τη 2η φορά όμως δε ξεφεύγουν και έτσι πρόσεξα ότι απο την 1η στιγμή που μιλάει αυτος ο "άνθρωπος" στο βιβλίο, ειναι σαν να περιγράφει τον ηθοποιό επακριβώς. ΠΟΛΥ καλο casting και ηθοποιία.

(04-11-2015, 12:51 PM)nirne link Wrote: Κι εγώ συμφωνώ απόλυτα. Αν θυμάμαι καλά, στα βιβλία ο Ρους περιγράφεται ως άνθρωπος που δεν κάνει εντύπωση με την πρώτη ματιά. Μοιάζει συνηθισμένος, ήρεμος, άνθρωπος που δεν τον προσέχεις. Μιλάει χαμηλόφωνα και ψύχραιμα κλπ. Ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτός που είναι. Θεωρώ ότι ο ηθοποιός είναι ακριβώς έτσι. Τόσο οι τρόποι του όσο και η εμφάνισή του, μοιάζουν καθημερινά και συνηθισμένα ενώ πίσω τους κρύβουν έναν άνθρωπο πανούργο και ικανό για τα πάντα. Ακόμη και η φωνή και ο τρόπος που μιλάει βγάζουν μια ευγένεια και γαλήνη που σε ξεγελάει εντελώς!

(04-11-2015, 12:51 PM)nirne link Wrote: Κι εγώ συμφωνώ απόλυτα. Αν θυμάμαι καλά, στα βιβλία ο Ρους περιγράφεται ως άνθρωπος που δεν κάνει εντύπωση με την πρώτη ματιά. Μοιάζει συνηθισμένος, ήρεμος, άνθρωπος που δεν τον προσέχεις. Μιλάει χαμηλόφωνα και ψύχραιμα κλπ. Ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτός που είναι. Θεωρώ ότι ο ηθοποιός είναι ακριβώς έτσι. Τόσο οι τρόποι του όσο και η εμφάνισή του, μοιάζουν καθημερινά και συνηθισμένα ενώ πίσω τους κρύβουν έναν άνθρωπο πανούργο και ικανό για τα πάντα. Ακόμη και η φωνή και ο τρόπος που μιλάει βγάζουν μια ευγένεια και γαλήνη που σε ξεγελάει εντελώς!

Quote:Ο Άρχοντας του Ντρέντφορτ δεν έμοιαζε ιδιαίτερα με τον μπάσταρδο γιο του. Το πρόσωπό του ήταν ξυρισμένο με απαλό δέρμα, συνηθισμένο, όχι όμορφο αλλά ούτε και ιδιαίτερα άσχημο. Άν και ο Ρους είχε βρεθεί σε μάχες, δεν έφερε ουλές. Είχε περάσει τα σαράντα, μα δεν είχε ακόμα ρυτίδες και ελάχιστα στα χαρακτηριστικά του μαρτυρούσαν το πέρασμα του χρόνου. Τα χείλη του ήταν τόσο λεπτά, που όταν τα έσφιγγε έμοιαζαν να εξαφανίζονται τελείως. Ήταν αγέραστος, με έναν αέρα απόλυτης ηρεμίας. Στο πρόσωπο του Ρους Μπόλτον η οργή και η χαρά έμοιαζαν σχεδόν ίδιες. Το μόνο που είχε κοινό με τον Ράμσεϊ ήταν τα μάτια. Τα μάτια του είναι σαν πάγος. Ο Ρηκ αναρωτήθηκε αν ο Ρους Μπόλτον έκλαιγε ποτέ. Αν ναι, τα δάκρυα είναι άραγε κρύα στα μάγουλά του;
Κάποτε, ένα αγόρι με το όνομα Θήον Γκρέιτζοϋ χαιρόταν να πειράζει τον Ρους Μπόλτον στα συμβούλια του Ρομπ Σταρκ, να κοροϊδεύει την απαλή του φωνή και να κάνει χωρατά για βδέλλες. Πρέπει να ήταν τρελός. Δεν αστειεύεσαι μ' αυτό τον άντρα. Δεν είχες παρά να τον κοιτάξεις για να καταλάβεις ότι είχε περισσότερη ασπλαχνία στο μικρό του δαχτυλάκι απ' ό,τι όλοι οι Φρέυ μαζί. «