Αυτή η ομάδα μας έκανε για ακόμη μια φορά περήφανους. Πολλά μπορούν να καταλογιστούν για αυτήν, το μόνο σίγουρο πράγμα για το οποίο όμως δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι δεν προσπάθησε. Έπαιξε,έχασε, αλλά έχασε μαχόμενη. Μπορεί ο αποκλεισμός αυτός να αφήνει πικρή γεύση πίσω, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε αυτός ο αποκλεισμός, αλλά καλώς ή κακώς, στο ποδόσφαιρο, και γενικότερα στον αθλητισμό δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Αυτό συνέβη και χτες βράδυ, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν. Θυμηθείτε τον ημιτελικό του Euro 2004 με την Τσεχία. Τότε βέβαια βρισκόμασταν εμείς στη θέση της Κόστα Ρίκα, και οι Τσέχοι στη δική μας. Οι Τσέχοι σε εκείνο το παιχνίδι μας έπαιζαν μονότερμα για ένα 90λεπτό (όχι στην παράταση καθώς η Ελληνική ομάδα ήταν αυτή που δημιουργούσε τις ευκαιρίες) χάνοντας απίστευτες ευκαιρίες για να σκοράρουν. Και τελικά αυτό το παιχνίδι είχε την κατάληξη που όλοι ξέρουμε, με τον Δέλλα να σκοράρει στη τελευταία φάση της παράτασης και να αφήνει τους Τσέχους ξερούς. Τι κλάμα είχαν ρίξει τότε οι Τσέχοι...
Το ποδόσφαιρο λοιπόν έχει και νίκες και ήττες. Σημασία έχει όμως στις ήττες να συνεχίζει κανείς και να μην εγκαταλείπει. Γιατί πολύ απλά δεν τελείωσε ο κόσμος. Η εθνική αυτή έχει αποδείξει ότι έχει πλάνο και θα επιστρέψει δριμύτερη στο μέλλον.
ΥΣ1. Κάποιες φορές είναι καλό να αφήνουμε τα στατιστικά να μιλούν από μόνα τους: 1930-2004, 1 συμμετοχή σε Mundial, 1 συμμετοχή σε Euro. 2004-2014 2 συμμετοχές σε Mundial, 3 συμμετοχές σε Euro για την Εθνική μας ομάδα, πράγμα που δείχνει τα άλματα προόδου που έχει κάνει η Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια στο ποδόσφαιρο.
ΥΣ2. Προσωπικά δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Φάνη Γκέκα για το πέναλτι που έχασε και να τον θεωρήσω υπαίτιο του αποκλεισμού μας. Εδώ κορυφαίοι παίχτες στον κόσμο έχουν χάσει πέναλτι, είναι απολύτως λογικό να συμβεί και στον Γκέκα (χωρίς να υποτιμώ καθόλου την αξία του ως παίχτη). Νικητής στα πέναλτι είναι ο πιο ψύχραιμος, ο πιο τυχερός. Η Ελλάδα, εφόσον το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι με τον τρόπο που πήγε, είχε την ψυχολογία εναντίον της και έναν εκπληκτικό τερματοφύλακα (ο οποίος ήταν και συμπαίκτης του Γκέκα για κάποιο διάστημα στο Ισπανικό πρωτάθλημα- έχει και αυτό τη σημασία του) απέναντί της, και έχασε τελικά στις λεπτομέρειες.
ΥΣ3. Συνήθως δε μου αρέσει να ξεχωρίζω παίχτες αλλά αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση. Για τον τρομερό αυτό ποδοσφαιριστή που λέγεται Γιώργος Καραγκούνης. Ακόμη και στην ηλικία των 37 ετών κατάφερε να αντέξει ένα ολόκληρο παιχνίδι φάσης 16 του Mundial + τα 30 λεπτά της παράτασης, τρέχοντας πάνω-κάτω σε όλο το παιχνίδι ώστε να οργανώσει το παιχνίδι της Εθνικής. Λίγοι παίχτες μπορούν να το κάνουν αυτό. Κρίμα που η παρουσία του στην Εθνική τέλειωσε με αυτόν τον τρόπο. Αλλά εφόσον αυτό συνέβη με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τίποτα...
Το ποδόσφαιρο λοιπόν έχει και νίκες και ήττες. Σημασία έχει όμως στις ήττες να συνεχίζει κανείς και να μην εγκαταλείπει. Γιατί πολύ απλά δεν τελείωσε ο κόσμος. Η εθνική αυτή έχει αποδείξει ότι έχει πλάνο και θα επιστρέψει δριμύτερη στο μέλλον.
ΥΣ1. Κάποιες φορές είναι καλό να αφήνουμε τα στατιστικά να μιλούν από μόνα τους: 1930-2004, 1 συμμετοχή σε Mundial, 1 συμμετοχή σε Euro. 2004-2014 2 συμμετοχές σε Mundial, 3 συμμετοχές σε Euro για την Εθνική μας ομάδα, πράγμα που δείχνει τα άλματα προόδου που έχει κάνει η Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια στο ποδόσφαιρο.
ΥΣ2. Προσωπικά δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Φάνη Γκέκα για το πέναλτι που έχασε και να τον θεωρήσω υπαίτιο του αποκλεισμού μας. Εδώ κορυφαίοι παίχτες στον κόσμο έχουν χάσει πέναλτι, είναι απολύτως λογικό να συμβεί και στον Γκέκα (χωρίς να υποτιμώ καθόλου την αξία του ως παίχτη). Νικητής στα πέναλτι είναι ο πιο ψύχραιμος, ο πιο τυχερός. Η Ελλάδα, εφόσον το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι με τον τρόπο που πήγε, είχε την ψυχολογία εναντίον της και έναν εκπληκτικό τερματοφύλακα (ο οποίος ήταν και συμπαίκτης του Γκέκα για κάποιο διάστημα στο Ισπανικό πρωτάθλημα- έχει και αυτό τη σημασία του) απέναντί της, και έχασε τελικά στις λεπτομέρειες.
ΥΣ3. Συνήθως δε μου αρέσει να ξεχωρίζω παίχτες αλλά αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση. Για τον τρομερό αυτό ποδοσφαιριστή που λέγεται Γιώργος Καραγκούνης. Ακόμη και στην ηλικία των 37 ετών κατάφερε να αντέξει ένα ολόκληρο παιχνίδι φάσης 16 του Mundial + τα 30 λεπτά της παράτασης, τρέχοντας πάνω-κάτω σε όλο το παιχνίδι ώστε να οργανώσει το παιχνίδι της Εθνικής. Λίγοι παίχτες μπορούν να το κάνουν αυτό. Κρίμα που η παρουσία του στην Εθνική τέλειωσε με αυτόν τον τρόπο. Αλλά εφόσον αυτό συνέβη με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τίποτα...
“The bleeding star bespoke the end. These are the last days, when the world shall be broken and remade. A new god shall be born from the graves and charnel pits.”