Quote:“Σε ευχαριστώ Αδερφέ,” είπε ο Τύριον. “Για την ζωή μου.”

“Ήταν ένα... χρέος που σου όφειλα.” Η φωνή του Τζέιμυ ήταν παράξενη.

“Ένα χρέος?”Έγειρε λοξά το κεφάλι του.  “Δεν καταλαβαίνω.”

“Καλύτερα. Ορισμένες πόρτες είναι προτιμότερο να παραμείνουν κλειστές.”

“Ω θεοίO,” είπε ο Τύριον. “Υπάρχει κάτι σκοτείνό και άσχημο πίσω από αυτό? Μήπως είναι κάτι κακό που είπε κάποιος για μένα? Θα προσπαθήσω ναμην κλάψω. Πες μου.”

“Tύριον…”

Ο Τζέιμυ φοβάται. “Πες μου,” είπε ξανά ο Τύριον.

Ο αδερφός του κοίταξε αλλού. “Η Τύσα ,” είπε απαλά.

“Η Τύσα?” Το στομάχι του σφίχτηκε. “Τί?”

“Δεν ήταν πόρνη. Ποτέ δεν την αγόρασα για σένα. Ήταν ένα ψέμα που ο πατέρας με διέταξε να πω. Η Τύσα ήταν… ήταν αυτή που έλεγε ότι ήταν. H κόρη ενός αγρότη, που έτυχε να την συναντήσουμε στον δρόμο.”

Ο Τύριον μπορούσε να ακούσε τον αμυδρό ήχο της αναπνοής του να σφυρίζει μέσα από το κενό της ουλής στην μύτη του.Ο Τζέιμυ δεν μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. Η Τύσα. Προσπάθησε να θυμηθεί την εμφάνιση της. Ένα κορίτσι, ήταν απλώς ένα κορίτσι, ίδια ηλικία με την Σάνσα.  “Η γυναίκα μου,” είπε βραχνά. “Με παντρεύτηκε.”

Quote:Ο Νεντ είδε ξανά το ίδιο παλιό όνειρο. Τρεις ιππότες με λευκούς μανδύες, έναν πύργο εδώ και χρόνια γκρεμισμένο, τη Λυάννα να κείτεται σ' ένα αιματοβαμμένο κρεβάτι.

Ταξίδευε έφιππος με τους φίλους του στο πλευρό του. Στο όνειρο, όπως και στη ζωή. Ο περήφανος Μάρτυν Κασσέλ, πατέρας του Τζόρυ, ο πιστός Θήο Γουάλ, ο Ήθαν Γκλόβερ, ακόλουθος του Μπράντον, ο Σερ Μαρκ Ράυσγουελ, γλυκομίλητος και καλόκαρδος, ο Χάουλαντ Ρηντ, που κατοικούσε στο κράνογκ στη λίμνη, ο Άρχοντας Ντάστιν πάνω στο μεγάλο καστανοκόκκινο άτι του. Ο Νεντ ήξερε κάποτε τα πρόσωπά τους τόσο καλά όσο και το δικό του. Τα χρόνια όμως κατατρώγουν τις αναμνήσεις των ανθρώπων, ακόμη κι εκείνες που κάποτε δόθηκε όρκος να μη λησμονηθούν ποτέ. Στο όνειρο οι σύντροφοί του ήταν σκιές μονάχα, γκρίζα φαντάσματα καβάλα σε άλογα καμωμένα από ομίχλη.

Επτά εναντίον τριών. Στο όνειρο, όπως και στη ζωή. Δεν ήταν όμως άντρες συνηθισμένοι αυτοί οι τρεις. Περίμεναν μπροστά στο στρογγυλό πύργο έχοντας πίσω τους τα κόκκινα βουνά του Ντορν και οι λευκοί μανδύες τους ανέμιζαν. Δεν ήταν σκιές. Τα πρόσωπά τους έκαιγαν σαν τη φωτιά και διακρίνονταν ολοκάθαρα ακόμη και τώρα. Ο Σερ Άρθουρ Ντέυν, το Σπαθί του Πρωινού, είχε χαραγμένο στα χείλη ένα θλιμμένο χαμόγελο. Η λαβή της Αυγής ξεπρόβαλλε πάνω από το δεξί του ώμο. Ο Σερ Όσγουελ Γουέντ ήταν γονατισμένος και τρόχιζε τη λεπίδα του με μια ακονόπετρα. Πάνω στη λευκή περικεφαλαία του άπλωνε τις φτερούγες της η μαύρη νυχτερίδα του οίκου του. Ανάμεσά τους στεκόταν ο τρομερός Σερ Γκέρολντ Χάιταουερ, ο Λευκός Ταύρος, ο Άρχοντας Επικεφαλής της Βασιλικής Φρουράς.

«Σας έψαχνα στην Τρίαινα» τους είπε ο Νεντ.
«Δεν ήμασταν εκεί» αποκρίθηκε ο Σερ Γκέρολντ.
«Αλίμονο στο Σφετεριστή, αν ήμασταν» συμπλήρωσε ο Σερ Όσγουελ.
«Όταν έπεσε το Κινγκς Λάντινγκ, ο Σερ Τζέιμι έσφαξε το βασιλιά σας με ένα χρυσό σπαθί, κι εγώ αναρωτήθηκα πού βρισκόσασταν.»
«Μακριά, πολύ μακριά» είπε ο Σερ Γκέρολντ. «Ειδάλλως ο Αίρυς θα καθόταν ακόμη στο Σιδερένιο Θρόνο κι ο προδότης αδελφός μας θα καιγόταν στις επτά κολάσεις.»
«Ήρθα στο Στορμς Εντ να λύσω την πολιορκία» είπε ο Νεντ «Και οι Άρχοντες Ταϊρέλ και Ρέντγουαϊν χαμήλωσαν τα λάβαρά τους κι όλοι οι ιππότες τους γονάτισαν και μας ορκίστηκαν πίστη και αφοσίωση. Ήμουν σίγουρος πως ήσαστε κι εσείς ανάμεσά τους.»
«Τα δικά μας τα γόνατα δε λυγίζουν εύκολα» αποκρίθηκε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν.
«Ο Σερ Γουίλλεμ Ντάρρυ κατέφυγε στο Ντράγκονστοουν με τη βασίλισσά σας και τον Πρίγκιπα Βισέρυς. Νόμισα πως φύγατε κι εσείς μαζί τους.»
«Ο Σερ Γουίλλεμ είναι άξιος και έντιμος άντρας» είπε ο Σερ Όσγουελ.
«Δεν ανήκει όμως στη Βασιλική Φρουρά» αποκρίθηκε ο Σερ Γκέρολντ. «Η Βασιλική Φρουρά δεν το βάζει στα πόδια.»
«Ούτε τότε ούτε και τώρα» πρόσθεσε ο Σερ Άρθουρ και φόρεσε την περικεφαλαία του.
«Δώσαμε έναν όρκο» συμπλήρωσε ο γέροντας Σερ Γκέρολντ.

Τα φαντάσματα του Νεντ στάθηκαν στο πλευρό του κρατώντας σπαθιά καμωμένα από σκιές. Επτά εναντίον τριών.

«Ας αρχίσουμε λοιπόν» είπε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν. Ξεθηκάρωσε την Αυγή και την κράτησε και με τα δυο χέρια. Η λεπίδα ήταν χλωμή σαν λευκό γυαλί και το φως έμοιαζε να χορεύει πάνω της.
«Όχι» τον διόρθωσε θλιμμένα ο Νεντ. «Ας τελειώνουμε.» Οι άντρες κι από τις δυο πλευρές όρμησαν, ένας χορός από ατσάλι και σκιές, κι εκείνος άκουσε τη Λυάννα να ουρλιάζει. «Ένταρντ!» φώναξε. Ο ματωμένος ουρανός πλημμύρισε ροδοπέταλα, γαλάζια σαν τα μάτια του θανάτου.
«Άρχοντα Ένταρντ» φώναξε ξανά η Λυάννα.
«Το υπόσχομαι» ψιθύρισε εκείνος. «Λύα, σ' το υπόσχομαι ... »

Quote:“I bet this is a brothel,” she whispered to Gendry.
“You don’t even know what a brothel is.”
“I do so,” she insisted. “It’s like an inn, with girls.”
He was turning red again. “What are you doing here, then?” he demanded. “A brothel’s no fit place for no bloody highborn lady, everybody knows that.”
One of the girls sat down on the bench beside him. “I’m named Bella,” the girl told Gendry. “For the battle. I bet I could ring your bell, too. You want to?”
“No,” he said gruffly.
“I bet you do.” She ran a hand along his arm. “I don’t cost nothing to friends of Thoros and the lightning lord.”
“No, I said.” Gendry rose abruptly and stalked away from the table out into the night.
Bella turned to Arya. “Don’t he like girls?”
Arya shrugged. “He’s just stupid. He likes to polish helmets and beat on swords with hammers.”

Quote:An old man sat down beside her.
“Well, aren’t you a pretty little peach?” His breath smelled near as foul as the dead men in the cages, and his little pig eyes were crawling up and down her. “Does my sweet peach have a name?”

For half a heartbeat she forgot who she was supposed to be. She wasn’t any peach, but she couldn’t be Arya Stark either, not here with some smelly drunk she did not know.
“I’m...”
“She’s my sister.” Gendry put a heavy hand on the old man’s shoulder, and squeezed. “Leave her be.”
The man turned, spoiling for a quarrel, but when he saw Gendry’s size he thought better of it. “Your sister, is she? What kind of brother are you? I’d never bring no sister of mine to the Peach, that I wouldn’t.” He got up from the bench and moved off muttering, in search of a new friend.

“Why did you say that?” Arya hopped to her feet. “You’re not my brother.”
“That’s right,” he said angrily. “I’m too bloody lowborn to be kin to m’lady high.”
Arya was taken aback by the fury in his voice.
“That’s not the way I meant it.”
“Yes it is.” He sat down on the bench, cradling a cup of wine between his hands. “Go away. I want to drink this wine in peace. Then maybe I’ll go find that black-haired girl and ring her bell for her.”
“But...”
“I said, go away. M’lady.”
Arya whirled and left him there. A stupid bullheaded bastard boy, that’s all he is. He could ring all the bells he wanted, it was nothing to her.

Quote:Robb and Sansa and Bran and even little Rickon all took after the Tullys, with easy smiles and fire in their hair. When Arya had been little, she had been afraid that meant that she was a bastard too. It been Jon she had gone to in her fear, and Jon who had reassured her.

Quote:Suddenly Arya remembered the crypts at Winterfell. They were a lot scarier than this place, she told herself. She’d been just a little girl the first time she saw them. Her brother Robb had taken them down, her and Sansa and baby Bran, who’d been no bigger than Rickon was now. They’d only had one candle between them, and Bran’s eyes had gotten as big as saucers as he stared at the stone faces of the Kings of Winter, with their wolves at their feet and their iron swords across their laps.

Robb took them all the way down to the end, past Grandfather and Brandon and Lyanna, to show them their own tombs. Sansa kept looking at the stubby little candle, anxious that it might go out. Old Nan had told her there were spiders down here, and rats as big as dogs. Robb smiled when she said that.
“There are worse things than spiders and rats,” he whispered. “This is where the dead walk.”

That was when they heard the sound, low and deep and shivery. Baby Bran had clutched at Arya’s hand.

When the spirit stepped out of the open tomb, pale white and moaning for blood, Sansa ran shrieking for the stairs, and Bran wrapped himself around Robb’s leg, sobbing. Arya stood her ground and gave the spirit a punch.

It was only Jon, covered with flour.

“You stupid,” she told him, “you scared the baby,” but Jon and Robb just laughed and laughed, and pretty soon Bran and Arya were laughing too.