Θάνατος-Ανάσταση Τζον Σνόου

[Alyssane]

Ναι, κατάλαβα τι εννοούσες, ούτε εγώ εννοούσα ότι θα γίνει κέλυφος. Αλλά ένας ψυχρός άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερες ευαισθησίες. Οπότε, τι σημασία θα είχε γι' αυτόν το ποιος ακριβώς είναι εφόσον όλα τα άλλα πέρα από το σκοπό του δεν θα είχαν συναισθηματικό αντίκτυπο πάνω του;

Γι' αυτούς τους λόγους, και για το ότι ο χαρακτήρας του Τζον είναι από τους λίγους χαρακτήρες στα βιβλία που μου άρεσε πολύ, δεν θα ήθελα να έχει μεγάλο αντίκτυπο πάνω του η ανάσταση. Βασικά, δεν θα ήθελα να αναστηθεί.

Από την άλλη, το να μείνει νεκρός έχει άλλα προβλήματα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να μείνει νεκρός ο χαρακτήρας που γύρω του πλέχτηκε το κεντρικό μυστήριο των βιβλίων (έκφραση του ίδιου του Μάρτιν είναι αυτή) πριν αυτό βρει τη λύση του. Νομίζω ότι ένας συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του δεν θα έκανε κάτι τόσο παράλογο.

Όντως αλλά δεν φαντάζομαι να αναστηθεί και να είναι λες και ξύπνησε μετά από χανγκόβερ μόνο.
Επίσης, γιατί να πετάει από τη χαρά του όταν μάθει για τους γονείς του; Η μάνα του ήταν ένα θέμα που πάντα τον ενδιέφερε, αλλά δεν πιστεύω ότι θα χαρεί όταν μάθει ότι πατέρας του είναι ο Ραίγκαρ, ένας άγνωστος για τον οποίο δεν ξέρει τίποτα, ότι τα αδέρφια του δεν είναι αδέρφια του, ότι ο Νεντ δεν είναι ο πατέρας του, ότι δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον Μέιστερ Αίμον σαν οικογένεια. Ακόμα κι αν δεν αλλάξει καθόλου, δεν τον βλέπω να πετάει στα σύννεφα όταν συνειδητοποιήσει ότι όλα όσα ήξερε (Νεντ=πατέρας, Σταρκάκια=αδέρφια, Λυάννα=θεία, Ραίγκαρ=δεν τον ξέρει η μάνα του, γιατί να τον γνωρίζω εγώ είναι ψέματα. Τον φαντάζομαι αναστατωμένο, ίσως θυμωμένο που ο Νεντ δεν του το 'πε, αλλά όχι "γιούπι! Έχω διάσημο μπαμπά! Είμαι πριγκιπικό μπάσταρδο!"