12-12-2016, 05:46 PM
Καλή παρουσίαση ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος θέματος [member=157]Σιέρα[/member] !
Από αυτά που έχω διαβάσει, νομίζω πως η πιθανή συνωμοσία των μέιστερ θα μπορούσε να διασπαστεί σε δύο ξεχωριστές θεωρίες, κοινός παρανομαστής των οποίων είναι η συνωμοσία των μέιστερ εναντίον των Ταργκάρυεν.
Η πρώτη από τις δύο θεωρίες εικάζει πως οι μέιστερ βρίσκονται πίσω από τη θεωρία των “Southron Ambitions” (η οποία υποστηρίζει τη δημιουργία ενός ισχυρού “μπλοκ” ανάμεσα σε ορισμένους μεγάλους οίκους του Γουέστερος ενάντια στους Ταργκάρυεν, πάνω στο οποίο “μπλοκ” στηρίχθηκε τελικά ο πυρήνας της Επανάστασης του Ρόμπερτ), ενώ η δεύτερη ότι προσπάθησαν και κατόρθωσαν να σκοτώσουν όλους τους δράκους έπειτα από τον Χορό, σε μια απόπειρα να δημιουργήσουν έναν κόσμο από τον οποίο η μαγεία απουσιάζει.
Η πρώτη θεωρία βασίζεται στο παραπάνω απόσπασμα που έχει παραθέσει η Σιέρα και παρουσιάζει την Μπάρμπρεϋ Ντάστιν να μιλά με ιδιαίτερη εχθρικότητα εναντίον των μέιστερ, “κατηγορώντας” (η Μπάρμπρεϋ ήταν ερωτευμένη με τον Μπράντον και οι δυο τους είχαν μια κοντινή σχέση σε νεαρή ηλικία) συγκεκριμένα τον παλιό μέιστερ του Άρχοντα Ρίκαρντ πως ήταν εκείνος που έβαλε την ιδέα του γάμου ανάμεσα στον Μπράντον και την Κάτλυν στον ίδιο τον Ρίκαρντ. Αν και δεν πιστεύω πως η θεωρία αυτή πατάει σε γερά θεμέλια (νομίζω πως το απόσπασμα έχει να κάνει περισσότερο με την πικρότητα που βγάζει η Μπάρμπρεϋ για το γεγονός ότι τελικά έχασε τον Μπράντον εξαιτίας ενός ανθρώπου που έτυχε να είναι μέιστερ, παρά για ό,τι υπάρχει μια οργανωμένη συνωμοσία των μέιστερ ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα), θεωρώ πως δεν μπορεί να απορριφθεί ολοκληρωτικά καθώς έχει νόημα οι μέιστερ να συνωμοτούν (αν πάρουμε ως δεδομένο τη θεωρία ότι οι μέιστερ προσπαθούν να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο να μην υπάρχει μαγεία) εναντίον της οικογένειας που έφερε τους δράκους στο Γουέστερος και προσπαθεί να τους επαναφέρει με κάθε τρόπο.
Η δεύτερη θεωρία έχει περισσότερες πηγές. Καταρχάς, βασικό στοιχείο αποτελεί το παραπάνω κομμάτι που έχει παραθέσει η Σιέρα και στο οποίο Μάργουιν διατυπώνει την θεωρία ότι οι μέιστερ ευθύνονται για τον θάνατο των δράκων προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν κόσμο δίχως μαγεία.
Στο ίδιο πλαίσιο βρίσκεται και το εξής απόσπασμα, όπου ο Τύριον αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός βιβλίου που πιθανόν να περιέχει τρόπους εξόντωσης των δράκων στα άδυτα της Ακρόπολης:
Στην ίδια κατεύθυνση είναι δυνατόν να μας οδηγήσει και η γενικότερη συμπεριφορά των μέιστερ απέναντι στη μαγεία/φαινόμενα που δεν είναι δυνατόν να εξηγηθούν με βάση τη λογική. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει τόσο η προσπάθεια του μέιστερ Λούιν να αποθαρρύνει τον Μπραν να ανοίξει το τρίτο μάτι του, όσο και η απόπειρα του Άρμεν (ο οποίος αρκετά ξεκάθαρα λειτουργεί ως φερέφωνο των πεποιθήσεων των αρχιμέιστερ) να πείσει τους υπόλοιπους μαθητεύομενους ότι οι δράκοι έχουν εκλείψει από το πρόσωπο του Γουέστερος παραπάνω από έναν αιώνα απορρίπτοντας τις φήμες που μεταφέρουν οι ναυτικοί από την Ανατολή.
Προσωπικά, αν και στο παρελθόν ήμουν διστακτικός σχετικά με την συγκεκριμένη θεωρία, πλέον την πιστεύω και την θεωρώ αρκετά πιθανή.
Γενικότερα, η αίσθηση που μου δίνουν τα κεφάλαια που διαδραματίζονται στην Ακρόπολη στο 4ο βιβλίο είναι ότι οι μέιστερ αγνοούν κατηγορηματικά (ή μάλλον αρνούνται να πιστέψουν) το γεγονός ότι η μαγεία έχει αρχίσει να επανέρχεται στον κόσμο (η παρουσία του Αλχημιστή/Jaqen H'ghar στην ίδια πόλη, τα κεριά που έχουν αρχίσει να καίγονται στην Ακρόπολή και προπάντων η επικείμενη εισβολή του Έουρον στην Όλνταουν), με αποτέλεσμα να βρεθούν προ εκπλήξεως. Ο Μάργουιν φαίνεται να είναι ο μόνος που γνωρίζει τι συμβαίνει και μπορεί να το αντιμετωπίσει, αλλά εκείνος με τη σειρά του φεύγει για την Νταινέρυς αμέσως μόλις ο Σαμ του αποκαλύπτει τα όσα πίστευε ο μέιστερ Αίμον.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που επικρατεί στα κεφάλαια αυτά:
ΥΣ. Αν και δεν είναι κάποια διαπίστωση ιδιαίτερης ουσίας, νομίζω πως μέχρι στιγμής έχουμε το POV ενός μέιστερ, του Κρέσσεν. Απλώς δεν είναι κανονικό POV, με την έννοια ότι μπαίνουμε στο μυαλό του μόνο στον πρόλογο του δεύτερου βιβλίου.
Από αυτά που έχω διαβάσει, νομίζω πως η πιθανή συνωμοσία των μέιστερ θα μπορούσε να διασπαστεί σε δύο ξεχωριστές θεωρίες, κοινός παρανομαστής των οποίων είναι η συνωμοσία των μέιστερ εναντίον των Ταργκάρυεν.
Η πρώτη από τις δύο θεωρίες εικάζει πως οι μέιστερ βρίσκονται πίσω από τη θεωρία των “Southron Ambitions” (η οποία υποστηρίζει τη δημιουργία ενός ισχυρού “μπλοκ” ανάμεσα σε ορισμένους μεγάλους οίκους του Γουέστερος ενάντια στους Ταργκάρυεν, πάνω στο οποίο “μπλοκ” στηρίχθηκε τελικά ο πυρήνας της Επανάστασης του Ρόμπερτ), ενώ η δεύτερη ότι προσπάθησαν και κατόρθωσαν να σκοτώσουν όλους τους δράκους έπειτα από τον Χορό, σε μια απόπειρα να δημιουργήσουν έναν κόσμο από τον οποίο η μαγεία απουσιάζει.
Η πρώτη θεωρία βασίζεται στο παραπάνω απόσπασμα που έχει παραθέσει η Σιέρα και παρουσιάζει την Μπάρμπρεϋ Ντάστιν να μιλά με ιδιαίτερη εχθρικότητα εναντίον των μέιστερ, “κατηγορώντας” (η Μπάρμπρεϋ ήταν ερωτευμένη με τον Μπράντον και οι δυο τους είχαν μια κοντινή σχέση σε νεαρή ηλικία) συγκεκριμένα τον παλιό μέιστερ του Άρχοντα Ρίκαρντ πως ήταν εκείνος που έβαλε την ιδέα του γάμου ανάμεσα στον Μπράντον και την Κάτλυν στον ίδιο τον Ρίκαρντ. Αν και δεν πιστεύω πως η θεωρία αυτή πατάει σε γερά θεμέλια (νομίζω πως το απόσπασμα έχει να κάνει περισσότερο με την πικρότητα που βγάζει η Μπάρμπρεϋ για το γεγονός ότι τελικά έχασε τον Μπράντον εξαιτίας ενός ανθρώπου που έτυχε να είναι μέιστερ, παρά για ό,τι υπάρχει μια οργανωμένη συνωμοσία των μέιστερ ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα), θεωρώ πως δεν μπορεί να απορριφθεί ολοκληρωτικά καθώς έχει νόημα οι μέιστερ να συνωμοτούν (αν πάρουμε ως δεδομένο τη θεωρία ότι οι μέιστερ προσπαθούν να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο να μην υπάρχει μαγεία) εναντίον της οικογένειας που έφερε τους δράκους στο Γουέστερος και προσπαθεί να τους επαναφέρει με κάθε τρόπο.
Η δεύτερη θεωρία έχει περισσότερες πηγές. Καταρχάς, βασικό στοιχείο αποτελεί το παραπάνω κομμάτι που έχει παραθέσει η Σιέρα και στο οποίο Μάργουιν διατυπώνει την θεωρία ότι οι μέιστερ ευθύνονται για τον θάνατο των δράκων προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν κόσμο δίχως μαγεία.
Στο ίδιο πλαίσιο βρίσκεται και το εξής απόσπασμα, όπου ο Τύριον αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός βιβλίου που πιθανόν να περιέχει τρόπους εξόντωσης των δράκων στα άδυτα της Ακρόπολης:
Quote:Και φυσικά υπήρχαν ακόμα μικρότερες πιθανότητες να βρει εκείνο τον αποσπασματικό, ανώνυμο, αιματοβαμμένο τόμο που αποκαλούνταν πότε Αίμα και Φωτιά και πότε Ο Θάνατος των Δράκων, το μοναδικό σωζόμενο αντίγραφο του οποίου υποτίθεται πως ήταν κρυμμένο σε μια κλειδωμένη κρύπτη κάτω από την Ακρόπολη.
Στην ίδια κατεύθυνση είναι δυνατόν να μας οδηγήσει και η γενικότερη συμπεριφορά των μέιστερ απέναντι στη μαγεία/φαινόμενα που δεν είναι δυνατόν να εξηγηθούν με βάση τη λογική. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει τόσο η προσπάθεια του μέιστερ Λούιν να αποθαρρύνει τον Μπραν να ανοίξει το τρίτο μάτι του, όσο και η απόπειρα του Άρμεν (ο οποίος αρκετά ξεκάθαρα λειτουργεί ως φερέφωνο των πεποιθήσεων των αρχιμέιστερ) να πείσει τους υπόλοιπους μαθητεύομενους ότι οι δράκοι έχουν εκλείψει από το πρόσωπο του Γουέστερος παραπάνω από έναν αιώνα απορρίπτοντας τις φήμες που μεταφέρουν οι ναυτικοί από την Ανατολή.
Προσωπικά, αν και στο παρελθόν ήμουν διστακτικός σχετικά με την συγκεκριμένη θεωρία, πλέον την πιστεύω και την θεωρώ αρκετά πιθανή.
Γενικότερα, η αίσθηση που μου δίνουν τα κεφάλαια που διαδραματίζονται στην Ακρόπολη στο 4ο βιβλίο είναι ότι οι μέιστερ αγνοούν κατηγορηματικά (ή μάλλον αρνούνται να πιστέψουν) το γεγονός ότι η μαγεία έχει αρχίσει να επανέρχεται στον κόσμο (η παρουσία του Αλχημιστή/Jaqen H'ghar στην ίδια πόλη, τα κεριά που έχουν αρχίσει να καίγονται στην Ακρόπολή και προπάντων η επικείμενη εισβολή του Έουρον στην Όλνταουν), με αποτέλεσμα να βρεθούν προ εκπλήξεως. Ο Μάργουιν φαίνεται να είναι ο μόνος που γνωρίζει τι συμβαίνει και μπορεί να το αντιμετωπίσει, αλλά εκείνος με τη σειρά του φεύγει για την Νταινέρυς αμέσως μόλις ο Σαμ του αποκαλύπτει τα όσα πίστευε ο μέιστερ Αίμον.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που επικρατεί στα κεφάλαια αυτά:
Quote: «Ο Μέιστερ Μάργουιν πιστεύει σε πολλά πράγματα» είπε «αλλά δεν έχει περισσότερες αποδείξεις για τους δράκους από τον Μολάντερ. Είναι απλώς ιστορίες των ναυτικών.»
«Κάνεις λάθος» είπε ο Λήο. «Ένα γυάλινο κερί καίει στα διαμερίσματα του Μάγου.»
Έπεσε σιωπή ανάμεσα στους πυρσούς της αυλής. Ο Άρμεν αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι του. Ο Μολάντερ έβαλε τα γέλια. Η Σφίγγα μελετούσε τον Λήο με τα κατάμαυρα μάτια του. Ο Ρουν φαινόταν χαμένος.
Ο Πέιτ ήξερε για τα γυάλινα κεριά, αν και δεν είχε δει ποτέ του κάποιο να καίει. Ήταν το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό της Ακρόπολης. Λεγόταν ότι τα είχαν φέρει από τη Βαλύρια, εκατό χρόνια πριν από τον Όλεθρο. Είχε ακούσει ότι ήταν τέσσερα. Ένα ήταν πράσινο και τρία μαύρα, όλα ψηλά.
«Τι είναι αυτά τα γυάλινα κεριά;» ρώτησε ο Ρουν.
Ο Ακόλουθος Άρμεν καθάρισε το λαιμό του. «Τη νύχτα πριν ένας ακόλουθος πει τους όρκους του πρέπει να κάνει μια ολονυχτία στην κρύπτη. Δεν επιτρέπονται φανάρια, ούτε πυρσοί, λυχνάρι ή λιανοκέρι ... μόνο ένα κερί από οψιδιανό. Πρέπει να περάσει τη νύχτα στο σκοτάδι, εκτός αν μπορέσει ν' ανάψει αυτό το κερί. Κάποιοι προσπαθούν. Οι ανόητοι και οι πεισματάρηδες, αυτοί που έχουν σπουδάσει αυτά τα υποτιθέμενα υψηλά μυστήρια, συχνά κόβουν τα δάχτυλά τους, γιατί οι άκρες των κεριών λέγεται πως είναι κοφτερές σαν ξυράφια. Κι ύστερα, με ματωμένα χέρια, περιμένουν μέχρι την αυγή, μελαγχολώντας με την αποτυχία τους. Οι σοφότεροι απλώς πέφτουν για ύπνο ή περνούν το βράδυ με προσευχή, αλλά κάθε χρόνο υπάρχουν πάντα μερικοί που πρέπει να προσπαθήσουν.»
«Ναι.» Ο Πέιτ είχε ακούσει τις ίδιες ιστορίες. «Αλλά ποιο το νόημα ενός κεριού που δεν ανάβει;»
«Είναι ένα μάθημα» είπε ο Άρμεν «το τελευταίο μάθημα που πρέπει να πάρουμε πριν φορέσουμε την αλυσίδα του μέιστερ. Το γυάλινο κερί συμβολίζει την αλήθεια και τη γνώση, σπάνια, όμορφα και εύθραυστα πράγματα. Έχει το σχήμα κεριού για να μας θυμίζει ότι ένας μέιmερ πρέπει να διαλύει τα σκοτάδια όπου υπηρετεί, και είναι κοφτερό για να μας θυμίζει ότι η γνώση μπορεί να είναι επικίνδυνη. Οι σοφοί άντρες γίνονται υπερόπτες με τις γνώσεις τους, αλλά ένας μέιστερ πρέπει να παραμένει πάντα ταπεινός. Το γυάλινο κερί μάς το θυμίζει αυτό. Ακόμα κι αφού δώσει τους όρκους του, φορέσει την αλυσίδα και φύγει για να υπηρετήσει, ο μέιστερ θα θυμάται το σκοτάδι στην ολονυχτία του, θα θυμάται ότι δεν μπορούσε με τίποτα ν' ανάψει αυτό το κερί. .. Γιατί ακόμα και με τη γνώση, κάποια πράγματα είναι αδύνατα.» Ο Τεμπέλης Λήο έβαλε τα γέλια. «Αδύνατα για σένα, εννοείς. Είδα αυτό το κερί να καίει με τα ίδια μου τα μάτια.»
«Είδες κάποιο κερί να καίει, δεν αμφιβάλλω» είπε ο Άρμεν. «Κάποιο φτιαγμένο από μαύρο κερί, ίσως.»
«Ξέρω τι είδα. Το φως ήταν περίεργο και έντονο, πολύ πιο έντονο απ' οποιοδήποτε κερί από κερήθρα ή ζωικό λίπος. Έριχνε περίεργες σκιές και η φλόγα δεν τρεμόπαιζε καθόλου, ούτε καν όταν ήρθε ένα ρεύμα απ' την ανοιχτή πόρτα πίσω μου.»
Ο Άρμεν σταύρωσε τα χέρια του. «Ο οψιδιανός δεν καίγεται.»
«Δρακόγυαλο .. είπε ο Πέιτ. «Ο κόσμος το λέει δρακόγυαλο.» Κατά κάποιο τρόπο, αυτό φαινόταν σημαντικό.
«'Οντως» αναλογίστηκε ο Αλλέρας η Σφίγγα «Κι αν υπάρχουν πάλι δράκοι στον κόσμο ... »
«Δράκοι και σκοτεινότερα όντα» είπε ο Λήο. «Τα γκρίζα πρόβατα έχουν κλείσει τα μάτια τους, αλλά το μαντρόσκυλο βλέπει την αλήθεια. Ξυπνάνε παλιές δυνάμεις. Οι σκιές αναδεύονται. Μια εποχή θαυμάτων και τρόμου πλησιάζει, μια εποχή θεών και ηρώων.»
ΥΣ. Αν και δεν είναι κάποια διαπίστωση ιδιαίτερης ουσίας, νομίζω πως μέχρι στιγμής έχουμε το POV ενός μέιστερ, του Κρέσσεν. Απλώς δεν είναι κανονικό POV, με την έννοια ότι μπαίνουμε στο μυαλό του μόνο στον πρόλογο του δεύτερου βιβλίου.
“The bleeding star bespoke the end. These are the last days, when the world shall be broken and remade. A new god shall be born from the graves and charnel pits.”