Η γωνιά της Team!Rhaegar

[nirne]

[member=2032]SANDOR CLEGANE[/member]

1)Το World γράφτηκε από τον Έλιο Γκαρσία και την Λίντα Άντονσον, τους ιδιοκτήτες του westeros.org (του αγγλικού φόρουμ, όπως συνηθίζουμε να το αποκαλούμε) με την συνεργασία και τη συμβολή του Μάρτιν.
Νομίζω ότι δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ακόμη.
Στο αφηγηματικό σύμπαν του βιβλίου όμως υποτίθεται ότι είναι μια ιστορία του κόσμου και των Επτά Βασιλείων γραμμένη από τον Μέιστερ Γιάντελ με σκοπό να προσφερθεί ως δώρο στον Βασιλιά Ρόμπερτ. Καθώς ο τύπος γράφει την ιστορία όμως, έχουμε θάνατο του Ρόμπερτ, μετά του Τζόφρυ κλπ, οπότε αλλάζει στην πορεία ο μέλλων παραλήπτης αλλά παραμένει πάντα η βασιλική οικογένεια Μπαράθηον.

2) Σου μετάφρασα το αντίστοιχο χωρίο από το World για να έχεις μια ιδέα της μάχης όπως περιγράφεται εκεί:

Όταν ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ τελικά πήρε τη Βασιλική Οδό για την Τρίαινα, μαζί του βρίσκονταν όλοι οι Βασιλικοί Φρουροί εκτός από έναν που είχε παραμείνει στο Κινγκς Λάντινγκ: Ο Σερ Μπάρρισταν ο Γενναίος, ο Σερ Τζόνοθορ Ντάρρυ και ο Πρίγκιπας Λέουιν του Ντορν. Ο Πρίγκιπας Λέουιν ήταν επικεφαλής του Ντορνιανού στρατεύματος που εστάλη από τον ανιψιό του, Πρίγκιπα Ντόραν, αλλά λέγεται ότι το έκανε μόνο κατόπιν απειλών από τον Παράφρονα Βασιλιά, που φοβόταν ότι οι Ντορνιανοί κοίταζαν να τον προδόσουν. Μόνο ο νεαρός Σερ Τζέιμι Λάννιστερ παρέμεινε στο Κινγκς Λάντινγκ.

Για την περίφημη μάχη στην Τρίαινα,  πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί. Αλλά όλοι γνωρίζουν ότι οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν στη διάβαση που θα ονομαζόταν από τότε και στο εξής Πέρασμα των Ρουμπινιών εξαιτίας των σκορπισμένων ρουμπινιών της πανοπλίας του Πρίγκιπα Ραίγκαρ. Οι αντίπαλοι ήταν ισοδύναμοι. Οι δυνάμεις του Ραίγκαρ αριθμούσαν περίπου σαράντα χιλιάδες άντρες, το ένα δέκατο των οποίων ήταν χρισμένοι ιππότες, ενώ οι επαναστάτες είχαν κάπως  λιγότερους άντρες, αλλά έμπειρους στη μάχη, ενώ ένα μεγάλο μέρος της δύναμης του Ραίγκαρ ήταν άπειροι και νεοσύλλεκτοι.

Η μάχη στο πέρασμα ήταν άγρια και πολλές ζωές χάθηκαν στη συμπλοκή. Ο Σερ Τζόνοθορ Ντάρρυ σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης, όπως και ο Πρίγκιπας Λέουιν του Ντορν. Αλλά ο πιο σημαντικός θάνατος δεν είχε έρθει ακόμη.

Η μάχη «φώναζε»  τόσο υπέρ του Άρχοντα Ρόμπερτ όσο και υπέρ του Πρίγκιπα Ραίγκαρ, και είτε από θέληση των θεών είτε από τύχη – είτε ίσως από σχεδιασμό – συναντήθηκαν στα ρηχά νερά του περάσματος. Οι δύο ιππότες πολέμησαν θαρραλέα πάνω στα πολεμικά τους άλογα, σύμφωνα με όλες τις αφηγήσεις. Γιατί πέρα από τα εγκλήματά του, ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ δεν ήταν δειλός. Ο Άρχοντας Ρόμπερτ είχε πληγωθεί από τον πρίγκιπα των δράκων στην συμπλοκή, παρ’ όλα αυτά στο τέλος, η θηριώδης δύναμη του Μπαράθηον και η δίψα του να πάρει εκδίκηση για την ντροπή που του έφερε η κλοπή της αρραβωνιαστικιάς του αποδείχτηκε μεγαλύτερη. Το πολεμικό σφυρί του βρήκε το στόχο του και ο Ρόμπερτ οδήγησε το καρφί μέσα στο στήθος του Ραίγκαρ, σκορπώντας τα βαρύτιμα ρουμπίνια που άστραφταν πάνω στον θώρακα του πρίγκιπα.
Κάποιοι άντρες και από τις δυο πλευρές σταμάτησαν αμέσως να πολεμούν, πηδώντας μέσα στο ποτάμι για να ανασύρουν τις πολύτιμες πέτρες. Και μια γενική άτακτη υποχώρηση ξεκίνησε καθώς οι βασιλικοί άρχισαν να εγκαταλείπουν το πεδίο της μάχης.

Τα τραύματα του Άρχοντα Ρόμπερτ τον εμπόδισαν να αναλάβει την καταδίωξη, κι έτσι παρέδωσε αυτό το καθήκον στα χέρια του Άρχοντα Ένταρντ Σταρκ. Αλλά ο Ρόμπερτ απέδειξε τον ιπποτισμό του όταν αρνήθηκε να επιτρέψει την θανάτωση του σοβαρά τραυματισμένου Σερ Μπάρρισταν Σέλμυ. Αντί γι’ αυτό έστειλε τον δικό του μέιστερ να φροντίσει τον σπουδαίο ιππότη. Με τέτοιους τρόπους ο μέλλων βασιλιάς κέρδισε την μανιώδη αφοσίωση των φίλων και συμμάχων του – γιατί λίγοι άντρες υπήρξαν ποτέ τόσο γενναιόδωροι και ελεήμονες όσο ο Ρόμπερτ Μπαράθηον.