01) Κεφάλαια 01 - 07 [24/08/15 - 31/08/15] - [1ο βιβλίο]

[Tywin Lannister]

[size=1.35em]Κεφάλαια :[/size]

00) Πρόλογος
01) Μπραν Ι
02) Κάτλυν Ι
03) Νταινέρυς Ι
04) Ένταρντ Ι
05) Τζον Ι
06) Κάτλυν ΙΙ
07) Άρυα Ι

[Tywin Lannister]

[size=1.35em]Πρόλογος[/size]

Στον πρόλογο λοιπόν, βρήκα αρκετά πράγματα τα οποία μου έκαναν εντύπωση, και ξεκινάω με την εισαγωγή 2 εξ αυτών.

Καβάλα στο τεράστιο, μαύρο πολεμικό του άτι, ο ιππότης δέσποζε πάνω από τον Γουίλ και τον Γκάρεντ, που ίππευαν τα μικρόσωμα γκαρρόν τους.

Ο Γουίλ τον οδήγησε μέσα από μια πυκνή συστάδα κι έπειτα οι δυο τους ανηφόρισαν την πλαγιά που κατέληγε στο χαμηλό ύψωμα, όπου είχε βρει ένα σημείο που πρόσφερε ανεμπόδιστη θέα κάτω από ένα πεύκο σέντινελ.

Γκαρρόν λοιπόν, πόνι που χρησιμοποιούνται στη Σκοτία και την Ιρλανδία, και Σέντινελ, πεύκα από την Βόρεια Αμερική και τον Καναδά. Βλέπουμε λοιπόν πως ο Μάρτιν, παρόλο που θέλει να παρουσιάσει μια μεσαιωνική φιλοσοφία και κουλτούρα, εισάγει χαρακτηριστικά που πολύ πιθανόν να μην συναντούσαμε σε αντίστοιχες καταστάσεις.


Στην συνέχεια, μετά την εισαγωγή των Άλλων, βλέπουμε μια περιγραφή των πανοπλιών τους, η οποία δεν ταιριάζει με τις μελλοντικές περιγραφές και τις συναντήσεις με τους Άλλους, στα επόμενα βιβλία.

Η πανοπλία του έμοιαζε ν' αλλάζει χρώματα καθώς κινιόταν - εδώ φάνταζε λευκή σαν το απάτητο χιόνι, εκεί μαύρη σαν ίσκιος, γεμάτη πιτσιλιές από το βαθύ γκριζοπράσινο των δέντρων. Και με κάθε βήμα που έκανε τα χρώματα γλιστρούσαν και άλλαζαν σαν το φεγγαρόφωτο στην επιφάνεια του νερού.

Πίσω του, δεξιά του, αριστερά του, παντού τριγύρω του οι σύντροφοι του αλλόκοτου πλάσματος στέκονταν απρόσωποι, γαλήνιοι και σιωπηλοί. Τα σχέδια που άλλαζαν συνεχώς πάνω στις περίτεχνες πανοπλίες τους τους έκαναν σχεδόν αόρατους.

Πανοπλίες λοιπόν που αλλάζουν χρώματα και σχέδια, ή πανοπλίες που τους έκαναν σχεδόν αόρατους, ενώ ήταν ακούνητοι (όχι δηλαδή ότι δεν μπορούσε να τους δει από την υπερβολική τους ταχύτητα, όπως ίσως συναντήσουμε παρακάτω).


Επίσης στην πορεία βλέπουμε πως ο Σερ Γουέιμαρ, ένας 20χρονος ιππότης χωρίς κάποια ιδιαίτερα ταλέντα, καταφέρνει και αποκρούει για αρκετή ώρα τα χτυπήματα του Άλλου, μέχρι την στιγμή που απλά κουράστηκε (και όχι από την ανωτερότητα του αντιπάλου). Είναι άραγε οι Άλλοι τόσο μέτριοι μονομάχοι, ή στο μέλλον θα τους δούμε σχεδόν ανίκητους, με περίσσιο ταλέντο στην τέχνη του σπαθιού;


Τέλος, όσο έχει να κάνει με τους Άλλους, βλέπουμε πως οι Άλλοι όχι μόνο συνομιλούν μεταξύ τους, αλλά γελάνε κι όλας, διασκεδάζοντας με την σφαγή του Ιππότη.

Ο Άλλος είπε κάτι σε μια γλώσσα που ο Γουίλ δεν καταλάβαινε

Μπορούσε να ακούσει τις φωνές και το γέλιο των Άλλων

[odykal]

Πρόλογος

Κύριο θέμα του προλόγου είναι αρκετά ξεκάθαρα η «επιβεβαίωση» της ύπαρξης των Άλλων. Ήδη από τον πρόλογο ως αναγνώστες μαθαίνουμε ότι είναι πέρα για πέρα αληθινοί, σε αντίθεση με το τι πιστεύει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του Γουέστερος.

Μαζί με την πρώτη τους εμφάνιση μαθαίνουμε επίσης για ορισμένα χαρακτηριστικά τους:

1.Η εμφάνισή τους συνοδεύεται από ένα ξαφνικό κρύο. Τόσο ο Γουίλ, όσο και ο Γουέιμαρ το αισθάνονται καθώς οι Άλλοι βρίσκονται κοντά.

«Γουίλ, πού είσαι;» φώναξε ο Σερ Γουέιμαρ. «Βλέπεις τίποτα;» Ο άντρας γυρνούσε γύρω γύρω κάνοντας ένα μικρό κύκλο, επιφυλακτικός ξαφνικά και με το σπαθί έτοιμο. Πρέπει να τους είχε νιώσει, όπως τους είχε νιώσει κι ο Γουίλ. Δεν υπήρχε τίποτε να δει. «Απάντησέ μου! Γιατί κάνει τόσο κρύο;»
Έκανε στ' αλήθεια κρύο. Ο Γουίλ σφίχτηκε ακόμη πιο γερά στο δέντρο τρέμοντας. Το πρόσωπό του κόλλησε στον κορμό. Ένιωσε στο μάγουλό του το γλυκό, κολλώδη χυμό.

Ο Σερ Γουέιμαρ ίσως και να την ένιωσε την παγωνιά που έφερναν μαζί τους, δεν τους είδε όμως ούτε τους άκουσε.

2.Η φωτιά ίσως είναι πιθανό να τους «ενοχλεί», κρατώντας τους σε απόσταση (κάτι που επιβεβαιώνεται αργότερα στα βιβλία)

«Υπάρχουν εχθροί που η φωτιά τούς διώχνει μακριά» είπε ο Γκάρεντ. «Αρκούδες, ανταρόλυκοι και ... άλλα πλάσματα.»

3.Η πανοπλία τους τους προσφέρει «καμουφλάζ», έχοντας κατά αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να περνούν απαρατήρητοι ακόμα και όταν βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από ανθρώπους

Η πανοπλία του έμοιαζε ν' αλλάζει χρώματα καθώς κινιόταν - εδώ φάνταζε λευκή σαν το απάτητο χιόνι, εκεί μαύρη σαν ίσκιος, γεμάτη πιτσιλιές από το βαθύ γκριζοπράσινο των δέντρων. Και με κάθε βήμα που έκανε τα χρώματα γλιστρούσαν και άλλαζαν σαν το φεγγαρόφωτο στην επιφάνεια του νερού.

Τα σχέδια που άλλαζαν συνεχώς πάνω στις περίτεχνες πανοπλίες τους τους έκαναν σχεδόν αόρατους.

4.Έχουν την δυνατότητα να μετατρέπουν τους νεκρούς Πέρα από το Τείχος σε wights, ξαναζωντανεύοντάς τους δηλαδή ώστε να τους χρησιμοποιήσουν στο στρατό τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Γουέιμαρ σκοτώνει τον Γουίλ, ο οποίος ετοιμαζόταν να μαζέψει το διαλυμένο σπαθί του Γουέιμαρ και να το φέρει πίσω στο Μαύρο Κάστρο ως απόδειξη του τι τους συνέβη.

Ένα άλλο θέμα που θα μπορούσε να συζητηθεί είναι η αξιοκρατία που υποτίθεται ότι υπάρχει στη ΝΦ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν επαληθεύεται καθώς επικεφαλής της ομάδας έχει οριστεί ο Σερ Γουέιμαρ Ρόυς (με μόλις 6 μήνες εμπειρία στη Φρουρά), ιππότης με καταγωγή από τον Οίκο Ρόυς του Ρούνστοουν (τρίτο παιδί), στη θέση των Γκάρεντ και Γουίλ, οι οποίοι αν και χωρικοί έχουν πολύ μεγαλύτερη εμπειρία απ’ ότι εκείνος (ο Γκάρεντ έχει 40 χρόνια ενώ ο Γουίλ 4). Το αποτέλεσμα όπως φαίνεται και από τα βιβλία είναι καταστροφικό.

Από τα λόγια του Γουίλ μαθαίνουμε επίσης το πώς η ΝΦ επανδρωνόταν σε ένα μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να φτάσει εκεί που έφτασε εν τέλει.

Ο Γουίλ ήταν κυνηγός προτού καταταγεί στη Νυχτερινή Φρουρά. Λαθροθήρας, για την ακρίβεια. Οι ελεύθεροι καβαλάρηδες των Μάλλιστερ τον είχαν τσακώσει μέσα στο ίδιο το δάσος των Μάλλιστερ να γδέρνει ένα από τα ελάφια του οίκου και τον έβαλαν να διαλέξει: ή θα ντυνόταν στα μαύρα ή θα του έκοβαν το χέρι.

Μπραν I

Εκτέλεση Γκάρεντ: Ο Μπραν, όντας 7 χρονών πλέον, συμμετέχει για πρώτη φορά σε μια εκτέλεση. Μέσω αυτής της εμπειρίας, ο Ένταρντ προσπαθεί να περάσει στα παιδιά του ορισμένα μηνύματα.

«Καταλαβαίνεις γιατί το έκανα;»

Εμείς όμως ακολουθούμε το παλιό έθιμο. Το αίμα των Πρώτων Ανθρώπων κυλά ακόμη στις φλέβες των Σταρκ, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ο άντρας που αποφασίζει την καταδίκη πρέπει και να κρατά το σπαθί. Αν είναι να πάρεις τη ζωή ενός ανθρώπου, του το χρωστάς να τον κοιτάξεις στα μάτια και να ακούσεις τα τελευταία του λόγια. Κι αν δεν αντέχεις να το κάνεις, τότε ίσως να μην αξίζει ο άντρας αυτός να πεθάνει. Κάποια μέρα, Μπραν, θα γίνεις πρόμαχος του Ρομπ και θα διαφεντεύεις το δικό σου φρούριο στο όνομα του αδελφού σου και του βασιλιά, και το καθήκον της δικαιοσύνης θα βαρύνει τους ώμους σου. Όταν έρθει εκείνη η μέρα, δεν πρέπει να αντλείς ευχαρίστηση από το καθήκον σου αλλά ούτε και να αποστρέφεις το βλέμμα. Άρχοντας που κρύβεται πίσω από πληρωμένους δήμιους σύντομα ξεχνά τι σημαίνει θάνατος.»

Η εύρεση των Ανταρόλυκων: Ο θάνατος του Ανταρόλυκου από το ελάφι μπορεί εύκολα να ληφθεί ως προοικονομία αυτών που θα ακολουθήσουν. Ο Ρόμπερτ, δηλάδή, προσφέροντας στον Νεντ το αξίωμα του Χεριού θα τον εκθέσει σε κίνδυνο με τελικό αποτέλεσμα τον θάνατό του. Τουλάχιστον κάπως έτσι το εκλαμβάνω εγώ.

Στο κεφάλαιο παίρνουμε επίσης ορισμένες πληροφορίες για τους Άγριους, από τους ανθρώπους, ωστόσο, που τους αντιμετωπίζουν με καχυποψία και τους μισούν.

Ο Ρομπ πίστευε πως ήταν ένας από τους άγριους που ακολουθούσαν τον Μανς Ρέιντερ, τον Βασιλιά-πέρα-από-το-Τείχος. Ο Μπραν ανατρίχιαζε και μόνο στη σκέψη. Θυμήθηκε τις ιστορίες που τους έλεγε δίπλα στο παραγώνι η Γριά Παραμάνα. Οι άγριοι είναι σκληροί κι απάνθρωποι, έλεγε, δουλέμποροι, ληστές και φονιάδες. Συντρόφους τους έχουν γίγαντες και βρικόλακες, κλέβουν κοριτσάκια μες στα μαύρα μεσάνυχτα και πίνουν το αίμα τους μέσα σε στιλβωμένα κέρατα. Και οι γυναίκες τους ζευγαρώνουν με τους Άλλους τη Μεγάλη Νύχτα και γεννάνε τρομερά, μισοανθρώπινα πλάσματα.

Είναι πολύ λογικό, επομένως, να σχηματίσει κανείς μια λανθασμένη άποψη για εκείνους. Ευτυχώς, η ψευδαίσθηση αυτή διαλύεται με την παρουσία του Τζον στο «στρατόπεδο» των Αγρίων

[Tywin Lannister]

Η εύρεση των Ανταρόλυκων: Ο θάνατος του Ανταρόλυκου από το ελάφι μπορεί εύκολα να ληφθεί ως προοικονομία αυτών που θα ακολουθήσουν. Ο Ρόμπερτ, δηλάδή, προσφέροντας στον Νεντ το αξίωμα του Χεριού θα τον εκθέσει σε κίνδυνο με τελικό αποτέλεσμα τον θάνατό του. Τουλάχιστον κάπως έτσι το εκλαμβάνω εγώ.

Θα συμφωνήσω πως έχουμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρο foreshadowing, όπου ο ανταρόλυκος αντιπροσωπεύει τον Νεντ, αλλά ο ρόλος του ελαφιού πιστεύω πως ταιριάζει περισσότερο στον Τζόφρυ, και στην επιλογή του να καταδικάσει τον Νεντ σε θάνατο.

[odykal]

[quote author=odykal link=topic=10587.msg17815#msg17815 date=1440419730]
Η εύρεση των Ανταρόλυκων: Ο θάνατος του Ανταρόλυκου από το ελάφι μπορεί εύκολα να ληφθεί ως προοικονομία αυτών που θα ακολουθήσουν. Ο Ρόμπερτ, δηλάδή, προσφέροντας στον Νεντ το αξίωμα του Χεριού θα τον εκθέσει σε κίνδυνο με τελικό αποτέλεσμα τον θάνατό του. Τουλάχιστον κάπως έτσι το εκλαμβάνω εγώ.

Θα συμφωνήσω πως έχουμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρο foreshadowing, όπου ο ανταρόλυκος αντιπροσωπεύει τον Νεντ, αλλά ο ρόλος του ελαφιού πιστεύω πως ταιριάζει περισσότερο στον Τζόφρυ, και στην επιλογή του να καταδικάσει τον Νεντ σε θάνατο.
[/quote]

Συμφωνώ ότι θα μπορούσε να το ερμηνεύσει κάποιος και κατ' αυτόν τον τρόπο (και είναι απολύτως λογικό), αλλά επειδή υπάρχει περίπτωση κανείς να πει ότι ο Τζόφρυ είναι Λάννιστερ (και άρα λιοντάρι) προτίμησα να ερμηνεύσω κάπως πιο γενικά.

[nirne]

Να προσθέσω στις πληροφορίες που μας δίνει ο Πρόλογος και λίγα ακόμη πράγματα για τους Άλλους.


Κατ' αρχήν αναφορικά με το σπαθί που χρησιμοποιούν. Δεν ήταν σφυρηλατημένο από μέταλλο, ήταν διάφανο σαν κρύσταλλο και υπερβολικά λεπτό . Επίσης, η λεπίδα είχε γαλαζωπή απόχρωση, φως τρεμόπαιζε στις άκρες της κι έδινε την εντύπωση ότι ήταν εξαιρετικά κοφτερό.

[size=1.35em]Η λεπίδα δεν ήταν σφυρηλατημένη από ανθρώπινο μέταλλο. Το φεγγαρόφωτο τύλιγε το σπαθί κι αυτό ήταν διάφανο σαν από κρύσταλλο τόσο λεπτό, που έμοιαζε σχεδόν να χάνεται όταν το κοιτούσε κανείς από τη μεριά της κόψης. Η λεπίδα είχε μια ανεπαίσθητη, γαλαζωπή απόχρωση, ένα ξωτικό φως που τρεμόπαιζε στις άκρες του, και με κάποιο τρόπο ο Γουίλ ένιωθε πως θα ήταν πιο κοφτερό κι από το πιο καλοακονισμένο ξυράφι.[/size]

Φαίνεται ότι καθώς η λεπίδα αυτή συγκρούονταν με το ατσάλι του Σερ Γουέιμαρ, το ατσάλι πάγωνε σταδιακά, μέχρι που έσπασε. Τότε το σπαθί του Ρόυς θρυμματίστηκε σε λεπτά κομμάτια  τα οποία τον κάρφωσαν.

[size=1.35em]Η λεπίδα του είχε κρυσταλλιάσει και φάνταζε λευκή, ενώ το σπαθί του Άλλου χόρευε ντυμένο με ένα θαμπό, γαλάζιο φως.[/size]

[size=1.35em]Όταν οι δυο λεπίδες συναντήθηκαν, το ατσάλι έγινε θρύψαλα. Το μεγάλο σπαθί θρυμματίστηκε σε δεκάδες, ψιλά κομματάκια, με τα θραύσματα να σκορπίζονται στοv αέρα σαν βροχή από βελόνες. Ο Ρόυς έπεσε στα γόνατα ουρλιάζοντας και σκέπασε τα μάτια του. Αίμα ανάβλυζε ανάμεσα από τα δάχτυλά του.[/size]

Σχετικά με την ικανότητα των Άλλων στην ξιφομαχία, θεωρώ ότι μάλλον υπερτερούν πολύ απέναντι στους ανθρώπους. Σ' εμένα δόθηκε η εντύπωση ότι οι Άλλοι "έσπαγαν πλάκα" μ' αυτή τη μονομαχία. Μονομάχησε μόνο ένας με τον Ρόυς ενώ υπήρχαν γύρω άλλοι πέντε και παρακολουθούσαν ατάραχοι, σαν να μην υπήρχε κανένας κίνδυνος να χάσει ο Άλλος τη μάχη. Όταν μάλιστα πληγώθηκε ο Γουέιμαρ, οι Άλλοι φάνηκαν να αστειεύονται μεταξύ τους.

[size=1.35em]Ο Άλλος είπε κάτι σε μια γλώσσα που ο Γουίλ δεν καταλάβαινε. η φωνή του έμοιαζε με πάγο που ραγίζει στην επιφάνεια χειμωνιάτικης λίμνης και τα λόγια του ήταν κοροϊδευτικά.[/size]

Επίσης, βλέπουμε ότι ο Άλλος δεν χάνει καμιά απόκρουση αντίθετα από τον Γουέιμαρ που από τη μια υποχωρεί συνεχώς καθώς μονομαχεί κι από την άλλη κάποια στιγμή αδυνατεί να αποκρούσει το σπαθί του Άλλου και ο Άλλος τον τραυματίζει. Τέλος, όταν πια ο Γουέιμαρ έκανε την τελευταία του επίθεση με όλη του τη δύναμη, ο Άλλος αποκρούει νωχελικά, φανερώνοντας κατά τη γνώμη μου ότι αυτή η μάχη δεν απαίτησε από εκείνον ιδιαίτερο κόπο.

[size=1.35em]σήκωσε την κρουσταλιασμένη λεπίδα και με τα δυο χέρια και εξαπέλυσε μια πλάγια σπαθιά, ρίχνοντας όλο του το βάρος στο χτύπημα. Ο Άλλος απέκρουσε σχεδόν νωχελικά.[/size]

Είναι ενδιαφέρον επίσης ότι μόλις ο Ρόυς πέφτει, οι Άλλοι όλοι μαζί προχωρούν εμπρός σαν να τους δόθηκε σύνθημα κι άρχισαν να τον κατακρεουργούν, διασκεδάζοντας κατά τα φαινόμενα. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι δεν τον σκότωσε ένας αλλά όλοι μαζί έχει κάποια σημασία, αλλά ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση.


Ένα άλλο θέμα που θέτει, πιστεύω, ο Πρόλογος είναι ο τρόπος θανάτου των Αγρίων. Βλέπουμε ότι οι Άγριοι πεθαίνουν στη στάση που είχαν την τελευταία στιγμή που ήταν ζωντανοί.

[size=1.35em]Ψυχή δεν κουνιόταν. Έμεινα και κοιτούσα για κάμποση ώρα. Ζωντανός άνθρωπος δε μένει τόση ώρα έτσι ακίνητος.»
«Αίμα είδες;»
«Όχι» παραδέχτηκε ο Γουίλ.
«Όπλα;»
«Μερικά σπαθιά και λίγα τόξα. Ένας άντρας είχε τσεκούρι. Φαινότανε βαρύ και είχε διπλή κόψη, ένα κακοφτιαγμένο κομμάτι σίδερο. Ήταν στο χώμα δίπλα του, δίπλα ακριβώς στο χέρι του.»
«Πρόσεξες τη στάση των σωμάτων τους;»
Ο Γουίλ ανασήκωσε τους ώμους. «Δύο ήταν καθισμένοι με την πλάτη στο βράχο. Οι περισσότεροι ήταν ξαπλωμένοι, θαρρείς και κάποιος τους είχε σωριάσει στο χώμα.»
«'Η είχαν πέσει για ύπνο» είπε ο Ρόυς.
«Ήταν σωριασμένοι στο χώμα» επέμεινε ο Γουίλ. «Είδα και μια γυναίκα σκαρφαλωμένη σ' ένα σιδερόδεντρο, μισοκρυμμένη μες στα κλαδιά. Την είχανε βάλει σκοπιά - φαντάζομαι τη θεωρούσαν την πιο ανοιχτομάτα.» Ένα αχνό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του.«Φρόντισα να μη με δει. Όταν όμως πλησίασα, είδα πως ούτε αυτή σάλευε.»[/size]

Δεν υπήρχε αίμα και δεν φαίνεται ότι οι Άγριοι άσκησαν αντίσταση στους Άλλους. Μαθαίνουμε επίσης ότι εκείνες τις μέρες δεν έκανε ιδιαίτερο κρύο μιας και το Τείχος έσταζε. Επομένως δεν πέθαναν από το κρύο του χειμώνα. Πώς πέθαναν λοιπόν οι Άγριοι;


Και κάτι άσχετο με την πλοκή και τους χαρακτήρες: Λάτρεψα αυτήν την παρομοίωση του Μάρτιν:

[size=1.35em]Ο ανέφελος ουρανός πήρε μια βαθιά μενεξεδιά απόχρωση, το χρώμα παλιάς μελανιάς,[/size]

[marialulu]

Άλλη μια πληροφορία που μας δίνει ο πρόλογος είναι ότι οι νεκροί δεν μένουν για πάντα νεκροί.
Μπορεί κάποιος να βάλει το απόσπασμα;
ΣΕΛ. 26
("Το πτώμα του Ρους...Ένα αγόρι."
"Ο Γουιλ σηκώθηκε. Ο Σερ Γουειμαρ Ρους στεκόταν...κρύο σαν τον πάγο.")
Εκεί ο Μάρτιν μας δείχνει ότι με κάποιον τρόπο τα πτώματα ξανά ζωντανεύουν αλλά όχι σαν άνθρωποι, αλλά  σαν κάτι άλλο. Ξαναβλέπουμε τα ίδια πλάσματα σε ένα κεφάλαιο του Τζον.

Στάλθηκε από το GT-I9301I μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[nirne]

[member=3148]Lady Stark[/member]  πολύ σωστή επισήμανση. Αναφέρθηκε και παραπάνω από τον Odykal αλλά είναι ευκαιρία να παραθέσουμε και τα ανάλογα χωρία:



Εδώ βλέπουμε τον Σερ Γουέιμαρ Ρόυς νεκρό.

[size=1.35em]Το πτώμα του Ρόυς ήταν πεσμένο μπρούμυτα στο χιόνι με το ένα μπράτσο τεντωμένο. Ο χοντρός μανδύας από ζιμπελίνα ήταν σκισμένος σε εκατό μεριές. Τώρα που κειτόταν νεκρός, φαινόταν καθαρά πόσο νέος ήταν. Ένα αγόρι.[/size]

Κι εδώ όταν έχει γίνει στοιχειό.

[size=1.35em]Ο Γουίλ σηκώθηκε. Ο Σερ Γουέιμαρ Ρόυς στεκόταν όρθιος μπροστά του. Τα εξαίσια ρούχα του είχαν γίνει κουρέλια, το πρόσωπό του ήταν μια ανοιχτή πληγή. Καρφωμένο στην τυφλή, ολόλευκη κόρη του αριστερού του ματιού ήταν ένα θραύσμα από το σπαθί του.[/size]
[size=1.35em]Το δεξί μάτι ήταν ανοιχτό. Η κόρη έκαιγε από φως γαλάζιο. Έβλεπε.[/size]
[size=1.35em]Το σπασμένο σπαθί έπεσε από τα δάχτυλα του Γουίλ, που είχαν παραλύσει. Έκλεισε τα μάτια του για να προσευχηθεί. Μακριά, λεπτά δάχτυλα χάιδεψαν το μάγουλο του Γουίλ κι έπειτα σφίχτηκαν γύρω από το λαιμό του. Ήταν ντυμένα με εξαίσιο δέρμα και κολλούσαν από το αίμα, αλλά το άγγιγμά τους ήταν κρύο σαν τον πάγο.[/size]

[robb stark of the north]

00.Πρόλογος

Καταρχάς παρατηρούμε οτι ακομα και έμπειροι ανιχνευτές σαν τον Γουίλ και τον Γκάρεντ νιώθουν την απόκοσμη  αίσθηση που απέπνεε το δάσος εκείνη τη νύχτα.

Κάτι έκρυβε το σκοτάδι, κάτι που έκανε τις τρίχες στο σβέρκο του να ορθώνονται.

Φυσούσε ένας παγωμένος βοριάς, που έκανε τις φυλλωσιές στα δέντρα να σκιρτούν σαν να ήταν πλάσματα ζωντανά.

Όλη τη μέρα ο Γουίλ είχε την αίσθηση πως κάτι τον παρακολουθούσε,κάτι παγερό, απάνθρωπο και μοχθηρό.

Παρ' όλα αυτά οι δυο ανιχνευτές δεν τολμούν να μιλήσουν για τους φοβους τους στον σερ Γουέιμαρ,καθώς ειναι σίγουροι ότι δεν θα τους δώσει σημασία αλλά θα τους κοροϊδέψει.


Όταν ο σερ Γουέιμαρ διατάζει τον Γουίλ να τον οδηγήσει στο ξέφωτο με τους άγριους, τον Γουίλ τον πιάνει ενας περίεργος φόβος.Μέσα του καταλαβαίνει οτι κάτι περίεργο συμβαίνει, αλλά δεν νιώθει την ανάγκη να μάθει τι.Η περίεργη φύση του θανάτου των αγρίων χειροτερεύει το φόβο του.


Πάντως οντως η περιγραφη της πανοπλιας τους ειναι περιεργη και στα επομενα βιβλια δεν συνανταμε κατι τετοιο.
Ο σερ Γουειμαρ αντεξε για λιγο, έπειτα όμως υπόκυψε στην αστειρευτη ενέργεια του Άλλου.
Εγώ δεν πιστεύω ότι η μαχητική δεξιότητα των Άλλων υπερέχει κατά πολυ την ανθρώπινη, απλώς μου φαίνεται ότι οι Άλλοι σαν όντα έχουν πιο μεγάλη ταχύτητα και σωματική δύναμη.


Επίσης απο το απόσπασμα μαθαίνουμε ότι οι Άλλοι έχουν κάποια γλώσσα επικοινωνίας.

Ο Άλλος είπε κάτι σε μια γλώσσα που ο Γουίλ δεν καταλάβαινε,η φωνή του έμοιαζε με πάγο που ραγίζει στην επιφάνεια χειμωνιάτικης λίμνης και τα λόγια του ήταν κοροϊδευτικά.

Γενικά σε όλον τον Πρόλογο γίνεται συσχετισμός των Άλλων με το κρύο, τον πάγο και το χειμώνα.


[member=194]nirne[/member]
Εγώ νόμιζα ότι οι άγριοι σκοτώθηκαν από τους Άλλους, ίσως στον ύπνο τους.Βέβαια σκέφτηκα και την πιθανότητα να είχαν πεθάνει πριν από καιρό και όποιο αιμα υπήρχε να είχε ξεραθεί.

[nirne]

[member=2805]robb stark of the north[/member]


Προσωπικά θεωρώ σίγουρο ότι οι Άγριοι σκοτώθηκαν από τους Άλλους. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο. Δεν φαινόταν να επρόκειτο για σφαγή, γιατί δεν υπήρχε αίμα. Αν υπήρχε, θα το έβλεπε ο Γουίλ έστω κι αν ήταν ξεραμένο. Ήταν έμπειρος ανιχνευτής και κυνηγός και σίγουρα ήξερε απ' αυτά. Θα το είχε προσέξει. Αυτός όμως τονίζει ότι δεν υπήρχε αίμα.


Επίσης, όπως φαίνεται, δεν κοιμόντουσαν όλοι. Ο Γουίλ, όταν Σερ Γουέιμαρ του λέει ότι ίσως κοιμόντουσαν και γι' αυτό ήταν πεσμένοι κάτω, ξαναλέει με έμφαση ότι ήταν "σωριασμένοι στο χώμα". Δηλαδή, είχαν πέσει, δεν ήταν στις θέσεις που θα ήταν αν είχαν πέσει για ύπνο. Επιπλέον, υπάρχει η γυναίκα πάνω στο δέντρο, η οποία υποτίθεται ότι κρατούσε τσίλιες. Κι αυτή πέθανε στην ίδια ακριβώς θέση και στάση που βρισκόταν. Ήταν σαν ο θάνατός τους να ήρθε με τη μία συγχρόνως για όλους και πριν το καταλάβουν.