Η γωνιά της Team!Rhaegar

[nirne]

Λες να αναφέρεται τόσο νωρίς; Δεν το θυμάμαι! Θα πρέπει να πάω να το ψάξω να δω πού βρίσκεται γιατί είχα την εντύπωση ότι μας το λέει σε ένα από τα τελευταία βιβλία. Δεν αποκλείεται πάντως.

Edit: Ναι, ναι, ναι! Εκεί είναι το όνειρο, ευχαριστούμε, [member=3148]Lady Stark[/member] !

[member=578]PinkiePie[/member]

Παιχνίδι του Στέμματος, Σελίδα 309 και κάτω (το βάζω σε σπόιλερ):

Show Content

Spoiler«Περπατάω, λέει, σε μια μακριά, άδεια αίθουσα. Η φωνή μου κάνει αντίλαλο, αλλά κανείς δεν απαντά, κι έτσι, αρχίζω και περπατώ γρηγορότερα, ανοίγω πόρτες, φωνάζω ονόματα. Δεν ξέρω καν για ποιον ψάχνω. Τις περισσότερες φορές για τον πατέρα μου, αλλά μερικές φορές αναζητώ τον Ρομπ ή τη μικρή μου αδελφή, την Άρυα ή το θείο μου.» Η σκέψη του Μπέντζεν Σταρκ τον γέμισε λύπη. (...)

«Βρίσκεις ποτέ κανέναν στο όνειρό σου;» ρώτησε ο Σαμ.

Ο Τζον κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Κανέναν. Το κάστρο είναι πάντα έρημο.» Δεν είχε πει σε κανέναν για το όνειρο που έβλεπε και δεν καταλάβαινε γιατί το έλεγε τώρα στον Σαμ, όμως ένιωθε καλά που μιλούσε σε κάποιον. «Ακόμη και τα κοράκια έχουν φύγει από τις φωλιές τους και οι στάβλοι είναι γεμάτοι κόκαλα. Αυτό πάντοτε με φοβίζει. Αρχίζω τότε να τρέχω, ανοίγω πόρτες, σκαρφαλώνω τρία τρία τα σκαλοπάτια του πύργου, ουρλιάζω να φανεί κάποιος, οποιοσδήποτε. Ώσπου βρίσκομαι μπροστά στην πόρτα που οδηγεί στις κρύπτες. Ξέρω πως πρέπει για κάποιο λόγο να κατέβω εκεί κάτω, αλλά δε θέλω. Είναι πίσσα σκοτάδι μέσα, αλλά βλέπω τα σκαλιά που κατηφορίζουν φιδωτά. Φοβάμαι τι μπορεί να με περιμένει εκεί πέρα. Οι παλιοί Βασιλείς του Χειμώνα είναι εκεί κάτω, κάθονται στους θρόνους τους, με τους πέτρινους λύκους στα πόδια τους και τα σιδερένια σπαθιά τους, αλλά δεν είναι εκείνοι που με φοβίζουν. Φωνάζω πως δεν είμαι Σταρκ, πως δεν έχω θέση εκεί πέρα, αλλά δε γίνεται τίποτε, πρέπει να προχωρήσω, κι έτσι, αρχίζω να κατεβαίνω προχωρώντας ψαχουλευτά, δίχως πυρσό να μου φωτίζει το δρόμο. Κι όσο κατεβαίνω είναι όλο και πιο σκοτεινά κι εγώ θέλω να ουρλιάξω.» Σταμάτησε κι έσκυψε το κεφάλι, νιώθοντας ντροπή. «Σε αυτό το σημείο ξυπνάω πάντα.» Ακριβώς σε αυτό το σημείο, με το κορμί λουσμένο σε κρύο ιδρώτα, τρέμοντας μες στο σκοτάδι του κελιού του. Με τον Γκόουστ να πηδά στο πλάι του και να του προσφέρει τη θέρμη του κορμιού του, που είναι ανακουφιστική σαν τη χαραυγή. Και εκείνος πάντα να ξαναπέφτει για ύπνο με το πρόσωπο χωμένο στην παχιά, λευκή γούνα του ανταρόλυκου. «Εσύ το ονειρεύεσαι το Χορν Χιλ;» ρώτησε ο Τζον.

Απ' ό, τι βλέπω τώρα, ξαναβλέπει παρόμοιο όνειρο στον δεύτερο τόμο του Θύελλα από Ατσάλι.