[Σπόιλερς]- Επεισόδιο 3ο - High Sparrow

[Winterfell]

Οι περισσότερες αλλαγές (όπως κι αυτή της ιστορίας της Σάνσα) μου φαίνονται γραμμένες στο πόδι, δυστυχώς. Και εφόσον πλέον οι αλλαγές είναι τόσες πολλές, θα έπρεπε να κάθομαι και να γράφω κατεβατά με γκρίνιες και δεν έχω κανένα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο.           
Ένα θα πω μόνο "κλείνοντας το μάτι" στους συν-αναγνώστες: Edd, fetch me a block! (Εντ, φέρε μου ένα κούτσουρο!)

Θα μιλήσω όμως για τη σκηνή που με άγγιξε πάρα πολύ:

Η Άρυα επιχειρώντας να αποτινάξει την ταυτότητα της Άρυα Σταρκ προκειμένου να γίνει Καμία ώστε να καταφέρει κάποτε να γίνει Απρόσωπη, πηγαίνει στην αποβάθρα και πετάει στη θάλασσα όλα τα προσωπικά της αντικείμενα (στο βιβλίο τα πετάει ένα ένα). Όταν το κάνει, πιάνει την Βελόνα για να την πετάξει κι αυτήν. Και τότε διστάζει. Δεν της είναι εύκολο να την πετάξει. Την κοιτάζει και αρχίζει να κλαίει.

Με τσάκισε, και το μόνο που έλειπε ήταν οι σκέψεις της διά χειρός Μάρτιν:

Στάθηκε στην άκρη της αποβάθρας, χλομή, τρέμοντας μέσα στην ομίχλη. Στο χέρι της η Βελόνα έμοιαζε να της ψιθυρίζει. Σημαδεύεις με τη μυτερή άκρη, έλεγε, και μην το πεις στη Σάνσα! Το σημάδι του Μίκκεν ήταν πάνω στη λεπίδα. Είναι μόνο ένα σπαθί. Αν χρειαζόταν σπαθί, υπήρχαν εκατοντάδες κάτω από το ναό. Η Βελόνα ήταν πολύ μικρή για να είναι κανονικό σπαθί, ήταν μόλις κάτι παραπάνω από παιχνίδι. Ήταν ένα ανόητο μικρό κορίτσι όταν το έφτιαξε ο Τζον για κείνη.
"Είναι μόνο ένα σπαθί" είπε, δυνατά αυτή τη φορά... αλλά δεν ήταν.
Η Βελόνα ήταν ο Ρομπ, ο Μπραν, ο Ρίκον, η μητέρα κι ο πατέρας της, ακόμη κι η Σάνσα. Η Βελόνα ήταν τα γκρίζα τείχη του Γουίντερφελ, το γέλιο των ανθρώπων του. Η Βελόνα ήταν το καλοκαιρινό χιόνι, οι ιστορίες της Γριάς Παραμάνας, το δέντρο της καρδιάς με τα κόκκινα φύλλα του και το τρομακτικό πρόσωπο, η ζεστή γήινη μυρωδιά των κήπων, ο ήχος του βορεινού αέρα στα παραθυρόφυλλά της.
Η Βελόνα ήταν το χαμόγελο του Τζον Σνόου.

Σπαραξικάρδιο...  :'(

Πραγματικά, αν ποστάρετε κι άλλα αποσπάσματα από τα βιβλία, θα με κάνετε να αρχίσω να τα διαβάζω. και δεν έχω καθόλου χρόνο...