Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΙΣΤΕΡ ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΤΑΡΓΚΑΡΥΕΝ

[Σιέρα]

Οι Μέϊστερ είναι θεραπευτές, σύμβουλοι, οι ιππότες του νου που υπηρετούν σπουδαίους άρχοντες.
Φοράνε μια αλυσίδα, όπου οι κρίκοι συμβολίζουν το πεδίο γνώσης που κατέχουν.



Μέχρι στιγμής στα βιβλία κανένας από τους χαρακτήρες/αφηγητές δεν είναι μέϊστερ. Στο 6ο βιβλίο σίγουρα θα μάθουμε περισσότερα για την οργάνωση τους καθώς ο Σαμ πρόκειται να εκπαιδευτεί στην Ακρόπολη.





Η χρονική στιγμή είναι λίγο ύποπτη. Εαν ο Μαρτιν ήθελε απλά ο Σαμ να μην ήταν παρών στην δολοφονία του Τζον, θα μπορούσε π.χ. να τον στείλει με τον Εντ Τόλετ. Φαίνεται ότι υπάρχει κάποιος λόγος που ο Σαμ πρέπει να είναι στην Ακρόπολη.


Η θεωρία:


Οι μέϊστερ είναι υπεύθυνοι για την πολιτική αστάθεια στο γουέστερος και έχουν συνωμοτήσει ενάντια στους Ταργκάρυεν και την μαγεία τους.


Οι ενδείξεις:


Η αρχόντισσα Ντάστιν αποκαλύπτει στον Θήον τον λόγο για τον οποίο δεν παντρεύτηκε τον Μπράντον Σταρκ αλλά ούτε και τον νεότερο αδερφό του, Ένταρντ.

Μέϊστερ Γουάλις ήταν το όνομα του γκρίζου αρουραίου. Και δεν είναι έξυπνο το πως οι μέϊστερ χρησιμοποιούν μόνο ένα όνομα, ακόμα και όσοι είχαν δύο όταν έφτασαν στην Ακρόπολη? Έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιοί πραγματικά είναι ή από που έρχονται ... αλλά εαν επιμείνεις αρκετά, μπορείς να μάθεις. Πριν φτιάξει την αλυσίδα του[size=1em], ο Μέϊστερ Γουάλις ήταν γνωστός ως Γουάλις Φλάουερσ. Φλάουερς, Χιλλ, Ρίβερς, Σνόου...δίνουμε τέτοια ονόματα στα νόθα παιδιά ώστε να τα διακρίνουμε για αυτό που είναι, αλλά εκείνα γρήγορα τα ξεφορτώνονται. Ο Γουάλις Φλάουερς είχε μια κόρη Χαϊτάουερ για μητέρα... και έναν Πρώτο Μέιστερ για πατέρα σύμφωνα με τις φήμες. Οι μέιστερ της Ακρόπολης είναι οι χειρότεροι όλων. Μόλις έφτιαξε την αλυσίδα του, ο κρυφός πατέρας του και οι φίλοι του δεν έχασαν χρόνο και τον έστειλαν στο Γουίντερφελ να γεμίσει τα αυτιά του Άρχοντα Ρίκαρντ με δηλητηριασμένα λόγια, γλυκά σαν μέλι. Ο γάμος με την Τάλλυ ήταν δική του ιδέα, δίχως αμφιβολία, αυτός- [/size]

Ακόμα και εαν η Ντάστιν είναι προκατειλημμένη ενάντια στους μέιστερ, ίσως να μην έχει άδικο.


Ο γάμος του Νεντ με την Κάτλυν, δημιούργησε μια ισχυρή συμμαχία μεταξύ Παραποτάμιων Περιοχών και Βορρά με άμεσες συνέπειες για τους Ταργκάρυεν.


Αυτό από μόνο του βέβαια δεν σημαίνει τίποτα.


Από τα λόγια της Ντάστιν συμπεραίνουμε ότι οι μέιστερ είναι αναμεμειγμένοι στις συνωμοσίες, αλλά δεν αποδεικνύει ότι φανερά συνωμοτούσαν ενάντια στους Ταργκάρυεν και την μαγεία τους.


Αυτός που στοχοποιεί τους μέιστερ ως ένοχους για την πτώση των Ταργκάρυεν και την εξάλειψη της μαγείας είναι ο μέιστερ Μάργουην.





Η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά σε αυτή την αινιγματική φιγούρα είναι στο 1ο βιβλίο, όπου η Μίρρι αποκαλύπτει ότι της δίδαξε ανατομία.


Στο 3ο βιβλίο ο Κάιμπερν εξηγεί στον Τζέιμυ ότι πιστεύει σε φαντάσματα και ο Μάργουην ήταν ο μοναδικός στην Ακρόπολη που συμφωνούσε μαζί του.


Στο 4ο βιβλίο ο Μάργουην όχι μόνο πιστεύει ότι οι δράκοι επέστρεψαν αλλά αφού συναντάει τον Σαμ, αποφασίζει να ταξιδέψει στο Έσσος και να γνωρίσει την Νταινέρυς.


Αυτό που προβληματίζει είναι η αντίδραση του όταν ο Σαμ του λέει πως ο Αίμον ήθελε να στείλει έναν μέιστερ στην Νταινέρυς να την νουθετεί και προστατεύει.

"Αυτό ήθελε?" Ο Μάργουην σήκωσε τους ώμους του. "Ίσως είναι καλό που πέθανε προτού φτάσει στην Ακρόπολη. Διαφορετικά τα γκρίζα πρόβατα θα έπρεπε να τον σκοτώσουν και αυτό θα υποχρέωνε τα κακόμοιρα να σφίξουν τα ρυτιδιασμένα χέρια τους"


"Να τον σκοτώσουν?" είπε ο Σαμ σοκαρισμένος. "Γιατί?"

[size=1em]"Ποιός νομίζεις ότι σκότωσε όλους τους δράκους την τελευταία φορά[/size][size=1em]? Γενναίοι δρακοφονίαδες οπλισμένοι με ξίφη? Ο κόσμος που χτίζει η Ακρόπολη δεν έχει χώρο για μαγεία ή προφητεία ή γυάλινα κεριά πόσο μάλλον γοα δράκους. Αναρωτήθηκες για ποιό λόγο επιτράπηκε στον  Αίμον Ταργκάρυεν να χαραμίσει την ζωή του στο Τείχος, όταν δικαιωματικά έπρεπε να έχει το αξίωμα του Πρώτου Μέιστερ.  Το αίμα του είναι ο λόγος. Δεν είναι έμπιστος. Αλλά ούτε και εγώ."[/size]

Τα γυάλινα κεριά είναι κατασκευασμένα από οψιδιανό .
Οι νεαροί μέιστερ πρέπει να προσπαθήσουν να ανάψουν ένα κερί διαφορετικά θα περάσουν μια ολόκληρη νύχτα στο σκοτάδι. Συμβολικά αυτό σημαίνει ότι πάντα θα υπάρχει ένα πεδίο γνώσης αδιαπέραστο.


Όμως οι φήμες θέλουν τον Μάργουην να έχει ένα αναμμένο γυάλινο κερί.


Λέγεται ότι το φως τους, κάνει τα χρώματα να είναι πιο έντονα.


Η Νταινέρυς Ταργκάρυεν στο 5ο βιβλίο βλέπει την Κουέιθ, η οποία την προειδοποιεί ότι τα γυάλινα κεριά καίνε.

Τα γυάλινα κεριά καίνε. Σύντομα θα έρθει ωχρή φοράδα και μετά από αυτήν, οι άλλοι. To Κράκεν και η μαύρη φλόγα, το λιοντάρι και ο γρίφονας, ο υιός του ήλιου και ο μασκαράς των δράκων. Μην εμπιστευτείς κανέναν τους. Θυμήσου τους απέθαντους. Να προσέχεις τον αρωματισμένο αρχιοικονόμο.

[K.]

Ναι, γιατί όχι...


Οι Μέιστερ θα μπορούσαν να είναι μια κοινωνία ανθρώπων που σκοπό τους έχουν να κινούν τα νήματα υπογείως, ευρισκόμενοι σε ρόλο συμβούλου στο πλάι κάθε άρχοντα και βασιλέα.


Αν κατάλαβα καλά λοιπόν ως σκοπό τους έχουν να αντισταθούν με την Γνώση και την Λογική απέναντι στην μαγεία και το υπερφυσικό των Ταργκάρυεν που έλκει την κατάγωγή του από το Έσσος;!

[odykal]

Καλή παρουσίαση ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος θέματος [member=157]Σιέρα[/member] !

Από αυτά που έχω διαβάσει, νομίζω πως η πιθανή συνωμοσία των μέιστερ θα μπορούσε να διασπαστεί σε δύο ξεχωριστές θεωρίες, κοινός παρανομαστής των οποίων είναι η συνωμοσία των μέιστερ εναντίον των Ταργκάρυεν.

Η πρώτη από τις δύο θεωρίες εικάζει πως οι μέιστερ βρίσκονται πίσω από τη θεωρία των “Southron Ambitions” (η οποία υποστηρίζει τη δημιουργία ενός ισχυρού “μπλοκ” ανάμεσα σε ορισμένους μεγάλους οίκους του Γουέστερος ενάντια στους Ταργκάρυεν, πάνω στο οποίο “μπλοκ” στηρίχθηκε τελικά ο πυρήνας της Επανάστασης του Ρόμπερτ), ενώ η δεύτερη ότι προσπάθησαν και κατόρθωσαν να σκοτώσουν όλους τους δράκους έπειτα από τον Χορό, σε μια απόπειρα να δημιουργήσουν έναν κόσμο από τον οποίο η μαγεία απουσιάζει.

Η πρώτη θεωρία βασίζεται στο παραπάνω απόσπασμα που έχει παραθέσει η Σιέρα και παρουσιάζει την Μπάρμπρεϋ Ντάστιν να μιλά με ιδιαίτερη εχθρικότητα εναντίον των μέιστερ, “κατηγορώντας” (η Μπάρμπρεϋ ήταν ερωτευμένη με τον Μπράντον και οι δυο τους είχαν μια κοντινή σχέση σε νεαρή ηλικία) συγκεκριμένα τον παλιό μέιστερ του Άρχοντα Ρίκαρντ πως ήταν εκείνος που έβαλε την ιδέα του γάμου ανάμεσα στον Μπράντον και την Κάτλυν στον ίδιο τον Ρίκαρντ. Αν και δεν πιστεύω πως η θεωρία αυτή πατάει σε γερά θεμέλια (νομίζω πως το απόσπασμα έχει να κάνει περισσότερο με την πικρότητα που βγάζει η Μπάρμπρεϋ για το γεγονός ότι τελικά έχασε τον Μπράντον εξαιτίας ενός ανθρώπου που έτυχε να είναι μέιστερ, παρά για ό,τι υπάρχει μια οργανωμένη συνωμοσία των μέιστερ ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα), θεωρώ πως δεν μπορεί να απορριφθεί ολοκληρωτικά καθώς έχει νόημα οι μέιστερ να συνωμοτούν (αν πάρουμε ως δεδομένο τη θεωρία ότι οι μέιστερ προσπαθούν να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο να μην υπάρχει μαγεία) εναντίον της οικογένειας που έφερε τους δράκους στο Γουέστερος και προσπαθεί να τους επαναφέρει με κάθε τρόπο.

Η δεύτερη θεωρία έχει περισσότερες πηγές. Καταρχάς, βασικό στοιχείο αποτελεί το παραπάνω κομμάτι που έχει παραθέσει η Σιέρα και στο οποίο Μάργουιν διατυπώνει την θεωρία ότι οι μέιστερ ευθύνονται για τον θάνατο των δράκων προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν κόσμο δίχως μαγεία.

Στο ίδιο πλαίσιο βρίσκεται και το εξής απόσπασμα, όπου ο Τύριον αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός βιβλίου που πιθανόν να περιέχει τρόπους εξόντωσης των δράκων στα άδυτα της Ακρόπολης:

Και φυσικά υπήρχαν ακόμα μικρότερες πιθανότητες να βρει εκείνο τον αποσπασματικό, ανώνυμο, αιματοβαμμένο τόμο που αποκαλούνταν πότε Αίμα και Φωτιά και πότε Ο Θάνατος των Δράκων, το μοναδικό σωζόμενο αντίγραφο του οποίου υποτίθεται πως ήταν κρυμμένο σε μια κλειδωμένη κρύπτη κάτω από την Ακρόπολη.

Στην ίδια κατεύθυνση είναι δυνατόν να μας οδηγήσει και η γενικότερη συμπεριφορά των μέιστερ απέναντι στη μαγεία/φαινόμενα που δεν είναι δυνατόν να εξηγηθούν με βάση τη λογική. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει τόσο η προσπάθεια του μέιστερ Λούιν να αποθαρρύνει τον Μπραν να ανοίξει το τρίτο μάτι του, όσο και η απόπειρα του Άρμεν (ο οποίος αρκετά ξεκάθαρα λειτουργεί ως φερέφωνο των πεποιθήσεων των αρχιμέιστερ) να πείσει τους υπόλοιπους μαθητεύομενους ότι οι δράκοι έχουν εκλείψει από το πρόσωπο του Γουέστερος παραπάνω από έναν αιώνα απορρίπτοντας τις φήμες που μεταφέρουν οι ναυτικοί από την Ανατολή.

Προσωπικά, αν και στο παρελθόν ήμουν διστακτικός σχετικά με την συγκεκριμένη θεωρία, πλέον την πιστεύω και την θεωρώ αρκετά πιθανή.

Γενικότερα, η αίσθηση που μου δίνουν τα κεφάλαια που διαδραματίζονται στην Ακρόπολη στο 4ο βιβλίο είναι ότι οι μέιστερ αγνοούν κατηγορηματικά (ή μάλλον αρνούνται να πιστέψουν) το γεγονός ότι η μαγεία έχει αρχίσει να επανέρχεται στον κόσμο (η παρουσία του Αλχημιστή/Jaqen H'ghar στην ίδια πόλη, τα κεριά που έχουν αρχίσει να καίγονται στην Ακρόπολή και προπάντων η επικείμενη εισβολή του Έουρον στην Όλνταουν), με αποτέλεσμα να βρεθούν προ εκπλήξεως. Ο Μάργουιν φαίνεται να είναι ο μόνος που γνωρίζει τι συμβαίνει και μπορεί να το αντιμετωπίσει, αλλά εκείνος με τη σειρά του φεύγει για την Νταινέρυς αμέσως μόλις ο Σαμ του αποκαλύπτει τα όσα πίστευε ο μέιστερ Αίμον.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι ενδεικτικό της ατμόσφαιρας που επικρατεί στα κεφάλαια αυτά:

«Ο Μέιστερ Μάργουιν πιστεύει σε πολλά πράγματα» είπε «αλλά δεν έχει περισσότερες αποδείξεις για τους δράκους από τον Μολάντερ. Είναι απλώς ιστορίες των ναυτικών.»
«Κάνεις λάθος» είπε ο Λήο. «Ένα γυάλινο κερί καίει στα διαμερίσματα του Μάγου.»
Έπεσε σιωπή ανάμεσα στους πυρσούς της αυλής. Ο Άρμεν αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι του. Ο Μολάντερ έβαλε τα γέλια. Η Σφίγγα μελετούσε τον Λήο με τα κατάμαυρα μάτια του. Ο Ρουν φαινόταν χαμένος.
Ο Πέιτ ήξερε για τα γυάλινα κεριά, αν και δεν είχε δει ποτέ του κάποιο να καίει. Ήταν το χειρότερα φυλαγμένο μυστικό της Ακρόπολης. Λεγόταν ότι τα είχαν φέρει από τη Βαλύρια, εκατό χρόνια πριν από τον Όλεθρο. Είχε ακούσει ότι ήταν τέσσερα. Ένα ήταν πράσινο και τρία μαύρα, όλα ψηλά.
«Τι είναι αυτά τα γυάλινα κεριά;» ρώτησε ο Ρουν.
Ο Ακόλουθος Άρμεν καθάρισε το λαιμό του. «Τη νύχτα πριν ένας ακόλουθος πει τους όρκους του πρέπει να κάνει μια ολονυχτία στην κρύπτη. Δεν επιτρέπονται φανάρια, ούτε πυρσοί, λυχνάρι ή λιανοκέρι ... μόνο ένα κερί από οψιδιανό. Πρέπει να περάσει τη νύχτα στο σκοτάδι, εκτός αν μπορέσει ν' ανάψει αυτό το κερί. Κάποιοι προσπαθούν. Οι ανόητοι και οι πεισματάρηδες, αυτοί που έχουν σπουδάσει αυτά τα υποτιθέμενα υψηλά μυστήρια, συχνά κόβουν τα δάχτυλά τους, γιατί οι άκρες των κεριών λέγεται πως είναι κοφτερές σαν ξυράφια. Κι ύστερα, με ματωμένα χέρια, περιμένουν μέχρι την αυγή, μελαγχολώντας με την αποτυχία τους. Οι σοφότεροι απλώς πέφτουν για ύπνο ή περνούν το βράδυ με προσευχή, αλλά κάθε χρόνο υπάρχουν πάντα μερικοί που πρέπει να προσπαθήσουν.»
«Ναι.» Ο Πέιτ είχε ακούσει τις ίδιες ιστορίες. «Αλλά ποιο το νόημα ενός κεριού που δεν ανάβει;»
«Είναι ένα μάθημα» είπε ο Άρμεν «το τελευταίο μάθημα που πρέπει να πάρουμε πριν φορέσουμε την αλυσίδα του μέιστερ. Το γυάλινο κερί συμβολίζει την αλήθεια και τη γνώση, σπάνια, όμορφα και εύθραυστα πράγματα. Έχει το σχήμα κεριού για να μας θυμίζει ότι ένας μέιmερ πρέπει να διαλύει τα σκοτάδια όπου υπηρετεί, και είναι κοφτερό για να μας θυμίζει ότι η γνώση μπορεί να είναι επικίνδυνη. Οι σοφοί άντρες γίνονται υπερόπτες με τις γνώσεις τους, αλλά ένας μέιστερ πρέπει να παραμένει πάντα ταπεινός. Το γυάλινο κερί μάς το θυμίζει αυτό. Ακόμα κι αφού δώσει τους όρκους του, φορέσει την αλυσίδα και φύγει για να υπηρετήσει, ο μέιστερ θα θυμάται το σκοτάδι στην ολονυχτία του, θα θυμάται ότι δεν μπορούσε με τίποτα ν' ανάψει αυτό το κερί. .. Γιατί ακόμα και με τη γνώση, κάποια πράγματα είναι αδύνατα.» Ο Τεμπέλης Λήο έβαλε τα γέλια. «Αδύνατα για σένα, εννοείς. Είδα αυτό το κερί να καίει με τα ίδια μου τα μάτια.»
«Είδες κάποιο κερί να καίει, δεν αμφιβάλλω» είπε ο Άρμεν. «Κάποιο φτιαγμένο από μαύρο κερί, ίσως.»
«Ξέρω τι είδα. Το φως ήταν περίεργο και έντονο, πολύ πιο έντονο απ' οποιοδήποτε κερί από κερήθρα ή ζωικό λίπος. Έριχνε περίεργες σκιές και η φλόγα δεν τρεμόπαιζε καθόλου, ούτε καν όταν ήρθε ένα ρεύμα απ' την ανοιχτή πόρτα πίσω μου.»
Ο Άρμεν σταύρωσε τα χέρια του. «Ο οψιδιανός δεν καίγεται.»
«Δρακόγυαλο .. είπε ο Πέιτ. «Ο κόσμος το λέει δρακόγυαλο.» Κατά κάποιο τρόπο, αυτό φαινόταν σημαντικό.
«'Οντως» αναλογίστηκε ο Αλλέρας η Σφίγγα «Κι αν υπάρχουν πάλι δράκοι στον κόσμο ... »
«Δράκοι και σκοτεινότερα όντα» είπε ο Λήο. «Τα γκρίζα πρόβατα έχουν κλείσει τα μάτια τους, αλλά το μαντρόσκυλο βλέπει την αλήθεια. Ξυπνάνε παλιές δυνάμεις. Οι σκιές αναδεύονται. Μια εποχή θαυμάτων και τρόμου πλησιάζει, μια εποχή θεών και ηρώων.»

ΥΣ. Αν και δεν είναι κάποια διαπίστωση ιδιαίτερης ουσίας, νομίζω πως μέχρι στιγμής έχουμε το POV ενός μέιστερ, του Κρέσσεν. Απλώς δεν είναι κανονικό POV, με την έννοια ότι μπαίνουμε στο μυαλό του μόνο στον πρόλογο του δεύτερου βιβλίου.

[Σιέρα]

[member=2126]Laiono[/member]




Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη θεωρία σχετικά με τους μέιστερ, αλλά πολλές εκδοχές που όλες στηρίζονται στα λόγια του Μάργουην.




Για αυτό συμφωνώ με την άποψη του [member=2820]odykal[/member]  σχετικά με τον διαχωρισμό σε δύο θεωρίες.


Το αρχικό μου ποστ είναι βασικά ένα προσχέδιο, το έγραψα επειδή είχε ζητηθεί στο θέμα με τις θεωρίες. Από εκεί και έπειτα υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις.


Όσο για την Μπάρμπεϋ, δεν διαφωνώ ότι φαίνεται πικραμένη σχετικά με το προξενιό Σταρκ-Τάλλυ, αλλά δεν είναι διόλου απίθανο οι μέιστερ γενικά να επηρεάζουν τους άρχοντες τους οποίους υπηρετούν.


Ειδικότερα σε ότι αφορά τα προξενία, την συγκεκριμένη περίοδο έχουμε:

• Τον Οίκο Ταργκάρυεν να δημιουργεί δεσμό χάρη στον γάμο Ραίγκαρ-Έλια με τον Οίκο Μαρτέλ
  
• Την αποτυχημένη προσπάθεια του Τάηγουην να παντρέψει τον Τζέιμυ με την Λάισα
  
• Το προξενιό Μπράντον--Κάτλυν
  

Με εξαίρεση τον πρώτο γάμο, βλέπουμε ότι δημιουργείται μια συμμαχία ανάμεσα σε Βορρά, Ποτάμια και Γουέστερλαντς. Αν και τελικά οι Λάννιστερ δεν συμπεριλήφθηκαν στην συμμαχία, αντικαταστάθηκαν από τον Οίκο Άρρυν. Και ας μη ξεχνάμε ότι αυτός που έπεισε τον Αίρυς να ανοίξει τις πύλες στον Τάηγουην ήταν ο Παϊσέλ.







Όσο για το δεύτερο σκέλος, διόλου απίθανο οι μέιστερ να ξέρουν πως να εξοντώσουν ένα δράκο.


Γνωρίζουμε πως ο Αίγκον ΙΙΙ απεχθανόταν τους δράκους επειδή ήταν μπροστά όταν ένας δράκος κατασπάραξε την μητέρα του.





Η τραυματική εμπειρία όχι μόνο στιγμάτισε τον νεαρό βασιλιά, αλλά εικάζεται ότι ήταν υπαίτιος για τον θάνατο του τελευταίου δράκου. Εαν όντως δηλητηρίασε τον δράκο, ίσως όπως ο Μάργουην άφησε να εννοηθεί, να τον βοήθησαν οι μέιστερ.


Στο 2ο βιβλίο μαθαίνουμε ότι η μαγεία της φωτιάς και η παραγωγή υγρής φωτιάς έχουν ισχυροποιηθεί και υπάρχει άμεση σύνδεση με τους δράκους της Νταινέρυς.


Στο τρίτο βιβλίο ο Θόρος παραδέχεται ότι η ανάσταση του Μπέρικ δεν ήταν κάτι που περίμενε ότι θα πετύχει.


Το απόσπασμα από το 4ο βιβλίο, όντως δείχνει την προσπάθεια των μέιστερ να αποκρύψουν την επιστροφή της μαγείας. Ακόμα και εαν ο Λήο Ταϊρέλ δεν είναι ο πιο αξιόπιστος χαρακτήρας, υπάρχουν και άλλες αναφορές για τα κεριά που καίνε.


Επίσης ο Λήο φαίνεται να αναφέρεται και στους Άλλους. Αν δεν κάνω λάθος είναι από τους λίγους ευγενείς πέρα από το Τείχος που ενδεχομένως να γνωρίζει ότι κάτι ύπουλο παίζει. Το θέμα είναι από που έμαθε ότι παλιές δυνάμεις ξυπνάνε/





Όντως  ο  Κρέσσεν είναι ο πρώτος μέϊστερ που έχει κεφάλαια, το είχα ξεχάσει!
Ίσως η σκηνή όπου προσπαθεί να ξεκάνει την Μελισάντρα να έχει διττή σημασία, αν και όταν την διάβασα πρώτη φορά νόμιζα ότι απλά πρόκειται για ένα άνθρωπο που θέλει να προστατέψει τον Στάννις.


Μια κάπως παρατραβηγμένη θεωρία που δεν την πιστεύω απόλυτα αλλά θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον.


Ο Κρέσσεν αναφέρεται ξανά στο 4ο βιβλίο.
Ο Πέητ φροντίζει τον Μεϊστερ Γουόλγκρεηβ, έναν άντρα που λόγω προχωρημένης ηλικίας, μπερδεύει τον Πέητ με τον Κρέσσεν.


Σε ένα σεντούκι ο Πέητ βρίσκει μεταξύ άλλων μια μπούκλα δεμένη με κορδέλα και ένα καδράκι που απεικονίζει μια γυναίκα. Η θεωρία είναι ότι ο Γουόλγκρεηβ δεν είναι άλλος παρά ο πατέρας του Μέιστερ του Ρίκαρντ Σταρκ,

Το πρόβλημα με τον κώδικα διορθώθηκε - mod

[odykal]

[member=157]Σιέρα[/member]

Συμφωνώ στο ό,τι οι μέιστερ επηρεάζουν/συμβουλεύουν τους άρχοντες τους οποίους υπηρετούν, αυτό είναι άλλωστε ένα από τα βασικά τους καθήκοντα, απλά είναι εντελώς διαφορετικό να υπάρχει μια οργανωμένη συνωμοσία των μέιστερ με απώτερο  σκοπό την καταστροφή των Ταργκάρυεν (μέσω της καθοδήγησης των αρχόντων). Προσωπικά δεν ασπάζομαι την συγκεκριμένη θεωρία, αλλά αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό.

Όσον αφορά τα προξενιά και την προσπάθεια δημιουργίας ισχυρών σχέσεων ανάμεσα σε ορισμένους από τους μεγάλους Οίκους του Γουέστερος, να συμπληρώσω μόνο ότι οι γάμοι ανάμεσα στους Οίκους αυτούς ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστοι (συνήθως οι άρχοντες των μεγάλων Οίκων παντρεύονταν γυναίκες των οποίων η καταγωγή ανάγεται σε μικρότερους Οίκους της δικής τους επικράτειας – πχ. Ο Χόστερ είναι παντρεμένος με την Μινίσα Γουέντ, ο Μπέιλον με την Αλαννύς Χάρλοου, ο Στέφον με την Κασσάνα Έστερμοντ, ο Μέις με την Άλερι Χάιταουερ κλπ), ενώ στο ίδιο πλαίσιο μπορεί να τοποθετηθεί και το fostering του Ρόμπερτ και του Νεντ στο Έυρι από τον Τζον Άρρυν.

[Ξέχασα να το κάνω παραπάνω: για περισσότερες λεπτομέρειες πάνω σε αυτή τη θεωρία (Southron Ambitions) μπορεί κανείς να ανατρέξει στο παρακάτω λινκ:  http://towerofthehand.com/blog/2012/01/0...ambitions/ ]

Σχετικά με τον Λήο Ταϊρέλ, όπως το βλέπω εγώ δεν μου φαίνεται αρκετά πιθανό να γνωρίζει για την επερχόμενη κάθοδο των Άλλων όταν αναφέρεται στις “παλιές δυνάμεις”, θεωρώ πιο πιθανό να άκουσε κάτι παρόμοιο από το στόμα του Μάργουιν και απλώς να το μετέφερε στους υπόλοιπους. Γενικότερα, ο τρόπος που τον έχει μέχρι στιγμής παρουσίασει ο Μάρτιν σαν χαρακτήρα δεν μου γεμίζει και πολύ το μάτι.