Λογοτεχνικές αναφορές 2.0

[phoenix]

Ο Μαρτιν γραφοντας σε ενα ειδος λογοτεχνιας που βρισκεται στη σκια του τολκιν το τελευταιο μισο αιωνα καταφερε να περιορισει τις επιρροες του στο ελαχιστο κατι που καταφεραν λιγοι συγγραφεις στο ειδος!
Αν και εντασσει και αυτος τον κοσμο σε ενα ειδος μεσαιωνα :
1.Δεν στηνει την ιστορια πανω στη αιωνια μαχη καλου-κακου!
2.Δεν ειναι μια περιπετεια αναζητησης!
3.Καταθετει πολλες και αντιθετες οπτικες χαρακτηρων ( Νομιζω οτι καλυτερο εχει πετυχει ο μαρτιν)
4.Κινειται με εξιστορηση πολλων σημειων του κοσμου του παραλληλα! Ο τολκιν το πολυ σε 2-3 ( στο lotr).
5.Δε χρησιμοποιει τις φυλες του τολκιν οπως παρα πολλοι αλλοι αναγνωρισμενοι συγγραφεις του ειδους!
6.Αναπτυσει τους χαρακτηρες του σε σημειο που δε εκανε ποτε ο τολκιν!
7.Χρησιμοποιει σε μεγαλο βαθμο πολιτικη και θρησκεια !
8.Επισης ο κοσμος του δε θα μπορουσε να εχει ποτε το ιστορικο υποβαθρο που εχει του τολκιν ,μιας και το μισο εργο του τολκιν ειναι ουσιαστικα η ιστορια της μεσης γης!Βεβαια εχει γινει μια προσπαθεια προς αυτο το σημειο με τις πολλες αναφορες για το παρελθον που γινονται μεταξυ της πλοκης!Τα εχει δεσει πολυ ωραια!

Υπαρχουν και αλλα σημεια που δειχνουν οτι το γενικο πλαισιο του εργου του δεν ακολουθουν τη πεπατημενη του τολκιν!
Δε θα μπορουσα ποτε να πω για τα παρα πολλα κοινα μεταξυ των 2 συγγραφεων οπως κανει η jon\'s spearwife γιατι αν εχουν πολλα κοινα αυτοι οι 2 ,αλλους συγγραφεις θα επρεπε να τους μηνυσουν για αντιγραφη του εργου του τολκιν!

1. Εδώ νομίζω κάνεις ίσως και το μεγαλύτερο λάθος κατά τη γνώμη μου. Φυσικά υπάρχει η αιώνια πάλη του καλού και του κακού, ίσως και πιο έντονα από τον Tolkien. Απλά αντί αυτή η μάχη να είναι προσωποποιημένη στο πρόσωπο ενός κακού και ενός καλού ήρωα μεταφέρεται μέσα στον κάθε ήρωα ξεχωριστά και στον δικό του προσωπικό αγώνα. Νομίζω είναι φανερή η προσπάθεια πολλών (αν όχι των περισσοτέρων) που δίνουν με τον ευατό τους και τις επιλογές τους. Αυτή είναι η πραγματική μάχη του καλού με το κακό, δίνεται καθημερινά μέσα από τον καθένα μας.
2. Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών είναι μια περιπέτεια αναζήτησης? Μπορείς να το αναλύσεις σε παρακαλώ?
3. Σ’ αυτό έχεις δίκιο μιας και ο Martin όντως χρησιμοποιεί γκρίζους, όπως έχει πει, χαρακτήρες.
4. Και ο Tolkien εξιστορεί παράλληλες ιστορίες ταυτόχρονα (Φρόντο-Σαμ, Μέριν-Πίπιν, Άραγκορν-Λέγκολας-Γκίμλι, Γκάνταλφ, Μίνας Τίριθ, Έντορας, Γκάνταλφ, Μόρντορ) Το θέμα είναι ο τρόπος αφήγησης που διαφέρει. Το τρίτο πρόσωπο και η οπτική του παντογνώστη του τι συμβαίνει συνέχεια σε όλους τους ήρωες δίνει την εντύπωση πως δεν εξελίσσονται παράλληλες ιστορίες ενώ στην ουσία αυτό συμβαίνει. Συν ότι ήδη το ASOIAF είναι διπλάσιο του LOTR και δεν έχει καν τελειώσει. Οπότε είναι λογικό οι διαφορετικές ιστορίες να «τραβάνε» περισσότερο και να είναι πιο ευδιάκριτες.
5. Συμφωνώ.
6. Διαφωνώ. Τα κίνητρα, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι δισταγμοί, το θάρρος και οι αδυναμίες του κάθε ήρωα σκιαγραφούνται πλήρως. Σε παραπέμπω ξανά στο μήκος της ιστορίας για το γεγονός ότι δεν είναι τόσο αναλυτική η σκιαγράφηση χαρακτήρων αλλά δε σημαίνει ότι δεν είναι περιεκτική.
7. Ο Tolkien έχει δημιουργήσει ένα κόσμο από το μηδέν. Αν κάποιος χρησιμοποιεί κοσμογονεία και θεογονεία είναι ο Tolkien. Μην ξεχνας ότι οι μάγοι όπως και οι αετοί στο τέλος παρουσιάζονται σαν τους φύλακες άγγελους-καθοδηγητές των ανθρώπων από το «θεό». Η διαφορά εδώ είναι πως ο θεός στον Tolkien δεν έχει την πολιτική επιρροή μέσω των «επίγειων αντιπροσώπων» του όπως στον Μartin.
8. Συμφωνώ.

Δεν είναι ρεαλιστικό να λέμε πως δεν έχει επηρεαστεί επειδή ένα προς ένα τα στοιχεία της πλοκής ή οι χαρακτήρες δε συμπιπτούν. Στο ευρύτερο πλαίσιο υπάρχουν αναφορές στον Tolkien και στο είδος του φανταστικού όπως ο τελευταίος καθιέρωσε. Δεν μπορεί ενώ διάβαζες να μην σκέφτηκες πως ο Sam(well) Tarly αποτελεί φόρο τιμής στον Sam(wise) Gamgee, ή τη ζωτική σημασία των γεγονότων του παρελθόντος και πως αυτά επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον.

[stavros-mgl]

Ο Μαρτιν γραφοντας σε ενα ειδος λογοτεχνιας που βρισκεται στη σκια του τολκιν το τελευταιο μισο αιωνα καταφερε να περιορισει τις επιρροες του στο ελαχιστο κατι που καταφεραν λιγοι συγγραφεις στο ειδος!
Αν και εντασσει και αυτος τον κοσμο σε ενα ειδος μεσαιωνα :
1.Δεν στηνει την ιστορια πανω στη αιωνια μαχη καλου-κακου!
2.Δεν ειναι μια περιπετεια αναζητησης!
3.Καταθετει πολλες και αντιθετες οπτικες χαρακτηρων ( Νομιζω οτι καλυτερο εχει πετυχει ο μαρτιν)
4.Κινειται με εξιστορηση πολλων σημειων του κοσμου του παραλληλα! Ο τολκιν το πολυ σε 2-3 ( στο lotr).
5.Δε χρησιμοποιει τις φυλες του τολκιν οπως παρα πολλοι αλλοι αναγνωρισμενοι συγγραφεις του ειδους!
6.Αναπτυσει τους χαρακτηρες του σε σημειο που δε εκανε ποτε ο τολκιν!
7.Χρησιμοποιει σε μεγαλο βαθμο πολιτικη και θρησκεια !
8.Επισης ο κοσμος του δε θα μπορουσε να εχει ποτε το ιστορικο υποβαθρο που εχει του τολκιν ,μιας και το μισο εργο του τολκιν ειναι ουσιαστικα η ιστορια της μεσης γης!Βεβαια εχει γινει μια προσπαθεια προς αυτο το σημειο με τις πολλες αναφορες για το παρελθον που γινονται μεταξυ της πλοκης!Τα εχει δεσει πολυ ωραια!

Υπαρχουν και αλλα σημεια που δειχνουν οτι το γενικο πλαισιο του εργου του δεν ακολουθουν τη πεπατημενη του τολκιν!
Δε θα μπορουσα ποτε να πω για τα παρα πολλα κοινα μεταξυ των 2 συγγραφεων οπως κανει η jon\'s spearwife γιατι αν εχουν πολλα κοινα αυτοι οι 2 ,αλλους συγγραφεις θα επρεπε να τους μηνυσουν για αντιγραφη του εργου του τολκιν!

1. Εδώ νομίζω κάνεις ίσως και το μεγαλύτερο λάθος κατά τη γνώμη μου. Φυσικά υπάρχει η αιώνια πάλη του καλού και του κακού, ίσως και πιο έντονα από τον Tolkien. Απλά αντί αυτή η μάχη να είναι προσωποποιημένη στο πρόσωπο ενός κακού και ενός καλού ήρωα μεταφέρεται μέσα στον κάθε ήρωα ξεχωριστά και στον δικό του προσωπικό αγώνα. Νομίζω είναι φανερή η προσπάθεια πολλών (αν όχι των περισσοτέρων) που δίνουν με τον ευατό τους και τις επιλογές τους. Αυτή είναι η πραγματική μάχη του καλού με το κακό, δίνεται καθημερινά μέσα από τον καθένα μας.
2. Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών είναι μια περιπέτεια αναζήτησης? Μπορείς να το αναλύσεις σε παρακαλώ?
3. Σ’ αυτό έχεις δίκιο μιας και ο Martin όντως χρησιμοποιεί γκρίζους, όπως έχει πει, χαρακτήρες.
4. Και ο Tolkien εξιστορεί παράλληλες ιστορίες ταυτόχρονα (Φρόντο-Σαμ, Μέριν-Πίπιν, Άραγκορν-Λέγκολας-Γκίμλι, Γκάνταλφ, Μίνας Τίριθ, Έντορας, Γκάνταλφ, Μόρντορ) Το θέμα είναι ο τρόπος αφήγησης που διαφέρει. Το τρίτο πρόσωπο και η οπτική του παντογνώστη του τι συμβαίνει συνέχεια σε όλους τους ήρωες δίνει την εντύπωση πως δεν εξελίσσονται παράλληλες ιστορίες ενώ στην ουσία αυτό συμβαίνει. Συν ότι ήδη το ASOIAF είναι διπλάσιο του LOTR και δεν έχει καν τελειώσει. Οπότε είναι λογικό οι διαφορετικές ιστορίες να «τραβάνε» περισσότερο και να είναι πιο ευδιάκριτες.
5. Συμφωνώ.
6. Διαφωνώ. Τα κίνητρα, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, οι δισταγμοί, το θάρρος και οι αδυναμίες του κάθε ήρωα σκιαγραφούνται πλήρως. Σε παραπέμπω ξανά στο μήκος της ιστορίας για το γεγονός ότι δεν είναι τόσο αναλυτική η σκιαγράφηση χαρακτήρων αλλά δε σημαίνει ότι δεν είναι περιεκτική.
7. Ο Tolkien έχει δημιουργήσει ένα κόσμο από το μηδέν. Αν κάποιος χρησιμοποιεί κοσμογονεία και θεογονεία είναι ο Tolkien. Μην ξεχνας ότι οι μάγοι όπως και οι αετοί στο τέλος παρουσιάζονται σαν τους φύλακες άγγελους-καθοδηγητές των ανθρώπων από το «θεό». Η διαφορά εδώ είναι πως ο θεός στον Tolkien δεν έχει την πολιτική επιρροή μέσω των «επίγειων αντιπροσώπων» του όπως στον Μartin.
8. Συμφωνώ.

Δεν είναι ρεαλιστικό να λέμε πως δεν έχει επηρεαστεί επειδή ένα προς ένα τα στοιχεία της πλοκής ή οι χαρακτήρες δε συμπιπτούν. Στο ευρύτερο πλαίσιο υπάρχουν αναφορές στον Tolkien και στο είδος του φανταστικού όπως ο τελευταίος καθιέρωσε. Δεν μπορεί ενώ διάβαζες να μην σκέφτηκες πως ο Sam(well) Tarly αποτελεί φόρο τιμής στον Sam(wise) Gamgee, ή τη ζωτική σημασία των γεγονότων του παρελθόντος και πως αυτά επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον.

1.Απλα ο τολκιν σου τα δινει στο χερι,εδω οι καλοι - εκει οι κακοι- και μαλιστα τους ξεχωριζει σε ομορφους και ασχημους ! Ο μαρτιν παρουσιαζει πολυδιαστατους ηρωες απο διαφορες οπτικες γωνιες! Και δινει τη δυνατοτητα στον αναγνωστη να σχηματισει μια πιο προσωπικη αποψη.Αρκετοι χαρακτηρες διχαζουν ( οπως και επιλογες)!Κατι που μπορει να θεωρησει καποιος ως θετικο χαρακτηριστικο ,καποιος το βλεπει αλλιως!Ειναι και λογικο μιας και οι ηρωες ειναι περισσοτερο ρεαλιστικοι.Μαλλον επρεπε να ξαναπω οτι τα πραματα ειναι πολυ πιο απλα στην πιο αθωα οπτικη του τολκιν! Εντελει ετσι οπως το θετεις στην απαντηση σου μαλλον εχεις δικιο!

2.Εννοω οτι αναζηταν το βουνο του χαμου!Ολη η πλοκη περιστρεφεται γυρω απο το να καταστραφει το δαχτυλιδι στο βουνο του χαμου και γυρω απο αυτο στηνονται οι μαχες των δυο αντικρουομενων δυναμεων!

4.Ναι , βασικο οτι διαφερει ο τροπος αφηγησης!Αλλα σε καμια περιπτωση δεν υπαρχουν ολες αυτες οι παραλληλες ιστοριες που αναφερεις! Ειναι τρεις μονο και αυτες απο την αρχη του 2ου βιβλιου! Φροντο-σαμ ( η μορντορ ειναι το ιδιο ), Πιπιν-μερι ( η μινας τιριθ ανηκει στο κεφαλαιο του πιπιν) και λεγκολας - γκιμλι-αραγκορν. Ο Γκανταλθ εμφανιζεται παντα σε κεφαλαια των αλλων!Βασικα πρεπει να γινονται και τεσσερα οταν σπανε μερι και πιπιν στο 3ο βιβλιο! Ο μαρτιν διασπα πολυ περισσοτερο την ιστορια του και λογικα θα χωσει και αλλα κεφαλαια ( οπως πιθανον του Σαντορ).

6.Εδω συμφωνουμε οτι διαφωνουμε ( συνοδευεται απο τη χαρακτηριστικη χειρονομια του Αλαντιν απο την ταινια the diktator) . H αναλυση σαφως ειναι επαρκης αλλα ειναι τοση ωστε να εξυπηρετει το εργο! Μεγαλυτερη σημασια εχει για τον τολκιν ο κοσμος του παρα μεμονομενα οι χαρακτηρες! Αντιθετα ο μαρτιν το εχει στησει κυριως στους ηρωες του οποτε λογικο να απαιτουν περισσοτερο δουλεια! Αυτη την εντυπωση μου εοχυν αφησει τουλαχιστον εμενα!

7. Εδω νομιζω δε με καταλαβες! Χρησιμοποιησα τη λεξη θρησκεια οπως στη συναντουμε και εμεις στη ζωη μας ( οχι θεολογια ). Δεν εχει χωρους λατρειας, δε πιστευουν σε διαφορετικους βαλαρ, δε προσευχονται ως πιστοι,δεν εχει ιερους ορκους,δογματα κτλ. Επιπλεον παρουσιαζει τους βαλαρ ως οντα αυτου του κοσμου ( μιας και δεθηκαν με τη μοιρα του ) ,τα οποια συμμετεχουν σε αυτον. Οι maiar ειναι επισης μια ανωτερη ταξη σταλμενοι απο τους βαλαρ οπως και οι αετοι απο τον μανγουε!!
Ισως μπορουμε να υποθεσουμε οτι με την αποχωρηση των ξωτικων την 4η εποχη και καθως θα σβηνει το αιμα της γενιας του αραγκορν και ο κοσμος γερναει θα ξεπηδησουν και οι θρησκειες. Υπαρχει μια διαβαθμιση στα οντα της Αρντα με τους βαλαρ να ειναι στη κορυφη αλλα θρησκειες δεν εχουν δημιουργηθει!
Εσυ μαλλον εννοεις οτι χρησιμοποιει το θεικο στοιχειο!


Οπως ξαναεγραψα οταν γραφεις ενα βιβλιο φαντασιας παιζεις μπαλα στο γηπεδο του τολκιν πλεον!Αυτο με τον σαμ καλο!Οποτε μηπως οχι αραγκορν-τζον αλλα φροντο-τζον ?

[phoenix]

@Stavros-mgl

Για το 2. και το 4. διαφωνώ αλλά γνωρίζω πως σχεδόν πάντα η ερμηνεία είναι θέμα υποκειμενικό.
Απλά για την ιστορία να αναφέρω πως το θέμα δεν είναι για μένα η αναζήτηση του βουνού ή η καταστροφή του δαχτυλιδιού. Είναι μια ιστορία που μιλάει για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του άλλου, για την κατάρριψη του αρχέτυπου του υπερήρωα (τύπου σούπερμαν) που σώζει τον κόσμο και αξίες όπως αφοσίωση, φιλία και πίστη.
Όσον αφορά το 4 θα ξαναπώ πως η τεχνική αφήγησης του θεού-αφηγητή δίνει εσφαλμένα την εντύπωση πωσ δεν υπάρχουν παράλληλες ιστορίες.
Για παράδειγμα λες πως η Μόρντορ και ο Φρόντο-Σαμ είναι το ίδιο. Πως ακριβώς μέσα από την οπτική του Φρόντο και του Σαμ (αν αφηγούνταν οι ίδιοι, σκέψου το όπως κάνει ο Martin) θα ξέραμε τα σχέδια και τις σκέψεις του Σάουρον? Aπλά ο Tolkien αντί να σου δώσει 10 κεφάλαια με την οπτική του Σάουρον ή κάποιου υπαρχηγού του διοχετεύει πληροφορίες στα κεφάλαια του Φρόντου ή της Μίνας Τίριθ, αναφέροντας όμως πληροφορίες που απλά άλλοι χαρακτήρες δεν μπορούν να ξέρουν αλλά ο παντογνώστης αφηγητής μπορεί.

Όσο για το Φρόντο-Τζον το θεωρώ προσωπικά πιο πιθανό. Αν όντως ο Τξον αποδειχτεί ο \"Ήρωας\" τότε δεν τον βλέπω να έχει καλή κατάληξη ούτε να κάθεται σε κάποιον θρόνο. Όπως είπε ο Φρόντο, σώσαμε τη Μέση-Γη αλλά όχι για μένα (παράφραση).

[stavros-mgl]

@Stavros-mgl

Για το 2. και το 4. διαφωνώ αλλά γνωρίζω πως σχεδόν πάντα η ερμηνεία είναι θέμα υποκειμενικό.
Απλά για την ιστορία να αναφέρω πως το θέμα δεν είναι για μένα η αναζήτηση του βουνού ή η καταστροφή του δαχτυλιδιού. Είναι μια ιστορία που μιλάει για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή του άλλου, για την κατάρριψη του αρχέτυπου του υπερήρωα (τύπου σούπερμαν) που σώζει τον κόσμο και αξίες όπως αφοσίωση, φιλία και πίστη.
Όσον αφορά το 4 θα ξαναπώ πως η τεχνική αφήγησης του θεού-αφηγητή δίνει εσφαλμένα την εντύπωση πωσ δεν υπάρχουν παράλληλες ιστορίες.
Για παράδειγμα λες πως η Μόρντορ και ο Φρόντο-Σαμ είναι το ίδιο. Πως ακριβώς μέσα από την οπτική του Φρόντο και του Σαμ (αν αφηγούνταν οι ίδιοι, σκέψου το όπως κάνει ο Martin) θα ξέραμε τα σχέδια και τις σκέψεις του Σάουρον? Aπλά ο Tolkien αντί να σου δώσει 10 κεφάλαια με την οπτική του Σάουρον ή κάποιου υπαρχηγού του διοχετεύει πληροφορίες στα κεφάλαια του Φρόντου ή της Μίνας Τίριθ, αναφέροντας όμως πληροφορίες που απλά άλλοι χαρακτήρες δεν μπορούν να ξέρουν αλλά ο παντογνώστης αφηγητής μπορεί.

Όσο για το Φρόντο-Τζον το θεωρώ προσωπικά πιο πιθανό. Αν όντως ο Τξον αποδειχτεί ο \"Ήρωας\" τότε δεν τον βλέπω να έχει καλή κατάληξη ούτε να κάθεται σε κάποιον θρόνο. Όπως είπε ο Φρόντο, σώσαμε τη Μέση-Γη αλλά όχι για μένα (παράφραση).

2. Ναι αλλα οταν γραφεις ενα μυθηστορημα πρεπει να ντυσεις αυτες τις αξιες με ενα μυθο!Εδω λοιπον μπαινει η αναζητηση του βουνου για τη καταστροφη του δαχτυλιδιου!

4. Διοχετευει πληροφοριες μεσα απο πραματα που γνωριζουν και βλεπουν ο φροντο και ο Σαμ! Μαθαινει για τις κινησεις του εχθρου μεσα τα λογια του φαραμιρ ,απο τις κινησεις του στρατου του σαουρουν που παρακολουθουν κρυμενοι κτλ.Αν αφηγουνταν οι ιδιοι παλι τα ιδια θα μαθαιναμε απλα απο διαφορετικη οπτικη!
Μαλλον πρεπει να το ξαναδιαβασω για να δω τις πληροφοριες για τη μορντορ και δε γνωριζει ο φροντο και ο σαμ γιατι δε μου ερχονται στο μυαλο!

Το τελος καπως ετσι το βλεπω και εγω!Το αισιοδοξο τελος

[jons spearwife]

στον μικρο πρίγκιπα οταν ο πρίγκιπας πρωτοφτανει στην γη σε μια έρημο συναντάει ένα φίδι αφού μιλάνε το ρωτάει γιατί μιλάει πάντα με γρίφους και το φίδι λέει \"Τους λύνω όλους\"

είμαστε σχεδόν σίγουροι για το ότι o Alleras στο Citadel είναι η Sarella Sand (Sand Snake) και ο Maester Aemon είχε πει \"The Sphinx is the riddle, not the riddler.\"

[g3n3ral]

Παρθενογένεση δεν υπάρχει στη λογοτεχνία κατα τη γνώμη μου. Και σύμφωνα με το Μάρτιν η πρώτη έμπνευση για το ASOIAF ήταν ο Πόλεμος των Ρόδων, ο πόλεμος δηλαδή ανάμεσα στους Οικους Λάνκαστερ και Γιορκ για τον θρόνο της Αγγλίας τον 15 αιώνα.
Ενας συγγραφέας πριν φτάσει να γίνει συγγραφέας έχει διαβάσει (η και μελετήσει) διαφορα αναγνώσματα. ΠΑΝΤΑ επηρεάζεσαι, έστω και υποσυνείδητα, γιατι θα δεις κάτι που σου αρέσει και κατι που δεν σου αρέσει, η κάτι που διάβασες και θα ήθελες να αναπτύξεις κάτι ανάλογο χωρίς αυτό να σημαίνει οτι αντιγράφεις.

Το να συγκρίνει κανείς τον Μάρτιν με τον Τολκιν είναι άδικο για τον Μάρτιν αλλα και αναμένομενο γιατι γίνεται για ΚΑΘΕ συγγραφέα φάντασυ που έχει υπάρξει στη μετά Τόλκιν εποχή.
Για μένα δεν συγκρίνονται τα έργα. Όπως και να έχει ενα βιβλίο πολλές φορές αντανακλά και την εποχή στην οποία γράφεται. Τα βιβλία του Τόλκιν γράφτηκαν μετα τον Πρώτο ΠΑγκόσμιο και κατα τη διάρκεια του Δεύτερου σε μια Ευρώπη κατεστραμένη που έψαχνε τρόπο να ορθοποδήσει απο κάθε άποψη. Ο ρομαντισμός του Τόλκιν έχει και σκοπό να δώσει ελπίδα σε ενα ταλαιπωρημένο αναγνωστικό κοινό αλλά και να υπογραμίσει το αντιπολεμικό της μύνημα.

Ο Μάρτιν γράφει σε μια εντελώς διαφορετική περίοδο, οπου ο κόσμος έχει αλλάξει και φυσικά σαν συγγραφέας έχει εξελιχθεί και με βάση τα δικά του βιώματα. Είναι πιο πραγματιστής και δεν θέλει να έχει ξεκάθαρες γραμμές ανάμεσα στο καλό και το κακό. Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει γιατι αν έχει κατηγορηθεί για κάτι η φάντασυ λογοτεχνία είναι για τους ξεκάθαρους ρόλους που παίζουν οι \"καλοί\" και \"κακοί\" στην πλοκή της.

Για μένα μια σωστή σύγκριση του Μαρτιν θα ηταν με ενα συγγραφέα ο οποίος θα πρέπει να πληροί κάποια κριτήρια. Θα πρέπει να είναι της ίδιας περιόδου, το έργο του να είναι ανάλογο σε μέγεθος με του Μάρτιν (ο Τολκιν δεν είχε την ευκαιρία να αναπτύξει πλήρως το έργο του γιατί πέθανε. έργα που βγήκαν μετά το θάνατο του, και σε αυτά είναι κ το Σιλμαρίλιον, είναι έργα που δεν έχει ολοκληρώσει ο ίδιος και που δεν ξέρουμε αν ο ιδιος ο συγγραφέας θα τα ενέκρινε να βγουν στη μορφή που βγήκαν) και να κινείται στο ιδιο μοτίβο του Epic Fantasy και όχι σε κάποιο άλλο παρακλάδι (Dark Fantasy ή Teen Fantasy τύπου Rowling)

Προσωπικά, νομίζω οτι μόνο ο Robert Jordan μπορεί να τοποθετηθεί δίπλα στον Μάρτιν και να γίνουν συγκρίσεις.

Και για να έχουμε και την γνώμη του ίδιου του συγγραφέα πάνω στη σύγγριση με τον Τόλκιν ρίξτε μια ματιά σε αυτό το μικρό βιντεάκι: http://www.youtube.com/watch?v=PdfqN4FrK_E

[jons spearwife]

Παρθενογένεση δεν υπάρχει στη λογοτεχνία κατα τη γνώμη μου. Και σύμφωνα με το Μάρτιν η πρώτη έμπνευση για το ASOIAF ήταν ο Πόλεμος των Ρόδων, ο πόλεμος δηλαδή ανάμεσα στους Οικους Λάνκαστερ και Γιορκ για τον θρόνο της Αγγλίας τον 15 αιώνα.

Ναι και εγω το πιστευω <!-- l <a class=\"postlink-local\" href=\"http://westeros.gr/index.php/theforum/viewtopic.php?f=46&t=202\">viewtopic.php?f=46&t=202<!-- l αυτο ειναι για τις ιστορικες αναφορες.