Ο Ρόμπερτ ήταν όντως χαρισματικός ως προς το ότι έκανε τους ανθρώπους να τον συμπαθήσουν. Μέχρι εδώ. Αλλά σαν βασιλιάς δεν ήταν εντάξει και το ήξερε κι ο ίδιος. Την μακρόχρονη ειρήνη, δεν την κατάφερε αυτός, αλλά ο Τζον Άρρυν, το Χέρι του. Και αν μη τι άλλο, μέσα από τα POV του Νεντ βλέπουμε ότι δεν ενδιαφερόταν καθόλου μα καθόλου για τα κακώς κείμενα στην αυλή του κι ούτε είχε κανένα σκοπό να αλλάξει κάτι, πόσω μάλλον να φέρει δικαιοσύνη. Μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι ήξερε να διαλέγει Χέρια, ναι, σίγουρα. Αλλά δεν πρόσφερε στα Χέρια του καμιά στήριξη. Αυτό τουλάχιστον το βλέπουμε καθαρά στην περίπτωση του Νεντ, ο οποίος πάσχιζε να τον κάνει να ενδιαφερθεί ώστε να του προσφέρει βοήθεια για να κυβερνήσει όπως πρέπει κι αυτός απλά προτιμούσε να κάνει το λιγότερο δυνατόν ώστε να μη δυσαρεστήσει κανέναν. Κατάφερε έτσι να αφήσει τους Λάννιστερ να κάνουν κουμάντο και άδειασε τον Νεντ.
Δεν μπορώ με τίποτα να χαρακτηρίσω καλό βασιλιά τον Ρόμπερτ μ' αυτά τα δεδομένα. Κακός άνθρωπος δεν ήταν, αλλά δεν αρκεί αυτό για να είσαι καλός βασιλιάς.
Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση της βασιλείας του Αίρυς, του Παράφρονα Βασιλιά. Όσο κυβερνούσε το Χέρι του, ο Τάιγουιν Λάννιστερ, για πάρα πολλά χρόνια το βασίλειο ήταν μια χαρά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ίδιος ο Αίρυς ήταν καλός βασιλιάς και αποδείχτηκε πολύ σύντομα, όταν το Χέρι του τον εγκατέλειψε.
Δεν μπορώ με τίποτα να χαρακτηρίσω καλό βασιλιά τον Ρόμπερτ μ' αυτά τα δεδομένα. Κακός άνθρωπος δεν ήταν, αλλά δεν αρκεί αυτό για να είσαι καλός βασιλιάς.
Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε την περίπτωση της βασιλείας του Αίρυς, του Παράφρονα Βασιλιά. Όσο κυβερνούσε το Χέρι του, ο Τάιγουιν Λάννιστερ, για πάρα πολλά χρόνια το βασίλειο ήταν μια χαρά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο ίδιος ο Αίρυς ήταν καλός βασιλιάς και αποδείχτηκε πολύ σύντομα, όταν το Χέρι του τον εγκατέλειψε.