21-03-2019, 08:26 PM
Ω, μεγάλο θέμα άρχισες...
Ας αρχίσουμε από την αρχή. Ο Αίρυς δεν ήταν ο πρώτος τρελός Ταργκάρυεν ή γενικά βασιλιάς, αλλά το είχε παρατραβήξει σε εκείνο το σημείο. Χρόνια. Άλλοι τρελοί βασιλείς είχαν κυβερνήσει έξι (Μαίγκορ) ή δέκα (Μπαίλορ) χρόνια. Ο Αίρυς Β΄ κυβέρνησε είκοσι δύο. Μετά μέλιστα από το Ντάσκεντεϊλ, τα έχασε τελείως. Έκαιγε κόσμο ζωντανό. Ήταν αναγκαία η καθαίρεσή του. Και αυτή δεν ήταν σκέψη μερικών μόνο αρχόντων - ο ίδιος ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ φαινόταν να συμμερίζεται τέτοιες σκέψεις.
Αυτό ήταν κάτι που είχε μυριστεί ο Αίρυς, πριν από το Χάρρενχαλ, διότι μετά από το Ντάσκεντεϊλ...
Αλλά και στο Χάρρενχαλ επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες του:
Φαίνεται λοιπόν πως ο Ραίγκαρ και αρκετοί άρχοντες του βασιλείου (σύμφωνα με θεωρίες, τουλάχιστον οι Τάλλυ, Άρρυν, Σταρκ και Λάννιστερ) σκόπευαν να καθαιρέσουν τον Αίρυς και να βάλουν το Ραίγκαρ στη θέση του.
Αλλά εκεί το σχέδιο πήγε εντελώς στραβά. Η κόρη του Γουίντερφελ, Λυάννα Σταρκ, μνηστή του Ρόμπερτ Μπαράθηον, εξαφανίστηκε και κάπως όλοι ήξεραν ότι ο Ραίγκαρ ήταν πίσω από αυτό. Για τους Ταργκάρυεν, από την Παλαιά Βαλύρια, μισοί θεοί ανάμεσα σε κοινούς θνητούς, λεγόταν πως
Όμως όλα έχουν τα όριά τους. Οι βασιλείς έχουν εξουσία, αλλά όχι και την εξουσία να αρπάζουν παρθένες παρά τη θέληση των πατέρων τους, επειδή έτσι απλά μπορούσαν. Ξαφνικά, ο όμορφος, τίμιος Ραίγκαρ, το μέλλον του βασιλείου, εκφράζει την ίδια αλαζονεία και απληστία που είχαν οι χειρότεροι Ταργκάρυεν, αυτό που οι άρχοντες δεν θα ανέχονταν ποτέ. Οι Ταργκάρυεν, τελικά, δεν ήταν θεοί. Δεν είχαν καν δράκους πλέον. Γιατί να ανέχονται τέτοια παράβαση των κανόνων;
Και ενώ τα πράγματα ήταν ήδη κακά, ήρθε ο θάνατος του Ρίκαρντ και του Μπράντον και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα. Ο Αίρυς τους σκότωσε χωρίς δίκαιη δίκη, τους βασάνισε. Η φεουδαρχία στηρίζεται, λιανά, στην υποταγή σε έναν ανώτερο ηγεμόνα με αντάλλαγμα την προστασία. Ο Αίρυς τώρα, όπως και ο Ραίγκαρ πιο πριν με την αρπαγή της Λυάννα, έσπασε το βασικότερο θεσμό του συστήματος εξουσίας του Γουέστερος. Όλοι οι άρχοντες είπαν τότε, πιο το νόημα να ανεχτούμε αυτούς τους ηγέτες τη στιγμή που δεν μας προσφέρουν το βασικό, την ασφάλεια; Γιατί αν δέχονταν αδιαμαρτύρητα την απαγωγή της Λυάννα και το φόνο των Σταρκ, τότε δέχονταν ότι οι Ταργκάρυεν ήταν όντως θεοί, ότι ήταν όντως υπεράνω κριτικής και όλων, και ότι μπορούσαν να πράξουν ό,τι θέλουν χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Το ότι πλέον ο Ραίγκαρ και οι απόγονοί του θα είχαν το δικαίωμα να βιάζουν τις γυναίκες και να δολοφονούν τους άνδρες.
Γι' αυτό επαναστάτησαν οι άρχοντες του Γουέστερος. Γιατί το σύστημα είχε παραγίνει άδικο, γιατί οι Ταργκάρυεν όδευαν προς δικτατορία, γιατί δεν γίνεται να δίνεις και να μην παίρνεις. Ο Αίρυς είχε αποδειχτεί ανίκανος και επικίνδυνος, και ο Ραίγκαρ έδειξε ότι σκόπευε να ακολουθήσει την κληρονομία του οίκου του. Οι Σταρκ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Ας αρχίσουμε από την αρχή. Ο Αίρυς δεν ήταν ο πρώτος τρελός Ταργκάρυεν ή γενικά βασιλιάς, αλλά το είχε παρατραβήξει σε εκείνο το σημείο. Χρόνια. Άλλοι τρελοί βασιλείς είχαν κυβερνήσει έξι (Μαίγκορ) ή δέκα (Μπαίλορ) χρόνια. Ο Αίρυς Β΄ κυβέρνησε είκοσι δύο. Μετά μέλιστα από το Ντάσκεντεϊλ, τα έχασε τελείως. Έκαιγε κόσμο ζωντανό. Ήταν αναγκαία η καθαίρεσή του. Και αυτή δεν ήταν σκέψη μερικών μόνο αρχόντων - ο ίδιος ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ φαινόταν να συμμερίζεται τέτοιες σκέψεις.
Quote:Αν δώσουμε βάση σε αυτή την ιστορία, ήταν ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ που προέτρεψε τον Άρχοντα Γουέντ να διοργανώσει το τουρνουά [...] σκοπός ήταν να συγκεντρώσει [...] τους μεγάλους άρχοντες του βασιλείου και να συγκαλέσει ένα ανεπίσημο Μεγάλο Συμβούλιο, ώστε να συζητήσουν τρόπους και μέσα να αντιμετωπίσουν την παραφροσύνη του πατέρα του, Βασιλιά Αίρυς Β΄, πιθανότατα [...] αναγκάζοντας το Αίρυς να παραιτηθεί από το θρόνο.
Αυτό ήταν κάτι που είχε μυριστεί ο Αίρυς, πριν από το Χάρρενχαλ, διότι μετά από το Ντάσκεντεϊλ...
Quote:Ο Πρίγκιπας Ραίγκαρ, ήταν πεπεισμένος [ο Αίρυς Β΄], είχε συνωμοτήσει με τον Τάιγουιν Λάννιστερ να τον σκοτώσουν στο Ντάσκεντεϊλ. Είχαν σχεδιάσει να κάνουν έφοδο στα τείχη της πόλης ώστε να τον σκοτώσει ο Άρχοντας Ντάρκλυν, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για να ανέβει στο Σιδερένιο Θρόνο ο Ραίγκαρ και να παντρευτεί την κόρη του Άρχοντα Ταίγουιν.
Αλλά και στο Χάρρενχαλ επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες του:
Quote:...οι κόλακες άρχοντες που ήταν συγκεντρωμένοι γύρω από το βασιλιά εξέλαβαν την πράξη του [τη στέψη της Λυάννα] ως ακόμα μία απόδειξη της δολιότητάς του. [...] Η στέψη του κοριτσιού των Σταρκ [...] θα μπορούσε να έχει ως μοναδικό σκοπό την εύνοια και τη συνδρομή του Γουίντερφελ [...]
Φαίνεται λοιπόν πως ο Ραίγκαρ και αρκετοί άρχοντες του βασιλείου (σύμφωνα με θεωρίες, τουλάχιστον οι Τάλλυ, Άρρυν, Σταρκ και Λάννιστερ) σκόπευαν να καθαιρέσουν τον Αίρυς και να βάλουν το Ραίγκαρ στη θέση του.
Αλλά εκεί το σχέδιο πήγε εντελώς στραβά. Η κόρη του Γουίντερφελ, Λυάννα Σταρκ, μνηστή του Ρόμπερτ Μπαράθηον, εξαφανίστηκε και κάπως όλοι ήξεραν ότι ο Ραίγκαρ ήταν πίσω από αυτό. Για τους Ταργκάρυεν, από την Παλαιά Βαλύρια, μισοί θεοί ανάμεσα σε κοινούς θνητούς, λεγόταν πως
Quote:Σαν τους δράκους τους, οι Ταργκάρυεν υπάκουαν ούτε σε θεούς ούτε σε ανθρώπους.
Όμως όλα έχουν τα όριά τους. Οι βασιλείς έχουν εξουσία, αλλά όχι και την εξουσία να αρπάζουν παρθένες παρά τη θέληση των πατέρων τους, επειδή έτσι απλά μπορούσαν. Ξαφνικά, ο όμορφος, τίμιος Ραίγκαρ, το μέλλον του βασιλείου, εκφράζει την ίδια αλαζονεία και απληστία που είχαν οι χειρότεροι Ταργκάρυεν, αυτό που οι άρχοντες δεν θα ανέχονταν ποτέ. Οι Ταργκάρυεν, τελικά, δεν ήταν θεοί. Δεν είχαν καν δράκους πλέον. Γιατί να ανέχονται τέτοια παράβαση των κανόνων;
Και ενώ τα πράγματα ήταν ήδη κακά, ήρθε ο θάνατος του Ρίκαρντ και του Μπράντον και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα. Ο Αίρυς τους σκότωσε χωρίς δίκαιη δίκη, τους βασάνισε. Η φεουδαρχία στηρίζεται, λιανά, στην υποταγή σε έναν ανώτερο ηγεμόνα με αντάλλαγμα την προστασία. Ο Αίρυς τώρα, όπως και ο Ραίγκαρ πιο πριν με την αρπαγή της Λυάννα, έσπασε το βασικότερο θεσμό του συστήματος εξουσίας του Γουέστερος. Όλοι οι άρχοντες είπαν τότε, πιο το νόημα να ανεχτούμε αυτούς τους ηγέτες τη στιγμή που δεν μας προσφέρουν το βασικό, την ασφάλεια; Γιατί αν δέχονταν αδιαμαρτύρητα την απαγωγή της Λυάννα και το φόνο των Σταρκ, τότε δέχονταν ότι οι Ταργκάρυεν ήταν όντως θεοί, ότι ήταν όντως υπεράνω κριτικής και όλων, και ότι μπορούσαν να πράξουν ό,τι θέλουν χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Το ότι πλέον ο Ραίγκαρ και οι απόγονοί του θα είχαν το δικαίωμα να βιάζουν τις γυναίκες και να δολοφονούν τους άνδρες.
Γι' αυτό επαναστάτησαν οι άρχοντες του Γουέστερος. Γιατί το σύστημα είχε παραγίνει άδικο, γιατί οι Ταργκάρυεν όδευαν προς δικτατορία, γιατί δεν γίνεται να δίνεις και να μην παίρνεις. Ο Αίρυς είχε αποδειχτεί ανίκανος και επικίνδυνος, και ο Ραίγκαρ έδειξε ότι σκόπευε να ακολουθήσει την κληρονομία του οίκου του. Οι Σταρκ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.