10-07-2015, 01:53 PM
(This post was last modified: 10-07-2015, 02:40 PM by SANDOR CLEGANE.)
[member=396]arwyn[/member] , για :
Ο Πάρις, που ονομάστηκε "Αλέξανδρος" γιατί όταν ήταν μικρός, πριν γίνει άνδρας, κατάφερε να διώξει άνδρες ληστές, ήταν θύμα της μοίρας, των θεών και του έρωτα. Ήταν θαραλλέος, ανδρείος, γενικά ήταν ο "ολοκληρωμένος άνδρας" της εποχής , βέβαια υστερούσε στα υψηλά ιδανικά και σε μάχη με σπαθί σε σχέση με τον Έκτορα ( στο τελευταίο απ' τους περισσότερους άνδρες-στρατιώτες , γιατί είχε μεγαλώσει ως φτωχός γελαδάρης κι όχι ως πολεμιστής) κι αν κάποιον θα 'πρεπε να πεις "μισώ" θα ήταν η απληστεία του Αγαμέμνονα.
Όσο για Ελένη-Μενέλαος στο τέλος ο ένας συγχώρεσε* τον άλλον, ενώ ο Πάρις πλήρωσε τα λάθη του ** .
* εννοώ ότι κυριάρχησε πλέον η πραγματική αγάπη
** δυατυχώς (ή ευτυχώς) ο έρωτας είναι τυφλός κι όταν βγαίνεις απ' τον ιστό του τότε αναγνωρίζεις τα λάθη σου (αν έχεις κάνει) αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις (πχ Πάρις) τα λάθη και ό,τι συνεπάγονται απ' αυτά είναι μονόδρομος.
Ίσως για τη δική μας ιστορία (Ραίγκαρ) να είναι κι αυτή κάτι ανάλογο του Πάρη ( ίσως έμπνευση του Μάρτιν ή αλλιώς επιρροή του να 'ταν και ο "Τρωικός Πόλεμος" ) αλλά επειδή είμαστε "απ' έξω" καλό ειναι να μην κατακρίνουμε αλλά να παρακολουθούμε και κρίνουμε (ή να έχουμε μια ολοκληρωμένη άποψη και μετά να "δικάσουμε" και στα δικαστήρια πλην το πεπραγμένο κοιτάζουν και το "ποιον" αλλά και το " προ μελετης" , "εν βρασμό ψυχής" και , και ... { ακόμα έχω ακούσει και για έγκλημα από "επιλόχεια κατάθλιψη } ,
οπότε μην κοιτάζουμε ψυχρά μόνο το "το τι έκανε κάποιος" αλλά και το "γιατί" *** )
*** το παράδειγμα που είχε γράψει κάποιος με τον "Χίτλερ" ήταν κάτι το άκρως ακραίο και δεν το λαμβάνω καν ως παράδειγμα γι' αυτό δεν απάντησα, τώρα το "έφερε η κουβέντα"
Quote: Μισω τον Παρη της Τροιας. Κανονισε, κυρ Γιωργη, να μου κανεις τον Ραιγκαρ Πάρη.θα 'μαι δυστυχώς εντελώς εκτός θέματος:
Ο Πάρις, που ονομάστηκε "Αλέξανδρος" γιατί όταν ήταν μικρός, πριν γίνει άνδρας, κατάφερε να διώξει άνδρες ληστές, ήταν θύμα της μοίρας, των θεών και του έρωτα. Ήταν θαραλλέος, ανδρείος, γενικά ήταν ο "ολοκληρωμένος άνδρας" της εποχής , βέβαια υστερούσε στα υψηλά ιδανικά και σε μάχη με σπαθί σε σχέση με τον Έκτορα ( στο τελευταίο απ' τους περισσότερους άνδρες-στρατιώτες , γιατί είχε μεγαλώσει ως φτωχός γελαδάρης κι όχι ως πολεμιστής) κι αν κάποιον θα 'πρεπε να πεις "μισώ" θα ήταν η απληστεία του Αγαμέμνονα.
Όσο για Ελένη-Μενέλαος στο τέλος ο ένας συγχώρεσε* τον άλλον, ενώ ο Πάρις πλήρωσε τα λάθη του ** .
* εννοώ ότι κυριάρχησε πλέον η πραγματική αγάπη
** δυατυχώς (ή ευτυχώς) ο έρωτας είναι τυφλός κι όταν βγαίνεις απ' τον ιστό του τότε αναγνωρίζεις τα λάθη σου (αν έχεις κάνει) αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις (πχ Πάρις) τα λάθη και ό,τι συνεπάγονται απ' αυτά είναι μονόδρομος.
Ίσως για τη δική μας ιστορία (Ραίγκαρ) να είναι κι αυτή κάτι ανάλογο του Πάρη ( ίσως έμπνευση του Μάρτιν ή αλλιώς επιρροή του να 'ταν και ο "Τρωικός Πόλεμος" ) αλλά επειδή είμαστε "απ' έξω" καλό ειναι να μην κατακρίνουμε αλλά να παρακολουθούμε και κρίνουμε (ή να έχουμε μια ολοκληρωμένη άποψη και μετά να "δικάσουμε" και στα δικαστήρια πλην το πεπραγμένο κοιτάζουν και το "ποιον" αλλά και το " προ μελετης" , "εν βρασμό ψυχής" και , και ... { ακόμα έχω ακούσει και για έγκλημα από "επιλόχεια κατάθλιψη } ,
οπότε μην κοιτάζουμε ψυχρά μόνο το "το τι έκανε κάποιος" αλλά και το "γιατί" *** )
*** το παράδειγμα που είχε γράψει κάποιος με τον "Χίτλερ" ήταν κάτι το άκρως ακραίο και δεν το λαμβάνω καν ως παράδειγμα γι' αυτό δεν απάντησα, τώρα το "έφερε η κουβέντα"
A hound will die for you
but never lie to you
but never lie to you