GAME OF THRONES:20 ΧΡΟΝΙΑ! ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΣΚΗΝΗ?

[Σιέρα]

Σαν σήμερα, το 1996 εκδόθηκε το GAME OF THRONES. Ποιά σκηνή ξεχωρίσατε? (περιθώριο 20 επιλογών)

[nirne]

[member=157]Σιέρα[/member] , ευχαριστούμε, που μας θύμισες πόσο υπέροχο είναι το πρώτο βιβλίο! Ένιωσα νοσταλγία ξαφνικά, τόσο για το πρώτο βιβλίο όσο και για την πρώτη σεζόν!

Ποιες σκηνές ξεχώρισα (αν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς!) :

-Η πρώτη εμφάνιση των Λευκών Οδοιπόρων. Αφήγηση που πλησιάζει μυθιστόρημα τρόμου. Ανεπανάληπτος Μάρτιν  (inlove)

-Η εκτέλεση του Γκάρεντ και τα λόγια του Νεντ στον Μπραν. Εδώ ο αναγνώστης παρακολουθεί την εκτέλεση ενός "αθώου" και στη συνέχεια γνωρίζει τον πατέρα Σταρκ ως άνθρωπο με αρχές και σοφία. Η εντύπωση που αποκομίζει είναι θετική και για έναν μεγάλο αριθμό αναγνωστών (αν όχι για τους περισσότερους) παραμένει θετική.

-Οι Σταρκ βρίσκουν τους ανταρόλυκους. Σκηνή - έμβλημα των βιβλίων.

-Ο Τζον συναντάει τον Τύριον. Σ' αυτή τη σκηνή μαθαίνουμε ότι ο Τύριον είναι έξυπνος και βαθυστόχαστος και κυνικός.

-Η πτώση του Μπραν. Το πρώτο μεγάλο σοκ της σειράς των βιβλίων.

-Η δίκη του Τύριον. Συμπάσχουμε με τον νάνο και αγωνιούμε για την τύχη του μέχρι το τέλος.

-Ο Νεντ φυλακίζεται και ονειρεύεται τη Λυάννα. Το όνειρο στον Πύργο της Χαράς. Η σκηνή μου! (inlove)

-Σερ Ίλυν, φέρε μου το κεφάλι του. Πολλοί δεν ξεπέρασαν ποτέ το σοκ της εκτέλεσης του Νεντ. Η μαμά μου είναι μια απ' αυτούς!

-Ο Βασιλιάς στο Βορρά. Επική και συγκινητική σκηνή.

-Ο Τζον σκοτώνει το στοιχειό. Και πάλι απολαυστική αφήγηση τρόμου!

-Και φυσικά, Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΡΑΚΩΝ! Εδώ ο σχολιασμός είναι περιττός!


Τέλος, θα πρόσθετα δύο σκηνές που εμένα προσωπικά με "ταρακούνησαν". Η μία είναι το "θα έπρεπε να ήσουν εσύ στη θέση του" της Κατ. Ποτέ δεν θα το ξεπεράσω! 
Η δεύτερη είναι η άφιξη της είδησης του θανάτου του Νεντ στο Γουίντερφελ. Από τα πιο υποβλητικά και συγκινητικά κεφάλαια που έχω διαβάσει, κι όχι μόνο στον Μάρτιν!

[odykal]

Εξαιρετική ιδέα [member=157]Σιέρα[/member] !

Οι επιλογές μου είναι οι εξής:

-Η εμφάνιση των Άλλων στον Πρόλογο

Ο Άλλος γλίστρησε αθόρυβα μπροστά. Κρατούσε ένα μακρύ σπαθί που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ο Γουίλ. Η λεπίδα δεν ήταν σφυρηλατημένη από ανθρώπινο μέταλλο. Το φεγγαρόφωτο τύλιγε το σπαθί κι αυτό ήταν διάφανο σαν από κρύσταλλο τόσο λεπτό, που έμοιαζε σχεδόν να χάνεται όταν το κοιτούσε κανείς από τη μεριά της κόψης. Η λεπίδα είχε μια ανεπαίσθητη, γαλαζωπή απόχρωση, ένα ξωτικό φως που τρεμόπαιζε στις άκρες του, και με κάποιο τρόπο ο Γουίλ ένιωθε πως θα ήταν πιο κοφτερό κι από το πιο καλοακονισμένο ξυράφι.

-Η επίσκεψη του Ρόμπερτ στις κατακόμβες του Γουίντερφελ

Ο Νεντ μπήκε μπροστά και προχώρησε ανάμεσα στους στύλους, ενώ ο Ρόμπερτ ακολούθησε αμίλητος, αναριγώντας από την παγωνιά που βασίλευε στα σωθικά της γης. Το κρύο δε σταματούσε ποτέ εδώ κάτω. Τα βήματά τους στην πέτρα αντηχούσαν στο θόλο που υψωνόταν πάνω από τα κεφάλια τους, καθώς περπατούσαν ανάμεσα στους νεκρούς του Οίκου των Σταρκ. Οι Άρχοντες του Γουίντερφελ τους παρακολουθούσαν να προχωρούν. Οι μορφές τους ήταν λαξεμένες στις βαριές ταφόπλακες. Κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον σε μακριές σειρές με τα τυφλά τους μάτια να ατενίζουν το αιώνιο σκοτάδι, ενώ πέτρινοι ανταρόλυκοι ήταν κουλουριασμένοι στα πόδια τους. Οι σκιές που τρεμόπαιζαν έκαναν τις πέτρινες μορφές να σαλεύουν, καθώς οι ζωντανοί περνούσαν από δίπλα τους.

-Το όνειρο του Νεντ στον Πύργο της Χαράς

«Σας έψαχνα στην Τρίαινα» τους είπε ο Νεντ.
«Δεν ήμασταν εκεί» αποκρίθηκε ο Σερ Τζέραλντ.
«Αλίμονο στο Σφετεριστή, αν ήμασταν» συμπλήρωσε ο Σερ Όσγουελ.
«'Οταν έπεσε το Κινγκς Λάντινγκ, ο Σερ Τζέιμι έσφαξε το βασιλιά σας με ένα χρυσό σπαθί, κι εγώ αναρωτήθηκα πού βρισκόσασταν.»
«Μακριά, πολύ μακριά» είπε ο Σερ Τζέραλντ. «Ειδάλλως ο Αίρυς θα καθόταν ακόμη στο Σιδερένιο Θρόνο κι ο προδότης αδελφός μας θα καιγόταν στις επτά κολάσεις.»
«'Ηρθα στο Στορμς Εντ να λύσω την πολιορκία» είπε ο Νεντ «Και οι Άρχοντες Ταϊρέλ και Ρέντγουαϊν χαμήλωσαν τα λάβαρά τους κι όλοι οι ιππότες τους γονάτισαν και μας ορκίστηκαν πίστη και αφοσίωση. Ήμουν σίγουρος πως ήσαστε κι εσείς ανάμεσά τους.»
«Τα δικά μας τα γόνατα δε λυγίζουν εύκολα» αποκρίθηκε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν.
«Ο Σερ Γουίλλεμ Ντάρρυ κατέφυγε στο Ντράγκονστοουν με τη βασίλισσά σας και τον Πρίγκιπα Βισέρυς. Νόμισα πως φύγατε κι εσείς μαζί τους.»
«Ο Σερ Γουίλλεμ είναι άξιος και έντιμος άντρας» είπε ο Σερ Όσγουελ.
«Δεν ανήκει όμως στη Βασιλική Φρουρά» αποκρίθηκε ο Σερ Τζέρολντ. «Η Βασιλική Φρουρά δεν το βάζει στα πόδια.»
«Ούτε τότε ούτε και τώρα» πρόσθεσε ο Σερ Άρθουρ και φόρεσε την περικεφαλαία του.
«Δώσαμε έναν όρκο» συμπλήρωσε ο γέροντας Σερ Τζέρολντ.
Τα φαντάσματα του Νεντ στάθηκαν στο πλευρό του κρατώντας σπαθιά καμωμένα από σκιές. Επτά εναντίον τριών.
«Ας αρχίσουμε λοιπόν» είπε ο Σερ Άρθουρ Ντέυν. Ξεθηκάρωσε την Αυγή και την κράτησε και με τα δυο χέρια. Η λεπίδα ήταν χλωμή σαν λευκό γυαλί και το φως έμοιαζε να χορεύει πάνω της.
«'Οχι» τον διόρθωσε θλιμμένα ο Νεντ. «Ας τελειώνουμε.»

-Η ανακήρυξη του Ρομπ σε Βασιλιά του Βορρά

«ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΟΥ!» βρυχήθηκε και η φωνή του πλημμύρισε την αίθουσα. «Να τι έχω να πω εγώ για τους δυο βασιλιάδες!» φώναξε κι έφτυσε στο πάτωμα. «Ο Ρένλυ Μπαράθηον δε μου είναι τίποτε, το ίδιο και ο Στάννις. Γιατί να διαφεντεύουν αυτοί εμένα και τους ανθρώπους μου από κάποιο λουλουδιασμένο θρόνο στο Χάιγκαρντεν ή το Ντορν; Τι ξέρουν αυτοί για το Τείχος, το Δάσος των Λύκων ή τους τύμβους των Πρώτων Ανθρώπων; Ακόμη και οι θεοί τους είναι διαφορετικοί. Όσο για τους Λάννιστερ, ας τους πάρουν κάλύτερα οι Άλλοι, τους σιχάθηκε η ψυχή μου.» Άπλωσε το χέρι πίσω από τον ώμο του και τράβηξε το τεράστιο σπαθί του. «Γιατί να μην έχουμε δικό μας βασιλιά; Στους δράκοντες ορκιστήκαμε, και οι δράκοντες είναι όλοι νεκροί.» Έδειξε με τη λεπίδα του τον Ρομπ. «Εκεί κάθεται ο μοναδικός βασιλιάς που σκοπεύω εγώ να γονατίσω μπροστά του, άρχοντές μου» είπε. «Ο Βασιλιάς τσυ Βορρά!»

-Η “μονομαχία” του Τζον με το στοιχειό

Ο Τζον ρίχτηκε μπροστά ξεχνώντας το φόβο του. Ούρλιαξε και κατέβασε το σπαθί με όλη του τη δύναμη. Το ατσάλι έκοψε μανίκι, δέρμα, κόκαλο. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά με το θόρυβο που ακούστηκε. Αναδύθηκε μια μυρωδιά τόσο αλλόκοτη, τόσο κρύα, που ο Τζον παραλίγο να ξεράσει. Είδε το μπράτσο και το χέρι να πέφτουν στο πάτωμα, είδε τα μαύρα δάχτυλα να σαλεύουν στο φως του φεγγαριού. Ο Γκόουστ ελευθερώθηκε από το άλλο χέρι και σύρθηκε μακριά. Η κόκκινη γλώσσα του κρεμόταν έξω από το στόμα του.
Ο κουκουλοφόρος σήκωσε το κάτωχρο πρόσωπό του κι ο Τζον τού χίμηξε χωρίς δισταγμό. Το σπαθί τρύπησε τον εισβολέα ως το κόκαλο, του 'κοψε τη μισή μύτη και του άνοιξε μια χαρακιά από το ένα μάγουλο ως το άλλο, κάτω από εκείνα τα μάτια, που έμοιαζαν σαν γαλάζια φλεγόμενα άσπρα. Ο Τζον το ήξερε αυτό το πρόσωπο. Όθορ, σκέφτηκε και τραβήχτηκε πίσω. Θεοί, είναι νεκρός, είναι νεκρός, τον είδα νεκρό.

-Η γέννηση των Δράκων

Κι έπειτα οι υπηρέτριές της προχώρησαν κοντά της και μετά όλοι οι Ντοθράκι, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Η Ντάνυ κατάλαβε πως ήταν πια δικοί της για πάντα, με έναν τρόπο που δεν ανήκαν ποτέ στον Ντρόγκο.
Και καθώς η Νταινέρυς Ταργκάρυεν στάθηκε όρθια, ο μαύρος δράκος ξεφύσησε και μαύρος καπνός ξεχύθηκε από το στόμα και τα ρουθούνια του. Τα δύο αδέλφια του τραβήχτηκαν από τα στήθη της κι ένωσαν τις φωνές τους στο κάλεσμά του, ξεδίπλωσαν τις διάφανες φτερούγες τους και ανάδεψαν τον αέρα.
Για πρώτη φορά έπειτα από αιώνες, η νύχτα ζωντάνεψε με το τραγούδι των δράκων.

[SANDOR CLEGANE]

Η έκπληξη για μένα ήταν  ότι έβαλα μόνο τρεις επιλογές!!

- Η πρώτη εμφάνιση των Λευκών Οδοιπόρων στον πρόλογο

- Σερ Ίλυν, φέρε μου το κεφάλι του

- Η μονομαχία Σάντορ και Γκρέγκορ Κλεγκέην

Θα μπορούσα βέβαια να τα έβαζα και όλα ,  αλλά είπα θα ξεχωρίσω 3.  Θα μπορούσα επίσης να έβαζα και την "πτώση" του Μπραν, αλλά γι' αυτό που ίσως μετάνιωσα (που δεν έβαλα)  ήταν  η επαφή Τζον-Τύριον  (λέτε να τους ξαναδούμε,  αλλά αυτή τη φορά "λίγο" διαφορετικά;  Πιστεύω σίγουρα Ναι )

- Για το πρώτο :  ήταν ένα είδος Σοκ  για μένα.  Υποτίθεται ότι θα έβλεπα ταινία-σειρά  "μεσαιωνική" (ούτε για Δρακους  ήξερα)  και βλέπω ...  νεκροζώντανους ...!!!  Φυσικά τσιτώθηκα  αλλά η συνέχεια,  δεν είχε τη συνέχεια της αρχής.  Με άλλα λόγια  ήταν σα να με έριχναν  κατευθείαν στα κρύα νερά του Ατλαντικού ,  ενώ εγώ περίμενα να δω το ηλιοβασίλεμα ...

- Για το δεύτερο :  Big BIG Σοκ!!  "Τι έγινε, τι γίνεται ,  ρε παιδιά;;; " Άφωνος,  άφωνος,  αφων..., αφ...,  ... 

- Τρίτο ( Κληγκέιν V Κληγκέιν ) :  Δυο αδέλφια γίγαντες μαλώνουν ( μέχρι σκοτωμού  , ώσπου... ),  ο 'κακός' και ο "κακότερος"  (δεν υπάρχει ως παραθετικό με αυτή τη μορφή, αλλά  "ποιητική αδεία - εγώ είμαι ο "ποιητής" ) .  Και "μπράβο, Σκύλε  και ξανά μπράβο που συγκρατήθηκες  τελευταία στιγμή ...  "    Για ποιο λόγο αυτή η αντίδραση; (του Σάντορ)  σίγουρα δεν παίζει μονάχα το δίκιο της ώρας,  αλλά είσαι κι ο μόνος  που  "ορθώθηκες"  μπροστά στο  εκτός εαυτού ( και τι εαυτού !! ) Βουνού-Γκρέγκορ  και παρά το μέγεθός σου ,  μπροστά στο Βουνό  ήσουν Λόφος,  αλλά  η πολεμική τεχνική  είχε χάρη!  Σα να λέμε (μπασκετικά)  κορμί Σέντερ  με κινήσεις Γκαρντ !!

- Δεν προσπάθησα να θυμηθώ  αν  ξεχάστηκε  καμιά άλλη σκηνή.

[Sword of the morning]

Ωραία ιδέα [member=157]Σιέρα[/member]  (bow)
Επέλεξα μόνο έξι σκηνές  (clap) προσπαθώντας πραγματικά να ξεχωρίσω τι μου άρεσε/εντυπωσίασε περισσότερο και ομολογώ ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο. Είχα πει αρχικά να βάλω μόνο τρεις. Βρέθηκα να ξαναδιαβάζω το Παιχνίδι του Στέμματος για να τσεκάρω τις σκηνές και να τις ξαναθυμηθώ με λεπτομέρειες και φυσικά όπως καταλαβαίνετε παρασύρθηκα και ξεκίνησα κανονικά να το διαβάζω πάλι...Δεν πειράζει. Καιρός ήταν να κάνω μια επανάληψη.

Τελικά ξεχώρισα τις παρακάτω:
1. Η πρώτη εμφάνιση των Λευκών Οδοιπόρων σε έναν από τους πιο ανατριχιαστικά ωραίους πρόλογους που έχω διαβάσει με υπόγεια ένταση που κλιμακώνεται σταδιακά και με στοιχεία που θυμίζουν έντονα λαικό παραμύθι.
2.Η εκτέλεση του Γκάρεντ και τα λόγια του Νεντ στον Μπραν. Η φιλοσοφία καιοι αρχές του οίκου των Σταρκ συμπυκνωμένα σε μια σχεδόν παράγραφο.
3.Ο Σύριο Φορέλ με ένα ξύλινο ξίφος προστατεύει την Άρυα. Ο δάσκαλος που δίνει πρόθυμα τη ζωή του για να προστατεύσει τη μαθήτριά του. Τόσο όμορφη σκηνή.
4.Σερ Ίλυν, φέρε μου το κεφάλι του. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ήλπιζα/είχα την πεποίθηση ότι κάτι θα γίνει και θα αποφευχθεί το μοιραίο…αλλά ο Μάρτιν δεν μου έκανε τη χάρη. Αυτό ακριβώς είναι που με κέρδισε (παρόλο που δεν τον έχω συγχωρήσει) και με έκανε να διαβάσω όλα τα 5 βιβλία το ένα πίσω από το άλλο απνευστί!
5.Ο Νεντ εκτελεί την Αρχόντισσα. Δεν έχω ξαναδεί εκτέλεση με τόσο σεβασμό ανάμικτο με τρυφερότητα.
6.Η γέννηση των δράκων. Χωρίς λόγια!!!

[member=194]nirne[/member] το "θα έπρεπε να ήσουν εσύ στη θέση του" της Κατ ήταν που με έκανε να την αντιπαθήσω!

[member=2820]odykal[/member]  η υπογράμμιση με τα κόκκινα γράμματα σημαίνει κάτι; :o

[nirne]

[member=194]nirne[/member] το "θα έπρεπε να ήσουν εσύ στη θέση του" της Κατ ήταν που με έκανε να την αντιπαθήσω!

Πες τα!!!  (wasntme)

[αryα]

χωρίς να θυμαμε οτι φετος ειναι επετειος 20 χρονων, πριν απο 15 μερες ξεκινησα να ξαναδιαβαζω τον πρωτο τόμο, τον οποιο ειχα πρωτοδιαβασει πριν καμμια πενταετια, σημερα τον ολοκληρωσα

πρωτα απο ολα παρατηρησα οτι ξαναδιαβαζοντας ειναι μεγαλη απολαυση, κατι που δε το περιμενα

μπορει να λειπουν τα ξαφνιασματα και το αγνωστο της πρωτης φορας, ομως η πρωτη φορα εχει το κακο οτι επειδη η ιστορια σε συνεπερνει και εχεις ανυπονησια καποια πραγματα τα περνα γρηγορα, οποτε με το δευτερο διαβασμα καλυπτεις καποια πραγματα που τα εχεις αφησει κενα στο μυαλο σου

αρα για οσους δεν εχουν ξαναδιαβασει, τους προτεινω να επισπευσουν, διοτι και γω ειχα ενδιασμους αλλα πραγματικα αξιζει

το πρωτο βιβλιο πραγματικα ειναι παρα πολυ καλό και περιλαμβανει πραγματα, προσωπα και καταστασεις που θα κανουν την εμφανιση τους πολυ πολυ αργοτερα περαν του 2ου βιβλιου και ορισμενα ισως και του 6ου (rofl)

ολες οι σκηνες που προτεινονται στην αρχη ειναι ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ και αξεχαστες, θα περιοριστώ σε κάποιες δικές μου λίγο πιο αγαπημενες ας πουμε  (mm)

Η  σκηνη με την εμφανιση των λευκων οδοιπόρων είναι οπωσδηποτε μια πραγματικα εντυπωσιακή εισαγωγή,



η σκηνή με την πτωση του μπραν,  ειναι αυτο που λεμε το πρωτο ΣΟΚ!!
ειναι το σημειο στο βιβλιο το οποίο διαβαζοντας καποιος  λεει  ''οπα! κατι καλο γινεται εδω...''

Η σκηνή που ο τύριον  απολογείται μπροστα στην Λαισα όπου καταφερνει με την πανουργια του να γυρισει το παιχνιδι υπερ του. Ενα παιχνιδι που δεν γυριζε με τιποτα και ομως ο τυπος τα καταφερε! Πραγματικα, ολες οι σκηνες απο το πως καταφερνει και βγαινει απο το κελι, μεχρι τη στιγμη που ολα εχουν τελειωσει και δινει το πουγκι με το χρυσαφι στο δεσμοφυλακα του, αναδυκνειουν το ποσο ΕΠΙΚΟΣ χαρακτηρας ειναι ο Τυριον.

Η σκηνη με τον Σύριο Φόρελ με ένα ξύλινο ξίφος να προστατεύει την Άρυα

Η σκηνή που η Κατλυν, λεει στον Ρομπ ότι πολύ θα ήθελε να επιστρεψει πισω στο Γουιντερφελ, αλλα συμπληρωνει ''Δεν τολμω  να σε στειλω πισω, οχι τωρα πια. Προχωρησες πολυ μακρια. Αν σε στειλω τωρα πισω....'' Πραγματική ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ η  Κατ. Και κριμα για τον Ρομπ διοτι αν πουμε οτι η Σανσα εχει παρει απο την Κατ, η Αρια απο τον Νεντ, τοτε ο Ρομπ μεταβεβαιοτητας ειναι Νεντ και Κατ σε ένα σωμα.

Η σκηνη με την Αρια να προσπαθει να φτασει ματαια προς τον πατερα της, την ωρα του αποκεφαλισμου. Συγκλονιστική σκηνή, συγκλονιστικό κεφάλαιο. Γενικά οι στιγμές της Αρια απο την ωρα που τρεχει μακρυα απο τον Συριο μεχρι την ωρα που την παιρνει ο Γιορεν ειναι πολυ δραματικές.

Η τελική σκηνή με την Ντενερις και τους δράκους. Γενικότερα αυτή η σκηνή πιστεύω ότι είναι, κατα την ταπεινή μου άποψη, μια απο τις δυο επικότερες σκηνές όλων των βιβλίων. Η άλλη είναι με την εμφανιση της αρχόντισσας σκληρόκαρδης. Πολλές φορές διαβάζοντας τα βιβλια, εχουμε ολοι βγαλει κραυγες και φωνες ξαφνιασμού. Αυτη η σκηνή της αρχόντισσας σκληρόκαρδης  κυριολεκτικά με σήκωσε από το κρεβάτι...

[odykal]

[member=2820]odykal[/member]  η υπογράμμιση με τα κόκκινα γράμματα σημαίνει κάτι; :o

Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, απλώς διαβάζοντάς τις συγκεκριμένες φράσεις τόσο την πρώτη φορά, όσο και τώρα ακόμη, δεν μπορώ να κρύψω πως αισθάνομαι μια ανατριχίλα... 

[Σιέρα]

Νομίζω ότι αυτή η ψηφοφορία είναι κάπως νοσταλγική, ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς πόσα συνέβησαν στα επόμενα βιβλία.
Όταν ξαναδιαβάζω το 1[sup]ο[/sup] μου φαίνεται πάρα πολύ παράξενο το ότι η Σάνσα και η Άρυα έχουν τον πατέρα τους να τις προστατεύει. Τις έχω συνηθίσει να τα βγάζουν πέρα μόνες τους ή με την βοήθεια άλλων, και παραξενεύομαι όταν διαβάζω για τον Νεντ, που είναι στο πλευρό τους.
nirne
Έχεις απόλυτο δίκιο. Μεγάλη παράλειψη η σκηνή Κατλυν-Τζον. Και ναι, Swordofthemorningήταν, είναι και θα είναι η πιο καθοριστική στιγμή της Κατλυν. Πολύ δύσκολο να την συμπαθήσεις ειδικά εάν αναλογιστείς τα τρυφερά λόγια του Τζον στον Μπραν, που προηγήθηκαν…

Σκηνές που ξεχώρισα εγώ:
·        Η εκτέλεση του Γκάρεντ. Μόνο ο Νεντ μπορεί να είναι στοργικός και αμείλικτος ταυτόχρονα. Μπόνους η στιγμή όπου ο Θήον κλωτσάει χαμογελώντας το κεφάλι του Γκάρεντ. Ας μην ξεχνάμε πως ήταν όμηρος των Σταρκ και όχι καλεσμένος.

·        Συνάντηση Τζον-Τύριον. Επειδή είναι από τις πιο καλογραμμένες συνομιλίες στην σειρά, οι δύο ανεπιθύμητοι των δύο Μεγάλων Οίκων, επιτέλους μαζί.  Επειδή πιθανότατα αυτή η σκηνή να επαναληφθεί στο 7[sup]ο[/sup] βιβλίο. Επειδή οι μπάσταρδοι πρέπει να στηρίζουν ο ένας τον άλλον.


·        «Τα πράγματα που κάνω για την αγάπη». Επειδή μέχρι ο Τζέιμυ να σπρώξει τον Μπραν, το βιβλίο ήταν ανιαρό. Επειδή το σοκ της αιμομιξίας το ακολούθησε η νωχελικά απόπειρα δολοφονίας. Επειδή ο Τζέιμυ είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας.



·        Το όραμα του Μπραν είναι η στιγμή όπου καταλαβαίνουμε ότι κάτι περίεργο παίζει. Δεν θα περπατήσει ξανά ο μικρός Σταρκ, αλλά θα πετάξει.



·        Ο Βισέρυς στέφθηκε βασιλιάς από τον Καλ Ντρόγκο, το στέμμα του ήταν ολόχρυσο αλλά εκείνος δεν ήταν δράκος. Η φωτιά δεν σκοτώνει τους δράκους.






·Η σύλληψη του Τύριον-η πρώτη γιατί μετά ακολούθησαν και άλλες-είναι απλά επική. Η Κάτλυν κάνει το πρώτο από μια σειρά τραγικά λανθασμένων εκτιμήσεων. Επική η στιγμή όπου η Κάτλυν στρέφει έναν έναν τους θαμώνες του πανδοχείου ενάντια στον μικρό γιό του Τάηγουην Λάννιστερ.





·Και ακολουθεί η δίκη του Τύριον όπου η Λάισα πέφτει σε αντιφάσεις και πότε κατηγορεί την Σέρσεϊ για τον θάνατο του Τζον και πότε τον Τύριον. Η Κάτλυν μετανιώνει και συνειδητοποιεί σε τι κίνδυνο έθεσε την ζωή του Νεντ και των κοριτσιών, όταν η αδερφή της αρνείται να δεχτεί τον Τζέιμυ ως μονομάχο του Τύριον. Όσο για τον κατηγορούμενο, προσπαθεί μάταια όχι μόνο να αποδείξει την αθωότητα του αλλά και να αναζητήσει μονομάχο ανάμεσα στους γλοιώδεις κόλακες της Λάισα Άρρυν. Ώσπου ο Μπρον βγαίνει και λέει «Εγώ θα πολεμήσω για τον νάνο». (ψιλοερωτεύτηκα τον Μπρον σε αυτό το σημείο)



·Από άποψη πλοκής, η πιο σημαντική στιγμή στο βιβλίο είναι όταν η Άρυα κρυφακούει τον Βάρυς και τον Ιλλύριο. Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς σχεδιάζανε, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.







·Πάντα θα πιστεύω ότι ο Νεντ ήταν ο ιδανικός άντρας για την Σέρσεϊ και εκείνη η τέλεια γυναίκα για εκείνον. Η στιγμή όπου συναντιούνται στους κήπους και ο Νεντ αφελέστατα πιστεύει ότι η Σέρσεϊ φοβάται την οργή του Ρόμπερτ είναι χαρακτηριστική. Η βασίλισσα όχι μόνο παραδέχεται ανερυθρίαστα ότι έχει δεσμό με τον δίδυμο αδερφό της, αλλά μένει απτόητη όταν ο Νεντ την προτρέπει να το σκάσει. «Και η δική μου οργή Άρχοντα Σταρκ?»


·        "Αρχόντισσα Σταρκ,"είπε γονατιστός. Αίμα έτρεχε στο μάγουλο του από μια αμυχή στο κεφάλι του, αλλά το χλωμό φως της αυγής έδωσε ξανά χρυσή λάμψη στα μαλλιά του.  "Θα σου προσέφερα το ξίφος μου, αλλά όπως φαίνεται μου παράπεσε." "Δεν θέλω το ξίφος σου,» του είπε. "Δώσε μου τον πατέρα μου και τον αδερφό μου τον Εντμιουρ. Δώσε μου τις κόρες μου. Δώσε μου τον άρχοντα σύζυγο μου." «Φοβάμαι ότι και αυτοί μου παρέπεσαν.» Μόνο ο Τζέιμυ μπορεί να παραμένει όμορφος, να διατηρεί το χιούμορ του ενώ έχει αιχμαλωτιστεί και ταυτόχρονα να εκνευρίζει την Κατλυν και όλα αυτά αφού έχει σφάξει τους σωματοφύλακες του Ρομπ.
·        «Ονειρεύτηκε ένα παλιό όνειρο…»
·        "Όμως τον αγαπάω," δάκρυσε η Σάνσα, μπερδεμένη και φοβισμένη. Τι σκόπευαν να της κάνουν? Τι είχαν κάνει στον πατέρα της? Δεν έπρεπε τα πράγματα να γίνουν έτσι. Έπρεπε να παντρευτεί τον Τζόφρυ, ήταν λογοδοσμένοι, ήταν να γίνει δικός της, το είχε δει σε όνειρο. Δεν ήταν δίκαιο να της τον πάρουν μακριά επειδή ο πατέρας της είχε κάνει κάτι.  "Πόσο καλά το γνωρίζω αυτό παιδί μου, " είπε η Σέρσεϊ, η φωνή της τόσο στοργική και γλυκιά. "Γιατί άλλωστε ήρθες σε εμένα και μου είπες για τα σχέδια του πατέρα σου να σε απομακρύνει από εμάς, εάν δεν το έκανες από αγάπη?"
·        Σερ Ίλυν, φέρε μου το κεφάλι του. Ανάθεμα με και εάν κανείς είχε προβλέψει αυτή την σκηνή.
·        Όλα όσα παρέθεσε ο [member=2820]odykal[/member] για τον Βασιλιά στον Βορρά.
·        Τζον-Στοιχειό
·        Η Σάνσα, ο Τζόφρυ, ο Σάντορ μπροστά στο κεφάλι του Νεντ
·        Μονομαχία των δύο Κλεγκέην. Επειδή πραγματικά ήταν μια απίστευτη σκηνή.
·        Η εκτέλεση της Αρχόντισσας. Όπως επισήμανε ο Swordofthemorning, ήταν ένας τρυφερός θάνατος.
·        Το πρώτο σπαθί του Μπράαβος δεν τρέχει.
·        «Για πρώτη φορά έπειτα από αιώνες, η νύχτα ζωντάνεψε με το τραγούδι των δράκων.» Συμφωνώ με την [member=1762]arya[/member] ότι είναι η πιο επική στιγμή των βιβλίων. Αξεπέραστη.

[SANDOR CLEGANE]

[member=157]Σιέρα[/member] ,

Πάντα θα πιστεύω ότι ο Νεντ ήταν ο ιδανικός άντρας για την Σέρσεϊ και εκείνη η τέλεια γυναίκα για εκείνον. 

θα μπορούσες να γράψεις με παραπάνω λόγια τι εννοείς;