Κάτλυν Τάλλυ - Συμπαθής ή Αντιπαθής;

[nirne]

Η Κάτλυν Τάλλυ/Σταρκ έχει γίνει θέμα μεγάλων συζητήσεων και διενέξεων στα... διεθνή fora. Κάθε φορά που ανοίγει ένα νήμα που την αφορά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν αναρτήσεις γεμάτες ένταση τόσο από τους  λάτρεις της, όσο και από τους δριμείς επικριτές της. Και είναι και οι δυο ομάδες παθιασμένες, πιστέψτε με. Υπάρχουν βέβαια και οι  πιο ψύχραιμοι αναγνώστες που την θεωρούν περισσότερο συμπαθητική ή περισσότερο αντιπαθητική, ανάλογα με το πρίσμα κάτω από το οποίο τη βλέπουν.

Προσωπικά, δεν συγκαταλέγω την Κατ ανάμεσα στους «κακούς» χαρακτήρες αλλά θα έλεγα ότι μάλλον ανήκω στην τελευταία ομάδα, που δεν την θεωρεί ιδιαίτερα συμπαθητική και θα εξηγήσω όσο πιο σύντομα μπορώ  το γιατί.

Η δυσαρέσκειά μου απέναντι στην Κάτλυν ξεκίνησε και εδραιώθηκε από το πρώτο βιβλίο. Συγκεκριμένα από τον τρόπο που προσπαθούσε να πείσει τον Νεντ να δεχτεί τη θέση του Χεριού του Βασιλιά και να πάει στο Κινγκς Λάντινγκ. Κάτι στην όλη της συμπεριφορά δεν μου πήγαινε καλά. Η πίεση που ασκούσε πάνω του και οι φιλοδοξίες της δεν μου "κάθονταν" καλά. Αλλά δεν ήταν τότε που σχημάτισα οριστικά γνώμη για το χαρακτήρα της.

Η καθοριστική στιγμή νομίζω ήταν όταν διάβασα τι μανία και τι μένος είχε, καθώς προσπαθούσε να πείσει τον Νεντ να διώξει τον Τζον για τη Νυχτερινή Φρουρά. Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή, ένιωσα αηδία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Νεντ προς εκείνη:

«Ανάθεμά σε, Κάτλυν, πώς μπορείς να είσαι τόσο σκληρή; Ένα αγόρι είναι μονάχα. Ένα ... »

Το επιστέγασμα βέβαια ήταν η περίφημη σκηνή του αποχαιρετισμού του Μπραν από τον Τζον:

Ο Τζον ανέβηκε αργά τα σκαλοπάτια, προσπαθώντας να μη σκέφτεται πως τούτη η φορά μπορεί να ήταν και η τελευταία(...) Έφτασε στο κεφαλόσκαλο και κοντοστάθηκε για κάμποση ώρα φοβισμένος. Ο Γκόουστ έτριψε το μουσούδι του στην παλάμη του αγοριού, δίνοντάς του κουράγιο. Ίσιωσε τους ώμους του και μπήκε στο δωμάτιο. Η Αρχόντισσα Σταρκ καθόταν δίπλα στο κρεβάτι (...) Δεν είχε αφήσει το δωμάτιο ούτε μία φορά. Έτσι, αναγκαστικά ο Τζον δεν είχε επισκεφτεί τον αδελφό του. Τώρα όμως δεν είχε άλλο χρόνο. Στάθηκε για μια στιγμή στην πόρτα, διστάζοντας να μιλήσει, διστάζοντας να πλησιάσει. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό (...) Η Αρχόντισσα Σταρκ κοίταξε προς το μέρος τους. Για μια στιγμή δε φάνηκε να τον αναγνωρίζει. Έπειτα ανοιγόκλεισε τα μάτια.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησε με φωνή αλλόκοτα παγερή και ανέκφραστη.
«'Ηρθα να δω τον Μπραν» είπε ο Τζον. «Να τον αποχαιρετήσω.»
Η έκφρασή της δεν άλλαξε. Τα μακριά, κασrανοκόκκινα μαλλιά της ήταν θαμπά και μπερδεμένα. Έμοιαζε σαν να 'χε γεράσει είκοσι χρόνια. «Λοιπόν, τον αποχαιρέτησες. Και τώρα φύγε.»
Ένα κομμάτι του ήθελε να το βάλει στα πόδια, ήξερε όμως πως, αν έφευγε, μπορεί να μην ξανάβλεπε ποτέ τον Μπραν. Έκανε νευρικά ένα βήμα μπροστά. «Σε παρακαλώ»  είπε.
Κάτι παγωμένο τρεμόπαιξε στο βλέμμα της. «Σου είπα να φύγεις» είπε. «Δε σε θέλουμε εδώ.»
Κάποτε αυτό θα τον είχε κάνει να το βάλει στα πόδια. Κάποτε μπορεί κιόλας να τον είχε κάνει να κλάψει. Τώρα όμως τον έκανε να θυμώσει ακόμη περισσότερο. Σύντομα θα έδινε τον όρκο της Νυχτερινής Φρουράς και θα αντιμετώπιζε κινδύνους χειρότερους από την Κάτλυν Τάλλυ Σταρκ. «Ο Μπραν είναι αδελφός μου» είπε.
«Θες να φωνάξω τους φρουρούς;»
«Φώναξέ τους!» είπε ο Τζον ξεχνώντας το φόβο του. «Δεν μπορείς να με εμποδίσεις να τον δω.» Διέσχισε το δωμάτιο και στάθηκε απέναντι από το σημείο που βρισκόταν η Αρχόντισσα Κάτλυν. Κοίταξε τον Μπραν, που κειτόταν στο κρεβάτι.
Εκείνη τον κρατούσε από το χέρι. (...)
«Μπραν» είπε ο Τζον «λυπάμαι που δεν ήρθα νωρίτερα. Φοβόμουν.» Ένιωθε τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά του. Δεν τον ένοιαζε όμως. «Μην πεθάνεις, Μπραν. Σε παρακαλώ. Σε περιμένουμε όλοι να ξυπνήσεις. Κι εγώ κι ο Ρομπ και τα κορίτσια, όλοι μας ... »
Η Αρχόντισσα Σταρκ παρακολουθούσε. Δεν είχε φωνάξει τους φρουρούς. Ο Τζον σκέφτηκε πως μ' αυτό τον τρόπο αποδεχόταν την παρουσία του εκεί. Έξω από το παράθυρο, ο ανταρόλυκος ούρλιαξε και πάλι. Το λυκόπουλο που ο Μπραν δεν είχε προλάβει να του δώσει όνομα.
«Πρέπει να φύγω τώρα» συνέχισε ο Τζον. «Ο θείος Μπέντζεν περιμένει. Θα πάω βόρεια, στο Τείχος. Πρέπει να φύγουμε σήμερα, πριν αρχίσει να χιονίζει.» Θυμήθηκε πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Μπραν με την προοπτική του ταξιδιού. Δεν το άντεχε αυτό, η σκέψη πως τον άφηνε έτσι πίσω του. Σκούπισε τα δάκρυά του, έσκυψε πάνω από το παιδί και το φίλησε ανάλαφρα στα χείλη.
«Ήθελα να μείνει εδώ μαζί μου» είπε απαλά η Αρχόντισσα Σταρκ. Ο Τζον την κοίταξε επιφυλακτικά. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο αλλού. Σε εκείνον μιλούσε, αλλά για ένα της κομμάτι ήταν σαν να μη βρισκόταν σε εκείνο το δωμάτιο.
«Προσευχόμουν να μείνει εδώ» είπε ανέκφραστα. «'Ήταν το χαϊδεμένο μου. Πήγα στο σεπτ και προσευχήθηκα επτά φορές στα επτά πρόσωπα του θεού να αλλάξει γνώμη ο Νεντ και να μου τον αφήσει εδώ. Μερικές φορές οι προσευχές εισακούονται.»
Ο Τζον δεν ήξερε τι να πει. «Δεν ήταν δικό σου το λάθος» κατάφερε να ψελλίσει μετά από μια αμήχανη σιγή.
Η ματιά της έπεσε πάνω του. Έσταζε δηλητήριο. «Δεν έχω ανάγκη τη συμπόνια σου, μπάσταρδε.»
Ο Τζον χαμήλωσε το βλέμμα του. Κρατούσε στην αγκαλιά της το ένα χέρι του Μπραν και ο Τζον πήρε στα δικά του το άλλο. Δάχτυλα σαν κοκαλάκια πουλιού. «Αντίο» είπε.
Είχε φτάσει στην πόρτα, όταν εκείνη τον φώναξε. «Τζον» είπε. Θα είχε συνεχίσει το δρόμο του, αλλά ποτέ μέχρι τότε δεν τον είχε φωνάξει με το όνομά του. Γύρισε και την είδε να τον κοιτά καταπρόσωπο, σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά.
«Ναι;» ρώτησε το αγόρι.
«'Έπρεπε να βρίσκεσαι εσύ στη θέση του» είπε.

Δεν θα ήθελα να πω εδώ  τι λέξη βγήκε από το στόμα μου για να τη χαρακτηρίσει την πρώτη φορά που διάβασα αυτό το περιστατικό…

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι η θέση της Κατ ήταν εύκολη. Δεν είναι εύκολο να σε απατά το ταίρι σου. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είχε άδικο να νιώθει προδομένη, μολονότι η προδοσία συνέβη μια εποχή που σχεδόν δεν γνωρίζονταν καθόλου εκείνη και ο Νεντ. Αλλά βέβαια αυτός που την είχε προδώσει (αν την πρόδωσε τελικά) ήταν ο Νεντ, ο άντρας της. Στον οποίο τελικά δεν κρατούσε ιδιαίτερη πίκα. Η Κατ είχε μια χαρά σχέση με τον άντρα της, τον αγαπούσε, τον φρόντιζε, απολάμβανε το σεξ μαζί του, κι όλη της την δυσαρέσκεια για την "προδοσία" την επικέντρωνε στο παιδί. Σ' ένα παιδί που έφτασε μωρό της αγκαλιάς στο Γουίντερφελ. Σ΄ ένα παιδί που δεν είχε καμιά σχέση με την προδοσία, που δεν έφταιγε σε τίποτα, σε ένα ορφανό. Μου θυμίζει έντονα αυτό που στην καθημερινότητα ονομάζουμε "Κακιασμένη Κατίνα"  . Και αυτήν ακριβώς τη σκληρότητα δεν μπορώ να της συγχωρήσω. Δεν μπορώ καν να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος μπορεί να νιώθει τέτοιο μένος απέναντι σε ένα μωρό και να συνεχίζει να το νιώθει εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν… 

Όσον αφορά την πολιτική και στρατηγική κρίση της, ποτέ δεν την είδα σαν κάτι εξαιρετικό. Η Κατ είναι παρορμητική και η κρίση της επηρεάζεται υπερβολικά από τα προσωπικά της αισθήματα απέναντι στα πράγματα. Οι συμβουλές που έδινε στον Ρομπ έμοιαζαν γενικά σωστές, και σίγουρα η κρίση της ήταν καλύτερη από αυτή του δεκαεξάχρονου γιου της, αλλά πιστεύω ότι ήταν θέμα εμπειρίας κι όχι εξαιρετικής ευφυίας. Δεν εννοώ ότι ήταν χαζή, κάθε άλλο, απλά δεν πιστεύω ότι είχε εξαιρετικά στρατηγικό μυαλό. Αν κρίνουμε από τον τρόπο που χειρίστηκε τη συνάντησή της με τον Τύριον στο Πανδοχείο στο Σταυροδρόμι, επειδή ήταν εξοργισμένη, και την απελευθέρωση του Τζέιμι επειδή πονούσε για τις κόρες της, και από το ότι δεν σκέφτηκε καν τις συνέπειες αυτών των πράξεων (ειδικά της πρώτης), τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ικανή να σκεφτεί ψύχραιμα πριν δράσει και άρα δεν θα έλεγα ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για την σύνεσή της. Και γι' αυτό το λόγο δεν θεωρώ ότι ήταν άτομο που θα μπορούσε να το εμπιστευτεί κανείς.

Με δεδομένα αυτά, δεν αναρωτήθηκα ούτε στιγμή γιατί ο Νεντ επέλεξε να μην της εμπιστευτεί το μυστικό της πατρότητας του Τζον. Προσωπικά πιστεύω  ότι από τη μια η βδελυγμία που ένιωθε για το παιδί και από την άλλη ο παρορμητισμός και η έλλειψη ψυχραιμίας, θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του Τζον αν διακυβεύονταν κάτι που η Κατ αγαπούσε και ήταν στο χέρι της να "δώσει" τον Τζον. Κι ο Νεντ το γνώριζε αυτό.
Δεν την κατηγορώ γι' αυτό, ίσως κι εγώ το ίδιο να έκανα αν κινδύνευε το παιδί μου. Αλλά πάλι, εγώ δεν θεωρούμαι στρατηγικό και πολιτικό μυαλό, ούτε είμαι γυναίκα πανίσχυρου άρχοντα και σίγουρα δεν υπάρχουν άνθρωποι που ορκίζονται ότι δεν θα το έκανα ποτέ αυτό, όπως λένε πολλοί αναγνώστες για την Κατ  .

Εσείς τι γνώμη έχετε για την Κάτλυν Τάλλυ;

(Παρακαλώ πολύ οι αναρτήσεις να διαπνέονται από ευγένεια και καλή διάθεση. Δεν είμαστε εδώ για να τσακωθούμε, πιστεύω.  )