Επεισόδιο 10ο - The Black Queen

[nirne]

Συζήτηση για το 10ο επεισόδιο του πρώτου κύκλου της σειράς, The Black Queen.

Το θρεντ αυτό είναι ασφαλές απέναντι στα σπόιλερ, αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπονται οι πληροφορίες για την εξέλιξη της υπόθεσης της σειράς. Όταν είναι ανάγκη να δοθεί κάποιο σπόιλερ, παρακαλούμε πολύ να γίνει μόνο σε πλαίσιο σπόιλερ κι αφού υπάρξει προειδοποίηση έξω απ' αυτό.

[odykal]

Ένα επεισόδιο για το οποίο ομολογώ έχω κάποια ανάμεικτα συναισθήματα. Δεδομένου ότι ακολουθεί αρκετά πιστά το υλικό του F&B είναι μάλλον υπερβολή να πει κανείς ότι δεν ήταν καλό (όπως και η σεζόν συνολικά). Από την άλλη (όπως και για το 9ο επεισόδιο), υπάρχουν ορισμένες επεμβάσεις οι οποίες δεν είμαι σίγουρος αν χρειαζόταν να γίνουν.

1. Χωρίς αμφιβολία η κορυφαία στιγμή του επεισοδίου είναι οι σκηνές ανάμεσα στον Lucerys και τον Aemond στο φινάλε, τόσο στην αυλή του Borros όσο και στον αέρα. Ήταν ακριβώς όπως θα έπρεπε ήταν. Σκοτεινές, απειλητικές και αγχωτικές (το σχετικό απόσπασμα από το F&B σε κουτάκι σπόιλερ για να μην πιάνει χώρο):

Show Content

SpoilerThe Stranger had other plans. For surely it was his dread hand behind the ill chance that brought the two princelings together at Storm’s End, when the dragon Arrax raced before a gathering storm to deliver Lucerys Velaryon to the safety of the castle yard, only to find Aemond Targaryen there before him.
Borros Baratheon was a man of much different character than his father. “Lord Boremund was stone, hard and strong and unmoving,” Septon Eustace tells us. “Lord Borros was the wind that rages and howls and blows this way and that.” Prince Aemond had been uncertain what sort of welcome he would receive when he set out, but Storm’s End welcomed him with feasts and hunts and jousting.
Lord Borros proved more than willing to entertain his suit. “I have four daughters,” he told the prince. “Choose any one you like. Cass is oldest, she’ll be first to flower, but Floris is prettier. And if it’s a clever wife you want, there’s Maris.”
Rhaenyra had taken House Baratheon for granted for too long, his lordship told Aemond. “Aye, Princess Rhaenys is kin to me and mine, some great-aunt I never knew was married to her father, but the both of them are dead, and Rhaenyra…she’s not Rhaenys, is she?” He had nothing against women, Lord Borros went on to say; he loved his girls, a daughter is a precious thing…but a son, ahhh…should the gods ever grant him a son of his own blood, Storm’s End would pass to him, not to his sisters. “Why should the Iron Throne be any different?” And with a royal marriage in the offing…Rhaenyra’s cause was lost, she would see that when she learned that she had lost Storm’s End, he would tell her so himself…bow down to your brother, aye, it’s for the best, his girls would fight with each other sometimes, the way girls do, but he saw to it they always made peace afterward…
We have no record of which daughter Prince Aemond finally decided on (though Mushroom tells us that he kissed all four, to “taste the nectar of their lips”), save that it was not Maris. Munkun writes that the prince and Lord Borros were haggling over dates and dowries on the morning Lucerys Velaryon appeared. Vhagar sensed his coming first. Guardsmen walking the battlements of the castle’s mighty curtain walls clutched their spears in sudden terror when she woke with a roar that shook the very foundations of Durran’s Defiance. Even Arrax quailed before that sound, we are told, and Luke plied his whip freely as he forced him down.
Mushroom would have us believe that the lightning was flashing to the east and a heavy rain falling as Lucerys leapt off his dragon, his mother’s message clutched in his hand. He must surely have known what Vhagar’s presence meant, so it would have come as no surprise when Aemond Targaryen confronted him in the Round Hall, before the eyes of Lord Borros, his four daughters, septon, and maester, and twoscore knights, guards, and servants. (Amongst those who witnessed the meeting was Ser Byron Swann, second son of Lord of Stonehelm in the Dornish Marches, who would have his own small part to play later in the Dance.) So here for once we need not rely entirely on Grand Maester Munkun, Mushroom, and Septon Eustace. None of them were present at Storm’s End, but many others were, so we have no shortage of firsthand accounts.
“Look at this sad creature, my lord,” Prince Aemond called out. “Little Luke Strong, the bastard.” To Luke he said, “You are wet, bastard. Is it raining or did you piss youself in fear?”
Lucerys Velaryon addressed himself only to Lord Baratheon. “Lord Borros, I have brought you a message from my mother, the queen.”
“The whore of Dragonstone, he means.” Prince Aemond strode forward and made to snatch the letter from Lucerys’s hand, but Lord Borros roared a command and his knights intervened, pulling the princelings apart. One brought Rhaenyra’s letter to the dais, where his lordship sat upon the throne of the storm kings of old.
No man can truly know what Borros Baratheon was feeling at that moment. The accounts of those who were there differ markedly one from the other. Some say his lordship was red-faced and abashed, as a man might be if his lawful wife found him abed with another woman. Others declare that Borros appeared to be relishing the moment, for it pleased his vanity to have both king and queen seeking his support. Mushroom (who was not there) says he was drunk. Septon Eustace (who was not there) says he was fearful.
Yet all the witnesses agree on what Lord Borros said and did. Never a man of letters, he handed the queen’s letter to his maester, who cracked the seal and whispered the message into his lordship’s ear. A frown stole across Lord Borros’s face. He stroked his beard, scowled at Lucerys Velaryon, and said, “And if I do as your mother bids, which one of my daughters will you marry, boy?” He gestured at the four girls. “Pick one.”
Prince Lucerys could only blush. “My lord, I am not free to marry,” he replied. “I am betrothed to my cousin Rhaena.”
“I thought as much,” Lord Borros said. “Go home, pup, and tell the bitch your mother that the Lord of Storm’s End is not a dog that she can whistle up at need to set against her foes.” And Prince Lucerys turned to take his leave of the Round Hall.
But Prince Aemond drew his sword and said, “Hold, Strong. First pay the debt you owe me.” Then he tore off his eye patch and flung it to the floor, to show the sapphire beneath. “You have a knife, just as you did then. Put out your eye, and I will let you leave. One will serve. I would not blind you.”
Prince Lucerys recalled his promise to his mother. “I will not fight you. I came here as an envoy, not a knight.”
“You came here as a craven and a traitor,” Prince Aemond answered. “I will have your eye or your life, Strong.”
At that Lord Borros grew uneasy. “Not here,” he grumbled. “He came as an envoy. I want no blood shed beneath my roof.” So his guards put themselves between the princelings and escorted Lucerys Velaryon from the Round Hall, back to the castle yard where his dragon, Arrax, was hunched down in the rain, awaiting his return.
And there it might have ended, but for the girl Maris. The secondborn daughter of Lord Borros, less comely than her sisters, she was angry with Aemond for preferring them to her. “Was it one of your eyes he took, or one of your balls?” Maris asked the prince, in tones sweet as honey. “I am so glad you chose my sister. I want a husband with all his parts.”
Aemond Targaryen’s mouth twisted in rage, and he turned once more to Lord Borros, asking for his leave. The Lord of Storm’s End shrugged and answered, “It is not for me to tell you what to do when you are not beneath my roof.” And his knights moved aside as Prince Aemond rushed to the doors.
Outside the storm was raging. Thunder rolled across the castle, the rain fell in blinding sheets, and from time to time great bolts of blue-white lightning lit the world as bright as day. It was bad weather for flying, even for a dragon, and Arrax was struggling to stay aloft when Prince Aemond mounted Vhagar and went after him. Had the sky been calm, Prince Lucerys might have been able to outfly his pursuer, for Arrax was younger and swifter…but the day was “as black as Prince Aemond’s heart,” says Mushroom, and so it came to pass that the dragons met above Shipbreaker Bay. Watchers on the castle walls saw distant blasts of flame, and heard a shriek cut the thunder. Then the two beasts were locked together, lightning crackling around them. Vhagar was five times the size of her foe, the hardened survivor of a hundred battles. If there was a fight, it could not have lasted long.
Arrax fell, broken, to be swallowed by the storm-lashed waters of the bay. His head and neck washed up beneath the cliffs below Storm’s End three days later, to make a feast for crabs and seagulls. Mushroom claims that Prince Lucerys’s corpse washed up as well, and tells us that Prince Aemond cut out his eyes and presented them to Lady Maris on a bed of seaweed, but this seems excessive. Some say Vhagar snatched Lucerys off his dragon’s back and swallowed him whole. It has even been claimed that the prince survived his fall, swam to safety, but lost all memory of who he was, spending the rest of his days as a simpleminded fisherman.

Η βασική διαφορά μεταξύ της σειράς και του F&B είναι ότι ο Aemond είχε απειλήσει δημοσίως τον Lucerys πως είτε θα πάρει το ένα μάτι του ως αντάλλαγμα για εκείνο που είχε χάσει ο ίδιος είτε θα πάρει τη ζωή του (“I will have your eye or your life, Strong.”). Αυτό σημαίνει ότι όταν ο Aemond απογειώθηκε με την Vhagar για να κυνηγήσει τον Luke είχε την πρόθεση να τον σκοτώσει (λίγο δύσκολο να του αφαιρέσει ένα μάτι στον αέρα υπό συνθήκες καταιγίδας), όπως και έπραξε. Στη σειρά αυτό που φάνηκε είναι ότι τόσο ο Aemond όσο και ο Luke έχασαν τον έλεγχο των δράκων τους με αποτέλεσμα ο θάνατος του δεύτερου να έρθει τελικά ως ατύχημα. Αυτή η ερμηνεία του συμβάντος είχε προοικονομηθεί από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, όταν ο Viserys μπροστά στον Balerion είχε αναφέρει στη Rhaenyra πως η πεποίθηση ότι οι Targaryen ελέγχουν τους δράκους είναι μία ψευδαίσθηση καθώς οι δράκοι είναι ζωντανά πλάσματα που έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν δικές τους πρωτοβουλίες.

Στην εκδοχή της σειράς επομένως ο Aemond δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει τον Luke αλλά να τον τρομάξει, και γι’ αυτό αφαίρεσαν τη δημόσια ρητή απειλή του Aemond για τη ζωή του Luke καθώς είναι προφανές πως αυτή δεν ταιριάζει με το τι ήθελε να παρουσιάσει η σειρά. Στο Inside the Episode του τελευταίου επεισοδίου ο Ryan Condal, από τους βασικούς συντελεστές της σειράς και σεναριογράφος του 10ου επεισοδίου αναφέρει πως δεν πιστεύει ότι ο Aemond ήθελε στην τελική να σκοτώσει τον Luke: “Maybe he was trying to scare Luke, but I don’t think … I don’t think ultimately he intended to kill him” (λίγο πριν το 8:00):

https://www.youtube.com/watch?v=cXseQNtkDYU&t=470s

Αν και κατανοώ την ιδέα περί μη πραγματικού ελέγχου των δράκων από τους Targaryen (απ’ ότι φαίνεται έχει κάποια βάση και στο lore του ASOIAF), δεν είμαι βέβαιος ότι η συγκεκριμένη σκηνή ήταν η κατάλληλη για να δοθεί το συγκεκριμένο concept δεδομένου ότι επηρεάζει άμεσα τον χαρακτήρα του Aemond. Εάν υπάρχει ένα γεγονός που σημαδεύει τον Aemond ως χαρακτήρα στη ζωή του είναι η ηθελημένη δολοφονία του Luke, καθώς τον καθιερώνει ως έναν επικίνδυνο, παρορμητικό και αδίστακτο δρακοαναβάτη που δεν έχει ιδιαίτερους ενδοιασμούς για να σκοτώσει έναν τόσο κοντινό του συγγενή. Με άλλα λόγια, ο Aemond του F&B μάλλον δεν θα κοιτούσε ποτέ τρομαγμένος τα κομμάτια του διαλυμένου Arrax να πέφτουν στο κενό μετά την φονική επίθεση του.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το ενδεχόμενο η σειρά να παρουσιάσει το περιστατικό αυτό ως τον λόγο για τον οποίο ο Aemond γίνεται αργότερα ο χαρακτήρας που είναι ήδη στο ίδιο χρονικό σημείο στο F&B, ενστερνιζόμενος πλήρως την ταμπέλα του αδίστακτου συγγενοκτόνου. Κάτι τέτοιο φαίνεται να υπονοεί και ο Ryan Condal στο προαναφερθέν Inside the Episode:

“I think what you are seeing in that moment, there, is the last vestiges of the little boy that’s left in Aemond”.

Εάν όντως ο Aemond καταλήξει με κάποια καθυστέρηση να γίνει στη σειρά το ίδιο άτομο που είναι και στο F&B τότε η αλλαγή δεν θα έχει φοβερές επιπτώσεις στον χαρακτήρα του (θα αλλάξει βέβαια τον αντίκτυπο άλλων γεγονότων που συνδέονται άμεσα με τον θάνατο του Lycerys). Αλλά αυτό θα πρέπει να περιμένουμε να το δούμε στην επόμενη σεζόν όταν αυτή βγει.

2. Μία θεματική που έθιξε αρκετά το τελευταίο επεισόδιο είναι η προσήλωση της Rhaenyra στο όνειρο του Aegon που της αποκάλυψε ο πατέρας της. Έτσι εξηγείται η απόπειρά της να μην επιδιώξει εξ αρχής μία ανοιχτή σύγκρουση με τον Aegon ώστε να κρατήσει το Βασίλειο ενωμένο. Εκεί παρατηρείται όμως μία διαφορετική αντίληψη για το πώς θα πρέπει να κινηθούν ανάμεσα στη Rhaenyra και τον Daemon, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται δεν γνωρίζει για το όνειρο του Aegon (εδώ μπαίνει μεταξύ άλλων και το ερώτημα κατά πόσο ο Viserys θεωρούσε τον Daemon διάδοχό του αφού ουδέποτε του αποκάλυψε το όνειρο), με αποτέλεσμα ο δεύτερος να πνίξει για λίγα δευτερόλεπτα τη Rhaenyra. Δεδομένου ότι ένα από τα λίγα (εάν όχι το μόνο) πράγματα που εξιλεώνουν τον Daemon για την γενικότερη συμπεριφορά του και τον καθιστούν έναν γκρι χαρακτήρα είναι η αγάπη του για την οικογένειά του, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο το συγκεκριμένο συμβάν είναι on character. Έχει ενδιαφέρον το πώς θα δώσουν την σχέση τους στο εξής ή αν δεν θα επιμείνουν στο συμβάν θεωρώντας το «φυσιολογικό». Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμα της Rhaenyra για το αν θα επιχειρήσει να κρατήσει με κάθε κόστος το Βασίλειο ενωμένο στη βάση του ονείρου του Aegon λύνεται στο τέλος του επεισοδίου με την είδηση του θανάτου του Luke.

3. Η στάση της Rhaenys (και κατ’ επέκταση του Corlys) στην επιλογή στρατοπέδου αξίζει επίσης σχολιαστεί. Ενώ στην αρχή του επεισοδίου φαίνεται να κρατά μια ουδέτερη στάση προς τις δύο πλευρές (συνεχίζοντας από εκεί που ξεκίνησε στο προηγούμενο επεισόδιο με την απόφασή της να μην κάψει ζωντανούς τους Πρασίνους), προς το τέλος παίρνει συνειδητά την απόφαση να στηρίξει τη Rhaenyra, πείθοντας επιπλέον στην πορεία και τον σύζυγό της. Δεδομένου ότι το πέρασμα από την απροθυμία στην οριστική απόφαση ήρθε σχετικά γρήγορα, ενδεχομένως η Rhaenys δεν είναι απολύτως ταγμένη (εσωτερικά τουλάχιστον) με το στρατόπεδο της Rhaenyra, αλλά καθώς τα εγγόνια της από την πλευρά του γιου της είναι άμεσα εμπλεκόμενα σε όποιον πόλεμο ξεσπάσει λόγω των αξιώσεων που έχουν επί της διαδοχής του Σιδερένιου Θρόνου και του Driftmark, μάλλον δεν έχει και πολλές επιλογές (όπως και ο Corlys).

4. Η όλη πλοκή με τους unclaimed δράκους περί το Dragonstone (που βλέπουμε να ξεκινάει σιγά-σιγά με τον Daemon και τον Vermithor, τον δράκο του προκατόχου του Viserys, Jaehaerys) είναι ίσως από τις πιο δύσκολες για να διασκευαστούν από το F&B στην οθόνη, επομένως θα έχει ενδιαφέρον για το πώς θα την χειριστούν στη σειρά.

[libarchiv]

Ήδη από τον τίτλο του επεισοδίου, έχουμε μια ωραία αντιπαραβολή με το προηγούμενο (The Green Council - The Black Queen), καθώς εδώ φαίνεται ότι ελέγχει την κατάσταση η Rhaenyra, σε αντίθεση με το προηγούμενο επεισόδιο όπου στην πραγματικότητα τον έλεγχο έχει ο Otto και το συμβούλιο του (ακόμα και αν φαινομενικά δείχνει να ... υποχωρεί στην απαίτηση της Alicent)... Εδώ λοιπόν, η Rhaenyra, ακόμα και την ώρα του πόνου από τον πρόωρο τοκετό καθώς και από τα πολλαπλά "χτυπήματα" που δέχεται, διατηρεί την ψυχραιμία της, σκέφτεται το καλό για το βασίλειο και δηλώνει ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσει στάχτες και οστά. Βέβαια, αυτή η φράση (κάπως παραλλαγμένη) μας είναι αρκετά γνώριμη από το Game of Thrones όπου η Daenerys την επαναλάμβανε αρκετά συχνά και δεδομένων όσων γνωρίζουμε, μπορώ να πω ότι δημιουργεί υποψίες για την συνέχεια... (ιδίως μετά και τις τελευταίες σκηνές του επεισοδίου με τον χαμό του Lucerys, το βλέμμα της Rhaenyra θύμιζε κάτι από Daenerys)
Επίσης μας δίνει μια αντιπαραβολή και με τον Daemon, τόσο όσον αφορά τους χαρακτήρες τους, όσο και στο γεγονός ότι ο Viserys φαίνεται να μην του είχε εμπιστευτεί την γνώση για το τραγούδι του Πάγου και της Φωτιάς.

ορισμένα ακόμα σημεία του επεισοδίου που αξίζουν αναφοράς

- Το φωτισμένο τραπέζι - χάρτης του Westeros στο Dragonstone
- Η παρέμβαση του άρχοντα Corlys και η είδηση ότι ελέγχουν πλήρως τις θαλάσσιες οδούς
- Η προσπάθεια του Daemon να φέρει με το μέρος τους περισσότερους δράκους και συγκεκριμένα του Vermithor όπως αναφέρει παραπάνω ο odykal (κάπου σ' αυτό το σημείο είδα την ανάρτηση σου) και που από ότι καταλαβαίνω μάλλον πρόκειται για έναν δράκο που θα μπορούσε να εξισορροπήσει λίγο την δυναμική που προσδίδει η Vhagar γιατί
- Το μέγεθος της Vhagar σε σύγκριση με τον Arrax και η αναμέτρηση τους που μας δείχνει ότι η υπεροχή που υποστηρίζει ότι έχουν ο Daemon δεν είναι απόλυτα ακριβής καθώς η υπεροχή που προσδίδουν οι δράκοι δεν εξαρτάται μόνο από τους αριθμούς...

τέλος παραθέτοντας και από τον odykal

Στη σειρά αυτό που φάνηκε είναι ότι τόσο ο Aemond όσο και ο Luke έχασαν τον έλεγχο των δράκων τους με αποτέλεσμα ο θάνατος του δεύτερου να έρθει τελικά ως ατύχημα. Αυτή η ερμηνεία του συμβάντος είχε προοικονομηθεί από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, όταν ο Viserys μπροστά στον Balerion είχε αναφέρει στη Rhaenyra πως η πεποίθηση ότι οι Targaryen ελέγχουν τους δράκους είναι μία ψευδαίσθηση καθώς οι δράκοι είναι ζωντανά πλάσματα που έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν δικές τους πρωτοβουλίες.

Αυτό το υπερθεματίζει και η απάντηση της Rhaenyra στην πρόταση για χρήση των δράκων: ο Viserys μιλούσε συχνά για τις ιστορίες της Valyria, τις ξέρω καλά. Όταν οι δράκοι πήγαιναν σε πόλεμο, καίγονταν τα πάντα

2. Μία θεματική που έθιξε αρκετά το τελευταίο επεισόδιο είναι η προσήλωση της Rhaenyra στο όνειρο του Aegon που της αποκάλυψε ο πατέρας της. Έτσι εξηγείται η απόπειρά της να μην επιδιώξει εξ αρχής μία ανοιχτή σύγκρουση με τον Aegon ώστε να κρατήσει το Βασίλειο ενωμένο. Εκεί παρατηρείται όμως μία διαφορετική αντίληψη για το πώς θα πρέπει να κινηθούν ανάμεσα στη Rhaenyra και τον Daemon, ο οποίος απ’ ότι φαίνεται δεν γνωρίζει για το όνειρο του Aegon (εδώ μπαίνει μεταξύ άλλων και το ερώτημα κατά πόσο ο Viserys θεωρούσε τον Daemon διάδοχό του αφού ουδέποτε του αποκάλυψε το όνειρο), με αποτέλεσμα ο δεύτερος να πνίξει για λίγα δευτερόλεπτα τη Rhaenyra. Δεδομένου ότι ένα από τα λίγα (εάν όχι το μόνο) πράγματα που εξιλεώνουν τον Daemon για την γενικότερη συμπεριφορά του και τον καθιστούν έναν γκρι χαρακτήρα είναι η αγάπη του για την οικογένειά του, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο το συγκεκριμένο συμβάν είναι on character. Έχει ενδιαφέρον το πώς θα δώσουν την σχέση τους στο εξής ή αν δεν θα επιμείνουν στο συμβάν θεωρώντας το «φυσιολογικό». Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμα της Rhaenyra για το αν θα επιχειρήσει να κρατήσει με κάθε κόστος το Βασίλειο ενωμένο στη βάση του ονείρου του Aegon λύνεται στο τέλος του επεισοδίου με την είδηση του θανάτου του Luke.

νομίζω ότι το βλέμμα της στο τέλος, μας δίνει την απάντηση

[odykal]

1.

- Η προσπάθεια του Daemon να φέρει με το μέρος τους περισσότερους δράκους και συγκεκριμένα του Vermithor όπως αναφέρει παραπάνω ο odykal (κάπου σ' αυτό το σημείο είδα την ανάρτηση σου) και που από ότι καταλαβαίνω μάλλον πρόκειται για έναν δράκο που θα μπορούσε να εξισορροπήσει λίγο την δυναμική που προσδίδει η Vhagar γιατί

Αν και δεν είμαι σίγουρος για το ακριβές μέγεθος του Vermithor, νομίζω ότι είναι μεγαλύτερος και από τον Caraxes και την Meleys που για την ώρα είναι οι μεγαλύτεροι δράκοι με αναβάτη στο στρατόπεδο των Μαύρων. Επομένως αν όντως καταφέρουν να βρουν κάποιον δρακοαναβάτη για τον Vermithor θα είναι σημαντικό επίτευγμα. Πάντως, ακόμη και ένας δράκος με το μέγεθος του Caraxes ή της Meleys θα είχε κάποιες τύχες σε δρακομαχία ένας προς ένας με την Vhagar απλά οι πιθανότητες δεν θα ήταν με το μέρος τους.

2. 

νομίζω ότι το βλέμμα της στο τέλος, μας δίνει την απάντηση

Ξεκάθαρα, ενώ έχει ενδιαφέρον ότι η ιδέα να είναι ο Daemon εκείνος που μεταφέρει την είδηση του θανάτου του Luke στη Rhaenyra μπροστά στο τζάκι ανήκει στον Matt Smith που υποδύεται τον Daemon στη σειρά, σύμφωνα με πρόσφατη συνέντευξη των Emma D’Arcy: https://www.gq-magazine.co.uk/culture/ar...-interview

3. Μία δεύτερη πρόσφατη συνέντευξη του βασικού συντελεστή της σειράς Ryan Condal, στην οποία σχολιάζονται μεταξύ άλλων ορισμένες διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στη σειρά και το βιβλίο (πχ. οι προθέσεις του Aemond στον θάνατο του Luke και το πνίξιμο της Rhaenyra από τον Daemond), για όποιον ενδιαφέρεται: https://variety.com/2022/tv/news/house-o...235412136/

[libarchiv]

Αν και δεν είμαι σίγουρος για το ακριβές μέγεθος του Vermithor, νομίζω ότι είναι μεγαλύτερος και από τον Caraxes και την Meleys που για την ώρα είναι οι μεγαλύτεροι δράκοι με αναβάτη στο στρατόπεδο των Μαύρων. Επομένως αν όντως καταφέρουν να βρουν κάποιον δρακοαναβάτη για τον Vermithor θα είναι σημαντικό επίτευγμα. Πάντως, ακόμη και ένας δράκος με το μέγεθος του Caraxes ή της Meleys θα είχε κάποιες τύχες σε δρακομαχία ένας προς ένας με την Vhagar απλά οι πιθανότητες δεν θα ήταν με το μέρος τους.

Σε spoiler μια σύγκριση των μεγεθών των δράκων που εμφανίζονται στο House of the Dragon:

Show Content

Spoilerhttps://wikiofthrones.com/heres-a-size-by-size-comparison-of-all-17-dragons-in-house-of-the-dragon-season-1

από την οποία φαίνεται ότι ο Vermithor έρχεται αμέσως μετά την Vhagar, ενώ εδώ υπάρχει μια εικόνα που δείχνει όλους τους δράκους του westeros:

Show Content

Spoiler
https://www.reddit.com/r/asoiaf/comments...lers_main/

[Raiden]

Είδα κι εγώ σήμερα το επεισόδιο. Περιττό να πω ότι είναι αρκετά loosely-based η εξέλιξη της ιστορίας στη σειράς σε αντίθεση με το βιβλίο. Επίσης, δεν έχουν μεταγραφεί σωστά τα ονόματα τοπωνυμίων και των δράκων σύμφωνα με το βιβλίο.
Έχετε να δείτε πολλά ακόμα. Στο Χάρενχαλ έχει να γίνει χαμός.

[libarchiv]

Ένας σύνδεσμος σχετικά με το τραγούδι που ακούστηκε από τον Daemon στο επεισόδιο όταν προσεγγίζει τον Vermithor :
https://wikiofthrones.com/daemon-song-ve...episode-10
Έχει την μετάφραση στα αγγλικά καθώς καθώς και ορισμένες θεωρίες γύρω από το τραγούδι.
Σε ελεύθερη απόδοση, αφού προσφωνεί τον Vermithor ως φτερωτό αρχηγό με πύρινη ανάσα και τον χαρακτηρίζει ως το τρίτο κεφάλι στο οποίο τραγουδούν δύο άλλα (να εννοεί εδώ τον εαυτό του και τον Caraxes ; ) τον καλεί να ακούσει την φωνή του και τον "πληροφορεί" ότι οι φωτιές μίλησαν και το τίμημα έχει πληρωθεί με μαγεία αίματος (σύμφωνα με κάποια θεωρία αναφέρεται στο παιδί που έχασε η Rhaenyra στο επεισόδιο). Στην συνέχεια λέει ότι προσπαθεί να δέσει τα τρία (κεφάλια) με πύρινα λόγια και καθαρά μάτια και ότι του τραγουδάει για να μαζευτούν ως ένας δράκος με τρία κεφάλια και να πετάξουν όμορφα και ελεύθερα όπως προορίζονται.

Επίσης σε ένα άλλο άρθρο στην ίδια σελίδα:
https://wikiofthrones.com/why-vhagar-arr...gon-finale
σχολιάζεται η αδυναμία του Lucerys και του Aemond να ελέγξουν τον Arrax και την Vhagar και αυτό αποδίδεται στο νεαρό της ηλικίας και την απειρία τους, ενώ γίνεται μια σύγκριση και με τους Daemon, Rhaenyra και Rhaenys που είναι πιο δεμένοι με τους δράκους τους. Αυτό άλλωστε το είχαμε δει και στο Game of Thrones με την Daenerys και τους δράκους της, (υπήρχαν στιγμές που ο Drogon ειδικά ήταν πιο "ατίθασος - απείθαρχος", αλλά είδαμε και το δέσιμο μεταξύ τους (κυρίως όταν τον χρειαζόταν πάντα το ήξερε και εμφανιζόταν).

Τέλος όσον αφορά το κατά πόσο θα μπορούσε ο Daemon να "δέσει" και τον Vermithor, εφόσον είναι δρακο-αναβάτης του Caraxes, ίσως θα μπορούσε να συμβεί, βάση της γνώσης από το Game of Thrones, όπου είδαμε τους Rhaegal και Viserion στο Meereen να ακολουθούν τον Drogon και να μάχονται στην ίδια πλευρά. Βέβαια, στο Game η Daenerys ήταν και η μόνη "μάνα" που γνώριζαν, αλλά ίσως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ένας δράκος χωρίς αναβάτη να μπορεί να ακολουθήσει κάποιους που εμπιστεύεται ή συμπαθεί.